-Էմ, բա իմացա՞ր, աշխարհագրությունից պիտի թեմատիկ գրավոր գրենք:

-Որտեղի՞ց գիտես, ո՞վ ասաց:

-Որ մի քիչ դանդաղ քշես` կասեմ: Էմմա՜, դանդաղ քշի, չեմ ասում` գազ տուր: Այ աղջիկ, «տոռմուզի պեդալը» սեղմի, գազ մի տու, հեսա կգնանք «ավարիա» կտանք:

Ճլը՜փ… Զը՜նգ, զը՜նգ, զը՜նգ, զը՜նգ… Զարթուցիչը զնգաց, ու ինձ քնից հանեց, իսկ իմ աչքերը չէին բացվում՝ ուշ քնելու և ջերմության պատճառով: Ինչպես տեսաք, ես պատմում էի իմ երազը, որտեղ իմ դասարանցի Էմման վարում էր մեքենան և վատ վարելու պատճառով հարվածեց «խեղճ, նիհար, ճլեզ» գրիպին, և գրիպը պայթելով լցվեց իմ ու իր վրա, ու մենք վարակվեցինք, հետո հիվանդացանք…

Ցավոք, իմ երազը իրականություն դարձավ: Առավոտյան, երբ հազիվ կարողացա վեր կենալ մահճակալիցս, լվացվեցի ու արագ ինձ նետեցի մյուս սենյակ, որտեղ գտնվում էր դեղերի տուփը: Ես փորփրում էի տուփը, որպեսզի գտնեի այնպիսի դեղ, որըկկանխեր հազի ու գրիպի ակտիվացումը, սակայն ավա՜ղ: Մայրիկս բռնացրեց ու հարց ու փորձ արեց, բայց ես նրան խաբեցի և ասացի, որ ծամոն ունեմ այնտեղ պահած, և այժմ դա եմ ման գալիս: Մայրիկս քմծիծաղ տվեց, ասաց՝ լավ կտեսնենք, ու գնաց իր գործերին:

Ես այդպես էլ չգտա դեղահաբը ու գնացի դպրոց: Նույն վիճակում էր նաև Էմման ու սկսեց ծիծաղել ինձ վրա: Բայց մեկը լիներ, ինձ վրա ծիծաղեր, որովհետև ես արդեն վերջին ժամերին զառանցում էի:

Դպրոցում բոլորն էլ հիվանդ էին: Մեկը հազում էր, մյուսը` խռխռացնում, երրորդը` փռշտում ու այդպես խանգարում դասը: Հաջորդ օրը, երբ գնացի դպրոց, դասից 30 րոպե ուշացել էի, որովհետև խորն էի քնել ու չէի լսել անգամ զարթուցիչի ձայնը: Ասեմ, որ թերևս ես ոչ մեկին չեմ հանդիպել, ով զարթուցիչի պես կարողանում է իր աշխատանքը ժամանակին և պարտաճանաչ կատարել:

Երբ դասասենյակի դուռը բացեցի, տեսա, որ Էմման չէր եկել, և բոլոր ուսուցիչներին ասում էի. «Նա մեքենան վարում էր 120-ի տակ և երթևեկության գոտուց դուրս գալով հարվածել է գրիպին, վարակվել ու դասի չի եկել»: Այդ օրը ես մինչև 5-րդ ժամը տնքալով և զառանցելով մասնակցեցի դասերին, ու չկարողանալով այլևս ինձ տիրապետել, ես էլ նույնպես գնացի տուն: Ո՛չ մեկի հարցին չէի պատասխանում, ոչինչ չէի ուտում, միայն աչքերս փակում էի ու երազում առողջանալու մասին: Այս ամենը տևեց ընդամենը 2 օր, որից հետո սկսեցի դեղեր ընդունել, թեյ խմել, հաց ուտել և քիչ թե շատ առողջացա:

Բախտս բերեց, որ առջևում շաբաթ ու կիրակի օրերն էին, և իմ տնային արձակուրդները երկարեցին:

Եկավ երկուշաբթի օրը, և շտապեցի դպրոց գնալ և տեղեկանալ բոլորի մասին, մասնավորապես «Հայ ասպետ» թիմի աշակերտների: Նրանք բոլորը հիվանդ էին, և այդ օրն էլ դասերին չէին մասնակցել: Յուրան, որ այդքան առողջ էր թվում, անգամ չէր եկել: Եկել էր միայն պարտաճանաչ Սյուզաննան: Հետո ինքը և ես գնացինք «Հայ ասպետի» կաբինետ, կատակեցինք, նվնվացի, բողոքեցի դեսից դենից: Քանի որ մի քանի օր բացակայել էի, իսկ դասարանցիներս գրավորներ էին այդ ընթացքում գրել, ուսուցիչներից ով ինձ տեսնում էր, գրավոր էր տալիս գրելու: Ես ատամներս իրար սեղմած սպասում էի զանգին:

Հաջորդ օրը եկավ Էմման: Ես նրան պատմեցի, թե իմ արկածների մասին, թե ինչ եմ ասել ուսուցիչներին իր հիվանդության մասին: Ծիծաղեցինք և անցանք դասերին: Այսօր էլ Էմման կգրի իր բաց թողած գրավորները:

Իսկ լավ չէ՞ր լինի` մի շաբաթ արձակուրդ տային, որ համաճարակն ավելի չտարածվեր:

Սովորականի պես արթնացա և գնացի հյուրասենյակ, բարևեցի բոլորին: Տատիկս հայտնեց, որ ուզում է գնալ հորեղբորս մոտ` Մոսկվա: Սկզբից չհավատացի, հետո զգացի, որ լուրջ է ասում ու միանգամից լրջացա և ասացի.

-Ախր, ինչո՞ւ, ինչի՞ համար ես ուզում գնալ:

Տատիկս ասաց.

-Հակոբ ջան, կարոտել եմ, ուզում եմ գնալ կարոտս առնել ու էլի հետ գալ: Տատիկիս հասկացա, քանի որ ես էլ էի կարոտով ապրել մոտ երկու տարի Ռուսաստանում և գիտեի, թե ինչ բան էր կարոտը:

Հաջորդ օրը պապիկս աշխատանքից եկավ տուն և ասաց, որ տատիկիս տոմսը գնել է: Տատիկս երկու օրից պիտի մեկներ: Այդ պահից սկսած ժամերը շատ շուտ էին անցնում: Հաջորդ օրը առավոտյան բոլորս շուտ արթնացանք և գնացինք գնումների: Երբ գնումներից վերադարձանք, տատիկս սկսեց հայկական ավանդական գաթա և փախլավա պատրաստել: Իսկ երբ հարցրի. թե ինչու է այստեղ թխում, չէ որ կարող էր այնտեղ էլ թխել, պատասխանեց, որ այստեղի ալյուրը համով է, և դրանից գաթան և փախլավան ավելի համով է ստացվում:

Արդեն իրիկուն էր, տատիկս համարյա թե պատրաստ էր: Ես գնացի քնելու: Առավոտյան սկսեցինք պատրաստվել ճանապարհ ընկնելու: Կեսօրն անց էր, շարժվելու ժամանակն էր: Սովորականի պես, ճանապարհին ամեն եկեղեցի, մատուռ տեսնելիս խաչակնքում էի, բայց այս անգամ իմ ու իմ ընտանիքի առողջության համար չէի խաչակնքում, այլ տատիկիս բարի ճանապարհ էի ցանկանում և Աստծուց խնդրում էի, որ տատիկիս հետ լինի:

Շուտով հասանք օդանավակայան: Արդեն տատիկիս հրաժեշտ տալու ժամանակն էր: Փաթաթվեցի տատիկիս և բարի ճանապարհ ցանկացա: Տատիկս գնաց, իսկ մենք դուրս եկանք օդանավակայանից: Երբ նստեցինք մեքենան, ես սկսեցի մտաբերել օդանավակայանում գտնվող բոլոր մարդկանց տխուր դեմքերը, որոնք եկել էին իրենց հարազատներին ճանապարհելու, և հասկացա, որ մեր երկրում օրեցօր ահագնանում է արտագաղթի խնդիրը: Մարդիկ ապրում են իրարից հեռու և իրար միշտ կարոտելով:

Գրիպ, հազ, ջերմություն, մի խոսքով, մեր գյուղին էլ այցելեց սուր շնչառական վարակը, ու կարծես ես էլ հետ չմնացի իմ դասընկերներից ու վարակվեցի: Ամեն օր դպրոցականների կեսը ողջ հանրապետությունում բացակա է ստանում: Դե ինչ ասես, երեխաները հիվանդ են:

Մեր դպրոցն էլ հենց դրանցից մեկն է: Ամեն օր բազմաթիվ հիվանդներ, բացականեր, ու ցավալին այն է, որ բացակայած երեխաները հենց գալիս են դասի, մեր բացակաների քանակը չի պակասում, քանի որ հիվանդանում են մնացածները: Երբ պարզեցին, որ վիրուս է տարածված, այդ օրը մեր գյուղի դպրոցներում անասելի բացակայություններ եղան: Ստուգումների արդյունքում դպրոցի աշակերտների 50%-ը առանց դպրոց մտնելու վերադարձավ տուն, քանի որ հիվանդ էին և կարող էին վարակել մնացածին:

Ես այդ ժամանակ դեռ հիվանդ չէի, և թվում էր, թե չեմ էլ հիվանդանա, բայց այդ չարաբաստիկ հինգշաբթին ինձ հակառակը ապացուցեց, ես ևս վարակվեցի: Հիմա ես էլ եմ դասվել վարակվածների շարքին, բայց մեկ է, գնալու եմ դպրոց, քանի որ այս վերջին շաբաթները շատ կարևոր են. գրում ենք գրավորներ, ստուգում մեր ամբողջ կիսամյակում անցածը, գրավորների ժամանակ իրար ականջի «փսփսում ենք», թե որն է հարցի ճիշտ պատասխանը, և ի վերջո, իմանում ենք մեր ամբողջ կիսամյակում սովորածի ամփոփիչ գնահատականը:

2016թ. ապրիլի երկուս: Գիշերվա ժամը երկուսին թշնամու արկերը  ռմբակոծում են Լեռնային Ղարաբաղի Մարտունու շրջանի երրորդ պաշտպանկան գիծը, որտեղ ծառայում էր տասնիննամյա զինվոր եղբայրս: Հենց այդ պահին նա կանգնած էր առաջնագծում, բայց երբևէ չէր պատկերացրել, որ իր դիմաց են դուրս եկել թշնամու բազմահազարանոց բանակն ու վարձու ահաբեկիչները: Թշնամու առաջին արկի պայթելուց հետո խրամատը ամբողջ երկայնքով ծածկվել էր հաստ հողի շերտով: Եղբայրս և իր զինակից ընկերները, հետևելով հրամանատարի հրամանին, նահանջում եւ թաքնվում են իրենց թաքստոցներում: Այդ ընթացքում թշնամին ոչ մի րոպե չի դադարում ռմբակոծության տակ պահել մեր առաջնագիծն ամբողջ երկայնքով: Լուսադեմին նրանք չունեին խմելու ջուր և անհրաժեշտ սնունդ: Բոլորը մնացել էին փլատակների տակ, հրամանատարը զգում է, որ զորքը կարող է հայտնվել սովի և ծարավի ճիրաններում և տղաներին ասում է.

-Ո՞վ է ձեզանից ամենախիզախը, որ կարողանա մոտենալ հաց բերող մեքենային, որպեսզի զորքի համար հաց բերի, քանի որ մեքենան չի կարողանում մոտենալ: Թշնամին կարող է նկատել և պայթեցնել այն:

Եղբայրս անմիջապես արձագանքում է հրամանատարին, որ ինքը կփորձի գնալ և հաց բերել: Եղբայրս սողալով գնում է դեպի պայմանավորված վայրը, նրա գլխի վրայով անցնում էին թշնամու փամփուշտները: Վերջապես եղբայրս մոտենում է մեքենային, վարորդը պարկով հացը կապում է եղբորս թիկունքին, և եղբայրս նորից հետ է վերադառնոմ ընկերների մոտ` չվախենալով թշնամու գնդակներից: Սողալու պատճառով նրա ծնկներն ու արմունկները վերքոտվում ու արյունահոսում են, բայց նա հանուն իր ընկերների դիմանում էր այդ բոլոր դժվարություններին և ցավերին:

Ես հպարտ եմ, որ ունեմ այդպիսի քաջ եղբայր: