Եկա՜ր, ու չնայած դրան՝ ես չզգացի գալդ, ես չզգացի, որ կողքիս ես, ու չզգացի, որ շունչդ կտրվում է։ Չզգացի նաև, որ մատներդ սառել են ու կապտավուն երանգ ստացել, չզգացի, թե ոնց նստեցիր կողքիս ու տարածվեցիր սենյակով մեկ, այն օծանելիքի պես, որի հոտն ատում եմ, չզգացի, որ ձեռքիդ մեր սիրած կարմիր գինին է, որից մենք չէինք արբենում, իսկ նա մեզնից միշտ արբենում էր, չզգացի, որ հագել ես այն կապտավուն և սպիտակ զոլերով վերնաշապիկը, որի թևքերը չափազանց լայն են, ու որը ես եմ նվիրել… Չզգացի, որ ձեռքիդ սպիտակ թղթեր են ու մանուշակագույն գրիչ, չզգացի, որ ուզում ես քեզ գրեմ ու մանուշակագույնով լղոզեմ սպիտակ թերթերին, որ գոնե այդ թերթերինը միշտ լինես, այնպիսին, որ գիրք դառնալու ցանկություն ունենան, ու ստացվի այնպես, որ դրանց հնոտի բույրից խելագարվեմ։ Բայց գիտե՞ս՝ զգացի, որ մազերդ մի փոքր երկարել են ու խառնվել վերնաշապիկիդ թևքերին, դու տեսա՞ր, թե ո՜նց դրանք էլեկտրականացան ու խառնվեցին մոլորված մտքերիս, խառնված հոգուս, խզմզված թերթերիս ու դալուկ դեմքիս։
Հետո զգացի, որ վառվում ես, միգուցե մրսե՞լ ես կամ էլ արևն ես առել ուսերիդ, որ պայքարես հոգուս փոթորիկների դեմ, իսկ կայծակից չե՞ս վախենում, իսկ անձրևի՞ց։ Մյուս անգամ, եթե իհարկե, այդ «մյուս անգամ»-ը լինի, անձրևանոցով զինվիր, վախենամ՝ գլխումս լավ անձրև տեղա, այնպիսին, որ անգամ լղոզված թերթերը փրկել չկարողանանք։ «Մյուս անգամ»-ի համար մանուշակագույն գրիչը չբերես, լավ չի լղոզում քեզ, սպիտակ թերթերի թիվը կավելացնես, ախր դու այնքան շատ ես, որ այդ միլիոնավոր թերթերին չես հերիքում, ու հա՜, հանկարծ չմոռանաս մեկ շիշ գինի ավել վերցնել…

Մոտենում են միասնական քննությունները։ Միայն ուսանողը գիտի, թե ինչ էմոցիոնալ իրավիճակում են գտնվում դիմորդները։ Կյանքի կարևորագույն որոշումներից մեկը (մասնագիտության ընտրություն) արդեն կայացված է, մնում է հասնել դրան։ Ես արդեն 2-րդ կուրսի ուսանող եմ և ցանկանում եմ իմ խորհուրդներով որոշ չափով օգնել դիմորդներին։

1․ Ձեր ինքնագնահատականը միշտ բարձր պահեք։ Թվում է՝ սա բացարձակ կապ չունի միասնական քննությունների հետ, բայց եթե մի փոքր ավելի խորքային դիտարկենք իրավիճակը, կհասկանանք, որ մարդու բարձր ինքնագնահատականը չափազանց կարևոր նշանակություն ունի դժվար իրավիճակները հաղթահարելու համար։ Երբեք թույլ մի տվեք որևէ մեկին ցածրացնել ձեր ինքնագնահատականը՝ լինի ուսուցիչ, շրջապատի մարդ, թե դասընկեր։

2․ Թեմայի հետ կապ չունեցող նյութերից խուսափեք։ Ուղեղը շատ կարևոր օրգան է և պետք չէ այն լցնել անհեթեթ ինֆորմացիայով, որը, վստահ եղեք, ձեզ քննությունների ժամանակ ապակողմնորոշելու է։ Կենտրոնացեք միայն ձեր ընտրած առարկայի քննությանը պատրաստվելու վրա։

3․ Երաժշտություն լսեք։ Ընդմիջումների ժամանակ ցանկալի է, որ լսեք երաժշտություն։ Ինքս խորհուրդ կտայի ռոք։ Ինչո՞ւ, որովհետև ռոքը ձեր ներսում կուտակված նեգատիվը մի քանի րոպեում ցրում է։ Օրինակ՝ System of a Down, AC/DC, Deep purple, Pink Floyd, Scorpions, The Beatles, Green day, Queen:

4․ Մի ընկեք գնահատականի հետևից։ Եթե մեր ուղեղը միայն կենտրոնացնենք մեր, այսպես ասած, «երազանքների գնահատականի» վրա, ապա կստորադասենք այն գիտելիքը, որը մեզ իրոք պետք է։ Հավատացեք՝ գնահատականը ամենահարաբերական բանն է։ Երբեք մի մտածեք, որ 20-ներով ընդունվածները միանշանակ գիտունիկներ են։

5․ Քաղցր շատ կերեք։ Ասում են՝ շոկոլադը օգնում է հաղթահարել սթրեսը։

Դե ինչ, սիրելի դիմորդներ, գոնե որոշ չափով հետևեք խորհուրդներիս։ Բոլորիդ հաջողություն եմ ցանկանում։ Լավ պարապեք, գնահատեք ձեր ժամանակը և այն մի վատնեք համակարգչի դիմաց։ Մի բան հաստատ գիտեմ՝ բոլորդ ձեր ուզած համալսարանը և ձեր ուզած բաժինը ընդունվելու եք։ Չկա ավելի գերէմոցիոնալ զգացում, քան համալսարանի պատին քո անուն և ազգանունը կարդալը։ Ուզում եմ, որ բոլորդ առանց բացառության ապրեք այդ գերէմոցիոնալ րոպեները։

Ամեն մեկը թաղվեց իր մենության մեջ. մեկն անջատեց սենյակի լույսն ու կորավ մթության մեջ, մյուսը միացրեց սիրելի երգը, որ այն իր փոխարեն խոսի, այն մեկն էլ սկսեց տառերն իրար կողքի շարել, որ տառերը չլռեն, մյուսը տաք սուրճը խառնեց, որ գոնե մտքերը չխառնվեն, իսկ ամենավերջինը հաշվեց վերջին աստղը, արհամարհեց լուսնին ու գնաց գիրք կարդալու։ Ես այս վերջինն էի, ու հա՜, արհամարհել բառն այս դեպքում ճիշտ էր, սակայն չափազանցված, քանի որ ուղղակի լուսինն ինձ չզեկուցեց, ու ես այդպես էլ չիմացա, թե ինչու էր ամեն գիշեր նույն փայլող լուսատտիկը հայտնվում երկնակամարում՝ նույն թափանցիկ շղարշով։ Հետո ինձ մի պահ թվաց, որ ինչ-որ բան պակաս է, ու ես դարձա նաև այն մյուսը, ով տառերն էր շարում կողք-կողքի, ու հետո շա՜տ արագ փոխեցի պատկանելությունս, ինչպես ձմեռվա սառը արևն է փոխվում՝ դառնալով ամառվա այրողը։ Փոխվեցի ու սկսեցի խառնել սառը սուրճը, ճիշտ ես, այն մեկի սուրճը տաք էր, բայց ես չեմ խաբի, եթե ասեմ, որ իմ երկաթյա գդալը ժամեր շարունակ շաղակրատում էր սուրճի հետ, որ հանկարծ մտքերս չխառնվեն, ու որ ես հանկարծ չմոլորվեմ։ Նախավերջում վերցրի սառած սուրճս, ի դեպ, ես սիրում եմ սուրճը այն ժամանակ, երբ այն սառն է լինում կամ էլ «գդալով սառեցրած», իսկ վերջում միացրի իմ սիրելի երգը, այն լցվեց սենյակում ու ես լռեցի, իսկ նա խոսեց, ու հա՜, սենյակս լցվեց ինձանով, երգով, սառած սուրճի մոլեկուլներով, գրքի հերոսներով ու կիսաամառվա զովով։ Բայց ուզում եմ, որ դու իմանաս, որ ես երբեք էլ չդարձա այն մեկը, ով անջատեց սենյակի լույսն ու կորավ մթության մեջ։ Գիտե՞ս՝ ես երևի երբեք էլ այդ մեկը չդառնամ։

Այսօր վերցրի մեր սիրելի գիրքը, բացեցի 40-րդ էջն ու պատահաբար դու այնտեղ էիր, ես ապշեցի, որովհետև մնացել էիր հենց այդ էջում, որովհետև բույրդ էր մնացել ու հևքդ։ Չնայած դու չէիր մնացել, ու քո կերպարն ու քո կաղապարը չորացել էին գրքի հենց 40-րդ էջում։ Ու ես ջանում էի քեզ փնտրել մնացած էջերում, այն էջերում, որտեղ տողերի արանքում քո ձայնն էր, իսկ ամեն վերջակետից հետո՝ ժպիտդ։ Բայց դու էլի չկայիր ու ես հիմարի պես քեզ փնտրում էի միջակետից հետո՝ չհասկանալով, որ անհետացել էիր դեռ ստորակետից առաջ։ Ես թեքում էի ծալծված էջերը, որոնք այնքա՜ն էին նույն տեղում կանգառել, որ փակվել չէին ցանկանում, բայց ես հասնում էի վերջին, ես հասնում էի ու ցավոք էջանշան չունեի, որ նշեի այդ մի էջում աղոտ գծված գոյությունդ։

Գիտե՞ս՝ դու լռել էիր 60, 84 և 128-րդ էջերում, ժպտացել ու հուզվել 20 ու 55 էջերում, իսկ ինձ կորցրել էիր հենց առաջին էջում, ու ես հետ էի ընկել ու այդպես էլ առաջ չէի անցել, բայց գոնե քեզ հասնեի, չէ՜, ես հետ էի ընկել ու մնացել։ Ու չնայած այդ ամենին՝ հոգիս խաղաղ էր, այնպիսին, ինչպիսին մեր սիրած գրքի կազմն էր՝ լազուր ու երկնագույն։ Ստացվեց այնպես, որ մի քանի րոպե անթարթ նայեցի գրքի վերջին էջին ու հասկացա, որ դու ուղղակի չիմացար, որ աղջիկը մեռավ թոքախտից, իսկ տղա՞ն… Տղան՝ չգիտեմ, նա չքացավ ու հեղինակի կողմից գրքի վերջին հատվածում նշվեց, որ նա անհետացել է և տեսնողներ չկան։ Իսկ դո՞ւ, իսկ դու ի՞նչ եղար և գոնե խնդրեիր՝ ես քեզ կավելացնեի իմ հոգու վերջին էջում ու կնշեի ՝ որպես անհետ կորած։

Ես փակեցի գրքի վերջին դեղնավուն թերթն ու նրան տեղավորեցի պատվավոր առաջին դարակում ու առաջինների մեջ, որ գալուդ պահին ժամանակ չկորցնեմ այն որոնելիս․․․

Եկել եմ, որ թեթև հպվեմ մատներիդ, որ անցնեմ ու հրեմ կողոսկրերդ, որ մի պահ շունչդ կտրվի, որ թթվածնի ծարավ հայացքով վազես բաց դաշտով մեկ ու մոլորվես։ Եկել եմ, որ մազերդ խառնեմ, խառնեմ այնպես, որ հանգույցներ առաջանան, այնպիսին, որ քանդել չկարողանաս, չնայած դու շա՜տ հանգույցներ ես քանդել, հատկապես՝ այնպիսիք, որոնք գոյացել էին մեր ճանապարհին, մեր կյանքի խաչմերուկին։ Եկել եմ, որ ներսի ու դրսի արևը ցրեմ, որ փակեմ նրանց ամպերի հետևում, որ մրսես ցրտից ու հոգուդ դատարկությունից, որ ցնցվես ամբողջ մարմնով։ Եկել եմ, որ հոգիդ ու մտքերդ խառնեմ, որ մոռանաս ու էլ երբեք չհիշես։ Եկել եմ, որ պատուհանիդ վերևում այն մշտարթուն լուսատուին, այն փայլող աստղին մոլորեցնեմ, որ էլ չնայես, որ էլ չփնտրես, ու որ մոռանաս։ Եկել եմ, որ խառնեմ մեր կարդացած գրքերը, այն գրքերը, որոնց հերոսներին ինձնից շատ էիր սիրում, այն գրքերը, որոնց կազմերն արդեն հազար տակ նորոգել էիր ու նրանք հենց քո նորոգումից էին մաշվել։
Եկել եմ… բայց գնում եմ, գնում եմ, որ հոգիդ խաղաղվի, որ մտքերդ վերհիշես, որ մազերդ թափվեն ուսերիդ այն ծովի հանդարտ ալիքների պես, որի ափին էդպես էլ միասին չնստեցինք, գնում եմ, որ հանդարտ շնչես, որ էլ չվազես, որ էլ չպայքարես, գնում եմ, որ վերադառնաս մեր գրքի հերոսներին ու նորոգածդ կազմերին, գնում եմ, որ լուսատուիդ փայլը վերականգնվի, որ շողա առաջվա պես։ Գնում եմ, որ էլ չմնամ, որ էլ չմնանք…

-Ժամը 11-ն ա, դու դեռ չե՞ս զարթնել։ (կարգապահություն)

Օրը շաբաթ էր. weekend-ս պաշտոնապես սկսված է։

-Հա, բայց ինչի՞ պիտի ենթարկվես ժամանակին։ (ըմբոստություն)

-Լա՜վ, երկուսդ էլ հանգստացեք, արդեն զարթնեց։ (խաղաղություն)

Արթնացա ու նայեցի ժամին. 11:25 էր։

-Տեսնես ինչի՞ա էսքան ուշ զարթնում։ (պունկտուալություն)

-Վա՜յ, մոռացել ես՝ էլի մինչև գիշերվա «հազարը» երգ էր լսում։ (կարգապահություն)

-Լավ էր անում, էդ ձեր գործը չի։ Հանգիստ թողեք էս մարդուն։ (ըմբոստություն)

-Ախր, ո՞նց հանգիստ թողնենք, բա քննությունների համար ո՞վ ա պարապելու։ (սթափություն)

Գնացի խոհանոց ու ինքս ինձ հարցրի՝ սո՞ւրճ, թե՞ թեյ։

-Ի՞նչ տարբերություն, մեկ ա հեսա աշխարհի վերջն ա։ Բոլորս կորոնայից մեռնելու ենք։ (հոռետեսություն)

-Ինչե՞ր ես խոսում, ի՞նչ աշխարհի վերջ, ամեն ինչ ընտիր ավարտ ա ունենալու, հերիք ա էս մարդուն ապակողմնորոշես, ոչ մի աշխարհի վերջ էլ չկա։ (լավատեսություն)

-Լուծվող սուրճը ամենալավ տարբերակն ա, համ էլ ես դրանից շատ եմ սիրում։ (խաղաղություն)

-Հա բայց ես չեմ սիրում, ինչի՞ ես ամեն ինչ քեզ հարմարեցնում, ես չեմ ուզում, որ ինքը լուծվող սուրճ խմի, չերկարացնե՜ս, թե չէ գալու եմ քեզ «գլխեմ»։ (ագրեսիա)

Ու ես հասկացա, որ չեմ կարողանում կողմնորոշվել և դուրս եկա խոհանոցից։

-Ագրեսիա, սա՞ էիր ուզում, ո՛չ թեյ խմեց, ո՛չ սուրճ։ (խաղաղություն)

-Ես… բայց ես ի՞նչ ասացի, կռի՞վ ես ման գալիս, ուզո՞ւմ ես բռունցքիս հարվածների ուժը մոտիկից տեսնել, դե առ քեզ… (ագրեսիա)

-Վերջացրե՜ք, ոնց որ ինչ-որ բան ա ուզում անել։ (կարգապահություն)

Վերցրի հեռակառավարման վահանակը ու միացրի հեռուստացույցը։ Իմ սիրած հաղորդումն էր։

-Հենց հիմա անջատի, էդ քեզ ապագա չի, 3 օրից քննության ես ու ոչ մի տառ չես կարդացել։ (սթափություն)

-Ձենդ կտրի։ (ըմբոստություն)

Բայց չգիտես՝ ինչու, իմ սիրելի հաղորդումը այդ օրը այդքան էլ սիրելի չէր։ Հեռուստացույցը անջատեցի։

-Տեսա՞ք՝ անջատեց, ես հաղթեցի։ (սթափութրուն)

-Հա, բայց իզուր էլ անջատեց, մեկ ա՝ քննությունները լիկվիդ ա մնալու։ (հոռետեսություն)

-Չէ, վերջացրո՜ւ, հիմա կգնա ու կպարապի։ (լավատեսություն)

Հասկանալով, որ անելու ոչինչ չունեմ՝ գնացի իմ սենյակ, վերցրի քննության նյութերը ու սկսեցի պարապել։

-Ես հաղթեցի։ (լավատեսություն)

-Լավ ես անում, որ կարդում ես, բայց գնա մի քիչ հանգստացի։ (հոգատարություն)

-Լավ միտք էր։ (բանականություն)

Ֆիլմ էի դիտում, երբ նայեցի ժամին ու հասկացա, որ օնլայն դասը արդեն սկսվել է։ Միացա դասին։

-Աչքերդ չե՞ն ցավում։ (հոգատարություն)

Աչքերս տրորեցի։

-Մեկդ ասեք՝ թող գնա հաց ուտի։ (հոգատարություն)

Ու ես զգացի, որ քաղցած եմ։ Գնացի ընթրելու՝ միաժամանակ հեռախոսով փորփրելով ֆեյսբուքյան էջս։ Օրը վերջացավ (սովորաբար օրը ինձ համար ավարտվում է 02:30-ի կողմերը, եթե հաշվի չառնենք, որ մինչև ժամը 04:30 երաժշտություն եմ լսում)։ Արդեն ժամը 04:25 էր, օրս էլ արդեն մոտենում էր ավարտին։

-Քնե՞ց։ (կարգապահություն)

-Ըհն։ (հոգատարություն)

-Թող առավոտը գա, տեսեք՝ ինչ եմ անելու։ (կարգապահություն)

-Դե հազար անգամ ասացի՝ հանգիստ թողեք, մարդը պիտի իր որոշումներում ազատ լինի։ Եթե ինքը նորմալ ա համարում ուշ քնելը, ուրեմն դա իր որոշումն է։

-Դու ոչ մի բան չես հասկանում, կարգապահությունը ճիշտ է։ (պունկտուալություն)

Լույսը բացվեց, նայեցի ժամին. 11:30 էր։

-Ժամը 11-ն ա, ու դեռ քնա՞ծ ես։ (կարգապահություն)

Ու այսպես բոլոր հանգստյան օրերին․․․

Մոտ 3 ամիս առաջ մեծ նպատակներ ու արդեն իսկ ծրագրած պլաններ ունեինք ապագայի հետ կապված և մեզնից ոչ ոք չէր մտածի, թե ինչպես ու ինչ պայմաններում կխափանվեր ամենը, ու թե ինչպես մեր կազմած, օրինաչափորեն գծած պլանները կանհետանային, քանի որ բնությունը որոշել էր հենց այս գարնանը պատժել մեզ (եթե կարելի է էդպես ասել)։

Դե ինչ, ամեն դեպքում, անկախ ամեն ինչից՝ մենք ավարտում ենք դպրոցը, եզրափակում ենք այն տասներկու տարիները, որոնք անցան ուրախ ու տխուր, վիճելով, հաշտվելով, շատերին կորցնելով, նորերին ընդունելով, դժվարություններով ու անմոռանալի պահերով։ Անցան ու սովորեցրին մեզ շատ բաներ անել ու զգալ կյանքում առաջին ու գուցե վերջին անգամ։

Իսկ հիմա մենք գնում ենք՝ դպրոցի գրասեղանին թողնելով մեր պայծառ ու գորշ մտքերը, մեր արցունքները, մեր անսահման երջանկությունը, մեր հավատը, հույսը, սերը…

Այդ գրասեղանների շուրջ կրկին դպրոցականներ կհավաքվեն, կտխրեն, կվիճեն, կհաշտվեն, կսիրեն ու կապրեն այդ օրերը՝ առանց հասկանալու, որ ապրում են իրենց կյանքի ամենագեղեցիկ ու անհոգ տարիները, ինչպես և չգիտեինք մենք (գուցե հենց դա է ավելի գեղեցիկ ու հուզիչ դարձնում հրաժեշտի պահը)։

Մեզնից յուրաքանչյուրի սրտում մի անհասկանալի տագնապ կա, որը չի թողնում առաջ շարժվել, չնայած դրան՝ մենք պատրաստվում ենք քննություններին, կրկին գծում ենք պլաններ՝ այս անգամ արդեն ուսանողական կյանքի համար և առհասարակ այն կյանքի, որը սպասում է մեզ դպրոցից դուրս։

Կտարբերվի այս վերջին զանգը բոլոր այն վերջին զանգերից, որոնք տեսել եմ ու սպասել իմ զանգին։ Մեքենաները չեն սլանա ու բարձր երաժշտության ներքո չենք գոռա 12-ի բ/ա։ Զանգը չի հնչի այնքան զրնգուն ու այնքան բարձր, որքան պիտի հնչեր։ Չենք պարի մեր վերջին վալսը, չենք գրկի իրար ամուր ու միասնական, ինչպես պիտի գրկեինք վերջին միջոցառման օրը։ Գուցե չհնչեն տասներկու տարի սրտում պահած խոսքեր ու երևի թե դասարանում ամեն մեկս մեր գրասեղանի մոտ նստած արդեն ասել ենք իրար մեր վերջին խոսքերը, ո՞վ իմանա։

Մտածում էի, որ շատ բան կպատմեմ ու մի երկար նյութ կստացվի, բայց չկարողացա, առաջին անգամ շարադրեցի մտքերս ու չկարողացա ավարտել, բայց մի բան պիտի ասեի, մի բան, որը գուցե չէի ասի առաջ ու չեմ ասի հետո. ես սիրահարված եմ դպրոցական տարիներին, դրանք իմ կյանքի լավագույն տարիներն են եղել ու կմնան, վստահ եմ։

Անկախ իրավիճակից ու հանգամանքներից՝ առաջ նայեք ու դարձեք ամենալավը, մենք նոր ու ավելի հզոր Հայաստանի գրավականն ենք։ Գտեք ձեզ ձեր սիրելի աշխատանքի մեջ, նվիրվեք ու մի լավ բան արեք ձեր ընտանիքի, շրջապատի, համայնքի, երկրի համար։ Մի օր անպայման նորից կհանդիպեք ձեր դպրոցական ընկերներին, նորից կկատակեք ու նորից կապրեք նրանց կողքին ու նրանց հետ, ապրեք՝ սպասելով այդ օրվան ու երազելով այդ օրվա մասին։

Դու չերևակայեցիր, դու անգամ իմ կողմ չնայեցիր, դու ուղղակի լուռ հայացքդ թողեցիր թաց օդում ու աննկատ հեռացար։ Դու հեռացար այնպես, կարծես չէիր էլ եղել ու քո թողածը օդում դեռ երկա՜ր մնաց, ոչ թե նրա համար, որ այն քեզ հետ չէր ուզում ապրել, այլ նրա համար, որ այս կողմում էլ տանջվող թողներ։ Դու այդպես էլ չերևակայեցիր, ուղղակի փակեցիր գրքի վերջին էջն ու էգոիստի նման չցանկացար իմանալ, թե վերջն ինչպես եղավ, այս անգամ գոնե մտածեցիր «վերջի» մասին, բայց ավաղ՝ չերևակայեցիր։ Դու կարոտն ու ցավը խառնեցիր օդին, լցրիր գինու մեջ և հագենալ չիմացող հարբեցողի պես կուլ տվիր այն։ Դու վարագույրը բացեցիր անգամ այն ժամանակ, երբ արև չկար, ու ամպամած երկինքը արևին կարոտ հայացքով քեզ էլի խաբեց ու մի քանի լույսի շող նետեց դեմքիդ։ Դու մատնահետքերդ թողեցիր դաշնամուրի ստեղներին, բայց երբեք սիրով չնվագեցիր և գոնե ստեիր․ դու դա էլ չսովորեցիր, դու միշտ ճիշտ էիր և անթերի։ Դու այդպես էլ չերևակայեցիր ու ես երբեք էլ չիմացա քո երևակայության ձեռագիրը, չիմացա, թե քո գլխում անձրևից հետո ծառացած օզոնն ինչ գույն ունի, չիմացա նաև, թե ինչու էիր միշտ թեյամանում գոյացած ու սառած թեյի հետ զրուցում, կամ էլ նրան նայելիս ժպտում։ Ու երբեք էլ չիմացա՝ որ թեյն ես շատը սիրում, այն, որը ե՞ս էի միշտ պատրաստում, թե՞ այն, որը միշտ թեյամանում էր։
Իմ երևակայությանը դու երբեք էլ չհավատացիր, դրան մեռցրիր հենց իր ստեղծման պահին ու քո կյանքը ավարտվեց հենց այնտեղ, որտեղ իր ծիլերը գցեց իմ երևակայությունը։ Դու սահմաններ դրեցիր, ու փակեցիր չորս սառը պատերի մեջ, որ անգամ վանդակում ես էլի երևակայեմ։ Դու իմ հոգու անձրևը չսիրեցիր, բայց դրսինը շատ էիր սիրում, քամին ուղղակի ատում էիր, որովհետև մազերդ ցաքուցրիվ էր անում, իսկ ես սիրում էի, որովհետև մազերիդ ցաքուցրիվ ալիքների մեջ ավարտվում էին 7 օվկիանոսները։ Քո սառած դեմքին միշտ մի քաղցր ժպիտ էր սազում, բայց դու դրա փոխարեն քմծիծաղն էիր թողնում։ Բարձր ծիծաղս տանել չէիր կարողանում, այնպես, ինչպես երեկոյան հյուրասենյակում գոյացած մթությունը։ Երեք լամպերի փոխարեն վառում էիր երկուսը, որովհետև գիտեիր, որ հոգուդ լույսն ավելի պայծառ է։ Դու նույնքան ճիշտ էիր և անսխալական, որքան մեր գյուղից Երևան հասնող գնացքն իր անփոփոխ ժամերով։ Ի դեպ, այն հենց նոր կրկին անցավ, ու ես էլի կարոտս խառնած երևակայությանս՝ թողեցի նրա վագոններում, որ գոնե մի օր պատահմամբ գտնես նստատեղերից մեկի վրա։
Ես երբեք չիմացա և չսիրեցի քո երևակայությունը…