Աշնան գեղեցիկ օրերից մեկն էր, ես էլ սովորականի նման գնում էի խանութ, բայց պատմությունս աշնան մասին չէ: Դրամարկղի մոտ սպասում էի իմ հերթին և ակամա նայում էի իմ առջևում գտնվող ընտանիքին: Երեխան, որը մոտ վեց տարեկան կլիներ, մոր ձեռքից քաշեց և ինչ-որ քաղցրավենիք խնդրեց, որի արժեքը դժվար թե գերազանցեր երկու հարյուր դրամը։ Մայրն էլ բարկացավ երեխայի վրա՝ ասելով, որ չի կարող գնել։ Երեխայի հաջորդ՝ մի փոքր նեղված խնդրանքին հետևեց մոր ապտակը, և նա ասաց.

-Գումար չունենք, չե՞ս հասկանում։

Ես ինձ վատ զգացի, որ ներկա էի այդ խոսակցությանը: Ներկա էր նաև ընտանիքի հայրը, որը լուռ նայում էր կնոջն ու երեխային և հարմար առիթը բաց չթողնելով՝ ասաց.

-Երկու հատ էլ էդ սիգարետից տվեք։

Մարդիկ գումար չունեն երեխայի համար քաղցրավենիք գնելու, բայց այն հայտնվում է իրենց համար ծխախոտ գնելիս։ Հիմա կասեք՝ կախվածության մեջ է, դրա համար էդ ծանր վիճակում չի կարողանում թողնել ծխելը, բայց եթե կա ցանկություն, ապա չի լինի նաև ծխախոտ։ Գոնե երեխային չապտակեին:

Կարոտելիս պիտի ճիշտ կարոտես, ճիշտ մեկին կարոտես, որ կարոտդ փոխադարձ լինի: Շատ դեպքերում դու ուղղակի կարոտում ես՝ չիմանալով՝ կարոտդ փոխադարձ է, թե ոչ: Այ, օրինակ՝ ես կարոտում եմ իմ երեկվա օրը, որտեղ չկար կարոտ, բայց չգիտեմ՝ այդ օրն ինձ կարոտո՞ւմ է արդյոք: Կարոտում եմ մեր գրականության դասաժամերը, երբ տխուր էինք լինում ու մի տխուր երգից ակամա լաց էինք լինում: Ես էլի չգիտեմ՝ այդ օրերն ինձ կարոտո՞ւմ են: Կարոտում եմ հայոց լեզվի պարապմունքների ժամերը, կարոտում եմ ինձ՝ 12 տարի առաջ, երբ ցեխերով տնակ էի հավաքում, իսկ հիմա հեռախոսով տեքստ եմ հավաքում: Կարոտում եմ մամայիս, երբ ինձ օգնում էր դաս անել: Մայրս դեռ ժամանակ ուներ ինձ հետ նստելու, խոսելու, իսկ հիմա կա՛մ ես չունեմ այդ ժամանակը, կա՛մ նա: Կարոտում եմ պապայիս: Նա տանը չէ, հարևանի տանն էլ չէ, պարզապես երկրում չէ: Կարոտում եմ, երբ նա հայոց պատմության գիրքը վերցնում էր ու ասում, որ պատմեմ: Նա ուներ ժամանակ՝ իմ դասերը ստուգելու, իսկ հիմա… Հիմա այլ է: Կարոտում եմ քույրերիս ու այն օրերը, երբ համակարգչի համար կռվում էինք: Հիմա նրանք էլ տանը չեն, հարևանի տանն էլ չեն, ուղղակի երկրում չեն: Երկիրը՝ չգիտեմ, բայց ես կարոտել եմ:

Տարբեր մարդիկ ինձ տարբեր անուններով են կոչել, բայց դրանից իմ էությունը չի փոխվել: Ես գալիս եմ հազարամյակների խորքից, այնտեղից, որտեղ մնացին իմ թշնամիներից ու բարեկամներից շատերը, մնացին, կործանվեցին, մոռացվեցին, բայց ես շարունակեցի քայլել ու կանգուն մնացի: Դժվար էր, հավատացեք: Ես՝ մեկը, անընդհատ ճնշողները՝ շատ:

Հաճախ ես էլ չէի հասկանում՝ որտեղից ինձ այդքան ուժ, այդքան կամք ու սեր դեպի կյանքը:

Ես մեծ էի, բայց, փոխանակ ավելի մեծանալուն, փոքրանում էի: Հակառակ բնության բոլոր գրված ու չգրված օրենքներին՝ ես փոքրանում էի: Ինձ սեղմում էին, վիրավորում, վերքեր հասցնում: Արյունաշաղախ ես շարունակում էի քայլել: Հաճախ ոչ ոք չէր էլ բուժում վերքերս: Ես ուժ էի գտնում՝ մտածելով ապագայում ինձ սպասողների մասին: Նրանց տեսնելով իմ երազներում՝ ես հաղթահարում էի ամենացավալի ու ծանր հարվածները: Բայց լինում էին պահեր, երբ ես հավաքում էի իմ ուժերն ու ցույց տալիս, թե ինչի եմ ընդունակ: Ես կռվում էի, պաշտպանվում էի, պաշտպանում էի այն, ինչ իմն էր ու նորից շարունակում էի քայլել:

Ես լսում եմ՝ ինչպես են միշտ խոսում իմ մասին: Չեմ հասկանում՝ ինչո՞ւ են միշտ ինձ լքում ու հեռվից փառաբանում, կարոտի խոսքեր ասում ու չեն գալիս ինձ գրկելու: Իմ մասին միշտ երգեր են գրում ու երգում, բայց երբեք իրենց երգածներն իրականություն չեն դարձնում: Ինձ միշտ բանաստեղծություններ են նվիրում, բայց երբ երկարատև հիվանդանում եմ, խնամքի, օգնության կարիք եմ ունենում, ոչ ոք ականջիս չի շշնջում բանաստեղծություններն ու սփոփանքի խոսքերը: Բոլորն ինձ սիրում են, բայց քչերն են հոգ տանում իմ մասին:
Ես անկախ երիտասարդ եմ կամ երիտասարդ անկախություն, բայց եռանդս չի հերիքում օդանավակայանումս չվերթի իրենց հերթին սպասող ընտանիքին մտափոխելու համար:

Ես տեսել եմ՝ ինչպես են թալանում, սպանում հայրերիս, ցավով հետևել եմ ու ի զորու չեմ եղել օգնելու նրանց: Ես չեմ կարողանում փրկել որդիներիս ու թեև հավերժ գրկում եմ նրանց, բայց ցանկանում եմ պահել կողքիս:
Խնդրում եմ, դադարեք ինձ խեղդել ձեր խոսքերով, ուղղակի լուռ պայքարեք, օգնեք ազատվել ինձ ներսից մաշողներից, օգնեք հանգստություն ու իրոք անկախություն գտնել:

Բարև, մի մոռացիր ինձ, իմ անունը Հայաստան է:

Իմ գյուղը Մայիսյանն է՝ թաքնված երկու քաղաքների՝ Արմավիրի ու Մեծամորի արանքում։

Երբ գալիս ես Երևանից, ու վերջանում է Մեծամորը, ուշադիր նայիր աջ կողմդ ու կտեսնես գյուղիս սկիզբը՝ ծառուղին, այդ հատվածը կարծես ֆիլմից լինի։ Քայլում ես մինչև գյուղ ու մոռանում իրականության մասին։
Գաղտնիք չէ, որ դրականն ու բացասականը միշտ ձեռք ձեռքի տված են քայլում, ու եթե գյուղն ունի շատ առավելություններ, թերությունները նույնպես մեզ հանգիստ չեն տալիս։
Գյուղի ներսում առկա խնդիրների մասին չէ, որ խոսելու եմ։ Խոսքս նաև այն բնակավայրերի անունից է, որոնք գտնվում են Ատոմակայանի մերձակա տարածքներում։

Իհարկե, վտանգի դեպքում տուժելու է, կարելի է ասել, Հայաստանի ամբողջ տարածքը, բայց առաջին հարվածը ընդունելու ու հետ ենք մղելու մենք՝ շրջակայքում ապրողներս։
Տարվա մեջ լինում են միջոցառումներ ու նախնական պատրաստություններ, թե ինչ պետք է անել արտակարգ իրավիճակներում, բայց մենք չունենք համապատասխան պիտույքներ։
Տարբեր երկներում, որտեղ գործում են ատոմակայաններ, բնակիչները ստանում են հակագազեր ու առաջին անհրաժեշտության իրեր՝ վտանգի դեպքում պաշտպանվելու համար, իսկ մեր գյուղում, օրինակ, շատերն անգամ չգիտեն՝ ուր պետք է գնալ ճառագայթման դեպքում, որովհետև միջոցառումները գրեթե միշտ կազմակերպում էինք դպրոցական մակարդակով։
Ինչպես ասում են՝ մինչև դանակը չհասնի ոսկորին, ոչինչ չենք ձեռնարկի, հայ ենք, չէ՞։ Ինչո՞ւ սպասենք, մինչև վտանգավոր իրավիճակ լինի, խուճապ, նոր սկսենք գործել, ու հետևանքներն էլ լինեն անդառնալի։
Ամեն ինչ սկսվում է ինձնից, քեզնից, մեր բնակավայրից ու համայնքից։ Ի վերջո, մանրուքներին ուշադրություն դարձնելով ու փոքր թվացող խնդիրները լուծելով մենք կհասնենք ավելի մեծ խնդիրներին, ու ճիշտ նշանակետին խփելով, կունենանք մեր երազած Հայաստանը։