Մենք հաղթանակի սերունդն ենք

Լուսանկարը՝ Տաթեւիկ Տեր-Հովհաննիսյանի

Լուսանկարը՝ Տաթեւիկ Տեր-Հովհաննիսյանի

Ի՞նչ է հաղթանակը, ի՞նչ համ ունի, ի՞նչ գույն ունի, ի՞նչ ձև: Կարո՞ղ եմ արդյոք զգալ հաղթանակը, ապրել հաղթանակով, պայքարել հաղթանակի համար:

Հաղթանակ…

Բառ, որը արտաբերելիս այնքան զգացմունք ես դնում մեջը, ասես, ինչ-որ քաղցրավենիք պատրաստելիս լինես ու մեջն ես լցնում շաքարավազ: Այնքան շաքարավազ, որ քաղցրության համից կոկորդդ սկսում է չորանալ: Բայց հնարավո՞ր է այնքան քաղցր հաղթանակ, որ զգալիս ու տեսնելիս ուշագնաց լինես: Ո’չ, իհարկե, ո’չ: Հաղթանակը պայքար է, իսկ պայքարը քաղցր չի լինում:

Դարեր շարունակ հայը պայքար է մղել թշնամու դեմ: Պայքարը ծանր է եղել. հանուն երեխայի, մոր, ծեր ծնողի գոյության: Նրանց համար գոյություն ունի միայն մի սրբություն՝ իրենց արյունոտված զենքերը:

Մենք հաղթանակի սերունդն ենք, որովհետև կարողացել ենք կռիվ մղել, չհանձնվել և հաղթել: Ընկել ենք, բայց նորից ավելի մեծ ուժ հավաքելով, ոտքի ենք կանգնել, կանգնել ենք ու ապացուցել,որ մենք կարող ենք, մենք այդքան ուժ ու կամք ունենք:

Եղել են դեպքեր, երբ թշնամու զորքի քանակը մերինից եռապատիկ, քառապատիկ շատ է եղել, բայց եթե հայն ուզում է ապրել, արդյո՞ք դա նշանակություն ունի:

Զենք չենք ունեցել` փայտից ենք զենք պատրաստել: Թեկուզ քարով, բայց կարողացել ենք պահպանել ու պաշտպանել մեր հողը, մեր հավատը, մեր տունը:

Մայիսը մեր ամիսն է` Ավարայրից Սարդարապատ և Սարդարապատից Շուշի:

Ես երազում եմ, որ այսուհետ մեր սերնդի մայիսյան հաղթանակները լինեն կառուցման ու նվաճումների հաղթանակներ:

Ես` տասը տարի անց

Լուսանկարը՝ Լեւոն Մանուկյանի

Լուսանկարը՝ Լեւոն Մանուկյանի

Տասնվեց գարուն արդեն անցել է իր բոլոր տարերքներով: Դեռ կգան ու կանցնեն շա՜տ գարուններ՝ արևոտ ու անձրևոտ: Կյանքը անցնում է, ու չենք էլ նկատում՝ ինչպես են վազում տարիները: Ես սկսում եմ ընկալել կյանքի բոլոր գույները, դեն եմ նետում խամրածն ու խունացածը և վերցնում նորն ու պայծառը:

Ներկան քաղցր է՝ իր բոլոր երանգներով ու նրբերանգներով: Նա տեսնում է կյանքիս ճանապարհների ուրվագծերը: Անհնար է չնկատել, թե ինչպես է անցնում ժամանակը, եթե նույնիսկ պատմությունները շատ հետաքրքիր են: Պետք է ապրել ուրախ ու ամեն վայրկյանը դարձնել մի գեղեցիկ պատմություն, որովհետև ներկան վաղն արդեն անցյալ է դառնալու, իսկ ժամանակը ետ չես բերի:

Դպրոցն ավարտելուց հետո կմտնեմ նոր կյանք, ու այդ ժամանակ գույները կսկսեն խտանալ, կվերցնեմ ամենահարազատն ու կքայլեմ բաղձալի մասնագիտության ճանապարհով՝ բացահայտելու մարդու ներաշխարհի գաղտնիքները: Արթնացնելու եմ բոլոր քնած երազները:

Ես ընտրելու եմ հոգեբանի մասնագիտությունը և փորձելու եմ հաղթահարել դժվար ու անանցանելի խոչընդոտները, մինչև կարողանամ մարդկաց մեջ բույն դրած անարդարության ու դաժանության ծիլերը արմատախիլ անել: Այն ինձ հնարավորություն կտա հասկանալ և ընկալել կյանքի բոլոր դժվարությունները, մտնել նրանց հոգու պատուհաններից ներս, մի քանի ժամ ապրել նրանց փոխարեն:

Մարդը երկրագնդի ամենախորհրդավոր էակն է ու հաճախ ինքն իր նմանին՝ մարդուն, չի կարողանում հասկանալ: Կփորձեմ հարթեցնել այդ խորդուբորդ ճանապարհները, որպեսզի մարդիկ ավելի լավ հասկանան միմյանց: Նրանք տարբերվում են իրենց մարդկային որակներով: Երբեմն կան մարդիկ, ովքեր գերագնահատում են իրենց անձը, շլանում «սեփական» փայլով ու մոռանում, որ իրենց առջև կանգնածը նույնպես մարդ է:

Նրանք, կորցնելով մարդկային բարձր արժեքները, ընկնում են նյութականի ետևից: Իսկ նյութականը չի կարող հարգել, սիրել ու երջանկացնել դիմացինին: Չպետք է թույլ տալ, որ մարդկային քնքշությունը լքի նրանց:

Դա մի դժվար աշխատանք է, որ լեռան պես վեր է խոյանում, իսկ նրա վրա ուրվագծված է կյանքիս խորհուրդը: Այն ճանապարհը, որը պետք է հաղթահարեմ բարձրանալով քարքարոտ լանջերով ու ոչնչացնելով բազում խոչընդոտներ: Իսկ եթե ոտքս դիպչի քարին ու ընկնեմ, երբեք ետ չեմ նայի, կբարձրանամ՝ ինչ գնով էլ լինի, կհասնեմ մինչև գագաթը: Միայն համարձակությունն ու ինքնավստահությունը կարող են ոտքի կանգնեցնել մարդուն: Ապագա մասնագիտությունս, Աստծո առաքելությամբ, կծառայեցնեմ մարդկության բարօրությանը և նրա խորհուրդները՝ որպես մարգարիտներ, կբաժանեմ բոլորին:

Պատկերացնում եմ ապագա ընտանիքս՝ լի ուրախությամբ ու ջերմությամբ: Այն ընտանիքը, որը երազել եմ ունենալ դեռ մանկուց: Երջանկության բոլոր աստղերը երկնքից ներքև եմ իջեցնելու և դրանցով շրջապատելու նրանց:

Տարիները փոքրիկ ակնթարթներ են, որ իրենց կնիքն են թողնում մեր կյանքի ճանապարհին: Տասը տարին կանցնի, և ետևում կմնան մանկությունս ու պատանեկությանս տարիները: Կմտնեմ ավելի հասուն կյանք և կսկսեմ իրագործել երազանքներս: Կյանքին կնայեմ ավելի իրատես աչքերով, բայց երբեք չեմ կորցնի երազելու կարողությունը: Առաջին հերթին կլինեմ լավ մարդ. գնահատող, ներող ու նվիրված անձնավորություն: Պատրաստ կլինեմ օգնելու ընկերներիս ու ընտանիքիս և կլինեմ նրանց կողմից վստահված ու սիրված: Աշխարհի տարբեր ծայրերից եկող ո՛չ մի ալիք չի կարող բաժանել մտքերիս ամրակուռ շղթան: Թո՛ղ օրհնանքներ տեղան երազանքներիս վրա:

Ձեզ տեսնենք, տղաներ և աղջիկներ

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

Եթե մայիսյան մի օր մեր դպրոցում տեսնեք զինվորական համազգեստով հուզված երեխաների այս ու այն կողմ գնալիս, հանկարծ չզարմանաք: Արդեն երկար տարիներ մենք էլ չենք զարմանում: Բանն այն է, որ մեր դպրոցում կա մի ավանդույթ. բոլոր 10-րդ դասարանցիները, նվիրված մայիսյան հաղթանակներին, մասնակցում են «Ձեզ տեսնենք, տղաներ և աղջիկներ» ռազմահայրենասիրական մրցույթին:

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

Չեմ հիշում այդ միջոցառումը երբ է սկսել մեր դպրոցում, բայց չորս տարի հետևելով ավագ սերունդներին, միշտ սպասում էի այն օրվան, որ մենք էլ վերջապես մասնակցենք այդ մեծ մրցույթին…Մրցո՞ւյթ, ոչ այնքան… Մենք երբեք չենք մոռանում, որ ապրում ենք սահմանամերձ գոտում, որտեղ ամեն պահ լարված է, ապա պիտի ինքներս էլ իմանանք, թե ինչպես պաշտպանվել, ինչպես ցուցաբերել առաջին օգնություն և այլն: Սա շատ կարևոր է սահմանում ապրող ամեն երեխայի համար:  Մրցույթի ժամանակ ցուցաբերում ենք առաջին օգնություն, կրակում ենք, կատարում ավտոմատի ոչ լրիվ քանդում, հավաքում, շարային, պահեստատուփի լիցքավորում ու մի շարք այլ բաներ: Երեխաները դրանք հաճախ կատարում են այնպիսի վարպետությամբ, կարծես հենց այդպես էլ պետք է լիներ, նույնիսկ միայն ներկա գտնվելով այդ մրցույթին: Ցավոք, դեռ սահմանին հնչում են կրակոցներ, որոնց արձագանքը հասնում է նաև մեր քաղաք, և մեծերն էլ պատմում են, թե ինչքան զոհերից ու կարելի էր խուսափել, եթե սահմանամերձ գոտիներում ապրողները տիրապետեին քաղաքացիական պաշտպանության հմտություններին: Եվ այդ դառը փորձն էլ ստիպել է, որ այսօր պատրաստ լինել ամեն արհավիրքի: Եթե գաք Ճամբարակ և բախտ վիճակվի ներկա գտնվելու այդ մրցույթին, կարող եք համոզվել, որ  մենք միշտ պատրաստ կանգնած ենք սահմանին, դուք ապահով ձեռքերում եք:

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

 

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

Լուսանկարը՝ Նելլի Խաչատրյանի

Բարի երթ

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Այսօր հանրապետության բոլոր դպրոցներում հնչելու է վերջին զանգը բոլոր տասներկուերորդցիների համար: Մենք նույնպես հուզված ենք, չէ որ այսօր Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցը ևս  ունի շրջանավարտներ:

Ռիմա Պետրոսյան, Գեւորգ Մարգարյան, Լիլի Նալբանդյան, Լեյլի Թադեւոսյան, Արմենուհի Ունուսյան, Վահագն Հովհաննիսյան, Էլմիրա Հովհաննիսյան, Մարիամ Ներկարարյան, Շուշանիկ Հարությունյան, Նաիրա Մարկոսյան, Տաթեւիկ Թադեւոսյան, Լիլիթ Բալաբեկյան, Թագուհի Վարդանյան, Սիլվա Խանսանամյան, Անի Կարապետյան, Մերի Սարգսյան, Մանե Սարգսյան Ա., Մարիաննա Գեւորգյան, Տաթեւիկ Խաչատրյան, Սյուզաննա Խառատյան, Սիրուշ Մկրտչյան, Սվետա Սարգսյան, Լիլիթ Սարգսյան, Գոհար Մարտիրոսյան, Նարե Դավթյան, Լիլիթ Ավանեսյան, Լուսինե Համբարձումյան, Մանե Թումանյան, Աստղիկ Իսրայելյան, Աիդա Մովսիսյան, Հասմիկ Հակոբյան, Մարտին Մովսիսյան, Վարդուհի Լեւոնյան, Սուսաննա Մարդումյան, Լիանա Ծովանյան, Էլիզաբեթ Խուդավերդյան, Սոնա Ղեւոնդյան, Լիանա Դավթյան, Տիգրան Չիբուխչյան, Սուսաննա Գալստյան, Նառա Սոլոյան, Վիրաբ Հայրապետյան, Թերեզա Հայրապետյան, Մոնիկա Բարսեղյան, Աննա Այվազյան, Սոնա Նալբանդյան, Վերոնիկա Հովսեփյան, Լիլիթ Մանուկյան, Նարե Դալլաքյան, Լենա Մանուսարյան, Ալիկ Գրիգորյան, Էմմանուել Մկրտումյան, Սամվել Մքոյան, Դիանա Ղազարյան, Արփինե Աղավելյան, Սյուզաննա Քոսյան, Անի Ավագյան

Շնորհավորում ենք, սիրելիներ: Մենք հավատում ենք, դուք այն սերունդն եք, որը գալիս է լի եռանդով ու լավատեսությամբ, նոր փոփոխությունների վճռականությամբ:  Սա առաջին քննություն է այդ ճանապարհին, որը համոզված ենք,  հաջողությամբ կհաղթահարեք: Հավատացեք ինքներդ ձեզ, հավատացեք ձեր ուժերին և հավատացեք այն առաքելությանը, որ դրել եք ձեր առաջ: Բարի երթ:

Մեր կողքին ապրող մարդիկ

Ես իմ կյանքում չունեմ այնպիսի մի անձնավորություն, որին կցանկանայի նմանվել, քանի որ կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ ունի իր սեփական կյանքը, մտածողությունը, ոճը, արդուզարդը, քայլվածքը… Այն, ինչ գեղեցկացնում է ուրիշին, միգուցե ուրիշին տգեղացնի։ Փորձում եմ իմ հարազատներից վերցնել նրանց դրական հատկանիշները, որոնք ավելի հոգեհարազատ են ինձ։ Պապիկս, տատիկս և հորաքույրներս եղել են մանկավարժներ, ցանկանում եմ նրանց նման լինել խելացի և վաստակավոր։ Ցանկանում եմ հայրիկիս նման լինել կարգ ու կանոնով, կոկիկ, ազնիվ, ընկերասեր, խելացի։ Մայրիկս, մորաքույրս և տատիկս նույնպես մանկավարժներ են։ Ցանկանում եմ մայրիկիս նման լինել ճշտապահ, պարտաճանաչ, գեղեցիկ, կոկիկ, մորաքրոջս նման հեզ, մեղմ բնավորության  տեր անձնավորություն, տատիկիս նման լավ մարդ, խելացի և հարգված անձնավորություն։ Պապիկս շինարար է` ցանկանում եմ նրա նման լինել կառուցող, որպեսզի կարողանամ այս բարդ կյանքում ինձ համար կառուցեմ նորանոր բարձունքներ։ Ճիշտ է, իմ հարազատներն էլ ունեն թերություններ, բայց ես նրանցից ընկալում եմ միայն լավը։          

Սիրուշ Մկրտչյան

 

Միակ մարդը, ում կուզենայի նմանվել, իմ հայրիկն է: Ես նրան աշխարհում ամենաշատն եմ սիրում, նա իմ իդելան է: Նա իսկական տղամարդ է: Հայրս նկարիչ-քանդակագործ է, բայց ես նրան հոգեբան եմ ասում:  Մայրիկիս հետ չեմ կարողանում կիսվել, բայց հայրիկիս հետ կարողանում եմ, նա շատ ճիշտ խորհուրդներ է տալիս: Հայրիկս բարի մարդ է: Ընդհանրապես չի բորբոքվում և չի ջղայնանում իմ ամեն մի սխալի վրա, այլ բացատրում է այնպես, որ այդ սխալը  երկրորդ անգամ չեմ անում: Սիրում եմ, որ նա նյութականի վրա ուշադրություն չի դարձնում, փող չի սիրում, հիմա կասեք, թե կա՞ արդյոք այդպիսի մարդ, որ փող չի սիրում, ասեմ, որ կա:

Նա շատ-շատ աշխատասեր և ընտանիքին նվիրված է: Ինձ վրա միշտ բարկանում է, թե ինչու եմ այդքան ծույլ, որ իմ ծուլության պատճառով արդյունքների չեմ հասնի: Ես շատ եմ ուզում նմանվել հայրիկիս, որպեսզի նյութապաշտ չլինեմ, ամեն մի հարցի ուրիշ տեսանկյունից նայեմ: Նա շատ դրական կողմեր ունի, հենց այդ պատճառով էլ ուզում եմ նմանվել նրան:

Նատալի Թիզյան

 

Մայրիկիս անունը Աննա է։ Ես շատ եմ ուզում նմանվել նրան, քանի որ նա շատ խելացի է, համբերատար, աշխատասեր, նվիրված, և լավատես: Քանի որ ես շատ անհամբեր եմ, ինձ հատկապես դուր է գալիս նրա համբերությունը։ Նա երկար տարիներ աշխատել է մանկապարտեզում, որպես դաստիարակչուհի և դաշնակարուհի։ Նա բոլոր երեխաներին շատ լավ է վերաբերվել և ոչ մի խտրականություն չի դրել նրանց մեջ։ Այդ պատճառով բոլոր երեխաները նրա հետ շատ էին կապված և շատ էին սիրում։ Հիմա մեր մանկապարատեզը փակվել է, և երբ երեխաները նրան տեսնում են փողոցում, մոտենում են, զրուցում, ասում են, որ շատ են կարոտել։ Եվ ես տեսնում եմ, որ բոլորը նրան հարգում ու սիրում են, դրա համար էլ ուզում եմ նրան նմանվել։

Տաթև Թորոսյան

 

Բոլորն էլ ունեն  իրենց իդեալները: Ոմանց համար  իդեալ են հայտնի աստղերը, ոմանց համար`  սովորական  մարդիկ:  Կան  մարդիկ,  ում իդեալները իրական կյանքում  չկան, հորինված կերպարներ   են,  ում իրենք ողջ  կյանքում  փնտրում են: Ամեն մարդ  ինքն  իր  նման  է,  բայց   իմ կածիքով,  բոլորն էլ   իրենց  սրտի  խորքում    ինչ-որ մեկին  ուզում  են նմանվել: Ես ուզում  եմ նմանվել  մայրիկիս,  ոչ  թե նրա համար, որ նա  իմ  մայրն  է, այլ  նրա  համար, որ հավանում  եմ նրան  որպես մարդ: Ինձ  դուր  է   գալիս  մայրիկիս մեղմությունը, նա  երբեք  ձայնը   չի  բարձրացնում,  բայց  ոչ ես, ոչ  քույրս  նրան չենք  առարկում, մի  հայացք  բավական  է, որ մենք   հասկանանք: Նա աշխատասեր  է,  այսօրվա   գործը  վաղվան չի  թողնում: Ես ուզում եմ  նմանվել նրան:

Տաթևիկ Խաչատրյան

 

Ես միշտ ցանկացել եմ նմանվել իմ մայրիկին։ Իմ մայրիկը հետ չի կանգնում իր նպատակներից և, եթե սկսում է որևէ գործ, ապա այն հասցնում է ավարտին։ Չնայած, որ ասում են` մայրիկիս շատ եմ նման արտաքինով, այնուամենայնիվ, ուզում եմ, որ բնավորությամբ էլ մայրիկիս նմանվեմ։ Ի տարբերություն իմ մայրիկի՝ ես սկսածս գործը ավարտին չեմ հասցնում, շուտ եմ հոգնում և հիասթափվում։ Օրինակ` ասեղնագործել շատ եմ սիրում, բայց կեսից հոգնել եմ և չեմ շարունակել։

Սվետա Սարգսյան

 

Ես կուզենայի նմանվել եղբորս։ Նա շատ հավասարակշռված, հանգիստ, սառը դատող և արկածներ սիրող մարդ է։ Ես գտնում եմ, որ դրանք այն հատկանիշներն են, որոնք ես կուզենայի և փորձում եմ տեսնել իմ մեջ։ Իհարկե, շատ դժվար է, քանի որ ինչ-որ տեղ հակառակ հատկանիշներն ունեմ։ Շատ դժվար է, բայց ես չեմ հուսահատվում` շարունակում եմ աշխատել ինձ վրա։

Վահագ Մարտիրոսյան

 

Ես ինքս իդեալ չունեմ, բայց իմ հարազատներից և շրջապատող մարդկանցից սովորել եմ և աշխատում եմ սովորել լավ հատկանիշները։ Մայրիկիցս սովորել եմ լավ վերաբերվել մարդկանց, և փորձում եմ նմանվել մայրիկիս, որովհետև նա ինձ համար գրեթե իդեալական է։ Տատիկիցս սովորել եմ համեղ ուտեստներ պատրաստել։ Իսկ եղբորիցս սովորել եմ համառություն։ Բայց ամեն ինչից շատ փորձում եմ ինքս իմ տեսակի մեջ լինել միակը։

Սերինե Հարությունյան

 

Իմ շրջապատում չկա այնպիսի մեկը, որին կցանկանայի նմանվել։ Բայց, երբ տեսնում եմ մարդկանց բարի արարքները, ապա հետևում եմ դրանց։ Չնայած շատ կուզենայի, որ լիներ այնպիսի մեկը, ով ինձ օրինակ կծառայեր ամեն հարցում։ Որքան կարողանում եմ, այնքան լավ հատկանիշներս եմ դրսևորում։ Ես չար բաներ էլ եմ անում, բայց միշտ Աստծուց ներողություն եմ խնդրում, որովհետև ի վերջո բոլորս պատասխանատու ենք Աստծու առաջ։ Բոլորին ցանկանում եմ, որ իրենք ընտրեն ճիշտ ուղի, և օրինակ դառնան մյուսներին։

Սյուզաննա Խառատյան

Գարուն է Կալավանում

Լուսանկարը՝ Սիրան Մանուկյանի

Լուսանկարը՝ Սիրան Մանուկյանի

Վերջապես իր ջերմ դռները բացեց գարունը:  Մեր փոքրիկ գյուղում՝ Կալավանում, արդեն սկսվել են գյուղատնտեսական աշխատանքները: Բոլորը շտապում են այգի հող մշակելու, ծառ տնկելու և ուրիշ այլ աշխատանքներ կատարելու: Բայց հող մշակելը ծանր աշխատանք է, և տեխնիկայի պակասը էլ ավելի է դժվարեցնում գյուղացիների աշխատանքը: Բնակիչների մի մասը կարողանում է հողը փորել տրակտորի օգնությամբ, բայց ոչ բոլորը ունեն այդ հնարավորությունը: Շատ ցանքատարածություններ չեն մշակվում, հենց տեխնիկայի պակասի պատճառով: Գյուղացիները մշակում են միայն իրենց հարակից հողատարածքները: Չնայած այդ խնդրին՝ նրանք աշխատանքը կատարում են սիրով ու ջանասիրությամբ : Ու հույսով, որ մի օր կունենան գյուղատնտեսական տեխնիկա և դրանց օգնությամբ կկենդանացնեն շատ ու շատ հողատարածքներ: 

Իմ գյուղը

Ես ուրիշ կերպ եմ կապված իմ գյուղի հետ: Միշտ իսկական հանգստությունը գտնում եմ այնտեղ: Գյուղը գտնվում է Սևանի ափին, և ճիշտ է, շատ հեռու է Երևանից, բայց աշխատում ենք շուտ-շուտ գնալ: Չգիտեմ, ինձ թվում է, որ միայն գյուղից չէ: Տատիկներս ու պապիկներս ապրում են այնտեղ, և մեր կապն այնքան ամուր է ու ջերմ, որ շատ ենք կարոտում ու ամեն հնարավոր դեպքում այցելում ենք նրանց և աշխատում, ինչքան հնարավոր է, երկար մնալ և զգալ նրանց սերն ու ջերմությունը: Միշտ շատ երեխաներով ենք գնում և այնքան ուրախ անցկացնում օրերը, որ չենք էլ զգում, թե ինչքան արագ է անցնում ժամանակը:

Երբ փոքր էի և շատ ժամանակ ունեի, այնտեղ մնում էի ամբողջ ամառային արձակուրդներին: Եվ երեք ամիս հետո վերադառնում էի քաղաք մեծ դժվարությամբ: Ամբողջ կյանքում էլ այն կմնա ինձ համար ամենաթանկ վայրը,ամենասիրելի անկյունը: Ու միշտ մտածել եմ, որ ամենալավ գյուղն է իմ գյուղը:

Ճանապարհը մեկուսացնում է գյուղը

Լուսանկարը՝ Էլեոնորա Բալյանի

Լուսանկարը՝ Էլեոնորա Բալյանի

Մեր գյուղը՝ Կալավանը, շատ փոքր է, բայց դա չի խանգարում ունենալ խնդիր, որը լուծում է պահանջում:

Ճանապարհները դժվարանցանելի են և վտանգավոր՝ ձմռանը երթևեկելու համար: Բնակիչների համար դժվար է 7 կիլոմետր անցնել գյուղից դուրս գալու համար: Մոտ 6 տարի առաջ աշխատում էր ավտոբուս, և մարդիկ իրենց բերքն ու բարիքը տանում էին քաղաքում վաճառելու:

Հիմա ամեն ինչ փոխվել է, անցուդարձը պակասել է, գյուղը կամաց-կամաց մեկուսանում է՝ չունենալով ելքի և մուտքի ավելի լավ ճանապարհ: Իսկ ճանապարհների վիճակը օր օրի ավելի ու ավելի է վատանում ձնհալքների և անձրևների պատճառով:

Մի որոշ ժամանակ առաջ անընդհատ գալիս ու խոստանում էին վերանորոգել ճանապարհները: Բնակիչները սրտի տրոփով սպասում էին շինարարական աշխատանքներին, բայց դրանք այդպես էլ մնում էին թղթերի վրա և իրականություն չէին դառնում:

Ամեն ինչ փոխվել է, մարդիկ արդեն չեն հավատում սուտ ու փուչ խոսքերին, որոնք թղթից դուրս ընդամենը անձրևի կաթիլներ են, որ արևի ջերմությունից գոլորշիանում են: