Ես ապրում եմ Արարատի մարզի Մրգավետ գյուղում: Իմ գյուղում մի բան կա, որ ինձ շատ է անհանգստացնում: Առավոտյան քնից արթնանում եմ մարդկանց գոռգոռոցից, հասկանում եմ, որ նորից ջրի համար են վիճում: Կռվում են, թե ով պիտի առաջինը ջրի իր  հողամասը: Մարդիկ իրար ինչ ասես` ասում են, վիրավորում են, քիչ է մնում իրար հարվածեն, ու չեմ էլ կասկածում,  որ մի օր դա էլ կլինի:

Ինձ շատ է անհանգստացնում այդ ամենը, ես չեմ ուզում ամեն օր լսել այդ գոռգոռոցները: Պետք չի ջրի համար իրար վիրավորել: Ի վերջո նույն գյուղում ենք ապրում, պետք է հասկանալ իրար, ընդհանուր հայտարարի գալ առանց վիճելու:

Հիմա կասեն` մեծ-մեծ խոսում ես, իսկ ի՞նչ անենք, եթե ոռոգման ջուրը չի բավարարում, դրա համար էլ ամեն մեկը մոռանում է մարդկային ամենակարևոր հատկանիշները, քաղաքավարության կանոնները:

Ինձ հուզող հարցերից մեկը մասնագիտության ընտրությունն է. շատ դժվար և ճակատագրական հարց։ Սակայն մի բան հաստատ գիտեմ` ի՞նչ մասնագիտություն էլ ընտրես, պետք է լավ մասնագետ լինես։ Այս տարիքում շատ բարդ է միայնակ ընտրություն կատարելը։

Երբ շատ փոքր էի, ուզում էի խաղալիք գտնող դառնալ։ Չէ, չէ, արդեն մեծ եմ ու գիտեմ, որ նման մասնագիտություն չկա։ Առաջին հայացքից ծիծաղելի է, չէ՞։ Ես ուզում էի, որ ոչ մի երեխա չտխրի, երբ իր խաղալիքը կորցնի։ Ես կգտնեի ու կվերադարձնեի։ Հետո, երբ մի քիչ մեծացա, ուզում էի պիցցա սարքող դառնալ, որ ամեն օր պիցցա ուտեի։ Երբ արդեն հինգերորդ դասարանում էի, ուսուցչուհիս ասաց, որ ես շատ լավ ու խիստ ուսուցչուհի կլինեմ։ Ինձ շատ դուր եկավ այդ գաղափարը. ատամհատիկիս էլ գիրք էի վերցրել: Սակայն մայրիկս ուսուցչուհի է, և ես տեսնում եմ, թե ինչ դժվար և պատասխանատու գործ է։ Մայրս նույնպես խորհուրդ չի տալիս։

Հիմա ծնողներս խորհուրդ են տալիս բժշկուհի դառնալ։ Ես նույնպես շատ եմ ուզում։ Վերջերս հայրիկս իրեն վատ էր զգում, տարել էինք բժշկի մոտ։ Նրան պիտի վիրահատեին։ Լավ էր, որ մեր ծանոթներից մեկը լավ բժշկի գիտեր և մեզ խորհուրդ տվեց դիմել նրան։ Ես էլ ավելի շատ եմ ուզում բժշկուհի դառնալ այդ դեպքից հետո, որ կարողանամ բուժել ծնողներիս և ընդհանրապես բոլորին։

Մի ընկերուհի ունեմ, որը Ֆրանսիական համալսարանում է սովորում, և ուզում է դառնալ ֆինանսիստ։ Ես տեսնում եմ, թե նա ինչքան խելացի է և դրա հետ մեկտեղ շատ է տանջվում` օր ու գիշեր։ Եվ ես, քանի որ սիրում եմ նաև բանկային գործ և ֆինանսներ, հիմա խճճվել եմ. բժշկուհի՞, թե՞… Դժվար է։

Երեկ քննություններն ավարտելուց հետո առաջին անգամ հյուր էի գնացել: Բարեկամիս երեխաների հետ շփվել գրեթե չհաջողվեց. մուտֆիլմ էին դիտում: Որոշեցի ինքս միանալ նրանց, բայց 10-15 րոպե անց իրոք փոշմանեցի: Դե պատկերացրեք՝ մուլտֆիլմը որքան սարսափելի պիտի լինի, որ գերադասեմ վերադառնալ մեծերի մոտ ու լսել նրանց ձանձրալի զրույցները: Ո՛չ լեզուն հասկացա, ո՛չ կերպարներին, ոչ էլ առավել ևս սյուժեն. անտրամաբանական արարածները անկապ, անիմաստ ձայներ էին արձակում, ու չէի էլ հասկանում՝ ով ում բարեկամն է, ով ինչ է ուզում անել: Իսկ երեխաները ոգևորված դիտում էին ու կրկնօրինակում դրանց ձայներն ու շարժումները:

Ես իհարկե կարող էի գրել. «Բա մեր ժամանակ էսպե՞ս էր» ծամծմված նախադասությունը, բայց չէ՞ որ ինքս էլ այս ժամանակից եմ ու գիտակցում եմ՝ բոլոր ժամանակներում էլ եղել են, կան, կլինեն լավն ու որակյալը նախընտրող երեխաներ, միայն թե ծնողներն էլ պիտի ուղղորդեն ու օգնեն:

Երբ փոքր էի, հայրս հայկական մուլտֆիլմերի սկավառակ նվիրեց: Ես այդպես էլ ամբողջ պարունակությանը չծանոթացա, քանի որ «սիրահարվել էի» երկար մազերով, վարդագույն զգեստով, այնպե՜ս քնքուշ ու այնպե՜ս բարի աղջնակին և նրա՝ քունը կորցրած պապիկին ու միայն իրենց էի դիտում, իրենց հետ մեծանում: Վստահ եմ՝ հասկացաք՝ խոսքը «Գտնված երազ»-ի մասին է, որը մինչ օրս էլ իմ ամենասիրելի մուլտֆիլմն է: Շատ եմ սիրում նաև «Պինգվինաշենը»: Փոքրիկ Վինի` «Նախ անում եմ, ինչ կամենամ, հետո դիմում ծնողներիս: Հարմա՜ր է այդպես:» արտահայտությունը իմ ու շատ ուրիշների մանկության կարգախոսն էր, որով արդարացնում էինք մեր չարաճճիությունները…

Միայն բարեկամի երեխաները չէին, որ «ստիպեցին» ինձ գրել մուլտֆիլմերի մասին: Այսօր Հանրային հեռուստաալիքը հերթական անգամ ցուցադրեց «Հայելին» մուլտֆիլմը: Ու ես հերթական անգամ սկսեցի մտածել այս մասին. «Ընտիր մտահղացում է և շատ ավելի խորը գաղափար ունի, քան շատ ֆիլմեր, բայց ախր, ինչո՞ւ են կերպարները, միջավայրը այսքան մռայլ ու անտեսք: Արդյո՞ք այս վախենալու հերոսները ինչ-որ ձևով կկարողանան գրավել մանուկներին: Չէ՛, համոզված եմ, որ չեն կարող: Փոքրիկ Աստղիկին հաստատ չէին գրավի»: Ուրեմն, ինչո՞ւ «Հայելու» հավես սցենարին և հայկական շատ այլ մուլտֆիլմերի սցենարներին նոր ու պայծառ զգեստներ չհագցնենք, որ երեխաները հաճույքով դիտեն, մեծերն էլ չասեն. «Բա մեր ժամանակ էսպե՞ս էր»:

Ամառային արձակուրդի երկու ամիսն արդեն անցավ։ Տարբեր երեխաներ տարբեր կերպ են հանգստանում։ Շատերը մեկնում են այլ երկրներ, շատերը տանն են հանգստանում։ Տանը ասելով նկատի չունեմ բնակարանում… Այն երեխաները, ովքեր քաղաքում են ապրում, ունեն հնարավորություն դուրս գալ և շրջել քաղաքում, գնալ սրճարան կամ զբոսնել այգիներում և պուրակներում, որոնք զարդարված են գեղեցիկ ծառերով, լույսերով և ցայտաղբյուրներով։ Կարծես թե կարող ենք լավ հանգիստ անցկացնել, սակայն… 

Այստեղ կա մի հարց, որն ինձ շատ է հուզում։ Եթե նկատեցիք, ես ասացի, որ այդպիսի ժամանակ կարող են անցկացնել քաղաքում ապրող երեխաները, իսկ գյուղի երեխաները… Այ, սա է հարցը…Գյուղի երեխաները ինչո՞ւ չեն կարող գնալ սրճարաններ, հանգստանալ և ժամանակ անցկացնել այգիներում և ակումբներում և նման այլ ժամանցի վայրեր այցելել:

Մենք կամ գյուղատնտեսական աշխատանքներ ենք անում, լավագույն դեպքում պարզապես մնում ենք մեր տանը, շատ ժամանակ չիմանալով ինչով զբաղվել:

Ւ՞նչն է պատճառը, որ պետությունը չի ստեղծում  նման պայմաններ նաև մեր` գյուղում ապրողներիս համար։