Որոշեցի հարցազրույց վերցնել իմ հայրիկից, քանի որ նա իր կյանքում շատ դժվարություններ է տեսել և անցել է բազում փորձությունների միջով:
Հայրս՝ Արտյոմ Ղազարյանը, անկախ Հայաստանի նոր կազմավորված բանակի առաջին զինվորներից մեկն է եղել և մասնակցել է Արցախյան պատերազմին:
-Պա՛պ, դու ե՞րբ ես անցել ծառայության:
-1993-1994 թվականներին էին, երբ ես գնացի բանակ: 18 տարեկան ջահել տղա էի, դեռ շատ բան չէի հասկանում և, երբ առաջին անգամ ձեռքս զենք վերցրի` զգացի, որ հայրենիքիս ազատ ու անկախ լինելը ինձ ու ինձպեսների ձեռքերում է:
-Իսկ դու որտե՞ղ էիր ծառայում և ի՞նչ մարտերի ես մասնակցել:
-Մեր դիրքերը Քարվաճառում էին, մենք անառիկ էինք պահում Քարվաճառի օդային դիրքերը: Թեժ մարտեր էին. այդ ժամանակ էր, որ մեր ընկերներից 40 հոգի բարձրացան Օմար լեռն ու չվերադարձան: Դաժան ու ահավոր օրեր էին, այնքան սպանված դիեր էինք տեսել, որ ահագին ժամանակ ուշքի չէինք գալիս: Դժվար էր մարդ էակի վրա կրակելը, բայց երբ տեսնում ես` ինչպես են սպանում հարազատ դարձած ընկերոջդ, ինչպես են վայրենիները կոխորտում քո համար սուրբ հողը, և ինչ անհագուրդ ու վայրի ցանկությամբ են ուզում գրավել հողդ ու հայրենիքդ, անկախ քեզանից ԶԻՆՎՈՐ ես դառնում:
-Իսկ դու կարո՞ղ ես ինչ -որ դեպք պատմել, որը ամենից շատ է տպավորվել հիշողությանդ մեջ :
-1994 թվականի փետրվարի 24-ն էր: Ցուրտ ճքճքան ձմեռվա օրերից մեկն էր, էնքան ցուրտ էր, որ շնչելիս քթերիս մեջ սառում էր: Ու հանկարծ շատ մոտիկից կրակոցի ձայներ լսեցինք (չնայած այնքան էինք լսել, որ մեզ համար արդեն անսպասելի չէր): Ինչպես միշտ, վազեցինք դուրս, ու պարզվեց, որ մեզ հետ ծառայող սևանցի մեր ընկերներից մեկը Սու-25 ինքնաթիռ էր խփել: Այդ օրը մեզ համար իսկական տոն էր:
-Իսկ, ինչպե՞ս վերջացավ ծառայությունդ:
-1994 թվականի մայիսին, զինադադարից հետո: Մենք անցանք «ծառայության հաջորդ փուլին»: Մենք սկսեցինք նորոգել զորանոցներն ու զորամասերը, ամրացնել դիրքերը: 1994 թվականի հոկտեմբերին մեզ փոխարինելու եկան Սեյրան Սարոյանի զորքերը:
Զորացրվել եմ 1994 թ. Նոյեմբերին`ծառայելով 1 տարի 6 ամիս:
Պարգևատրվել եմ «Մարտական գործողությունների մասնակից» շքանշանով:
-Այնուհետև ինչո՞վ ես զբաղվել:
-1997 թվականից անցել եմ ծառայության Մարտունու ՀՕՊ զորամասում, այնտեղ աշխատել եմ մինչև 2005 թվականը՝ ստանալով բազում պատվոգրեր: Դրանից հետո մինչ այժմ զբաղվում եմ մեղվաբուծությամբ:
Շրջապատից շատ եմ լսել, որ իմ բնավորությունը բարդ է: Տնակներ պատրաստելն էլ իմ բնավորության պես բարդ է: Եղել են դեպքեր, որ իմ այդ բնավորության պատճառով կամ շնորհիվ, ստացել եմ տարօրինակ կամ զավեշտալի մականուններ, որոնցից ես չեմ նեղվում և նույնիսկ լինում են դեպքեր, երբ ես այդ մարդկանց հետ մտածում եմ, թե ինչ նոր անուն կարելի է գտնել:
