«Եվ մի քիչ այսօրվա եղանակի մասին:
Այսօր դասամիջոցներին հատկացված ամբողջ ժամանակահատվածում Դիանա Կարապետյանի ուղեղի վրա սպասվում են ուժեղ տեղումներ` հայկական սերիալների քննարկումների տեսքով: Որպեսզի զերծ մնալ դժբախտություններից, խնդրում ենք անջատել ուղեղը կամ ականջները»:

Նախ, մի բան ասեմ: Երեկ մտնելով 17.am-ի կայքը (ճիշտն ասած, ես շատ քիչ եմ օգտվում ինտերնետից, շաբաթը երկու օր հազիվ, այնն էլ, եթե դասերիս համար պետք է լինում, բայց երբ մտնում եմ էլ, պարտադիր պիտի մտնեմ 17.am և կարդամ նոր նյութերը), տեսնում եմ Վահե Ստեփանյանի նյութը, դե, երևի վերևի գրածից արդեն հասկացաք, թե խոսքը որ նյութի մասին է: Սկզբում մի քիչ նեղվեցի, որ այդ թեմայով արդեն նյութ կա, քանի որ ես ինքս ուզում էի անդրադառնալ այդ թեմային, բայց հետո ուրախացա, որ իմ նման մտածող մեկն էլ կա:

Ինչևէ, ինչի մասին էի ուզում խոսել: Դե, մի կողմից իմ բախտը բերել է, որ մայրիկս չի նայում ոչ մի հայկական սերիալ, և ես ինքս նույնպես ոչ մի հայկական սերիալ չեմ նայում, և թվում է, թե ամեն ինչ իդեալական է, բայց…
Բայց այ, իմ դասարանցիները տարված են բոլոր հայկական սերիալներով: Դե հա, որ նայում են` իրենց գործն է, բայց որ մի հատ էլ գալիս ու դասարանում էդ քննարկում են, դա ահավոր է:
(Այստեղ մի քիչ սպասիր. այս նյութս մի քիչ ծավալուն է լինելու, և եթե դու մտածում ես, որ այս նյութը քեզ կարող է վիրավորել, կարող ես չկարդալ):

Լավ, ինչ էի ասում… Հա, ես ընդհանրապես այդ սերիալներից գաղափար չունեմ, բայց և այնպես, ես կարծում եմ, որ դա անիմաստ ժամանակ «մեռցնելու» ձև է: Ես մայրիկներին և տատիկներին հասկանում եմ, բայց այ, 10-18 տարեկաններին (աղջիկ, տղա` կապ չունի)` ոչ:
Իմ կարծիքով, բոլոր սերիալները նույնն են, ու դրանց սցենարիստը ընդամենը մի հոգի է: Լավ, սցենարիստը ոչինչ, բայց Հայաստանում էլ դերասան չկա՞: Ու դեռ ինձ են ասում. «Ո՞նց ես էդ կորեացիներին տարբերում ու անունները հիշում»: Գոնե ամեն մի կորեական սերիալում կամ կինոյում տարբեր դերասաններ են, ոչինչ որ, իրենք մի քիչ իրար նման են (թեկուզ ինձ համար ընդհանրապես նման չեն), բայց հայկական սերիալներում բոլորը նույն դերասաններն են: Դե ուղղակի տարբեր հեռուստաալիքներով ցուցադրվող ֆիլմերում են նկարահանվում, իբր թե ոչ ոք չի հասկանա: (Ու հիմա այստեղ կգտնվի մի խելոք, որ կհարցնի. «Բա որ չես նայում, ի՞նչ գիտես, որ նույն են»: Բացատրեմ:
Ես չեմ նայում, բայց օրվա մեջ կգտնվի գոնե մեկը, ով ինձ կպատմի որևէ սերիալ: Ու մի բան եմ հասկացել այդ սերիալներից` կա մի հարուստի տղա, ով սիրում է մի աղքատ աղջկա: Մի ուրիշ հարուստի աղջիկ` սիրում է այդ նույն հարուստի տղային: Այդ տղայի ծնողները ուզում են, որ տղան ամուսնանա հարուստ աղջկա հետ: Տղան դեմ է գնում ծնողներին, փախչում է աղքատ աղջկա հետ: Մի խոսքով, ինչպես կասեր մեր հարևաններից մեկը, «աջըբսանդալ ա, հո կինո չի»:

Դե, հիմա ազնվությամբ ասա` քանի՞ սերիալ մտքիդ եկավ այդ նույն սյուժեով: Ու իմ այս կարծիքը ընդհանրապես կապ չունի այն բանի հետ, որ ես նայում եմ
կորեական և ամերիկյան ֆիլմեր: Ես կինոման եմ և օրս չեմ պատկերացնում, եթե գոնե մի ֆիլմ չնայեմ: Բայց ֆիլմը իր բնույթով այնպիսին է, որ դիտողին մի բան սովորեցնի: Չէ որ այդ ֆիլմ ստեղծողը (կոպիտ բառ էր, բայց դե), որ ստեղծել է ֆիլմը, ստեղծել է նրա համար, որ դիտողը մի բան սովորի և մտածի կյանքի մասին: Ես կարող եմ ազնվությամբ ասել, որ այն սերիալները, որոնք ես նայել եմ ու նայում եմ, կյանքում ինձ շատ բաներ են սովորեցրել, որոնք, իմ կարծիքով, ես հայկական սերիալներից չէի կարող սովորել: Ես ընդհանրապես չեմ նեղվում, այլ ընդհակառակը, ուրախ եմ, որ ոչ ոքի նման չեմ, ես տարբերվում եմ: Սև ագռավների մեջ ես սպիտակ եմ:

Հ.Գ. Եթե դու չալարեցիր և կարդացիր, շնորհակալություն, բայց եթե դու դեմ ես իմ կարծիքին, գրիր պատասխան հոդված և պատմիր, թե ինչ ես սովորել հայկական սերիալներից: Միգուցե այդ նյութից հետո կփոխեմ իմ կարծիքը: Դժվար, բայց դե…

Ես երբեմն շատ եմ տխրում: Եվ կարծում եմ որ ունեմ դրա համար շատ լուրջ պատճառ: Եվ պատճառն այն է, որ ես մեր ընտանիքում միակ երեխան եմ: Շատերը կարդալով գրածս երևի կզարմանան, մտածելով` դրանից էլ լավ բա՞ն: Չէ որ ամեն ինչ միայն իմն է, ամեն ինչ արվում է ինձ համար և ամենակարևորը` բոլորի ուշադրության կենտրոնում միայն ես եմ: Բայց դա այդքան էլ այդպես չէ: Ճիշտ է, չեմ թաքցնի, սրանից մի քանի տարի առաջ ես էլ այդպես էի մտածում, և նույնիսկ երբ ինձ հարցնում էին, թե ցանկանում եմ եղբայր կամ քույր ունենալ, ես վստահաբար պատասխանում էի` ոչ, քանի որ տեսնում էի, որ ընտանիքս ինձ համար ոչինչ չի խնայում, անում է ամեն ինչ, որպեսզի ես ոչնչի կարիք չունենամ, և բոլորը նախանձում են ինձ: Բայց տարեցտարի մեծանալով ես զգացի, որ ինձ քույր ու եղբայր ուղղակի անհրաժեշտ են:

Կար ժամանակ, երբ հորեղբորս ընտանիքն ապրում էր մեզ հետ, և նրա երեխաներն ինձ համար հարազատ քույր ու եղբորից չէին տարբերվում: Եվ այդ ժամանակ ես բոլորովին չէի մտածում այդ ուղղությամբ, քանի որ կարծում էի` նրանք միշտ ինձ հետ կլինեն: Սակայն ամեն ինչ փոխվեց այն պահից, երբ նրանք տեղափոխվեցին Իսպանիա` մշտական բնակության: Սկզբում ինձ համար շատ դժվար էր, ոչ մի կերպ չէի հարմարվում նրանց բացակայությանը, սակայն մխիթարում էր այն փաստը, որ հորաքրոջս երեխաները կլրացնեն այդ բացը: Բայց դա էլ կարճ տևեց: Նրանք էլ մեկնեցին ԱՄՆ: Այնուհետև մեկնեց մորաքրոջս ընտանիքը, և հենց այդ ժամանակ ես հասկացա, որ միայնակ եմ, ու շատ տխուր է ինձ համար: Ճիշտ է, ես թե բակում, թե դպրոցում ունեմ շատ լավ ընկերներ, ովքեր ոչնչով չեն զիջում հարազատ քույր ու եղբորը, բայց միևնույն է, ես զգում եմ նրանց կարիքը:

Գրելով այս մասին ես իմ հոգու խորքում չեմ դադարում մտածել, որ կգա այդ բաղձալի պահը, և գոնե զարմիկներս կվերադառնան, ու մենք միասին կլինենք: