Քայլ առ քայլ մոտենում եմ քեզ։ Իմ ընկերները անշունչ են, ոչնի՞նչ։ Թուղթ, գրիչ, որ գրեմ՝ ինչ եմ զգում, ախր, ասելն անհնար է, ոչ ոքի չի հետաքրքրում այն, ինչը դու ես ուզում ասել: Բոլորն ուզում են, որ դու ասես լոկ այն, ինչ իրենք են ուզում լսել։ Դրա համար ես ուղղակի կլռեմ ու կգրեմ, նրանք ովքեր կուզենան լսել ինձ, թո՛ղ կարդան։ Թուղթ, մատիտ, որ նկարեմ. ես երբ հիասթափված եմ, նկարում եմ։ Հեռախոս, ականջակալ, որ կտրվեմ էս աշխարհից։ Որ չլսեմ այն, ինչն ինձ ստիպելու է մատիտը ձեռքս վերցնել։

Հա,  քայլում եմ. մեկ, երկու, երեք… Մի քանի քայլ արել եմ դեպի քեզ, դեռ շատ կա, բայց քիչ մնաց։ Սպասո՞ւմ ես ինձ, իմ աղջիկ, թե՞ դեռ լեզու չես առել։ Դեռ անունդ էլ չգիտեմ, կարծեմ դեռ չես էլ ծնվել, բայց անունդ Էրլին կդնեմ։
Անհասկանալի՞ է, լավ սկսեմ սկզբից։ Դուք գիտե՞ք մանկատունն ինչ բան է։ Դա մի վայր է, որտեղ օթևանում են անտուն երեխաները։ Դու հիմա տանն ես, չէ՞, կամ էլ գիտես, որ տեղ ունես վերադառնալու, ուր քեզ սպասում են։ Իսկ նրանց չեն սպասում։ Պատկերացրեցի՞ր: Հա, շատ դժվար է պատկերացնելը, բայց դու փորձիր։ Ես տեսել եմ այդպիսի երեխաների։ Նրանք չեն տարբերվում քեզանից, ունեն երկու ոտք, ձեռք, քիթ, աչքեր, ականջներ, բայց դրա հետ մեկտեղ տանջվում են։ Ինչի՞ց: Սիրո պակասից։ Ամեն մեկը մտածում է. «Ինչո՞ւ հենց ես»։
Մի բան ասեմ՝ չզարմանաք։ Աստված գիտի ինչ է անում։ Հավատո՞ւմ եք հրաշքների։ Իսկ ես՝ այո՛, ինձ հետ շատ անգամներ են հրաշքներ կատարվել, ու ձեզ հետ նույնպես։ Ուզո՞ւմ եք պարզաբանեմ սկզբի գրածներս։ Ես էլ հրաշք կգործեմ, մանկատան մի մանկանը իմը կդարձնեմ։ Երևի ամեն կարդացող, եթե մանկատան մեկ երեխայի որդեգրի, մանկատները կդատարկվեն, և կշատանան  ժպիտները։

Իսկ դու ի՞նչ ես մտածում, մի փոքրիկի էլ դու չե՞ս ցանկանում երջանկացնել։

Երաժշտությունն ինձ հոգեհարազատ է դեռ փոքր ժամանակից: Երաժշտությունն ինձ այնքան գերեց, որ վեց տարի հաճախեցի Եղվարդի արվեստի դպրոցի՝ ակադեմիական վոկալի բաժինը:

Այս վեց տարիներն ինձ շատ բան տվեցին. Նախ, ձայնս շատ լավ մշակվեց։ Ապա շրջապատս ավելի մեծացավ, և ձեռք բերեցի լավ ընկերներ, որոնց հետ մինչ օրս էլ ընկերություն եմ անում:

Ես այս տարիների ընթացքում ունեցել եմ շատ ձեռքբերումներ: Ունեցել եմ փոքրիկ շրջագայություններ Հայաստանի տարբեր քաղաքներում և գյուղերում՝ Հրազդանում, Աբովյանում, Երևանում և այլն: Բոլոր քաղաքներում ու գյուղերում լավ եմ հանդես եկել և դժգոհությունների առիթ չեմ տվել, թե՛ հանդիսատեսին, թե՛ ուսոցչուհուս: Այս ամենի պատճառը շատ աշխատելն է: Լինում էին օրեր, երբ երեկոյան ուշ էի վերադառնում երաժշտական դպրոցից, քանի որ համերգի էինք պատրաստվում: Մասնակցել եմ նաև մարզային մրցույթի, բայց այս անգամ արդեն երգչախմբի հետ, և մենք գրավել ենք երկրորդ հորիզոնականը:

Ինչպես յուրաքանչյուր ուղի, այնպես էլ իմ երաժշտական ուղին այս դպրոցում մոտեցավ իր ավարտին: Վերջին ելույթս էր բեմահարթակից: Հավաքեցի ուժերս և ամբողջ ձայնով կատարեցի իմ վերջին երգը: Ասում են՝ լավ ստացվեց:

Ավարտելուց հետո երաժշտությունը չդադարեց ինձ ամուր ձեռքերով պահել: Անցյալ ուսումնական տարում, երբ ավարտում էի 9-րդ դասարանը, որոշեցի ընդունվել Առնո Բաբաջանյանի անվան երաժշտական ուսումնարան: Արդեն պետք է սկսեի պարապել ընդունելության համար, բայց… Այս մի բայցի պատճառով անէացան իմ բոլոր նպատակները երգչի կարիերայի հետ կապված։ Բոլորն ինձ որպես երգիչ լավ էին ընդունում, ասում էին, որ լավ եմ երգում, բայց իսկական հարազատը նա է, ով քո սխալները չի թաքցնում և ասում է քեզ: Ընտանիքիս անդամներից էի դժգոհություններ լսում: Մայրս ինձ անդադար բացատրում էր, որ մեր օրերում երգիչ դառնալն այնքան էլ հեշտ չէ, և իմ հերթը միգուցե չհասնի, քանի որ իմ ձայնի նման ձայն ունեն շատ երգիչներ։ Ես մի կողմ դրեցի երազանքներս ու սառը գլխով դատեցի իրավիճակը: Հասկացա, որ ես չեմ կարող դառնալ այն երգիչը, որը տարիներ շարունակ ցանկացել եմ դառնալ։

Ես փոխեցի ընտրածս մասնագիտությունը… Մեծ ցանկություն ունեմ հաղորդավար դառնալու։ Մայրս, ընտանիքիս անդամներն ու ընկերներս կողմ են իմ այս որոշման հետ: Այսօր ծանոթների կողմից կան էլի հորդորներ, որ փոխեմ մասնագիտությունս և դառնամ ծրագրավորող, բայց իմ որոշումը արդեն հստակ է: Ես անելու եմ ամեն հնարավորը, որպեսզի դառնամ լավ հաղորդավար:

Ես փոխեցի մասնագիտությունս, սակայն մինչ այսօր էլ չեմ դադարում կատարել իմ սիրելի երգերը: Երգը դարձել է ինձ համար հոբբի: Սիրում եմ ցանկացած ժանր, բացի ռոքից: Չգիտեմ ինչու, բայց միշտ ինձ դուր չի եկել այս ժանրը, հատկապես ծանր ռոքը: Միշտ նախապատվությունս տվել եմ հայկական ժողովրդական երգերին: Ճիշտ է, դրանք այնքան լավ չեմ կարողանում կատարել, ինչպես օրինակ՝ դասական ոճը, սակայն ես միշտ սիրել եմ և կսիրեմ այդ ժանրը: Շատ եմ սիրում նաև ջազը: Սա մի այլ աշխարհ է: Վերջերս փորձեցի ինձ նաև այս ժանրում, և ստավեց: Ինձ համար կատարելություն է Լուի Արմսթրոնգը: Նրա հրաշալի, բնատուր ձայնը ուղղակի ապշեցնում է ինձ: Արմսթրոնգի`«What a wonderful world» երգը որքան էլ լսեմ, չեմ հոգնի, և ընդհակառակը՝ այն ինձ հանգստացնում է:

Ես համոզված եմ, որ ինչ էլ դառնամ, երաժշտությունը մնալու է իմ կյանքի անբաժան ուղեկիցը:

Մենք միշտ հայտնվում ենք անընդհատ խաչմերուկներում: Այդ խաչմերուկները  մեկ գրամ անգամ չեն ուզում ընդհատվել…

Մենք՝ ես ու նա: Նա մի աղջիկ է, ում հետ, սկսած  յոթ տարեկանից, կապեցի իմ աշխարհը, երազանքները,  իմ պարզ կյանքը: Մենք ուղիղ  յոթ տարի ապրեցինք իրար հետ, իրարով: Պատմեմ՝  իմացեք:
Մենք սովորում էինք նույն դասարանում, ասեմ ավելին՝  դեմ դիմաց էինք նստում: Սովորում էինք հավասարը հավասարի պես: Ապրում էինք նույն հետաքրքրությունների շրջանում: Երբ նա էր իրեն վատ զգում, ես էլ էի ինձ վատ զգում, գնում էինք մեր տուն, ձվածեղ պատրաստում, թեյ խմում: Երբ ես էի ինձ վատ զգում, նա էլ էր սկսում  վատ զգալ, ու այդ դեպքում  գնում էինք իրենց տուն, բրդուճներ պատրաստում, ուտում, սելֆի անում… Մեկ-մեկ էլ մեզ օգնում էր  խանութում վաճառվող բուլկին, որը մենք կիսում էինք հավասար:
Մենք երազում  էինք ուսանողական  գեղեցիկ տարիներ, ընդհանուր բնակարան, գնումներ, սիրուն  կյանք: Չեմ ասում, թե մինչ անցած ամառ ինչեր ենք արել իրար հետ, ինչերի միջով ենք անցել, ոնց ենք հասել մեր ուզածին, ոնց ենք  անընդհատ փնտրտուքների  պատճառով  թափառել մեր մարդաշատ փողոցներում: Ո՞նց   ենք առանց իրար ապրում հիմա:
Հիմա նա բնագետ է,  ես էլ լեզվաբան եմ: Մեզ տարանջատեց մեր ապագա մասնագիտությունը, տարանջատեցին շատերը, հայտնվեցինք խաչմերուկներում՝ սկսած իններորդ դասարանն ավարտելու օրից: Սկսած չարաբաստիկ հունիսից: Իրական ընկերությունը դարձավ չգիտեմ, թե ինչ:
Հիմա մի քանի խնդիրներ են ծագել մեր մեջ, չենք էլ նայում իրար դեմքի, չնայած  գիտեմ,  որ իրար զգում ենք: Ես ինչքան  ժպտում եմ,  ցույց եմ տալիս, որ ամեն բան լավ է, բայց այդպես չէ: Երկուսս էլ  իրար նկատմամբ  վատ բաներ ենք անում առանց հասկանալու: Բայց երևի ամենալավ  ընկերության մեջ  կա  զիջում, ներողամտություն, սեր… Սրանք  թույլ կտա՞ն այդքան շուտ հանձնվել: Ախր…
Ուզում եմ  հին օրերս հետ բերել, նորից ամեն օր,  ամեն  ժամի զանգահարել նրան, խոսել, ամեն վայրկյան լինել նրա հետ: Շատ եմ ուզում: Կթվա,  թե կեղծավորություն եմ անում,  բայց  ամենաշատը նրան եմ  սիրում իմ ընկերներից: Շատ եմ սիրում, շատ:  Մեր միամիտ քայլերը խառնեցին ամեն ինչ: Կստացվի՞ նորից ամեն բան սկսել:

Ես  շատ եմ սիրում քեզ, Սերինե: Չեմ ուզում հեռանալ մի մարդուց, ում հետ անցկացրել եմ իմ ապրած տարիների կեսը: Ի՞նչ ես կարծում, գուցե լինենք ներողամիտ, զիջող, փորձենք հասկանալ իրար:

Հավատում եմ, եթե դու կարդում ես այս տողերը, շուտով ամեն բան լավ կլինի…

2016 թվականն ինձ համար հաջողակ էր, քանի որ օգոստոս ամսին միացա 17.am-ին և հիմա կարող եմ պատմել իմ մասին, քանի որ այս տիրույթում դեռ շատ կհանդիպենք…

Ես Էլադա Պետրոսյանն եմ: Ծնվել եմ 2000 թվականին, Կոտայքի մարզի Արզական գյուղում: Պաշտոնական եղավ, այնպես չէ՞… Լա՛վ, ինչ արած, սրանք պաշտոնական տվյալներն էին։ Ինքդ քեզ ճանաչելու համար, կարծում եմ, նախ պետք է իմանաս, թե որտեղից ես սերում, ո՞վ և ինչո՞ւ որոշեց քեզ համար անուն որոշել և այլն։

Հիմա պատմեմ այն մասին, թե ի՞նչու Էլադա։ Այս անունը որոշ չափով կապված է տատիկիս անվան հետ… Դե հայերիս մոտ ավանդույթ կա, չէ՞, երբ երեխան ծնվում է, կամ տատիկի անունը պետք է դրվի կամ պապիկի… Ավանդույթը պահպանելով՝ ծնողներս որոշեցին ինձ անվանել Էլիդա, սակայն տատիկը դեմ եղավ՝ ասելով.

-Չէ՛, չէ՛, էդ ի՞նչ անուն ա, որ էրեխու վրա դնեք, հանկարծ էդ անունը չդնեք… Իբր ես իմ անունից գոհ ե՞մ, մի հատ էլ էրեխու վրա եք դնում…

Հայրս և հորաքույրս էլ որոշել են ինձ անվանել Էլիտա, հետո անձնագրային բաժնում, վերջապես ընդհանուր հայտարարի գալով, անվանել են Էլադա…

Ինչո՞ւ ոչ՝ տարբերվող անուն… Հիմա իմ անվան նշանակության մասին պատմեմ։ Այն ունի հունական ծագում: 1803 թվականին Հունաստանը անվանել են նաև Էլադա անվամբ: Իսկ իմ պատմության ուսուցիչն ասում է.

-Որ գնաս Հունաստան, քո անվան համար քեզ շատ հարգալից կվերաբերվեն…

Հուսամ, որ մի օր կգնամ…

Շարունակելով անվանս մասին պատմել, կարող եմ ասել, որ երբ ինչ-որ մեկի հետ ծանոթանում եմ և նշում անունս, միշտ հարցնում են.

-Ի՞նչ, մեկ անգամ էլ կասե՞ս։

Արդեն սովորական է դարձել այս հարցն ինձ համար։

Մի անգամ, երբ հայրիկիս ընկերը եկավ մեր տուն, հարցրեց անունս, դե ասացի՝ Էլադա…

-Ի՞նչ, Էլադա՞։

-Հա՛-հա՛։

-Ի՞նչ անուն է…

Ես պատմեցի անվանս նշանակության մասին, նա թուղթ ու գրիչ խնդրեց և ինչ-որ բան էր գրում թղթի վրա: Բոլորիս համար հետո պարզ դարձավ, որ անվանս առաջին տառերով բանաստեղծություն էր գրում՝ աքրոստիքոս… Երբ վերջացրեց գրելը, կարդաց…

-Էկզոտիկ, նուրբ, նրբաճաշակ,

Լույսի աղբյուր ու հրեշտակ,

Արշալույսն ես շրջապատի,

Դարձել ես մի շքեղ փերի,

Ավետում ես աստվածներին, որ քեզ պահեն միշտ անթերի…

…Եվ այն նվիրեց ինձ, ես մինչև հիմա պահում եմ այդ թուղթն ու հպարտանում…

Ազգանվանս ծագման մասին նույնպես տեղեկություններ ունեմ։ Պետրոսյանը մեր տոհմի ազգանունն է: Իմ պապիկի պապիկի անունը Պետրոս է եղել, այդտեղից էլ ծագել է մեր տոհմական ազգանունը, իսկ Պետրոսյաններիս տոհմածառը ամենամեծերից մեկն է գյուղում: Նախնիներս գաղթել են Մուշ քաղաքից 1827-1828 թթ. ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակ: Արտագաղթել են դեպի Արևելյան Հայաստան և հետագայում հիմնական բնակություն հաստատել Արզականում: Մեր ազգն ունի նաև ժողովրդական անվանում՝ «Մնեյենց» ազգ: Իսկ իմ գերդաստանի հպարտությունը՝ պապենական դարբնությունն է։ Հիմա էլ հայրս է զբաղվում այդ արհեստով: