mariam tonoyan

Կյանքի արժեքը մեկ փամփուշտում. մաս 3

Շաբաթ օրերը, երբ ընտանիքիս հետ այցելում եմ պապիկիս գերեզմանը, սիրում եմ թափառել մոռացված գերեզմանոցում: Հին գերեզմանաքարեր՝ խունացած նկարներով, ջնջված տապանագրեր, սևազգեստ մարդիկ, խնկի ծուխ… Հասկանում եմ, որ մարդն անցնում է, կորչում հավերժության մեջ: Մնում է միայն մի տապանաքար՝ քանդակազարդ կամ հասարակ, նոր կամ խունացած ու մոռացված: Դա, սակայն, էական չէ: Անշուշտ, տապանաքարի մեծությունը կամ ճոխությունը չի կարող մոռացության տալ հանցագործության ժամանակ դժբախտ պատահարից մահացած մարդու արարքները, այնինչ երբեմն նման ճոխ տապանաքարերի կողքին, մի հասարակ քարի տակ հանգչում է մեկը՝ ընկած ռազմի դաշտում՝ կույր փամփուշտի զարկից: Գուցե ես դա անարդար եմ համարում, բայց հողն ընդունում է անտարբերությամբ: Շրջելով գերեզմանոցում՝ հիշում եմ դրվագներ հորս պատմություններից, երբ զոհվելու հավանականությունն ու ապրելու ցանկությունն ու հույսը մեծ են եղել, բայց, այնուամենայնիվ, դեպքերի մեծամասնությամբ կյանքը հաղթել է մահին:

-Հունվարի 20-ի գիշերը՝ մոտ ժամը տասին, նահանջելով հասանք Սետլար,- մտապահել եմ նրա խոսքերը,- շատ վիրավորներ ու զոհեր ունեինք: Ցրտահարվել էին Ստեփանյան Ալբերտի, Թուխոյան Արմենի վերջույթները: Տղաները հոգնել էին կյանքի ու մահու կռիվ տալուց, քայլում էին՝ մի կերպ ոտքերը քարշ տալով: Սոված, անքուն քայլեցինք մինչև լուսաբաց: Սետլարում մնացինք երեք օր:

Էդիկ Բաբայանը երրորդ օրը բոլորիս հավաքեց մի տան մեջ.

-Երեք օր է՝ հաց չենք կերել: Ով գնա ու Վալերի (Քեռու) սննդի մեքենայից ուտելիք բերի, կստանա կրկնակին: Հը՞, ո՞վ կգնա:

Լռություն էր: Ճանապարհը վտանգավոր էր: Մեզնից յուրաքանչյուրն ուզում էր ապրել, բայց ապրելու համար անհրաժեշտ էր նաև սնվել: Հակոբյան Վահանը, աբովյանցի Սամվելը, Ալիկը և ես գնացինք սննդի հետևից: Հասանք տեղ, սննդի կեսը լցրինք ուսապարկերի մեջ, կեսը՝ ծածկոցի ու փրկվելով թշնամու անընդհատ տեղացող կրակոցներից՝ հասցրինք մարտական ընկերներին:

Մի ուրիշ անգամ հայրս պատմում էր.

-Օմարում էինք: Ցուրտ էր, մշտական մառախուղի մեջ էինք, ու շատ հազվադեպ էր օրը պարզանում: Վազելիս դժվարանում էինք օդի սակավության պատճառով (Օմարի բարձրությունը 3480 մետր է): Պառկում էինք ձյան մեջ, քամին ձյան շերտը լցնում էր մեզ վրա, ձյունը կպչում էր համազգեստին՝ ավելի ծանրացնելով այն: Երբ դիրքը փոխելուց հետո վրաններ էինք գնում, վառարանի մոտ էինք նստում, ձյունը հալվում էր, ու կրկին թրջվում էինք: Չէինք հասցնում չորանալ, երբ կրկին դիրք էինք գնում: Շատերը ցրտահարվում էին, փախչում, ոմանք էլ տաքանալու համար թաց շորերով վառարանին էին նստում, բայց վառում էին իրենց խոնավ համազգեստները: Ավելի դժվար էր ցրտին դիմանալը, քան թշնամու դեմ կռվելը:

Ապրիլի 8-ին երրորդ պոստում էինք՝ 03 դիրքում: Ես ու ընկերս՝ Տերենտը, դեշեկա պոստ գնացինք՝ անփորձ նորակոչիկներին բացատրելու, թե ինչ պետք է անեն: Տերենտը գնաց վրան, և մինչ ես էլ վրան կվերադառնայի, հանկարծ մառախուղը քաշվեց, հակառակորդը նկատեց ինձ ու սկսեց կրակել իմ ուղղությամբ: Դիրքից մինչև վրան հասնելը մեկ վազելով, մեկ պառկելով փորձում էի մոլորեցնել թշնամուն:

-Կրակե՛ք հակառակորդի կողմը, որ կարողանամ վրան հասնել,- ամբողջ ձայնով գոռում էի ես նորակոչիկ դիրքապահներին, երբ արդեն սկսեցին կրակել գնդացիրով:

Վերջիններս, անփորձ լինելով, խուճապահար այս ու այն կողմ էին վազում, բայց չէին կրակում: Այդ ժամանակ չորրորդ պոստից Էդիկ Կարապետյանը նռնականետով խփեց հակառակորդի Կիսալուսին կոչվող դիրքին, ու կրակոցները դադարեցին: Ինքնաձիգս ձեռքումս՝ վազեցի, որքան ոտքերումս ուժ կար, որպեսզի հասնեի վրանին: Հանկարծ ևս մի սնայպերի կրակոց, և ինքնաձիգիս ցեվիոնը փշուր-փշուր եղավ ձեռքերիս մեջ: Աստված այս անգամ էլ փրկեց թշնամու գնդակից:

mariam tonoyan

Կյանքի արժեքը մեկ փամփուշտում. Մաս 2

«Քելե՛, լաո, քելե՜ էրթանք մըր էրգիր…»:

Լուռ վայելում էր՝ աչքերը փակած, աշխարհից կտրված, մեր պապերի հայրենիք հասած… Բայց լռությունն էլ խոսուն է, ավելի խոսուն, քան այս բառերը, որոնցով փորձում եմ նկարագրել այն:

Պապս նրան պատմել էր մեր արմատների, մեր ազգի պատմության, մեր պապերի առօրյայի ու Իգդիրից նրանց գաղթի մասին, իսկ այժմ հերթը իրենն էր, ինքն էլ պիտի մեր պատմությունն ինձ փոխանցեր, բայց ոչ միայն պատմությունը, այլև հայրենասեր ոգին: Իսկ հայրենասիրության գերագույն չափանիշը կյանքը հայրենիքին նվիրաբերելու պատրաստակամությունն է, որը նա ցուցաբերել է տարիներ առաջ:

-Յանշակում էինք,- պատմում էր հայրս,- ամեն օր ռմբակոծություններ ու չդադարող մարտեր: Երեկոյան ժամերին մեր հրամանատարներից Գլոբա Վովան գնում էր հետախուզության:

-Թույլ տվեք ձեզ հետ գալ,- խնդրում էի ես:

Վերջինս, թե՝ ցուրտ է, մնա վաշտում (որպես վաշտ մի փոքր տնակ էինք վերցրել): Բայց ինչպե՞ս: Արյունս եռում էր, այլևս մահից չէի վախենում: Վովայի գնալուց հետո, տեսնելով, որ Էդիկ Բաբայանը գումարտակին ուղարկում է մեր կացարանից ձախ գտնվող սարի լանջին դիրքավորվելու՝ ես նրան դիմեցի ու տղաների հետ գնացի դիրքեր: Ի՞նչ արած, մի քիչ անհնազանդ էի: Դիրքավորվեցինք սարի լանջին՝ ամբողջ երկայնքով, իրարից տասը մետր հեռավորության վրա ու սպասում էինք թշնամու մեծամասշտաբ հարձակմանը: Իմ մի կողմում Մուսոյան Խաչիկի դիրքն էր, ով գալիս էր ինձ մոտ: Ծածկոցը գլխներիս գցած (որպեսզի աննկատ մնանք թշնամու համար) ծխում էինք, շշուկով զրուցում, ու նա իր դիրքն էր վերադառնում: Լուսացավ: Հարձակում չեղավ, ու ցած իջանք սարից:

Վովան վերադարձել էր հետախուզությունից: Զայրացավ, որ լքել եմ տունը ու գնացել դիրքեր:

-Ես ուզում եմ քեզ ողջ-առողջ տուն հասցնել, իսկ դու դիրքեր ես փախչում:

-Գուցե ես մեռնե՞լ եմ ուզում,- կատակում էի ես:

Հիմա մտաբերում եմ այն ամենը, ինչ իմ գլխով անցել է, ու հասկանում, որ դրանք կյանքիս լավագույն տարիներն են եղել, եթե հաշվի չառնենք զոհերն ու վատ դրությունը հայրենիքում: Խաղաղ ժամանակ, հաճախ՝ նաև մարտի ընթացքում, ամեն բան արկածախնդիր էր ու փոքր-ինչ երգիծական:

Հիշում եմ՝ քարայրում էինք, ու հանկարծ գիշերային հերթապահներից մեկը՝ Գևորգը (Միչուրինը), դրսից վախեցած ներս ընկավ ու հայտարարեց, որ թուրք է տեսել: Ես ու մի զինվոր դուրս եկանք, գնացինք Գևորգի մատնանշած վայրը:

-Ո՞ւր է թուրքը,- հարցնում եմ:

Ծառի կողմն է ցույց տալիս: Նայեմ, տեսնեմ՝ ոչ մի թուրք էլ չկա: Իր ստվերից էր վախեցել: Կատակելով հետ եկանք քարայր:

Երբ ամեն վայրկյան հարձակումը սպասելի է, հասարակ իրերն ու երևույթները սարսափելի են թվում: Պատերազմն էլ նման բան է, միշտ պետք է զգոն լինել:

mariam tonoyan

Կյանքի արժեքը մեկ փամփուշտում. Մաս 1

Հորս պատմած պատմությունները պատերազմի մասին մի մեծ կնիք են դրել զգացմունքներիս ծրարի վրա, իսկ դեպքերի աղոտ պատկերացումները դառն ու սարսափազդու տենդով են համակում հոգիս ու խլում աչքերիցս թաքուն գլորվող արցունքներ:

Միշտ զարմացել եմ հորս սառնասրտությունից, որն ինձ երբեմն անտարբերություն էր թվում: Այժմ, երբ գիտակցում եմ, թե որքան սառնասրտություն է պահանջվում պատերազմի դաշտում, երբ ընկերդ կարող է զոհվել քո աչքի առաջ, սուրացող հազարավոր փամփուշտներից մեկի զարկից, ու քո մահվան հավանականությունն էլ քիչ չէ, հասկանում եմ, որ այդ հատկանիշը ներարկված է ցանկացած սահմանապահի ու զինվորի, պատերազմի մասնակցի երակներում: Ծնված օրվանից որպես հեքիաթ հորիցս լսել եմ պատմություններ պատերազմի ու հայրենասիրության մասին, որպես օրորոցային՝ ազգագրական երգեր, ֆիլմերի հերոսների փոխարեն սիրել եմ Մոնթեին ու Բեկորին, Դուշման Վարդանին ու Վազգեն Սարգսյանին: Մանկուց հարցրել եմ ամենքին՝ կգա՞ ժամանակ, երբ էլ պատերազմներ չեն լինի, բայց, չգիտես ինչու, պատասխանի փոխարեն դառնացած հայացք ու խոր հառաչանք եմ ստացել: Նման հառաչանքով է հորս մարտական ընկերը հրաժարվում պատերազմի մասին խոսելուց, իսկ հայրս պատմում է.

-1993թ.-ի հունվարի 19-ն էր՝ գիշեր: Ջիվանավանի սարերում էինք: Հակառակորդի կրակոցներից մեզնից որոշ հեռավորության վրա հրդեհ էր բռնկվել: Օմարից մինչև Ջիվանավան թեժ մարտական գործողություններ էին ընթանում: Թշնամին անցել էր լայնածավալ հարձակման: Նրանց բանակը համալրված էր Աֆղանստանից եկած վարձկան զինվորներով: Համեմատած իրենց զինվորների հետ՝ մոջահեդներն ավելի արագաշարժ էին ու կարողանում էին արագ լեռներ մագլցել:

Սառնամանիք էր: Մրսում էինք: Թշնամին գրոհում էր տարբեր կողմերից: Մարտական ընկերներս թույլտվություն ստացան դասակի հրամանատար Հակոբյան Լյովայից ու գնացին գումարտակ՝ տաքանալու ու իրենց փոխարինողներ ուղարկելու: Բավականին երկար ժամանակ անցավ, բայց տղաները չեկան: Հարցրի հրամանատարին՝ կարո՞ղ եմ գնալ նրանց հետևից: Վերջինս որոշեց ինքը գնալ, ու ես մնացի մենակ: Երկար ժամանակ անցավ: Ոչ ոք չվերադարձավ: Հանկարծ զգացի, որ ոչ միայն առջևից, այլև շրջանցելով սարերը՝ թշնամին կրակում է աջից ու ձախից և ավելի է մոտեցել: Ես բոլորովին անտեղյակ էի ընկերներիցս, չգիտեի՝ ինչ անել:

Պարզվեց, որ հրաման էր եղել նահանջելու, և զորքը Յանշակ էր նահանջել: Իմ մասին էլ բոլորովին մոռացել էին: Միայնակ, սարի վրա, և ո՞վ գիտի՝ քանի թշնամիներով շրջապատված: Խուճապահար մի քիչ իջա սարով ցած, նայեցի ներքև ու տեսա, որ տունը, որտեղ մեր գումարտակն էր տեղավորվել, այրվում է: Իսկույն հասկացա եղելությունը և ցած իջա սարից: Գնացի այրվող տնից մոտ 150 մետր այն կողմ գտնվող մեր տնակը, վերցրի ուսապարկս ու գիշերով ճամփա ընկա: Հեռվից որսում էի գնդի տղաների ձայները Յանշակից Չապլին ճանապարհի վրա և որպեսզի նրանց հասնեմ, ճանապարհս վազելով շարունակեցի: Վերջապես գտա նրանց, միացա զորքին, գանգատվեցի, որ դիրքում մենակ էին թողել ու ճանապարհվեցինք դեպի Սետլար:

Իմ այդ ծանր օրն էլ ավելի ծանրացավ, երբ հանգստի ժամին մեզ ասացին, որ հրամանատարներ Գլոբա Վովան, Վերդյան Վլադիմիրը և մի քանի զինվորներ զոհվել են: Ծանր դեպքերից ճնշված ու հուզված՝ հասանք Սետլար:

mariam tonoyan

Արի հաշտվենք

Բարև, Մեկ շաբաթից ավելի է, ինչ նեղացած ես ինձնից, ու չգիտեմ՝ ինչու, այս անգամ հպարտությունս կողպել է լեզուս ու չի թողնում, որ ասեմ՝ արի հաշտվենք: Գուցե այն պատճառով, որ քո նեղանալու պատճառի մեջ իմ մեղքը չեմ գտնում, բայց, անկեղծ ասած, նեղացած մնալ չեմ սիրում: «Մի վարդ կար, որը երևի ինձ ընտելացրել էր…»: Այո՛, մեծ ընկեր, իրականում դու մեկն ես այն հազար-հազարներից, ում կարծիքն ու ներկայությունն իմ զրույցներում ու որոշումներում դարձել է անհրաժեշտ, կամ այլ կերպ ասած՝ ես ընտելացել եմ քեզ: Մենք էլ շատերի նման կարող ենք թողնել ու գնալ, կարծես թե երբեք էլ չենք ճանաչել միմյանց, բայց չէ՞ որ ընկերությունը ժամանակավոր չի լինում և մի՞թե «ընկեր» բառը լոկ արտասանելու ու մեկին մյուսից առանձնացնելու համար է ստեղծված: Ոչ, անկասկած ոչ: Իսկ դու մեկն ես այն հետաքրքիր մարդկանցից, ում մասին արժե մի առանձին հոդված գրել: Եթե կարդում ես նամակս (իսկ ես համոզված եմ, որ կարդում ես), թույլ տուր խոստովանել, որ զգում եմ բացակայությունդ իմ առօրյայում, երբ ամեն անգամ մի նոր գաղափարով լցված կամ հետաքրքիր ասույթ կարդալով՝ ուզում եմ կիսվել մեկի հետ, երբ հոդված գրելուց հետո մեկի կարծիքն եմ ուզում լսել, երբ բողոքելու ու գանգատվելու համար թղթից ու գրչից բացի՝ լսող մեկի կարիքն եմ ունենում: Գիտեմ, դու շատ խռովկան ես, ու քեզ հետ պետք է զգույշ վարվել (ախր, նման ես փոքրիկ երեխայի, ում կարծիքի հետ միշտ պետք է հաշվի նստել, այլապես կնեղանա), իսկ արդարացման համար ճիշտ բառեր գտնելը միշտ այնքա՜ն դժվար է: Մի խոսքով, հանձնվում եմ: Արի՝ հաշտվենք:

margarita araqelyan

Հեքիաթներն այնտեղ են, որտեղ կան հեքիաթներին հավատացող մարդիկ

Մի քանի տարի առաջ մեր դպրոց Երևանից Ծաղկունք աշխատելու եկավ մի մանկավարժ-հոգեբան, ով հերիք չէր՝ հավատում էր հեքիաթներին, մի բան էլ կարողացավ հավատացնել մեզ՝ աշակերտներիս, մանկավարժներին, գյուղի բնակիչներին, իսկ հեքիաթների իսկական գիտակ տատիկներին դարձրեց իր գործընկերները՝ երեխաներին դաստիարակելու հարցում: Այն, ինչն առաջին հայացքից անհնար էր թվում:

Գրեթե երեք տարի առաջ Վարսենիկ Խաչատրյանի նախաձեռնությամբ մեր դպրոցում մեկնարկեց ու տարիներ շարունակ իրականություն դարձավ մի ծրագիր՝ «Տատիկի հեքիաթը»: Ամեն շաբաթ՝ չորեքշաբթի օրերին, մեր տարրական դասարանի աշակերտների տատիկներից մեկը հատուկ հրավերով գալիս էր դպրոց, մեր դպրոցի՝ իմ ամենասիրած գրադարանային անկյունում փոքրերի համար կարդում էր հեքիաթներ: Մենք՝ մեծերս, միշտ ժպիտով էինք նայում շարքով գրադարան բարձրացող փոքրիկներին, որոնց աչուկները փայլում էին ուրախությունից: Առանձնահատուկ ուրախությամբ էին դպրոց գալիս նաև տատիկները: Ինչպես ասաց ծրագրի ակտիվ տատիկներից մեկը՝ Կարինե տատիկը. «Մեզ համար շատ կարևոր է այս ամենը, մենք մեր թոռնիկներին հեքիաթների միջոցով մեր փորձն ենք փոխանցում, մասնակիցը դառնում նրանց դպրոցական կյանքի, մեր հոգեբանի ճիշտ ուղղորդմամբ կարողանում ենք քննարկել նրանց հետ շատ նրբին թեմաներ՝ մեծերի նկատմամբ հարգանքի, բարության, արդարության, հայրենասիրության և այլ երևույթների մասին: Մենք ամբողջ օրը ծանրաբեռնված ենք տարբեր հոգսերով և այստեղ գալը մեզ համար ևս դառնում է տոն, մենք էլ ենք ոգևորվում, որ մեր թոռնիկների համար նման լավ բան ենք անում»:

Հեքիաթային հանդիպումները չէին սահմանափակվում միայն հեքիաթների ընթերցմամբ. դասվարի և տատիկի հետ միասին մեր հոգեբանը քննարկում էր ծավալում հեքիաթի շուրջ, բեմադրում էին հեքիաթը, նկարում այն հատվածը, որը երեխային ամենից շատն էր դուր եկել: Երեխաները մեծ ոգևորությամբ սկսեցին կապվել գրքերին, սպասել չորեքշաբթիներին, տատիկներին հրավիրել բոլոր դպրոցական միջոցառումներին, շնորհակալական նամակներ գրել նրանց ու իրենց մանկական հիշողությունների մեջ պահել այդ ջերմ հանդիպումները:

«Տատիկի հեքիաթը» իր հեքիաթային շարունակությունը գտավ մեկ այլ, ոչ պակաս կարևոր ծրագրում՝ «Պատրաստվում ենք դպրոցին», որի նախաձեռնողը կրկին մեր ընկեր Խաչատրյանն էր: Մեր համայնքում չկան մանկապարտեզներ, մանկական ժամանցային կենտրոններ, դպրոցը միակ տեղն է, որտեղ մենք կազմակերպում ենք մեր հետաքրքիր առօրյան: Մեր համայնքի նախադպրոցական տարիքի երեխաները ոչ մի հնարավորություն չունեին նախնական պատրաստվածություն ձեռք բերելու դպրոցի համար, ինչի պատճառով շատերը դժվարությամբ էին հարմարվում ուսումնական գործընթացին: Այս հարցը լուծելու համար էլ ստեղծվեց ծրագիրը, որը մեծ ոգևորություն առաջացրեց ոչ միայն փոքրերի, այլև մեր մեջ, քանի որ ավագ դպրոցականներս ևս հնարավորություն էինք ստանում մասնակցելու այդ դասերին՝ ուսուցանողների ու փոքրիկների համար ավագ ընկերոջ դերում:

Մենք մի քիչ նախանձով էինք վերաբերվում փոքրերին, քանի որ նրանք ավելի գունավոր ու հեքիաթային մանկություն ունեն, քան մենք ենք ունեցել, բայց միևնույն ժամանակ, հասկացանք, որ հեքիաթներն ինչ-որ տեղ հեռվում չեն, մենք ինքներս էլ կարող ենք ստեղծել մեր հեքիաթը: Ու ինչպես ընկեր Խաչատրյանն է ասում. «Հեքիաթներն այնտեղ են, որտեղ կան հեքիաթներին հավատացող մարդիկ»: Ու քանի որ ես արդեն վարակվել ու ոգեշնչվել եմ այս «հեքիաթով», գնամ իմ հեքիաթը հորինելու, որ ինչ-որ տեղ ինչ-որ մեկն էլ հավատա իմ հեքիաթներին:

mariam tonoyan

Միքելանջելոն, Ռոդենը և մեր ժամանակը

Ինչո՞վ կզբաղվի տարբեր հետաքրքրություններ ունեցող աշակերտն աշնանային մեկշաբաթյա արձակուրդների ընթացքում, եթե ոչ ընթերցանությամբ: Գուցե շատերին տարօրինակ թվա այս օրերի ընթացքում ընթերցանության միջոցով առաջացած, գուցեև անմիտ եզրակացությունս, թե ես իմ դարաշրջանից չափազանց ուշ եմ ծնվել:

Վերջերս նկատել եմ, որ չեմ հարմարվում ինձ շրջապատող հասարակությանը, մարդկանց մտածողությանը, որ մեր ժամանակաշրջանը, որքան էլ զարգացած ու նորարարական տեխնոլոգիաներով ապահովված լինի, միևնույն է, հետ է մնում այլ ժամանակաշրջանների քաղաքակրթության ու միջանձնային հարաբերությունների բարձր մակարդակից: Դրանց վառ օրինակ են այժմյան քաղաքակրթության ու մարդկության առօրյան արտացոլող հայկական ժամանակակից սերիալները, որոնց արդեն քննադատաբար անդրադարձել են մեր թղթակիցներից շատերը: Ուստի ես ընթերցանությամբ փորձում եմ «ճանապարհորդել» այլ ժամանակաշրջաններ:

Երկար ժամանակ է, ինչ հետաքրքրվում եմ գծանկարչությամբ, գեղանկարչությամբ, ուսումնասիրում ճեպանկարներ, փորձում ընդօրինակել, իսկ վերջերս, տրամաբանական կապով հետաքրքրված եմ նաև քանդակագործությամբ, չէ որ «Գեղանկարչությունն ու քանդակագործությունը նույն ծնողներն ունեն, նրանք քույրեր են»:

Ինչևէ, քանի որ մեկ շաբաթ ժամանակ ունեի, վերցրեցի հայտնի գեղանկարիչ-քանդակագործներ Միքելանջելոյի և Օգյուստ Ռոդենի կենսագրական վեպերը և սկսեցի ուսումնասիրություններս: Կարդալով ամեն նախադասություն, ամեն պարբերություն, ինքս իմ մեջ վերագտա հային բնորոշ թաքնված մի սեր՝ սեր դեպի քարը:

Չնայած Վերածննդի ժամանակաշրջանից մինչև իմպրեսիոնիստներ բավականին երկար ժամանակ է ընկած, բայց երկու ժամականակաշրջաններում էլ նմանություններն, այնուամենայնիվ, ակնհայտ են. թշվառություն, հասարակության տածած նույն վերաբերմունքը դեպի նկարչությունն ու նկարիչները, համառ կամք՝ երկու քանդակագործների աշխատանքային ասպարեզներում, անսպառ սեր ու հոգատարություն դեպի քարը, գեղանկարչության միջոցով անցում դեպի քանդակագործության… Եվ ձգտում: Ձգտում: Այ, թե ինչը նրանց հասցրեց համաշխարհային փառքի: Նույնիսկ չվախենալով մահապատժից (Ֆլորենցիայում դիահերձումը համարվում էր սրբապղծություն և հատուցվում էր մահապատժով) Միքելանջելոն գաղտնի ամեն գիշեր մտնում էր վանքի դիարան և հերձում վանք բերած մահացած մարդկանց դիերը, միայն այն պատճառով, որպեսզի լավագույնս ծանոթանա մարդկային կազմախոսությանը և ճշգրիտ ստանա մարմարից կերտված մարդու կերպարը:

Այ, եթե հիմա էլ մարդիկ նույնչափ նվիրված լինեին այն բնագավառին կամ մասնագիտությանը, որն իրենք են ընտրել: Գուցե համառությամբ կարողանային լավագույնս մասնագիտանալ իրենց բնագավառում, մեծացնել իրենց իսկ աշխատանքի պահանջարկը և աշխատանքի անցնել իրենց երկրում, այլ ոչ թե զարկ տալ արտագաղթին: Չէ որ և՛ Միքելանջելոն, և՛ Օգյուստ Ռոդենը, և՛ շատ-շատ այլ հռչակավոր մարդիկ իրենց ուղին սկսել են չքավորության մեջ, բայց սերը դեպի սեփական արվեստի ճյուղը ու տքնաջան աշխատանքն են միայն նրանց համաշխարհային ճանաչման հասցրել:

syuzanna navasardyan

Երբ ապագա բժշկի քույր ես…

Բազմիցս նշել եմ, որ չնայած նրան, որ բժշկությունը մարդասիրական ու հետաքրքիր մասնագիտություն է, այնուամենայնիվ ես այն չեմ սիրում։ Բայց եկեք չմոռանանք, որ կյանքում լինում են դեպքեր, որ ինչ-որ բան անելիս անում ենք առանց պատճառի, գիտակցաբար, բայց միաժամանակ ավտոմատացված, ծայրահեղ դեպքերում նաև՝ ստիպված։ Հենց այսպես ես սկսեցի սիրել բժշկությունն ու բժիշկներին։

Ինձ համար ապագա բժշկի օրինակ դարձավ քույրս, ով գերազանց սովորում է և ով պատրաստվում է փոխել հասարակության մեջ թյուր կարծիքը կապված բժիշկների հետ։

Դասերի պատճառով մենք հաճախ երկար ժամանակ չենք հանդիպում, այդ իսկ պատճառով մեր ամեն հանդիպումը տոն է։

Ամեն անգամ նա պատմում է իր «բացահայտումների» մասին, և ես հաճախ զարմացած լսում եմ ու մի պահ փորձում եմ վերլուծել լսածս։ Սիրում եմ հարցեր տալ նրան։ Դե, ինձ էլ հասկացեք, ոչ ոք չէր հրաժարվի տան պայմաններում բժշկի անվճար խորհրդատվությունից։

Քույրս մի շարք հարցերում ինձ պարտավորեցնում է։ Ընտանիքում լավ «ավանդույթ» ունենք. նպատակասլաց ենք ու անկախ շրջապատի քաոսից ու անարդարություններից, մենք հասնում ենք մեր ուզածին սեփական ուժերով։ Անկախ այն փաստից, որ ես չեմ սիրում, երբ ինձ համեմատում են որևէ մեկի հետ՝ տանը ինձ միշտ համեմատում են Սառայի հետ։ Գիտե՞ք ինչ… Ես չեմ նեղանում։ Հաճախ անգամ հպարտանում եմ նրանով։

Սառա ջան, դու այն մարդն ես, ով մի՜շտ իմ հանդեպ համբերատար է եղել ու ներող։ Դու այն մարդն ես, ով բոլորին ապացուցեց իր ուժն ու գիտակ լինելը։

Ես շա՜տ եմ ափսոսում, որ դու չես զգալու այն ինչ հիմա ես եմ զգում, ապագա բժշկի քույր լինելը շատ հաճելի զգացում է։

Երբ ապագա բժշկի քույր ես, դու չես վախենում էն անպետք մանրէներից, ասեմ ավելին՝ գիտես ինչպես պաշտպանվել, գիտես ինչպես ճիշտ ռեժիմ կազմել, ինչ ուտել ու երբ, գիտես՝ ինչն է օգտակար ու ինչը՝ ոչ այնքան, գիտես ինչպես առաջին օգնություն ցույց տալ, ինչպես խնամել քեզ ու բոլորին։

Ես քեզ հաղթանակների անվերջանալի շղթա եմ ցանկանում, իսկ հետագայում՝ մասնագիտական ձեռքբերումներ։

Artyom Avetisyan

Մեկ տարի առաջ

27.10.2016: Սովորական օր սովորական մարդկանց համար, բայց իմ և մի քանի տասնյակ 17-ցիների համար այն դարձավ նշանակալից, և կարելի է ասել, դարձավ տոնական մի օր: Համարյա այդ օրը բոլորս էլ ստացանք զանգեր «Մանանայից» և հրավիրվեցինք մասնակցելու Սևանի մեդիա ճամբարին:

28.10.2016: Դպրոցականների համար դասի, իսկ ինձ համար՝ մի այլ օր: Դպրոցականները փորձում են գտնել, մտնել դասասենյակները, իսկ ես փորձում եմ գտնել համակարգչային սենյակը, որպեսզի տպել տամ ծնողի համաձայնագիրը: Երեկոյան արդեն շփոթահար իրերս եմ դասավորում, վայելում եմ հաջողությանս պահերը և ողջ գիշերը ուրախությունից չեմ քնում:

29.10.2016: Մեքենայով ուղևորվում եմ դեպի «Ծովասար» հյուրանոց և այնտեղ առաջինը ծանոթանում Ռաֆոյի և Հակոբի հետ: Հավաքվեցինք, յուրաքանչյուրս մեր սենյակներում տեղավորվեցինք, հարմարվեցինք և իջանք ներքև՝ տաղավար: Ամեն մեկն իրեն է ներկայացնում՝ անուն-ազգանուն, սիրելի զբաղմունքը, նախասիրությունները, սիրելի մասնագիտությունը, բնավորությունը… Բայց, դե բնական է, ուրիշ միջավայր, ուրիշ մարդիկ և մեկը մյուսից քաշվող: Ճաշելուց հետո քննարկում անցկացվեց ֆիլմերի և ֆոտոների վերաբերյալ, ստացանք ճամբարի օրակարգը, իսկ այնտեղ աչք ծակող տողը հետևյալն էր. «Վերջին օր. հրաժեշտ, լացուկոծ, հեռացող ավտոբուս»: Բոլորը միանգամից բարձրաձայնեցին, ծիծաղեցին, ժպտացին, բայց վերջում…

30.10.2016: Սեղանի շուրջ կրկին ծանոթություններ, ուրախ դեմքեր և կատակ-զրույցներ: Սովորում ենք, թե ինչպես ճիշտ լուսանկարել, ինչպես ճիշտ հարցազրույց վարել և հոդվածի թեմա ընտրել: Անցնում է օրն ավելի հետաքրքիր, նոր և հարուստ գիտելիքների մեջ ընկղմված, իսկ երեկոյան մթնոլորտն ավելի է ջերմանում, սկսում ենք ավելի ազատ շփվել:

31.10.2016: Ֆիլմեր նկարելու փորձեր ենք կատարում, ձևավորվում է խումբը: Ծանոթություն և վարպետության դաս է անցկացվում Կարինե Գևորգյանի՝ Հանրային ռադիոյի մանկապատանեկական հաղորդումների գլխավոր խմբագրի հետ: Այնուհետև՝ ֆոտոարշավ: Մինչ մի խումբը փորձում է նկարահանել Գավառի «Մեծ փուռ» փառատոնը, նյութ գրել, մյուս խումբը գործնական աշխատանքներ է կատարում, և էլ ավելի է ջերմանում միջավայրը: Երեկոյան դոկումենտալ ֆիլմերի մասին քննարկում է անցկացվում:

01.11.2016: Pixilation անիմացիոն ֆիլմի գաղափարի ընտրություն ու քննարկում, միանշանակ ֆոտոարշավ՝ քանդակագործի, քարաքոսներով նկարողի տուն, ձիավարժի մոտ: Բոլորով աշխատում ենք մեր լրագրողական նյութերի վրա, դիտում ու քննարկում ենք դոկումենտալ ֆիլմեր:

02.11.2016: Ֆոտոարշավ ենք կատարում դեպի Սևան, լուսանկարներ ենք անում, սովորում ենք մոնտաժ անել, խորացնում ենք մեր գիտելիքները լրագրության մեջ: Ունենում ենք վարպետության դաս ֆոտոլրագրող Անուշ Բաբաջանյանի հետ, գրում ենք նյութեր օրվա և ճամբարի, մեզ հուսող հարցերի մասին:

03.11.2016: Շարունակվում են մեր մոնտաժի և լրագրության դասընթացները, նկարում ենք ֆիլմեր, գրում հոդվածներ, դոկումենտալիստ ռեժիսոր-օպերատոր Սարգիս Խարազյանի հետ ունենում վարպետության դաս: Երեկոյան կրկին զրույցներ, ջերմ միջավայր, խոսում ու մտածում ենք, թե ինչ շուտ անցավ այդ մեկ շաբաթը, տխրում: Այդ գիշեր ավարտվում են մեր համատեղ խաղերը:

04.11.2016: Խոսում, պլանավորում ենք մեր հետագա աշխատանքները, իսկ հետո տխրությամբ հրաժեշտ տալիս իրար և միմյանցից հեռանում ենք ավտոբուսներով ու մեքենաներով:

Այսքանից հետո ուզում եմ ասել, որ շնորհակալ եմ «Մանանայից», որ իմ մեկ շաբաթը լցրեց նոր գիտելիքներով, նոր շրջապատով, միջավայրով ու ընկերներով, նոր գաղափարներով ու տեղեկություններով: Հիշում եմ մեկ տարի առաջվա այս օրերն ու երանի տալիս, իսկ այս նյութը գրելիս՝ կրկին վերապրեցի այդ օրերը: Ձեռք բերեցի նոր ընկերներ, որոնց հետ մինչ օրս կապ եմ պահպանում:

Մեկ տարի առաջ 17.am-ը փոխեց ինձ, ողջ կյանքս ու կարելի է ասել՝ նաև բնավորությունս, փոխեց նաև ընտրությունս՝ ինձ ավելի հարմար ու բնորոշ մասնագիտություն ընտրելու հարցում: «Մանանայի» շնորհիվ ես այնպիսի գիտելիքներ ստացա, որոնք ինձ այսօր օգնում են նոր գաղափարներ մտածել, նյութեր ու հոդվածներ գրել: «Մանանայի» օգնությամբ է, որ այսօր կարողանում եմ իմ մտքերն արտահայտել և դարձնել հանրությանը հասանելի:

«Մանանայի» շնորհիվ է, որ… Այս ամենը «Մանանայի» շնորհիվ է:

Anush abrahamyan

Հին օրերի արահետն ու հոկտեմբերի մութը

Հոկտեմբերը վերջանալու վրա էր: Տնից դուրս եկա ուղիղ ութն անց երեսուն րոպեին, երբ դասերը սկսվում են: Շնչակտուր քայլում էի, երբ նկատեցի հարևան Գևորգ պապին պատուհանի մոտ, մի ձեռքը՝ գլխի տակ, մյուսով չիբուխը բերանին մոտեցնելիս: Չմտածեք, թե միայնությունն էր ցանկանում խեղդել չիբուխից բարձրացող քուլաների մեջ, չնայած՝ անժառանգ պապի աչքերում հաճախ կարելի էր դա կարդալ, կամ էլ ներքին մի տխրություն էր, որն արտահայտվում էր «օջախի ծուխը շարունակող պիտի լինի» արտահայտության մեջ: Հիմա հաստատ Արուս տատը մի բան է սարքում ուտելու հին, սևացած սյուների վրա հենված հացատանը ու էլի պապի լռությունից նեղսրտած՝ քթի տակ ասում է. «Թող Սուրբ (եկեղեցի) գնա ու մոմ վառի, որ իմ նման կնկա է հանդիպել»:

Ժպտացի ու գլխով արեցի, նա էլ ինձ տեսնելով լայն ժպտաց ու գլխով արեց, ինչպես միշտ՝ ձեռքը հորիզոնական մի քանի անգամ թափահարեց, որ նշանակում էր կամ ո՞նց ես, կամ ինչի՞ ես ուշացել: Ես էլ դրան համարժեք վեր բարձրացրի ուսերս, նա ևս մեկ անգամ ժպտաց, ու ես շարունակեցի շնչակտուր քայլել:

Դեպի դպրոց տանող ճանապարհը դատարկ էր, բոլոր ուսումնատենչները վաղուց դպրոցում էին, իսկ ես արդեն 5 րոպե է, ինչ ուշացել եմ: Սկսեցի դանդաղ քայլել, միևնույնն է՝ ուշացումը նույն սարսափելի երևույթն է, կապ չունի՝ երեք, թե հինգ րոպե, դասղեկին էլ նույն բացատրությունն եմ տալու, լավ է՝ հանգիստ քայլերով հասեմ: Ամբողջ ճանապարհին մտածում էի Գևորգ պապի ու Արուս տատի մասին: Երկուսն էլ ութսունն անց են, բայց սերը չի թառամել, ինչպես թառամել են տատի սպիտակ ձեռքերը: Թեև պապը երբեմն, ինչպես ինքն էր ասում, հոգին դուրս եկած ժամանակ նախատում էր տատին ճաշը աղի անելու համար, այնուամենայնիվ, սիրում էր նրան ինչպես այն օրը, երբ հանդիպեց Գայանենց տնից ջուր բերելիս: Տատը, ուրախ ժպիտը դեմքին, հաճախ է պատմում այդ մասին՝ ձեռքերը հին միզարին (գոգնոցին) քսելով: Ասում է, թե էդ օրը պապը էնպես է տարվել իրենով, որ իր ձիերին թողած (այդ ժամանակ ձի է ունեցել)՝ Արուսենց կովերին է ջրել, որ մի քանի անգամ տեսնի Արուսին: Ասում է նաև, որ հայրը համաձայն չի եղել իրենց ամուսնությանը, բայց իրար հետ փախել են: Նա շատ բան է հիշում, և ուրախ աչքերը լցվում են միայն այն ժամանակ, երբ խոսում է զավակ չունենալու մասին: Ծեր կինը գոգնոցի փեշով թաքուն սրբում է աչքերը, որ պապը չտեսնի: Ասում է, որ պապն էլ լաց կլինի, ու հին վերքերը էլի կցավեցնեն նրա մի բուռ սիրտը: Չնայած դրան՝ նրանք երջանիկ են:

Գարնան հետ տատը իր սիրելի ծաղիկներն է ցանում ու վարունգի մարգեր անում, իսկ պապը միակ կովը դեմ արած տանում է գյուղի կողքի դաշտերը՝ նոր դուրս եկած անուշահոտ խոտ տալու: Ամառը նույնքան հետաքրքիր է անցնում: Տատը շուտ վեր է կենում, ուտելիք սարքում ու տալիս պապին, որ հետը տանի հանդ: Կեսօրին թաղի երեխեքից մեկին խնդրում է, որ իր սարքած նոր ուտելիքը հասցնեն պապին, չնայած պապը միշտ իրեն հատուկ խռպոտ ձայնով ասում է, թե՝ էդքան մի ուղարկիր, մեկ է՝ չեմ ուտելու: Տատը նեղսրտում է, թե՝ իմ սարքածը չես հավանում, էլ չեմ սարքի: Բայց, միևնույնն է, ամեն անգամ նույնքան ուղարկում է:

Արդեն աշուն է, նշանակում է՝ պետք է գնանք տատենց խնձորներն ու տանձերը քաղելու: Աշնան ամենահետաքրքիր օրն է մեզ համար: Հեշտությամբ տատից կորզում ենք իր կյանքի հետաքրքիր պատմություններն ու ողջ երեկոն անցկացնում լիաթոք ծիծաղով:

Բայց այսօր ուրիշ է լինելու: Ես չգիտեի, թե ինչ էր լինելու: Չգիտեի, որ դպրոցից տուն եմ գալու, ու թաղի երեխաներից մեկը լացելով ասելու է, թե Գևորգ պապը մահացել է: Ես չգիտեի, որ այդ օրից Արուս տատին տեսնելու եմ միայն ձեռնափայտը ձեռքին՝ հին գոմի պատի տակ լացելիս, ես չգիտեի, որ գարնան հետ Արուս տատը ոչ ծաղիկ է ցանելու, ոչ էլ վարունգի մարգեր է փորելու: Չգիտեի, որ էլ երբեք չեմ տեսնելու Գևորգ պապին հին չիբուխը ձեռքին՝ պատուհանի մոտ կանգնած:

Նոյեմբերը նոր էր սկսվել, բայց այգու խնձորները դեռ քաղված չէին: Ո՞վ սիրտ կաներ, ո՞վ կհիշեցներ…

Ինչպես անցկացնել աշնանային արձակուրդները

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Արդեն մի քանի օր է, ինչ սկսվել են դպրոցական աշնանային արձակուրդները, որոնք մեկ շաբաթ են տևելու: Մեզ շատ հետաքրքիր էր, թե ինչով կարող է զբաղվել դպրոցականը իր արձակուրդի ընթացքում: Այդ պատճառով մեր թղթակիցները հարցումներ անցկացրին տարբեր մարզերում, քաղաքներում և գյուղերում: Տեսնենք, թե ինչ են խորհուրդ տալիս ամենատարբեր տարիքի ու մասնագիտությունների մարդիկ դպրոցականներին. ինչ անել, ուր գնալ, ինչով զբաղվել աշնանային արձակուրդների ժամանակ: 

Տավուշի մարզ, գ. Ներքին Կարմիրաղբյուր 

-Խաղերով զբաղվի, դասերով զբաղվի, էլ ինչո՞վ զբաղվի, թող ծնողին օգնի (Լաուրա Սազբանդյան, 71տ., վաճառողուհի):

-Էս սահմանի՞ն, ստեղ րեխա կա՞, վեր մեկ էլ հանգստանա: Եթե սահմանըմ ենք` վետներս մեր կարպետնու գորա պետք ա մեկնենք (Ռոմիկ Ադամյան, 80 տ.):

-Պետք ա քնան՝ մի տեղով մակարդակնիքը փոխեն, ես 50 տարի աղաք եմ դպրոցը պրծել: Էն ժամանակ կոմունիստների վախտն ա լել, էն ժամանակ սկի ծնողնիքը հիլ չեն արել՝ րեխեքը տանից տուս կան: Իրավունք չեն ունեցել, վեր կինո քնան, էն վախտ նոր էր «վեչեր-մեչերը» ադաթ ընգնըմ: Բայց հմի կարան րեխեքը ազատ էքսկուրսիա քնան, տա շատ լավ ա (ժենյա Առաքելյան, 67 տ.):

-Մեծերի տուն գնացեք, օգնեք իրենց, հնարավոր է՝ փայտերը կոտրած լինեն, դասավորած չլինեն, գնացե՛ք օգնեք, ձեզ էլ լավ կզգաք (Էմմա Ադամյան, 53 տ.):

-Ֆիզկուլտով թող զբաղվեն, տատիկ-պապիկին էլ չմոռանան (Վեներա Ադամյան, 69 տ.):

-Տասերո՛վ, տասերո՛վ, ջա՜ն, մաթեմը, մաթեմը շատ եմ սիրըմ (Արտյոմ Գալստյան, 9 տ.):

-Եթե դրսում մարդ ունեն, թող գնան՝ հանգստանան, օդը փոխեն, մեր էս գյուղիցը մի շաբաթով կտրվեն, իսկ եթե չկա էդ մարդը, թող ծնողներին օգնեն, գյուղում տհենց հետաքրքրություն չկա, վեր րեխեն դպրոցից դուրս զբաղվի (Նարգիզ Հովհաննիսյան, 44 տ.): 

-Թող գրականություն կարդան, թող Աստվածաշունչ կարդան, ամենալավ պանն ա (Սվետա Չոբանյան, 47 տ.):

-Գործ արեք ծեր տներըմը, ընկերների հետ խաղ արեք, վատ գործերով չզբաղվեք, ծեր ընկերների հետ լավ ժամանակ անցկացրեք (Վերա Ադամյան, 83 տ.):

-Գիրք կարդան առաջինը, ամենավստահելին գիրքն է, շախմատ թող խաղան, միտք զարգացնեն (Աստղիկ Առաքելյան, 33 տ.):

Լիա Ավագյան

***

Երևան

-Առաջարկում եմ, որ դպրոցականները գնան կինո կամ թատրոն, կարդան գրքեր և ամեն առավոտ գնան վազելու (Էսթեր Մխիթարյան 28տ., գրող, հրապարակախոս):

-Գիտե՞ք` արդեն աշնանային տոներին գումարվել է ևս մեկ, այն էլ մեկ շաբաթ տևողությամբ աշնանային արձակուրդը: Բայց դե, եկեք լիարժեք չտրվենք «տոնին»: Վերջապես հիշենք վերոնշյալ տոնի իմաստը. hանգստանալ դպրոցական առօրյայից, ոչ թե ուսումից: Հետևաբար, չմոռանանք օրվա որոշակի, թեկուզ չնչին հատվածը տրամադրել դասերի կրկնողությանը կամ ամրապնդմանը: Նաև մի՛ մոռացեք, որ դրսում ամենագեղեցիկ եղանակն է ընկերների հետ հավաքվելու, կինոթատրոն կամ թատրոն գնալու ու պարզապես միմյանց հետ լավ և առողջ ժամանակ անցկացնելու համար (Լիլիթ Խլոյան, 26տ., ուսուցիչ):

Լուսանկարը` Անուշ Աբրահամյանի

Լուսանկարը` Անուշ Աբրահամյանի

-Միանշանակ, ազատ ժամանակ թող շատ կարդան: Դա կարևոր է: Ես չեմ կարդացել, գոնե իրենք թող կարդան (Անդրանիկ Հարությունյան 35տ., դերասան, հումորիստ):

-Իմ փորձից ելնելով՝ հորդորում եմ, որ ընկերների հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնեն խաղահրապարակում և հաճախեն սպորտային մարզումների (Հովհաննես Բաչկով, 25տ., բռնցքամարտիկ):

-Ես կարծում եմ, որ հանգիստը լավ բան է, երբ տրվում է թե՛ մեծերին, թե՛ փոքրերին: Խորհուրդ եմ տալիս դպրոցականներին էդ մի շաբաթը հանգստանալ: Ուղղակի հանգստանալ: Ուրիշ բան անել պետք չի: Նաև կառաջարկեի աշնանային զբոսանքներ, արշավներ, ընկերների հետ անտառային պիկնիկներ: Նաև ուղեղի հանգիստ` բառախաղերի և գրադարաններ այցելությունների միջոցով: Հայրենասիրական, մայրական քնարերգության թեմաներով ասմունքի երեկոներ կան: Ցանկալի է, որ գան լսեն ու հարստացնեն իրենց գիտելիքների պաշարը (Լիանա Զուրաբյան, 38տ., ասմունքող):

-Թող միանան ԱԿԿ-ին (ակտիվ կամավորների կազմակերպություն) և մեզ հետ անցկացնեն արձակուրդները պրոդուկտիվ, ընկերական ու զվարճալի միջավայրում: Դպրոցականները ձեռք կբերեն աշխատանքային փորձ և իհարկե, նոր ընկերներ (Արեգ Գալոյան, 16տ., դերասան, ԱԿԿ ղեկավար):

-Վերջերս կենդանաբանական այգում էի, բավականին փոխվել է։ Վստահ եմ՝ հետաքրքիր կանցնի։ Բուսաբանական այգին էս սեզոնին շատ սիրուն է, կարող եք գնալ ու սիրուն տերևներ հավաքել: Այս սեզոնին Գեղարքունիքի մարզում կարտոֆիլ են հավաքում ու սիրուն մի արարողություն կա՝ կոչվում է փուռ։ Աթարի մեջ կարտոֆիլ են եփում, շատ համով է ու հետաքրքիր: Կարող եք գնալ Գեղարքունիք (Զոհրաբ Հարոյան, 32տ., լրագրող):

-Խորհուրդ կտամ կազմակերպել կամ մասնակցել ճանաչողական ու զարգացնող միջոցառումների, էքսկուրսիաների և այցելությունների (Թամարա Հակոբյան, 34տ., աշխարհագրագետ, մանկավարժ):

-Նստել տանը, ուտել և քնել, ապա դասերն անել (Հարութ Բալյան, 21տ., օպերատոր):

-Խորհուրդ կտամ երեխաներին այդ մեկ շաբաթը հնարավորինս օգտակար անցկացնել: Ճիշտ է՝ հիմա շատ են բարկացած իրենց դասերից, բայց թող վերցնեն մի գեղարվեստական գիրք, որը խորհուրդ են տալիս հարազատները կամ ընկերները, և սկսեն կարդալ: Եվ ի վերջո, չմոռանան լավ ու որակով երաժշտություն լսելու մասին (Վահե Մարգարյան, 20տ., երգիչ):

-Գիրք կարդալուց լավ հանգիստ չկա դպրոցականի համար: Հետո կարդալու ժամանակ չի լինում, բայց պետք է (Վահագն Դավթյան, 25տ., գրող, ռեժիսոր):

-Այցելություններ թանգարաններ և կինո (Արկադի Գրիգորյան, 38տ., պատմաբան, լրագրող):

-Լավ է, երբ հնարավորության դեպքում աշխատող մարդը մեկնում է հանգստի Հայաստանի տարբեր գեղատեսիլ վայրեր: Խորհուրդ կտամ 7-օրյա հանգստի մեկնելիս վերցնել սիրած գրականությունը և վայելել այն բնության գրկում (Սավուղ Չիլինգարյան, 68տ., ինժեներ):

-Արձակուրդը հաճախ ամենաարդյունավետ ու հագեցած ժամանակահատվածն է լինում ուսումնական տարվա մեջ, եթե, իհարկե, հաջողվում է այն լավ կազմակերպել։ Այն օգտագործեք որպես լավ հնարավորություն՝ գեղարվեստական գրականության մի քանի լավ նմուշ կարդալու համար:

Եթե կան համապատասխան կարճաժամկետ դպրոցներ նշված ժամանակահատվածի համար, ըստ հետաքրքրության՝ կարելի է հաճախել ու նոր հմտություններ ձեռք բերել:

Ձեռքի աշխատանքի սիրահարների համար իդեալական է համացանցից վերցնել մի ուսուցողական հոլովակ ու ինչ-որ կահույքի մաս կամ դեկոր սարքել դպրոցի կամ տան համար: Աշնանային եղանակը շատ տրամադրող է մի քանի գլխարկ, շարֆ, կիսաշրջազգեստ կամ այլ հագուստ գործելու համար (Աշխեն Հակոբյան, 26տ., լեզվաբան, ազգագրագետ):

-Թող կարդան շատ գրքեր և գնան «Սուպեր մամա 2»-ը նայելու (Ռուբեն Եսայան, 21տ., սցենարիստ):

Վալենտինա Չիլինգարյան, Արարատի մարզ, գյուղ Ավշար

***

-Ի՞նչ ասեմ, աղջիկ ջան: Շատ զբաղմունքներ կան: Իրենք պետք է գտնեն իրենց համար զբաղմունք: Իրենք պետք է իմանան՝ որն է իրենց համար լավ, որը՝ վատ (Ալոյան Անահիտ, 60 տարեկան, գործազուրկ):

-Մաքուր օդի դուրս գան, գնան թանգարաններ, գրքեր կարդան, հեռուստացույցով քիչ նայեն էդ ապուշ ֆիլմերը: Ընկերների, ընկերուհիների հետ գնան զբոսանքի՝պուրակում, այգում, Հյուսիսային պողոտայում, Կասկադում (հրաժարվում է նշել անունն ու տարիքը, մոտ 58-60 տարեկան տղամարդ): 

-Դպրոցականները պիտի ունենան իրենց ազատությունը, բայց նաև չպիտի մոռանան հանձնարարականների մասին: Լրիվ կտրվել դպրոցից չեն կարող, բայց պիտի զբաղվեն սպորտով, կողմնակի զբաղմունքներով, իհարկե, ծնողը պիտի կարողանա ծրագրել, որը խիստ կասկածելի է մեր օրերում, որովհետև ծնողները չունեն դրա ժամանակը (Հովհաննիսյան Անահիտ, 60 տարեկան, ուսուցիչ, դասախոս):

-Դպրոցականները կարող են ամեն լավ բան անել: Զբաղվել ամեն ինչով՝ բացի ձեր այդ ձեռքի հեռախոսներից, ամբողջ օրը դրանով զբաղվում են էլի (Նաիրա Սարգսյան, 58 տարեկան, փոստատար):

-Գիրք կարդան: Ով ինչ սիրում է, թող էն էլ անի, բայց լավ բաներ անի: Չբամբասեն: Ավելորդ բաների վրա ժամանակ չծախսեն: Էդ էն տարիքն է, որ ավելի շատ պետք է ուսումով զբաղվեն, էլի, հետո արդեն ուշ կլինի, էդ տարիքը պիտի օգտագործել ճիշտ (Գևորգ Մարտիրոսյան, 24 տարեկան, երգիչ):

-Ես ամեն օր խաղում եմ, բայց գրավորներս բոլորը գրել եմ: Ֆուտբոլ եմ խաղում, պահմտոցի, հիվանդանոց: Ես 7 օրում պիտի աղյուսակը լավ սովորեմ (Կորյուն, երկրորդ դասարանի աշակերտ):

-Մի շաբաթում ձեռագիրս կսիրունացնեմ, վարժ կկարդամ, տենց, էլի, տենց բաներ (Ալեքս, երկրորդ դասարանի աշակերտ):

Անուշիկ Մկրտչյան, Արագածոտնի մարզ, գյուղ Արագած (հարցումներն անցկացրել է Երևանում)

***

Գեղարքունիքի մարզ, գյուղ Ներքին Գետաշեն

-Դե, Ներքին Գետաշենում ժամանցի վայրեր չկան, որտեղ կարող է իր օրն անցկացնել դպրոցականը, բայց կարծում եմ՝ այս օրերին ավելի հարմար կլինի դպրոցի դասերից կտրվել և գեղարվեստական գրականություն կարդալ (Կարինե Ավետիսյան, 38 տ.):

-Կարծում եմ՝ դպրոցականը այս օրերին պետք է ավելի շատ կարողանա օգնել իր ծնողներին, որովհետև աշուն է, և գյուղում շատ անելու բան կա: Բացի այդ՝ կարող է նաև իր օրերն անցկացնել որևէ հարազատի տանը (Տաթևիկ Սահակյան, 34 տ.):

-Արձակուրդի ժամանակ դպրոցականը պետք է հանգստանա և շատ չծանրաբեռնվի այլ բաներով: Կարող է մեկ շաբաթն անցկացնել տատիկի տանը կամ, օրինակ, ճամաբարում: Թե չէ՝ գյուղում նա մեծ հնարավորություններ չունի իր օրը ճիշտ կարգավորելու համար (Անուշ Պողոսյան, ուսուցչուհի):

-Դպրոցականը ավելի շատ կարող է իր օրը անցկացնել գրադարանում՝ հետաքրքիր գրքեր ընթերցելով ու որևէ հետաքրքիր բան սովորելով (Զանիկ Գորանցյան, 57տ., տնային տնտեսուհի):

-Դպրոցական արձակուրդներին աշակերտը պետք է ուղղակի հանգստանա ու փորձի տրամադրվել ավելի լավ սովորելուն: Այսքանը (Սարիբեկ Գևորգյան, 67տ., հաշվապահ, այժմ արտագնա աշխատող):

-Դպրոցականի համար համապատասխան վայրեր չկան, բայց նա կարող է այդ օրերին ինքնակրթվել, որևէ հետաքրքիր բանով զբաղվել կամ մասնակցել արշավների (Ժաննա Մալխասյան, ուսուցչուհի):

-Այ, աղջիկ ջան, հիմա ո՞վ է մեզնից խորհուրդ հարցնում ու լսում: Հիմա դպրոցականի դեմքն էլ է կորել, սովորելու ցանկությունն էլ: Էս օրերին գոնե մի օգտակար բան թող անի, իր ծնողին օգնի (Կազբեկ Գևորգյան, 75տ.):

Անուշ Աբրահամյան

***

Լոռու մարզ, գյուղ Դսեղ

-Աշնանային արձակուրդները դպրոցից հանգստանալու հիանալի հնարավորություն են: Այս օրերին ես նախընտրում եմ ավելի շատ բնության գրկում լինել, ֆուտբոլ խաղալ կամ տեսանյութեր մոնտաժել: Չի կարելի ասել, թե հետաքրքրությունները շատ են մեզ մոտ, բայց անձամբ ես նախընտրում եմ աշնանային արձակուրդները գյուղում անցկացնել, այլ ոչ թե քաղաքում: Այստեղ այնքան շատ վայրեր կան այցելելու, որոնք այս եղանակին ուղղակի հեքիաթային են: Ինձ թվում է՝ քաղաքացիներն էլ շատ կցանկանային հիմա մեզ մոտ լինել: Ձանձրանալու ժամանակ չի լինում: Շաբաթվա մեջ մի քանի անգամ ֆուտբոլի թիմով ենք հավաքվում՝ մարզվելու: Կարևոր է նաև ինքնակրթությունը. համակարգչային ծրագրերով եմ աշխատում ու փորձում եմ խորացնել հմտություններս: Հա, մեկ-մեկ էլ ֆրանսերեն եմ սովորում: Գրքեր քիչ եմ կարդում, կամ ավելի ճիշտ, համարյա չեմ կարդում: Եթե կարդամ էլ, միայն վատ եղանակին, իսկ հիմա ավելի շատ պետք է դրսում լինել (Սյուզի Ղուլինյան, 13 տ.):

Անի Ղուլինյան

***

Կոտայքի մարզ, գյուղ Արզական

-Նստեն իրանց դասերը սովորեն, չարություն չանեն, խելոք լինեն, հիրանց տատիկներին, պապաներին չջղայնացնեն (Արմեն Հովհաննիսյան, 40 տարեկան, գործազուրկ):

-Քանի որ մեկ շաբաթ է արձակուրդը, թող ամեն մեկն իր ցանկությամբ անցկացնի և ամենակարևորը՝ լիարժեք հանգստանա (Անահիտ Մարկոսյան, 38 տարեկան, տնային տնտեսուհի):

-Հագուստ գործելով, օրինակ՝ ժակետներ, գլխարկներ, ձեռնոցներ: Քանի որ աշուն է, թող պտուղ-բանջարեղենը հավաքեն, երաժշտություն լսեն, տարբեր միջոցառումներ անցկացնեն (Քնարիկ Ասատրյան, 50 տարեկան, թոշակառու):

-Հիմնականում պետք է զբաղվեն գրքով, ընթերցանությամբ, հետաքրքիր միջոցառումներ կազմակերպեն, ոնց որ առաջ է եղել (Սյուզի Սողոմոնյան, 31 տարեկան, տնային տնտեսուհի):

-Բնականաբար, արձակուրդները երեխաների հանգստանալու համար են՝ սակայն միշտ չէ, որ պարապ-սարապ պիտի թրև գան: Անհրաժեշտ է լինել Հայաստանի տեսարժան վայրերում, ընթերցել, լինել Լեռնային Ղարաբաղում, հայրենաճանաչությունը շատ մեծ դեր ունի երեխայի ընդհանուր զարգացման համար, այդ իսկ պատճառով պետք է լավ ճանաչել հայրենիքի յուրաքանչյուր ծառ ու թուփը, կենդանական և բուսական աշխարհը, մարդկանց կենցաղը, սովորությունները և անպայման ընթերցել, որովհետև ընթերցանությունն է, որ մարդուն տանում է գիտելիքների մեծ տաճարը, որտեղ մարդը դառնում է բազմակողմանի զարգացած անձնավորություն: Այնպես որ, արձակուրդը նրա համար չէ, որ պարապ-սարապ թրև գան, անհրաժեշտ է ռացիոնալ օգտագործել յուրաքանչյուր պահը, յուրաքանչյուր րոպեն, յուրաքանչյուր ժամը, որովհետև կյանքն էնքան կարճ է, շատ արագ է թռչում, ինչը որ կորցրիր, այլևս հետ բերել չես կարող (Սուսաննա Մանասյան, 67 տարեկան, թոշակառու):

-Օգնեն այգիներից միրգը հավաքել, ծառերի տերևները հավաքեն վառեն, ձմռան համար ցախ հավաքեն, էլ չեմ մանըմ (Գոհար Սուքիասյան, 93 տարեկան, թոշակառու):

-Ազիզ, իմ թոռնիկները դուրսն են, լավ էլ սովորում են, հըմի իրանք հանգստով են, դասերով են, իրանց խաղերով են, գրքեր են կարդըմ, կինոներ են նայըմ (Ռազմիկ Մնացականյան, 63 տարեկան, գործազուրկ):

-Կուզեմ, որ գնան ծովափ, հանգստանան ու հետ գան երեխեքս (Հայկանուշ Գրիշիկյան, 41 տարեկան, աշխատող):

-Ուղղակի լավ անցկացնեն իրենց արձակուրդները (Նատալյա Մկրտչյան, 75 տարեկան, թոշակառու):

-Գնան անտառ արշավի, կրկնեն հիրանց դասերը (Պետրոսյան Էլիդա, 71 տարեկան, թոշակառու):

Էլադա Պետրոսյան