anna vardanyan

Արտենի գյուղի մարդիկ

-Ես Հարությունյան Գառնիկն եմ, ծնվել եմ Վրաստանի Մոլիթ գյուղում, գյուղացու ընտանիքում: Իմ մանկությունս անցկացրել եմ գյուղում, աշխատել եմ օգնել ծնողներիս: Մեր ընտանիքում 11 հոգի կային բացի հորիցս ու մորիցս. Հետո ինչ ասեմ… 17 տարեկանում գնացել եմ բանակ:

- Որտե՞ղ ես ծառայել, պապ:

-ՍՍՀՄ-ի Կիրով քաղաքում: Բանակից զորացրվել տուն եմ եկել, ամուսնացել եմ, տեղափոխվել Հայաստան, բնակություն հաստատել գյուղ Քարակերտում, աշխատել եմ բանվոր, հետո բրիգադավար, հետո հաշվապահ, և այդպես կյանքս շարունակել եմ անդուլ  աշխատելով: Ունեմ երեք երեխա՝ երկու աղջիկ, մեկ տղա:

- Ինչո՞ւ որոշեցիր այդքան վաղ տարիքում ամուսնանալ, հնարավո՞ր է որ դա ծնողների պարտադրանքն էր:

-Իմ ծնողները ինձ ասացին, որ պետք է ամուսնանաս, տարիքդ արդեն չափահաս է, պետք է ընտանիք կազմես:

-Ինչո՞ւ որոշեցիր գալ Հայաստան, եթե կարող էիր ապրել ձեր գյուղում, ծնողներիդ կողքին:

-Հայաստան գալը այսպես էր: Քանի որ Հայաստանը իմ երկիրն է, ես եկա Հայաստան, որ իմ երեխաները, ինչղ ըսած, հայ ազգով մեծանան և հայ ազգով կրթություն ստանան, դա է եղել նպատակը:

20190714_154015(0)

-Դու նշեցիր, որ աշխատել ես բանվոր, բրիգադավար և հաշվապահ, ինչպե՞ս ստացվեց, որ բանվորից դարձար հաշվապահ:

-Բանվորից դարձա հաշվապահ, որովհետև գնացի սովորելու, և սովորեցի, և աշխատեցի:

-Ինչո՞ւ որոշեցիր կրթություն ստանալ:

-Որոշեցի կրթություն ստանալ, որովհետև կրթությունը ամենապետքականն  է աշխարհում: Մարդ եթե կրթություն ունենա, նա խելացի մարդ է դառնում: Ուրիշ նպատակ չկար. Ընտրեցի հաշվապահի մասնագիտությունը:

-Սիրո՞ւմ էիր մասնագիտությունդ, սի՞րով էիք աշխատում:

-Այո, այո, այո… Նվիրված էի:

-Երեխաներիդ առաջարկեցի՞ր շարունակել քո մասնագիտությունը ընտրել:

-Ոչ, քանի որ նրանք պետք է սովորեին իրենց նախասիրություններին համապատասխան:

-Դժվա՞ր չէր նրանց կրթության տալը:

-Դժվար էր, բայց ինչ արած, մարդը եթե  ընտանիք է  կազմել, երեխա ունի, պետք է առաջնահերթ իր երեխայի համար մտածե, տանջվի, ստեղծե, որպեսզի երեխան ոչնչի կարիք չունենա:

-Հիմա որ չես աշխատում, ինչո՞վ ես զբաղվում:

-Ես հիմա թոշակառու եմ, դրա համար չեմ աշխատում: Չնայած իմ տնտեսական հարցերի համար: Սիրով եմ մշակում իմ այգին և էլի ինչով կարողանում եմ` օգնում եմ իմ երեխաներին:

Վարդավառյան Հայաստան

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի, Արարատի մարզ, ք. Վեդի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի, Արարատի մարզ, ք. Վեդի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի, Արարատի մարզ, ք. Վեդի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի, Արարատի մարզ, ք. Վեդի

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Լոր

Լուսանկարը` Մանե Մինասյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Լոր

Լուսանկարը` Ալբինա Հովսեփյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Լոր

Լուսանկարը` Ալբինա Հովսեփյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Լոր

Լուսանկարը` Ալբինա Հովսեփյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Լոր

Լուսանկարը` Ալբինա Հովսեփյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Լոր

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի, Արմավիրի մարզ, գ. Ակնալիճ

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի, Արմավիրի մարզ, գ. Ակնալիճ

Լուսանկարը` Սեդա Հարությունյանի, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան

Լուսանկարը` Սեդա Հարությունյանի, Կոտայքի մարզ, ք. Հրազդան

Լուսանկարը` Մարինե Նիկողոսյանի, Շիրակի մարզ, գ. Կաքավասար

Լուսանկարը` Մարինե Նիկողոսյանի, Շիրակի մարզ, գ. Կաքավասար

Լուսանկարը` Մարինե Նիկողոսյանի, Շիրակի մարզ, գ. Կաքավասար

Լուսանկարը` Մարինե Նիկողոսյանի, Շիրակի մարզ, գ. Կաքավասար

Լուսանկարը` Մարիամ Տոնոյանի, Գեղարքունիքի մարզ, ք. Գավառ

Լուսանկարը` Մարիամ Տոնոյանի, Գեղարքունիքի մարզ, ք. Գավառ

Լուսանկարը` Իզա Ասծատրյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Հալիձոր

Լուսանկարը` Իզա Ասծատրյանի, Սյունիքի մարզ, գ. Հալիձոր

Լուսանկարը` Անի Ավետիսյանի, Արագածոտնի մարզ, գ. Ոսկեհատ

Լուսանկարը` Անի Ավետիսյանի, Արագածոտնի մարզ, գ. Ոսկեհատ

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Լուսանկարը` Անուշ Հովհաննիսյանի, Արմավիրի մարզ, ք. Արմավիր

Susanna Grigoryan

Մարզասրահի ու վանիլային պաղպաղակի մասին

Ինչ-որ պարադոքսալ բան կա, երբ մարզասրահի մասին գրում ես մի բաժակ սառը, մի քիչ հալված վանիլային պաղպաղակը ձեռքիդ, ինչպես ամեն երեկո հավատով լոտո ջնջողը կպատմեր իր կյանքում երբեք չպատահած շահումից կամ ինքնասպանը՝ կյանքը սիրելուց։ Զարմանալի է, բայց մարզասրահի մասին իմ բոլոր պատմությունները այս կամ այն կերպ կապված են մի բաժակ սառը, մի քիչ հալված վանիլային պաղպաղակի հետ։ Հենց այդպիսի պաղպաղակը ձեռքիս՝ ես առաջին անգամ մտածեցի, որ կյանքում մեկ անգամ ենք ապրում, արժի գեղեցիկ ապրել, ու առաջին անգամ ոտք դրեցի մարզասրահ։

Լայն, լուսավոր ընդունարանը դժբախտություն չէր կանխագուշակում, հանդերձարանն էլ էր զարմանալիորեն հանգիստ։ Ամեն ինչ լավ էր, չափից դուրս լավ, կասկածելի լավ։

Մարզիչը ցույց էր տալիս վարժությունները, մենք էլ հերթով կրկնում էինք։ Առաջին վարժությունից հետո նույնիսկ սկսել էի ափսոսել, որ բավականին բոյով չեմ, ու արդեն ուշ է մոդելի կարիերա սկսելու համար։ Այս պահին կսազեր ցանկացած լրատվականի ցանկացած շոկային վերնագիր՝ «Աղջիկը կատարեց առաջին վարժությունը, իսկ այն, ինչ եղավ հետո, ձեզ կապշեցնի»։

Պարզվեց, որ առաջինը վարժություն չէր, ընդամենը՝ նախավարժանք։ Վարժությունների սկսվելը ես մաշկիս վրա զգացի, երբ պատերին գրված մոտիվացնող ցիտատները կտրուկ դադարեցին մոտիվացնել։ «Մեկ անգամ ենք ապրում, պետք է գեղեցիկ ապրենք»-ին փոխարինելու եկավ «Մեկ անգամ ենք ապրում, պետք է հաճույքով ապրենք»-ը։ Արդյունքում 1-ժամյա պարապմունքից հետո արդեն մոռացել էի, թե որտեղ եմ, ու ինչի համար ենք հավաքվել։

Իհարկե լավ կլիներ, որ պատմության վերջում ես իմ մեջ ուժ գտնեի, հաղթահարեի բոլոր դժվարությունները ու ցույց տայի, թե ինչպես համառությամբ ու կամքի ուժով կարելի է հասնել նպատակներին։ Կամ էլ գոնե ավարտվեր այնպես, ինչպես սկսվել էր՝ մի բաժակ սառը, մի քիչ հալված վանիլային պաղպաղակով։ Բայց ամեն ինչ ոչ սև է, ոչ էլ սպիտակ, մոխրագույն է՝ անհասկանալի ու կիսատ։ Երբ դեռ մարզասրահ ես գնում՝ ինքդ քեզ ապացուցելու, որ ինչ-որ բանի ընդունակ ես ու ամեն անգամ պաղպաղակ ուտելուց խիղճդ տանջում է։

anna vardanyan

Ծիրանի սեզոն է

Ամռան արևոտ օրերին Արտենի գյուղում շարժը շատ է, ինչպես ասում են՝ «ծիրանի սեզոնն» է սկսվել։

Առավոտյան ժամը 6-ին արդեն գյուղացիները այգիներում են և անցել են իրենց գործին, այս օրերին գյուղում շատ են ուրիշ քաղաքներից եկած մարդիկ և վրացիները։ Երբ քայլում ես գյուղում, շատ են այսպիսի խոսակցությունները․

-Քանիսո՞վ կտանեք իմ ծիրանը։

-Ի՞նչ ծիրան ա, խոշո՞ր ա, մա՞նր ա․․․

-Ընտիր ծիրան ա։

Արտենցիները առավոտից մինչև երեկո գյուղի կենտրոնում՝ հրապարակում հավաքվում են և սկսում, ինչպես իրենք են ասում, «բազար» անել ծիրանի համար:

-Իմը «ֆռի» ծիրան ա, 500-ից պակաս չեմ տա։

-Ոչ ինձ, ոչ քեզ, արի 400 բարիշենք։

- Լավ…

Նույնիսկ վրացի գնորդներն են սովորել մի քանի բառ հայերեն, երեկ պատահական լսեցի, թե ինչպես էր մի վրացի գնորդ մեր հարևանին հարցնում․

-Абрикос խոշո՞ր ա, թե՞ մանր։

-Համ խոշոր կա, համ մանր։

Նույնիսկ մի դեպքի ականատես եղա, թե ինչպես վրացի ամուսինները խաբեցին մեր գյուղացուն ու գնացին։

-Ոնց 500 կգ «գյոզալական» ծիրանը հավաքել տվեցին, հետո փոշմանեցին։

-Հա, գոնե չասեին՝ հավաքեք․․․

-Խնդրեմ, արտենցու բախտը:

«Մարդ պիտի երգի իր հոգու երգը»

1970-ական թվականներին գրող, երգահան, դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցիչ Գևորգ (Ժորա) Հակոբյանը իր կնոջ հետ Վ․ Սասնաշեն գյուղում հիմնեց «Ծովասար» երգչախումբը։ Եպրաքսյա տատիկը երգչախմբում մենակատար է եղել ստեղծման օրվանից սկսած։

«Ծովասար»-ի ամենատարեց մասնակիցը մեծ ոգևորությամբ է պատմում երգչախմբի հաջողությունների մասին, որը սկզբում ելույթ էր ունենում Հայաստանում, իսկ հետո նաև Խորհրդային Միության այլ երկրներում։

-Մոսկվայում «Օստանկինո»-ում ինք ելույթ ունեցել։ «Գքելե»-ն ինք երգել, մեկ լը «Ախպեր-ախպեր ես քու շուն, ի՞նչ իս պարծել քու իշուն»։ Հոպար Ռազմիկն էլ ըսեց, թե հելաք, հասաք Մոսկվա, էշ հանիք բեմ, ուրիշ երգ չկա՞ր։

Շատ տարիներ առաջ Եպրաքսյա տատիկը «Մերիկ-Մերիկ» երգն է կատարել «Գորանի» ֆիլմում, հիմա էլ, երբ մեկ-մեկ ռադիոյով հատվածներ է լսում, շատ է ուրախանում։ Նա նաև Գևորգ Հակոբյանի հեղինակած «Քելե լաո» երգի առաջին կատարողն է եղել։ Երգել է Վահագն Դավթյանի, Մուշեղ Գալշոյանի, Սիլվա Կապուտիկյանի ու Զորի Բալայանի համար։

-Առաջ շատ լավ էր, էդ բոլոր կգա իմ աչքի առաջ։

2 տարի առաջ Lousnelius ռոք խումբը այցելել է Եպրաքսյա տատիկին ու ներկայացրել է «Քելե լաո» երգի իր remake-ը։ Նա տղաներին շատ էր հավանել, «շատ լավ երեխեք էին», remake-ն էլ մեղմ էր ստացվել, լավ էր, ոչինչ։ Եպրաքսյա տատիկը ասում է, որ կարևորը հոգով երգելն է։

-Մարդ պտի երգի իր հոգու երգը, ես ինչ որ կերգիմ, տեսնալ իմ։

Եպրաքսյա տատիկի մասին կարելի է շատ երկար պատմել, երկար-բարակ նախադասություններով նկարագրել նրա սերն ու նվիրվածությունը ժողովրդական երաժշտությանը, կամ էլ կարելի է ուղղակի ասել, որ նա արդեն 86 տարեկան է, առողջությունն էլ առաջվանը չէ, ձայնն էլ մեկ-մեկ կտրվում է, բայց իր կյանքի 86 տարիների ընթացքում նա ոչ մի օր չի դադարել երգել։

Susanna Grigoryan

Զրույցներ

Վաղուց, շատ վաղուց, երբ դեռ արևը ծագում ու մայր էր մտնում Խորհրդային Հայաստանում, այդ Հայաստանի անկյուններից մեկում ապրում ու ստեղծագործում էր Վաչոն: Ստեղծագործելը մի քիչ սխալ է ասված, քանի որ նա ամենաշահութաբեր խանութներից մեկի տերն էր: Տերն էլ է սխալ ասված, քանի որ Խորհրդային Հայաստանում ոչ մի բանը տեր չուներ և ամեն ինչի տերը բոլորն էին: Հենց այդ պատճառով էլ Վաչոյին դատապարտում են ազատազրկման 10000 ռուբլու պակասորդի համար: Ոնց ասում են՝ բանտ ընկնելուց հետո կյանքը դեռ նոր է սկսվում, և Վաչոն էլ չէր հիասթափվում: Բանտում նա ծանոթանում է ոմն Շավարշյանի հետ, որը երգիչ էր, և որի բանտ ընկնելու պատճառների մասին պատմությունը լռում է: Վաչոն և Շավարշյանը ընկերանում են, որպես իսկական բանտային ընկերներ իրար հետ հաց են կիսում ու մշակում են փախուստի բազմաթիվ անիրագործելի պլաններ: Ասում են՝ հեռավորությունը սպանում է սերը: Երևի այս սկզբունքը բանտային ընկերների համար էլ է գործում, քանի որ Վաչոն և Շավարշյանը առաջին անգամ հանդիպում են բանտից դուրս գալուց 3 տարի անց: Նստում են, հաց են կիսում, երթով հիշում են փախուստի բոլոր անիրագործելի պլանները: Բանը հասնում է նրան, որ Շավարշյանը պատմում է, թե ինչպես է ամուսնացրել որդուն:

-Բա ինձ ինչո՞ւ հարսանիք չես կանչել: Վատ կպարե՞ի,- հարցնում է Վաչոն։

-Ճիշտն ասած՝ լսել էի, թե մահացել ես,- խորամանկ քայլով խափս է տալիս Շավարշյանը:

-Բա էդ ինչո՞ւ թաղմանս չէիր եկել:

Իր բազմաչարչար կյանքի ընթացքում Շավարշյանը բազմաթիվ դժվարություններ էր հաղթահարել, ի վերջո բարեհաջող կերպով բանտ էր նստել ու դուրս եկել, բայց այս հարցի պատասխանը չուներ:

sargismelknyan12

«Արմաթ» տեխնոլոգիական ճամբարը մեկնարկեց

Հատվածներ «Արմաթ» տեխնոլոգիական ճամբարի ջոկատավարի օրագրից

Իջնում ենք փոխադրամիջոցից՝ իրերը թողնելով ներսում, երկու շարք ենք կազմում ու քայլում դեպի Դիլիջանի Մոնթե Մելքոնյան ռազմական վարժարան։ Մեքենան արդեն այնտեղ էր, հասնում ենք, վերցնում իրերը, մտնում ներս ու տեղավորվում սենյակներում։ Մեր երկհարկանի սենյակում իմ ջոկատի տղաներն են։ Ծանոթանում ենք։ Երեխեքը ոգևորված պատմում են ՏՏ ոլորտի իրենց փորձառության մասին, ու ես մտածում եմ, թե ինչ ֆանտաստիկ են իրենք, թե ինչքան նախաձեռնող ու պրպտող են։ Ասում են՝ SERob-ով հեռաչափ տվիչն (սենսոր) ու լեդ լույսերը իրար հետ համադրել ենք, որ երբ խոչընդոտ հանդիպի ռոբոտի դիմաց, վրան լույս վառվի։ 10-11 տարեկան երեխեքն ինձ ասում են դա, երբ ես այդ ամենը սովորել եմ ընդամենը մի քանի ամիս առաջ։

Հետո հավաքվում ենք, ծանոթանում միմյանց հետ, մյուս ջոկատների ու ջոկատավարների հետ ու գնում Arduino սովորելու։ Ի՞նչ է դա․․․ Մի ֆանտաստիկ բան՝ կասեմ ես։ Դրա միջոցով մենք ինժեներություն ու ծրագրավորում ենք ուսումնասիրում։ Նախ պատրաստում ենք մեր ռոբոտը, ապա ծրագրավորում այն մեր ուզած խնդիրներն իրականացնելու համար։ Դրանով լիքը հետաքրքիր սարքեր կարելի է պատրաստել՝ եռաչափ տպիչ, խելացի տուն ու լիքը տարբեր ռոբոտներ։

Այսօրվա հանձնարարությունը լուսացույց ստեղծելն էր։ Երեխաները հաղորդիչ տախտակի վրա հավաքեցին իրենց լուսացույցը, ապա C++ լեզվով ծրագրավորեցին այն։ Հետո ստեղծեցին լուսային անցումով լամպեր։ Վերջացնելուց հետո ստացան «Արմաթ» բրենդային շապիկներն ու գլխարկները։

Օրակարգով նախատեսված էր նաև ազգային խաղերի ժամ․ մենք պարանի ձգում խաղացինք, փայտերով խաղ, երբ երկու հոգի նստում են գետնի վրա դեմ դիմաց, բռնում են փայտը ու ամեն մեկը ձգում է այն իր կողմը, իսկ հետո շրջեցինք ճամբարի տարածքով։ Քնելուց առաջ ազգային պարեր պարեցինք։

Վաղը մեզ ֆանտաստիկ օր է սպասվում, ինչպես ամեն օրը «Արմաթ» տեխնոլոգիական ճամբարում։

Մեր նոր թղթակիցները

Հունիսի 25-28-ը «Մանանա» կենտրոնում անց էին կացվում Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի 17.am կայքի նոր թղթակիցների նախապատրաստման դասընթացները: Մասնակիցները տարբեր մարզերից էին`  Սյունիքից, Երևանից, Շիրակից, Լոռուց, Գեղարքունիքից, Արմավիրից, Արարատից, Արագածոտնից,Կոտայքից, Տավուշից և այլն:Anahit Badalyan

-Բարև Ձեզ, ես Անահիտ Բադալյանն եմ Սյունիքի մարզի Կապան քաղաքից, 17 տարեկան, սովորում եմ Իտալիայում UWC քոլեջում, հիմա ամառային արձակուրդները անցկացնում եմ Հայաստանում։

-Ինչպե՞ս որոշեցիր մասնակցել այդ ծրագրին և կրթությունդ շարունակել Իտալիայում։

-Առհասարակ, մշակութային, փորձի փոխանակման և նմանատիպ այլ ծրագրերը լավ հնարավորություն են, որպեսզի ընդլայնես քո մտահորիզոնը, շփվես այլ մտածելակերպի տեր մարդկանց հետ ու իրենցից սովորես լավը ու հետաքրքիրը, որը դու երբևէ չես նկատել, ու դու էլ իրենց փոխանցես քո իմացածը։ Փուլերը հաղթահարելով ընդունվեցի։

-Ինչո՞ւ որոշեցիր թղթակցել 17.am-ին, ի՞նչ հետաքրքրություն տեսար կայքի մեջ։

-Ես հետևում էի 17-ի թղթակիցների հոդվածներին, որոնք ներկայացնում էին իրեց գյուղը, քաղաքը և խնդիրները, ու մտածեցի, որ ես էլ գրեմ, կլինեն մարդիկ, որ իմ պես կկարդան իմ հոդվածները, և իրենց համար հետաքրքիր կլինի։

-17.am-ը դրական ազդեցություն ունեցա՞վ քո վրա։

-Այո, մտածեցի, որ իմ համայնքի խնդիրների մասին, և ոչ միայն խնդիրների, կիսվելը և արտահայտելը իմ մտքերը կհետաքրքրի մարդկանց։ Այն ինձ համար մեծ հնարավորություն էր ինքնաարտահայտվելու։

-Լրագրությունը քո հոբբի՞ն է, թե՞ ընտրած մասնագիտությունը։

-Երկար ժամանակ մտածել եմ, որ լրագրող եմ դառնալու, մասնակցել եմ լրագրողական ծրագրերի, սակայն երբ իմացա այլ մասնագիտությունների մասին, ուսումնասիրեցի, հասկացա, որ ինձ ավելի համապատասխանում է տնտեսագետի մասնագիտությունը։ Ես արդեն իմ մասնագիտությունը ընտրել եմ, և թղթակցում եմ 17-ին, ինչ մասնագիտություն էլ ընտրեմ, ես շարունակելու եմ լրագրությունը, քանի որ ես սիրում եմ այն։

-Քո շրջապատում կա՞ն մարդիկ, որոնց կառաջարկես թղթակցել 17-ին և ընտրել լրագրողի մասնագիտությունը։

-Իմ ընկերներից շատերը չգիտեին 17-ի մասին, բայց երբ գրեցի հոդվածներ, տեղադրեցի, բոլոր ընկերներս արդեն իմացան կայքի մասին։

-Կրթությունը վերջացնելուց հետո կմնա՞ս Իտալիայում, ի՞նչ պլաններ ունես։

-Այս տարի կավարտեմ քոլեջը և կդիմեմ բարձրագույն հաստատություն, ցանկություն ունեմ Միացյալ Նահանգներում շարունակելու, վերջացնելուց հետո անպայման վերադառնալու եմ Հայաստան և այստեղ եմ գործունեություն ծավալելու։

Աննա Վարդանյան

***

Anush Muradyan-Ես Անուշ Մուրադյանն եմ, Վանաձորից։ Սովորում եմ Վանաձորի պետական համալսարանի լրագրության բաժնում։

-Ցանկություն ունե՞ս Վանաձորում կրթություն ստանալուց հետո այն շարունակել հայրենի քաղաքից դուրս։

-Այո, ցանկություն ունեմ։ Մագիստրատուրան հավանաբար կշարունակեմ Երևանում։ Չեմ սահմանափակվի միայն լրագրությամբ։ Ամենայն հավանականությամբ, իրավաբանական բաժնում։ Դեռևս հաստատ չեմ որոշել, բայց երկրորդ մասնագիտություն ձեռք բերելը համարում եմ անհրաժեշտ։

-Ի՞նչ ակնկալիքներ ունես 17.am-ի կազմակերպած դասընթացներից։

-17.am-ի կազմակերպած դասընթացներն ինձ իսկապես ոգեշնչում են, և ակնկալում եմ այստեղ ավելի մասնագիտանալ, տեսնել իմ սխալները, սովորել։ Օրինակ՝ երբ 17.am-ը չի հրապարակում ուղարկածդ նյութը, սկսում ես մտածել, թե որտեղ ես թույլ տվել սխալ, և ինչն է քո աշխատանքի թերությունը։ Այսպես դու կարողանում ես տեսնել քո թերությունները և դրանք շտկել։

-Երազե՞լ ես լրագրող դառնալու մասին մանկության տարիներից, թե՞ ավելի հասուն տարիքում ես կատարել ընտրությունդ։

-Մասնագիտական ընտրությունս կատարել եմ հասուն տարիքում։ Մանկության տարիներին երազում էի նկարչուհի դառնալ, սակայն փոխեցի որոշումս և չեմ զղջում իմ ընտրության համար։

-Ի՞նչ կմաղթես բոլոր ապագա լրագրողներին։

-Խորհուրդ կտամ լինել պատրաստակամ, որովհետև լրագրությունը բավականին բարդ մասնագիտություն է։ Կմաղթեմ ուժ ու եռանդ, որ կարողանան հասնել իրենց նպատակներին և չհիասթափվեն։

Մարի Ենգոյան

**

Mary YengoyanՄարի Ենգոյանը Վարդենիս քաղաքից է, 14 տարեկան։ Խոսելով հարազատ քաղաքի մասին՝ Մարին նշում է. «Փոքր քաղաք է, որտեղ բոլոր մարդիկ մեկը մյուսին ճանաչում են,

բոլոր մարդիկ քեզ հարազատ են»։

Դեռ հստակ մասնագիտություն չի ընտրել, սակայն նրա ամենամեծ նախասիրությունը ֆուտբոլն է և պատմում է, որ ֆուտբոլ սկսել է նայել 4 տարեկանից և ուզեցել է հաճախել 5-6 տարեկան հասակից, սակայն չի ստացվել։ Մարին ասում է. «Ֆուտբոլը սիրելու համար պետք է տեսնել էն կողմը, որը չես կարող տեսնել։ Պետք է ապրել ֆուտբոլով»։
Արդեն ավարտել է երաժշտական դպրոցը՝ դաշնամուրի բաժինը։ Ասում է. «Դաշնամուրը իմ արյան մեջ է»։

«Ես հետաքրքրված եմ լրագրությամբ, իսկ 17.am-ը շատ լավ հնարավորություն է տալիս արտահայտելու սեփակաան մտքերդ»։

Տեսնելով 17.am-ի 4-օրյա դասընթացների հայտարարությունը՝ Մարին շատ է ոգեշնչվում և որոշում է մասնակցել։

«Շատ եմ սիրում այս կայքում տեղ գտած նյութերը, հատկապես՝ շատ եմ սիրում գյուղական կյանքին վերաբերող նյութերը, բոլորը ունեն իրենց հետաքրքիր կողմերը»։

Նա հուսով է, որ 17.am-ը կօգնի իրեն հասկանալու՝ արդյո՞ք լրագրությունը իր մասնագիտությունն է, թե ոչ։ Պնդում է, որ այստեղ բոլորը շատ հետաքրքիր են, իր ճանաչած բոլոր մարդկանցից տաբերվում են։
Մարին թղթակիցներին մաղթում է նորանոր հաջողություններ, անսպառ ուժ և եռանդ, որ միշտ վստահ լինեն իրենց ուժերի վրա։

«17.am-ը կանվանեմ շատ հետաքրքիր կայք, շատ կցանկանամ, որ չփոխի այս ոճը, միշտ անկեղծ ու իրական պատմություններ տեղադրվեն»։

Անուշ Մուրադյան

***

Haykush-Ողջույն, ես Հայկուշն եմ Հովսեփյան, Կոտայքի մարզից, գյուղ Նոր Երզնկայից:

-Ինչպե՞ս իմացար 17.am-ի մասին, և ինչո՞ւ ցանկացար դառնալ թղթակից:

-Ես 17.am կայքի մասին իմացել եմ համացանցի միջոցով, և իմանալուն պես սկսել եմ գրել իմ առաջին հոդվածը, որը հետագայում տպագրվեց կայքում: Իսկ այժմ մասնակցում եմ 17.am-ի կողմից կազմակերպած դասընթացներին:

-Ի՞նչի մասին էր քո առաջին նյութը:

-Առաջին նյութս բնապահպանության մասին էր, որը, կարծում եմ, արդիական թեմա է մեր ժամանակներում: Ես ընտրել էի օդի աղտոտվածության թեման և ներկայացրել էի դրա հետևանքները: Կարծում եմ, որ հասարակությանը դա կհետաքրքրի:

-Ի՞նչ մասնագիտություն ես ընտրել, և արդյոք 17.am-ը օգնո՞ւմ է քեզ մասնագիտական հմտություններ ձեռք բերելու հարցում:

-Ես ցանկություն ունեմ դառնալ հեռուստալրագրող, և դասընթացները, իհարկե, կնպաստեն. ես ձեռք կբերեմ գիտելիքի զգալի պաշարներ, որոնք նաև հետագայում ինձ պետք կգան մասնագիտության մեջ կիրառելու համար:

-Մոտիվացվա՞ծ ես գրելու հետագայում նյութեր 17.am-ի համար:

-Այո,՛ ես կգրեմ նյութեր ինձ հուզող խնդիրների մասին և կփորձեմ որոշ չափով դրանց նաև լուծում տալ, ինչը կօգնի ոչ միայն ինձ, այլ նաև իմ տարածաշրջանում բնակվող մարդկանց:

-Ի՞նչ ես կարծում՝ քո գրած նյութերը կհետաքրքրե՞ն հանրությանը, և ինչո՞ւ:

-Այո՛, անշուշտ կհետաքրքրեն, քանի որ այն, ինչ գրելու եմ, վերաբերելու է մեր տարածաշրջանին և իրենց:

-Ըստ քեզ՝ ինչո՞ւ պետք է լինել 17.am- ի թղթակից:

-Այստեղ անհատը ստանում է գիտելիքի ահռելի պաշարներ, և ինչու չէ, նաև ձեռք է բերում նոր ընկերներ: Ես խորհուրդ կտամ բոլորին դառնալ թղթակից և կիսվել իրենց հուզող խնդիրների մասին։

Մերի Ավետիսյան

Susanna Grigoryan

Գնամ շուն գտնելու

Ես շուն շատ եմ սիրում: Միշտ ուզեցել եմ ունենալ, բայց տնեցիներին համոզելու ձևը չեմ գտել: Քեռիս էլ էր շուն շատ սիրում: Միշտ ուզեցել էր ունենալ,  ու ի տարբերություն ինձ՝ ինքը ձևերը լավ գիտեր: Փողոցից գտել էր իր ընտրյալին, գրկել, նստել էր աստիճանների վրա ու սկսել էր բարձր ձայնով լաց լինել: Տատիկս էլ, վախենալով հարևանների առաջ խայտառակ լինելուց, ստիպված ներս էր թողել տան նոր անդամին:

Քեռիս հստակ պլան ուներ, հստակ նպատակ ու այդ նպատակին հասնելու միջոցներ` հիմնված տատիկիս ամոթի ու հարևանների կործանիչ ուժի վրա:

Ցավոք, քեռուս միջոցները իմ դեպքում չեն գործում: Մերոնք արդեն վաղուց չեն վախենում հարևանների առաջ խայտառակ լինելուց, հարևաններն էլ այն չեն, ինչ տարիներ առաջ: Մյուս կողմից էլ իմ՝ բարձր ձայնով լաց լինելը, մարդիկ կարող է սխալ հասկանան: Երևի իմ շուն ունենալու ժամանակը անցել է, ծնողներից ինչ-որ բան պահանջելու ժամանակն էլ:  Մնում է հուսալ այն լուսավոր ապագայի մասին, երբ ես խորը ծերության ժամանակ կնստեմ հարմար բազկաթոռին՝ բուխարու առաջ, և իմ մենակությունը կկիսի մաքրացեղ ակատա-ինուն («Հաչիկո»-ի  շունը)՝ ինչպես դասական հոլիվուդյան ֆիլմերում:

Չէ, չի ստացվում, կյանը շատ կարճ է այդքան երկար սպասելու համար: Գնամ շուն գտնեմ, գրկեմ, նստեմ տան դիմաց ու սկսեմ բարձր ձայնով լաց լինել: Ո՞վ գիտի, մեկ էլ տեսար՝ աշխատեց: