tereza davtyan portret

Դիլիջանի միջազգային դպրոցում

Այցելել էինք Դիլիջանի միջազգային դպրոց: Տպավորություններս շատ մեծ են: Հրաշալի դպրոց, անսովոր և հետաքրքիր միջավայր: Այնտեղ սովորում են շուրջ 68 երկրից 200 աշակերտներ, որոնցից 20-ը հայեր են: Մի փոքր զբոսնելուց հետո հանդիպեցինք մի հայ աշակերտի հետ, և ես իմ սովորության համաձայն սկսեցի «հարցաքննել» նրան:

Հարցազրույց Գագիկ Ամարյանի հետ, ով մեկ տարի է, սովորում է Դիլիջանի միջազգային դպրոցում:

-Որտե՞ղ եք սովորել նախքան այս դպրոցը:

-Ես սովորել եմ Երևանի Շիրակացու անվան ճեմարանում:

-Ի՞նչ տարբերություն կա ձեր նախկին և ներկայիս դպրոցների միջև:

-Դե, իհարկե, ամենամեծ տարբերությունը մարդիկ են, որովհետև միայն Հայաստանի դպրոցներից չեն այստեղ սովորում: Գլխավոր տարբերություններից մեկն այն է, որ մենք չենք կենտրոնանում միայն փաստեր սովորելու վրա, այլ սովորում ենք, թե ինչպես կիրառել դրանք առօրյայում:

-Պատմեք ձեր առաջին տպավորությունների մասին:

-Դպրոցի տեսքը շատ մեծ տպավորություն է թողնում աշակերտի վրա: Երբ առաջին անգամ մտանք շենք, բոլորն սկսեցին ներկայացնել իրենց: Շատ դժվար էր բոլորի առաջ ներկայանալ: Հետո չես հասկանում` ինչ է կատարվում շուրջդ:

-Ինչպե՞ս ընդունվեցիք դպրոց:

-Ես ոչ մի առարկայի քննություն չեմ հանձնել: Հայաստանից ընդունվելու համար 3 փուլ է: Առաջին փուլում ուղարկում ենք որոշակի տեղեկություն մեր մասին, այսինքն, նախորդ դպրոցի գնահատականները, ինչի ենք հասել այս տարիների ընթացքում, և նաև շարադրություն ենք գրում անգլերենով, տարբեր հարցերի ենք պատասխանում:

Երկրորդ փուլը օնլայն է: Սքայփով հարցազրույց ենք տալիս, որտեղ նրանք ավելին են իմանում մեր մասին: Եթե խնդիրներ լինեն լեզվի հետ կապված, ապա հարցազրույցը հնարավոր է նաև հայերենով վերցնել:

Երրորդ փուլում բոլորին կանչում են Երևան և նորից են հարցազրույց վերցնում, շարադրություն և խմբային խաղեր են անցկացնում, և դրանից հետո կազմում են վերջնական կարծիք:

-Անգլերեն իմացությունը պարտադի՞ր է:

-Իրականում անգլերեն իմացությունն ընդունվելու համար պարտադիր չէ, շատերը այստեղ են ստացել այդ գիտելիքները:

-Իսկ նոր ընկերներ ձեռք բերե՞լ եք:

-Իհարկե, չնայած միջավայրը տարբեր է, ես ձեռք բերեցի ընկերներ աշխարհի տարբեր վայրերից:

-Այստեղ ինչ-որ բաժիններ կա՞ն:

-Բաժիններ չկան: Մեք պետք է վեց առարկա ընտրենք: Առաջինը այն լեզուն է, որը խորացված պետք է սովորել, երկրորդ լեզուն, որը կրկին ուզում եք խորացված սովորել: Օրինակ, ես ընտրել եմ անգլերեն` խորացված ուսումնասիրման և ֆրանսերեն` զրոյից սովորելու համար:

Երրորդը մաթեմատիկան է, որը պարտադիր է բոլորի համար: Երեք մակարդակ կարող ենք սովորել: Առաջին ՝ամենապարզ մաթեմատիկան, հետո բարձրագույն մաթեմատիկան: Պետք է ունենաք մի հումանիտար և մի բնագիտական առարկա, դա պարտադիր է: Եվ վերջապես վերջին խումբը՝ արվեստ: Կարող ենք ընտրել երգ, պար, թատրոն, նկարչություն: Սրանցից երեք առարկան խորացված ենք ուսումնասիրում, երեքը` երկրորդային:

Ես շատ մեծ տպավորություններ ստացա դպրոցից և շատ հպարտացա, որ Հայաստանում այսպիսի դպրոց է գործում:

inesa soghoyan

Անցյալ տարվա հիշողություններից

Նոյեմբերի 25-ին մենք «Շահերի պաշտպանություն» դասընթացին էինք, երբ ընկեր Դաշտոյանը հայտարարեց, որ Գյումրիում պետք է լինի TEDx-ը:

TEDx-ը միջոցառում է, որի ժամանակ հավաքվում են տարբեր մարդիկ՝ տարածաշրջանների խոսնակներ, որոնք կիսվում են իրենց ձեռքբերումներով, խորհուրդներ են տալիս, պատմում են պատմություններ:
Ինչպես շատերը գիտեն՝ 2016 թվականին Գյումրին երիտասարդական մայրաքաղաքն էր:
Նոյեմբերի 26-ին 13 հոգով ճանապարհ ընկանք դեպի Գյումրի: Ճանապարհի վրա ծախսեցինք մոտ 3 ժամ, սակայն այդ ժամանակը անցավ ակնթարթի պես, հետաքրքիր խաղերի շնորհիվ: Սկզբում բոլորս ամաչում էինք խոսել իրար հետ, մոտ մեկ ժամ անցնելուց հետո սկսեցինք խոսել:
Հասանք Գյումրի, հանդիպեցինք Գավառ տարածաշրջանի խոսնակին և ծանոթացանք մյուս խոսնակների հետ, որոնք կիսվեցին իրենց փորձով: Պատմեցին շատ պատմություններ դպրոցի, մրցույթների ժամանակ տեղի ունեցած միջադեպերի, ընթերցանություն, ռիսկի դիմելու, գյուղի, զգացմունքների մասին:
Գյումրիից վերադառնալիս բոլորս արդեն ծանոթ էինք, ժամանակն անցավ շատ ուրախ, նույնիսկ այնքան, որ չէինք ուզում տուն հասնել:
TEDx-ը իմ կյանքում շատ բան փոխեց. սկսեցի ազատ արտահայտվել, լինել համարձակ, բացի այդ՝ ձեռք բերեցի հիանալի ընկերներ:

mariam tonoyan

Ժպտա…

Ժպտա՛, ժպտա անկեղծ, ազատ ու սրտաբուխ: Ժպտա՛, և շուտով կնկատես, որ ի պատասխան՝ բոլորն են քեզ ժպտում: Մոռացիր այն ամենը, ինչի պատճառով կարելի է տխրել, քանի որ մեր երջանկությունը կախված է միայն մեզանից: Այդ կապակցությամբ Լինկոլն ասում էր, որ մարդկանց մեծամասնությունը երջանիկ է այնքան, որքան ինքը որոշել է երջանիկ լինել: Իսկ դարերի ընթացքում իմաստացած չինացիները պնդում էին, որ չժպտացող մարդը խանութ չպիտի բաց անի:

Ժպտալ ու երջանիկ լինել հենց այնպես, առանց որևէ շահի կամ նպատակի, ախր, դա այնքան հեշտ է: Չէ՞ որ փողոցում հանդիպող ցանկացած մարդու ժպիտով դիմավորելով՝ մենք հարստացնում ենք նրան: Հարստացնում` անսահման գոհունակություն ու հաճելի տրամադրություն պարգևելով: Ժպիտի այդ ակնթարթները երկար ժամանակ չեն մոռացվում, քանի որ բոլորն ունեն ժպիտի կարիք` աղքատ թե հարուստ, ծեր թե երեխա… Միայն ժպիտի շնորհիվ է բարի մթնոլորտ առաջանում մեր շրջապատում: Անախորժությունների դեմ ժպիտը բնության ստեղծած լավագույն հակաթույնն է համարվում: Ի՞նչ եք կարծում, չարժե՞ մի աննշան ժպիտով օծել այն մարդկանց, ովքեր օրեր շարունակ այնքան զբաղված են լինում, որ նույնիսկ ժպտալու համար ժամանակ չեն գտնում: Կամ մռայլ մարդկանց, ովքեր վատ են վերաբերվում շրջապատում կատարվող ամեն իրադարձության` մանրուքները ողբերգությունների վերածելով: Բայց, այնուամենայնիվ, ժպիտը չի կարելի գնել կամ խնդրել, ո՛չ պարտքով վերցնել, ո՛չ էլ գողանալ, այլ պետք է սրտանց նվիրել ու ստանալ:

Եթե ամանորյա եռուզեռից հոգնած մարդիկ գտվեն, ովքեր նույնիսկ ի վիճակի չլինեն ձեզ ժպտալ, թույլ չե՞ք տա, արդյոք, խնդրել, որ ձեր ժպիտներից մեկը նրանց նվիրեք…

diana karapetyan

Դուք էլ վերադարձեք

Հայաստան, հայ:

Բարձր են հնչում, այնպես չէ՞: Բայց որքան բարձր են, նույնքան և կոտրված են: Կոտրված են, քանի որ ամեն օր այդ երկու, կարելի է ասել, միասնական բառերը բաժանվում, մասնատվում են ու վերջնականապես կոտրվում են: Ու պատճառը միայն մեկն է` հայը հեռանում է Հայաստանից: Թեկուզ երբեմն վերադառնում է, բայց հաճախ գնում է անվերադարձ: Գնում է ու թողնում դատարկ իր հայրենի հողը, որը պատվում է տխրությամբ ու կարոտով: Հայաստանից բողոքում ենք՝ մտածելով, որ ուրիշ տեղ ավելի լավ կարող ենք ապրել: Ու բոլորը մեկնում են՝ միայն լավ կյանք փնտրելու ցանկությամբ: Բոլորին թվում է, որ այնտեղ` այդքան քաղցր թվացող օտարության մեջ, նրանք լավ կյանք կունենան: Բայց մի բան հարցնեմ՝ հետո չե՞ք կարոտի ձեր երկիրը: Ինքներդ ձեզ հարց տվեք՝ եթե ես գնամ, չե՞մ կարոտի Հայաստանը: Հիմա շատերը կհավատացնեն, որ չեն կարոտի: Կկարոտեք, ես ինքս մտածում էի, որ չեմ կարոտի, բայց կարոտեցի: Երկու տարի առաջ ես նույնպես բողոքում էի Հայաստանից, բողոքում էի, որ այստեղ լավ չէ, և երբ տոմսը արդեն ձեռքումս էր, ես ուրախությունից ցատկոտում էի, բայց երբ նստեցի մեքենան, աչքերս արցունքով լցվեցին, սիրտս կծկվեց ու մի անբացատրելի զգացողություն պատեց ինձ: Երբ արդեն Մոսկվայում էինք, կարելի է ասել, կյանքը քաղցր էր ու թեթև, և ամեն ինչ հանգիստ էր, բայց հանգիստ էր միայն արտաքնապես: Իմ հոգում ամեն ինչ իրար էր խառնվել, ու մի բան ինձ խեղդում էր՝ կարոտը: Ես կարոտում էի իմ լեզուն, կարոտում էի իմ հողը, իմ ջուրը, ես կարոտում էի իմ Հայաստանը: Այդքան քաղցր թվացող օտարությունը բոլորին խաբում է, բայց գիտե՞ք՝ նա հեռվից է այդքան քաղցր, երբ ամբողջովին ընկղմվում ես նրա մեջ, հասկանում ես, որ հայրենիքից լավ տեղ չկա, և օտարության մեջ դու ուղղակի օտարական ես, ում ամեն կողմից փորձում են հալածել:
Ես վերադարձա, դուք էլ վերադարձեք:

Ani v. Shahbazyan

Դատարկություն

Դու հենց նոր կարդացիր նյութիս վերնագիրը և որոշեցիր այն կարդալ: Ինձ թվում է` չես զղջա և կհամաձայնես ինձ հետ: Լավ, ինչևէ: Ուզում եմ խոսել դատարկության կարևորության մասին:

Չգիտես ինչու, մարդիկ դատարկությունն ասոցացնում են բացասական զգացողությունների հետ և միշտ բացասական են վերաբերվում դրան: Բայց նրանք չեն էլ պատկերացնում, որ դատարկությունից է սկսվում ամեն ինչ: Լավ, հիմա բացատրեմ: Մարդիկ վերցնում են դատարկությունը, շուրջը կառուցում են պատեր, և այն դառնում է տուն: Ավելին, ինչքան մեծ է տան ներսի դատարկությունը, այնքան բարձր է դրա գինը: Մարդիկ ընտանիք են կառուցում և ապրում են այդ տան մեջ՝ գնահատելով միայն տունը, բայց ոչ դրանից առաջ եղած դատարկությունը:

Դու հիմա կարդում ես և փորձում հասկանալ, կամ էլ չես հասկանում: Լավ, կարող եմ էլի օրինակներ բերել: Վերցնում ենք մի բուռ դատարկություն, շրջապատում ենք այն կավով և արդյունքում ստանում ենք ծաղկաման: Ծաղկամանը դառնում է գործածելի հենց դատարկության հաշվին: Կամ վերցնում ենք 100 քառակուսի մետր դատարկություն, շուրջը բետոնապատում ենք, մեջը լցնում ենք ջուր և արդյունքում ունենում ենք լողավազան:

Նույն կերպ էլ մարդիկ են փորձում օգտվել իրենց ներսի դատարկությունից, որպեսզի հասնեն հաջողության: Բայց ինձ չի թվում, թե դա մարդկանց դեպքում աշխատում է: Լավ, հանգիստ թողնենք մարդկանց:

Հըն, դո՞ւ էլ կարևորեցիր դատարկությունը: Մինչ մտածես` այն կարևոր է, թե չէ, ես գնացի: Դատարկությունն ինձ է սպասում, գնամ վերցնեմ այն և փորձեմ ինչ-որ բան պատրաստել:

zara gevorgyan

Ընտանեկան տոնը սքայփով

Ում համար Նոր տարի, ում համար սովորական մի օր: Է՜, հիմա կմտածեք` դժգոհ մարդ եմ: Բոլորն այս գեղեցիկ տոնին ուրախանում են, իսկ ես կարծես աշխարհի «դարդերը» ուսերիս եմ վերցրել: Դե, աշխարհինը չէ, իմ սեփական «դարդերն» էլ են ինձ բավական:

Սկսեմ նրանից, որ այս տարի այդքան էլ ոգևորված չէի սպասում Ամանորին: Ամեն տարի նույնը, բոլորը կարծես դեկտեմբերից սկսում են պատրաստվել մինչև դեկտեմբերի 31-ը, որ մի քանի օր տևողությամբ սերիալ նկարահանեն, ու գլխավոր «հերոսն» էլ պարտադիր պիտի լինի խոզի բուդը, որի համար հայերը ամեն ինչի պատրաստ են՝ սկսած վարկերից ու տոկոսից:

Է՜, բայց, ժողովուրդ, անկեղծ ասած, այս ամենը ինձ անցած տարիներին այդքան էլ չէին հետաքրքրում, մինչև որ այս տարի մնացի մենակ, ու սկսեցի ամեն ինչին ուշադրություն դարձնել: Դե, մենակ նկատի ունեմ, որ իմ հասակակիցները՝ ինձ համար շատ հարազատ ու կարևոր մարդիկ, այս տարի ինձ հետ չէին: Էհ, էլ ի՞նչ Ամանոր առանց այն մարդկանց, ում հետ ամեն տարի նշում էիր այս տոնը, իսկ այս տարի պիտի սքայփով կամ վայբերով շնորհավորես:

Դե, մի խոսքով, Ամանորը Ամանոր չի առանց հարազատների: Բայց, ուզած-չուզած՝ եկել է Նոր տարին:

Ամեն ինչ մի կողմ՝ փախլավան մի կողմ

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

Մերձավոր Արևելքի յուրաքանչյուր ազգ ինքն իր մեջ համոզված է, որ աղանդերի այս տեսակը իրենց խոհանոցին է պատկանում։ Փախլավա պատրաստում են հայերը, հույները, բուլղարացիները, արաբները ու թուրքերը, սակայն ինչքան ազգ կա, այնքան էլ բաղադրատոմս։ Յուրաքանչյուր ազգին հատուկ փախլավան ունի իր յուրահատուկ համն ու հոտը։ Հայաստանում փախլավայի հայրենի քաղաքն է համարվում Գավառը։

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

Քյավառի փախլավայի մասին գիտեն մեր բոլոր հայրենակիցները։ Այն բազմաշերտ աղանդեր է, որը պատրաստվում է թղթի բարակություն ունեցող 22 խմորաշերտերից։ Դրանց մեջ իրենց տեղն են գտնում հալեցրած կարագը կամ յուղը, կտրտած ընկույզն ու շաքարը։ Չենք մոռանում վերջում փախլավան «ողողել» անուշաբույր մեղրով։ Արդյունքը հիանալի է։

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

Մոտենում են տոները, ու չկա մեր քաղաքում մի ընտանիք, որ չանցնի փախլավայի պատրաստման այս փուլերով։ Փախլավան հանդիսանում է մեր տոնական սեղանների զարդը, մեր թխվածքների թագուհին։ Այս թեմայով փոքրիկ զրույց ունեցանք Սվետա տատիկի հետ, ով հաճույքով մեզ ներկայացրեց փախլավայի պատրաստման գործընթացը։

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

Լուսանկարը՝ Գրետա Խանդանյանի

-Փախլավան մեր Քյավառա խորհրդանիշներից է։ Շատ հին թվերից են սկսել պատրաստել, դեռ Հայրենական պատերազմից էլ տարիներ առաջ։ Փախլավա պատրաստելը այդքան էլ հեշտ գործ չէ։ Առաջ Քյավառում հատուկ փախլավա սարքողներ են եղել, բայց հիմա, չնայելով դժվարությանը, բոլոր տնտեսուհիներն են սովորել պատրաստել ու շատ հաճույքով։ Պատրաստելու գործընթացը մի ամբողջ ավանդույթների շարան է իրենից ներկայացնում։ Նախ մի 2 շաբաթ առաջ կանայք հավաքվում ու սկսում են ընկույզ մաքրել, շաքար կոտրել։ Այս ամենն ուղեկցվում է ուրախ ու զվարթ զրույցներով, կատակներով։ Թխելուց մեկ օր առաջ պատրաստում ենք խմորը, բաժանում ենք 22 գնդերի։ Առաջին ու վերջին շերտերը հաստ ենք անում, մնացածը՝ թղթի բարակության։ Հենց փախլավան պատրաստ է լինում, վրան լցնում ենք արդար մեղրը, թողնում, որ ներծծվի արդեն եփված խմորի մեջ։ Քյավառում հարսանիքների, տոների ժամանակ փախլավան պարտադիր է։ Մեր ժողովուրդը սովոր է այս թխվածքին, սիրում է։ Փախլավան էլ իրեն է արդարացնում, բարձր է պահում Քյավառի անունն ու պատիվը։

mariam tonoyan

Արգելք

Երեկոյան, մինչ ծնողներս կլանված սերիալ էին դիտում, որոշեցի լրացնել կիսատ մնացած հայոց լեզվի տնային առաջադրանքս: Գրքերս շարեցի սեղանի անկյունում, բացեցի հայոց լեզվի գիրքս, ականջակալս ամրացրի աջ ականջիս (մայրս նստած էր ինձնից ձախ) և, ինչպես սովորաբար, կանգնած սկսեցի գրել:

-Բարդ ստորադասական նախադասության կետադրությունը,- բարձրաձայն արտասանեցի ես:

Ականջակալներումս հնչում էր Մոցարտի «Անձրևը»` հաճելի և տրամադրող երաժշտություն: Անզգայացումը պարուրեց ինձ ու միաձուլվելով երաժշտության նոտաներին` կորցրի երկրային էությունս: Գրիչս թղթի վրայով սահում էր այնպես թեթև, ինչպես քամին ծովի մակերևույթին:  Շուտով Մոցարտին հաջորդում է Բեթհովենը, ապա` երաժշտական հատված «Սատանայի ջութակահարը» ֆիլմից: Մի պահ ձայները մարեցին: Սկսվեց ասմունք. Կոնստանտին Սիմոնովի «Жди меня, и я вернусь» բանաստեղծությունն էր: Ակամա զգաստացա և ամբողջությամբ սուզվելով ասմունքի մեջ, թողնելով հայոց լեզվի առաջադրանքը՝ սկսեցի, ինչպես շատ հազվադեպ է պատահում, բարձրաձայն ասմունքել: Անհուն հուզմունքով լցված` ավարտեցի բանաստեղծությունս: Ինձ սթափեցրեց միայն քրոջս թաքուն ծիծաղը: Նայեցի շուրջս: Ծնողներս զարմացած ինձ նայում էին այնպես, ինչպես կնայեին հայտնագործություն արած վեցամյա փոքրիկի: Նրանց զարմանքին պատասխանեցի հարցական հայացքով:

-Հակո՛բ,- կանչեց մայրս քիչ հեռու նստած հորս:

Իսկույն հասկացա, թե բանն ինչումն է: Մայրս մի բառով և այդպիսի տոնայնությամբ հայրիկին կանչում է միայն այն ժամանակ, երբ բարկացած է մեզ` երեխաներիս վրա: Տեղումս մեխված` սկսեցի սպասել դեպքերի հետագա զարգացմանը:

-Լավ ես ասմունքում,- ասաց հայրս, դանդաղ ինձ մոտենալով:

-Դու նախ վերցրու նրա դիմացից գիրքը և նայիր,- միջամտեց մայրս:

Հորս զարմանքը կրկնապատկվեց, երբ տեսավ իմ առաջ դրված հայոց լեզվի դասագիրքս: Սկսեցի բացատրել պատճառը, արդարանալ, ներողություն խնդրել:

Ընտանիքս ծիծաղով ընդունեց նոր տաղանդիս բացահայտումը, բայց արգելեցին դաս սովորելիս ականջակալներս ինձ մոտ պահել:

hasmik vardanyan

Ամփոփելով 2016-ը

Անցավ ևս մեկ տարի: Տարի, որը լի էր հույզերով ու ապրումներով, սպասումներով ու ձեռքբերումներով, հույսերով ու ակնկալիքներով: Դրանց մի մասն իրականացավ, մի մասն էլ երևի մնաց հաջորդ տարվան: 2016 թվականին ես ունեցա մեծ հաջողություններ: Դրանցից կառանձնացնեմ երկուսը: Առաջինը, այն էր որ ես հայտնվեցի նախագահական նստավայրում, իսկ երկրորդը՝ հանդիպեցի 17.am-ի անձնակազմին ու դարձա այդ ընտանիքի մի մասնիկը: Բայց ինչպես գիտենք, կյանքում շատ են հակադրությունները: Ուրախությունն ու տխրությունը միշտ միասին են: Ասում են, եթե կյանքում լինի միայն ուրախություն, մարդը երևի երբեք չհասկանա ուրախության արժեքը: Այս տարին լի էր ոչ միայն ձեռքբերումներով, այլև կորուստներով. մեր երկրի և ամեն մեկիս համար անդառնալի:

Ես շատ եմ ուզում, որ այն ամենից հետո, ինչ եղավ անցած տարի սահմանի վրա, այլևս նման բան չկրկնվի: Ոչ մի սերունդ պատերազմ չտեսնի, որ այն մայրերը, որոնց զավակները ծառայում են Հայոց բանակում, անհոգ լինեն: Ես գիտեմ, որ եթե մի բան շատ ես ուզում ու լավ տրամադրվածություն ունես, իրականություն է դառնում…

Իսկ մեզ` այս տարվա շրջանավարտներիս, ցանկանում եմ, որ ով, ինչ մասնագիտական կողմնորոշում ունի՝ այդ ոլորտում մեծ հաջողությունների հասնի:

hakob melqonyan

Տարեվերջյան հանդիպումներ

Դեռևս մեկ ամիս առաջ որոշել էինք, որ դեկտեմբերի կեսերին պիտի միջոցառում կազմակերպենք` նվիրված մեր համագյուղացի երկրապահներին և Գեղարքունիքի մարզի ԵԿՄ (Երկրապահ Կամավորների Միություն) նախագահ` Աշոտ Տաճատի Գասպարյանին, որը նույնպես մեր համագյուղացին է:

Սկսեցինք պատրաստվել միջոցառմանը ամենայն պատասխանատվությամբ և սիրով: Երբ ամեն ինչ պատրաստ էր, սկսեցինք միջոցառման պատվավոր հյուրերի հրավերը: Մեր հրավերը  ոչ ոք չմերժեց: Միջոցառման սկզբում ներկայացրինք Աշոտ Գասպարյանի կենսագրությունը: Պետք է նշեմ նաև, որ Աշոտ Գասպարյանը իր սխրանքներին ավելացրեց նաև ապրիլյան քառօրյա պատերազմին մասնակցելը, որի ժամանակ նա զրկվեց ոտքից: Միջոցառումը անցավ շատ հաճելի մթնոլորտում՝ մասնակիցների վկայությամբ: Միջոցառման վերջում մեր երախտիքի խոսքը հայտնեցինք Աշոտ Գասպարյանին և երկրապահներին, ցանկացանք նրանց առողջություն, երկար տարիների կյանք և անսահման հայրենասիրություն:

Նշեմ նաև, որ Աշոտ Գասպարյանը ևս ձեռնունայն չեր եկել: Նա պատվոգրեր հանձնեց  միջոցառման կազմակերպիչներին` Հասմիկ Ումրշատյանին՝ դպրոցում տարվող մեծ աշխատանքների համար և Լուսինե Ջրաղացպանյանին՝ միջոցառումը  կազմակերպելու համար:

Իսկ վերջում Գասպարյանը «Մայրական» մեդալ հանձնեց մեր դպրոցի տնօրեն Կարինե Շահբազյանին, նաև դպրոցին նվիրեց համակարգիչ: