Լուսանկարը՝ Լեւինե Համբարձումյանի
Առավոտյան արթնացա և գնացի դասի: 10 րոպե անց՝ Անահիտը և Սոֆյան նույնպես եկան: Սոֆյան լայն ժպիտով ասաց.
-Շնորհավորե՛ք Անահիտին:
-Ինչի՞ համար,- հարցրեցի ես:
-Որովհետև Անահիտը գրավել է առաջին մրցանակային տեղը՝ համայնքի մասին իր գրած շարադրությամբ: Ես ուրախացա և շնորհավորեցի նրան: Բայց ցավալին այն էր, որ մենք առաջին երեք ժամերին կիսամյակային գրավոր աշխատանք ունեինք, իսկ Անահիտը պետք է ժամը 11-ին գնար Գավառ, որպեսզի ստանա իր մրցանակը: Նա ստիպված եղավ մնալ և գրել իր գրավորը: Բայց վերջին ժամին 15 րոպեում վերջացրեց իր գրավորը, որպեսզի չուշանա նշված ժամից: ժամեր անց նա եկավ իր մրցանակների հետ, և ես՝ ինչպես իսկական լրագրող, որոշեցի հարցազրույց վերցնել այդ կարևոր պահին:
-Անահի՛տ, ինչպե՞ս իմացար այդ մրցույթի մասին:
-Մեր դասղեկ Գայանե Քոլոզյանը դասի ժամին հայտարարեց մրցույթի մասին:
-Իսկ ինչպե՞ս որոշեցիր մասնակցել:
-Գնացի տուն, 2 ժամ մտածեցի շարադրության մասին և մի գեղեցիկ շարադրություն գրեցի: Տվեցի դասղեկին և երկար սպասելուց հետո իմացա, որ Նորատուսից 10 աշակերտ էլ են մասնակցել, բայց միայն իմ շարադրությունն է հավանության արժանացել:
-Իսկ ե՞րբ իմացար, որ քո շարադրությունը Գավառում գրավել է առաջին տեղը:
-Դեկտեմբերի 7-ն էր, Գավառից զանգեցին և շնորհավորեցին: Ասացին, որ ես առաջին տեղն եմ գրավել: Իսկ հետո ինձ զանգեց դասղեկս և ասաց, որ դեկտեմբերի 8-ին գնամ Գավառ, որպեսզի ստանամ մրցանակս: Ես անչափ ուրախացա: Լույսը բացվեց, գնացի Գավառ՝ իմ մրցանակի հետևից:
Ես կարծում եմ, որ բոլոր երեխաներն էլ ունեն հետաքրքիր մտքեր, պետք է լինել համարձակ ու գրել, մասնակցել տարբեր մրցույթների, թղթակցել տարբեր կայքերն: Վստա՛հ եղեք, որ անպայման կնկատեն ու կգնահատեն ձեզ…
«17.am»-ի թղթակիցներով գնացել էինք մեր գյուղ` Լիճք, ֆոտոարշավի:
Ֆոտոարշավի ժամանակ հասցրեցինք մասնակցել լավաշ թխելու ավանդական արարողությանը: Ճիշտ է, այժմ այդ ավանդույթը, տարատեսակ փոփոխությունների է ենթարկվել, բայց միևնույն է, լավաշը մնացել է մեր կենցաղի անբաժան մասնիկը: Ափսոս, որ քչերն են հիմա թոնրով լավաշ թխում:
Հա, ո՞ւր էի հասել: Մի փոքր լավաշ համտեսեցինք և շարունակեցինք մեր արշավը: Հանդիպեցինք շատ անհոգ երեխաների, ովքեր ժպտալով թռչկոտում էին այս ու այն կողմ: Եվ միայն այդ քաղցր ժպիտները տեսնելն արդեն մեծ հանգստություն էր: Քանի որ մեր տունը գյուղի ծայրամասում է, ինձ համար գերագույն հաՃույք էր լինել գյուղամիջում: Այնտեղ այնքան հարազատ մարդկանց հանդիպեցի, որ ուրախությունս թաքցնել չէի կարողանում:
Այդպես ուրախ գրեթե մեկ ժամ շարունակեցինք մեր ճամփան: Ճանապարհին մի տատիկի հանդիպեցինք և որոշեցինք մոտենալ: Որքան փոքրանում էր մեր և տատի միջև եղած հեռավորությունը, այնքան նշմարելի էին դառնում նրա արցունքներով հեղեղված աչքերը: Տատիկն արտասվում էր` աչքերը հառած դեպի հեռուն… Ես մոտեցա տատիկին և հարցրեցի.
Հետո գնացինք մեր գյուղի գետի մոտ: Գետը դասվում է Սևան թափվող 29 գետերի ու գետակների շարքին: Մոտեցանք և մի փոքր գերանի վրայով առաջ գնացինք: Ջրի մեջ լողում էր սագերի մի խումբ: Այնքան հաճելի էր աշնան կեսին տեսնել կանաչ բնություն: Շատ ավելի հետաքրքիր դեպքեր էլ եղան, որոնց մասին դեռ կգրեմ:
