- Իյա՜, աճողո՜ւն, լուս քեզի տեսնողին։ Էս հուրանե՞ր ես, փախե, պայվել ես, հա՞։

- Տո, սուս կեծի՜, հիվանդ գմեռնիմ։

- Քա վա՜յ, յա՜, էդ ի՞նչ գխոսիս, կոռոնա՞ ես։

- Տո չէ՜ հա, հո՞ւր է ընձի էդման բախտ, հընգնեի, մեռնեի, պռձնեի։

- Տո դու չե՜ս մեռնի, էդ խեղջ հանդերն է մեխկ։

- Է՜, գորձիդ աշե…

- «Մեռնի՜մ», երեգվա էրեխեն ես, ըսկի ես ըսի՝ բանագ ես գնածե, որ չես էրևա։

- Հա, ըշտը գուզեի էրտայի, էն էլ, որ հիվնդծա, չտարան։

- Հա՜։

- Հըբը։

- Այ տղա, աշե՝ չմեռնիս։

- Պա՜հ, կարոդս քաշի՞ր, ընճի՞ որ։

- Հա, հըբը, կարոդդ, չէ մի չէ, որ մեռար` չեմ գա։

- Իյա՜, ա՞յ տղա, ի՞նչխ որ։

- Հըբը չիմածա՞ր, հարսնիկ էղնի, թաղում էղնի, քսան հոկուց ավել մարդ դի չէղնին։

- Իյա՜հ, ի՞նչ գխոսիս, մենագ իմ տնեծիկս քսան հոկուց ավել է։

- Ուրեմն՝ իրանծ կեսն էլ չի գա։

- Տո մե ռադդ քաշե՜, պարաբ է մնածե, էգե իմ հարգներս քհաշվե։

- Պա՜հ, հարգա էլ ունենաս, որ հաշվեմ։ Լուրջ կսեմ, այ տղա։

- Տո ի՞նչ կսես, որ՝ լուրջ կսեմ, հա՝ լուրջ կսեմ, ի՞նչ կսես։ Հարսնիկը հասկծանք, կարան եդ ցկեն, հըբը մեռնե՞լը, էդ հանդերը ի՞նճղ եդ ցկեն։

- Է դու էլ եդ մի ցիկ, մեռի, վախենաս քսան հոկով չթաղե՞ն։

- Է՜, էդման ի՞նճղ կեղնի։

- Ըսեմ։ Ուտ հոկի փոխնեփոխ դագաղ տանող, մե տերդեր, երգու նվագող, մե նգար տանող,  յոտը հոկի ձեր թախումեն (ազգ ու տակ), մեգ էլ դու։ Հերիկ չէ՞։ Մենկ էլ իստիծ սեր կենենք ու գուլա՜նք։

- Յա՜, ի՞նչ գխոսիս, ա՛յ մարդ, ուրեմն ես աբռիմ-աբռիմ, անուն, պադիվ թողնում, որ թաղմանս էգող չեղնի՞, խայդառագ կեղնիմ, այ մարդ, էրտամ էնդեղ, ժողովրտի հաշկերին ի՞նճղ նայեմ, էդման ի՞նճղ կեղնի։

- Հըբը՜, ա՛յ այդմա։

- Դե որ էդման է, չեմ մեռնի։

- Յա՛, խելռա՞ր, այ տղա, ի՞նճղ թե, քու ձե՞ռկդ է։

- Հենց այդման, չեմ մեռնի ու վերճ։ Հարի էս չոռն ու ցավը չանծնի, չեմ մեռնի։

- Խելառը՜, տո՛… Խալխը չոռ ու ցավեն գմեռնի, էսիգ կսե՝ անծնի նոր։

- Տո հբը ի՞նճ էնեմ… Ես մեռնիմ,  ու թաղումս էգող չէղնի՞, ամոտու գեդինը գմդնիմ, ա՛յ մարդ, էս ի՞նճ գխոսիս…

Սերը կփրկի աշխարհը։ Ինչքա՜ն շատ ենք լսում ու գործածում այս իրարից կապված բառերը, երբեմն՝ առանց հասկանալու լրջությունը, երբեմն էլ կես կատակ ու կես լուրջ։ Ամեն ուրախության ու ցնծության պահին կարող ենք ասել՝ սերը կփրկի…

Իսկ հիմա՞, այս մութ ու տխուր ժամանակներում ի՞նչ ենք ասելու։ Թերևս նույնը, բայց այս անգամ բառերի տակ թաքնված «կյանքը» հասկանալով։ Սերը կփրկի՜ աշխարհը… Զգո՞ւմ եք արդեն՝ որքան հոգատարություն, որքան վստահություն, որքան հավատ ու հույս, որքան միմյանց կորցնելու վախով լցված մարդիկ, որքան բարություն, որքան երազանքներ ու որքան սեր…

Մեզ այս օրերին կփրկի մի ժպիտը, մի քաղցր խոսքը։

Սովորական էր իրար գրկելը, ձեռքով բարևելը, իսկ հիմա կարծես հեռացել ենք իրարից։ Դրա համար եկեք իրար ջերմացնենք գոնե այսպես, սիրենք ու սիրվենք և հաղթահարենք այս փորձությունը ևս միասին։

Մեզ այս օրերին պետք է այն, ինչի գոյությունը սկսել էինք փոքր-ինչ արժեզրկել՝ այն մեզ համար սովորական դարձնելով։ Գուցե իսկապես պետք էր նման մի բան, որ սկսեինք գնահատել այն, ինչ ունենք։ Սխալ չէ ասված, որ պետք է գնահատել ժամանակին։ Նայենք մեր շուրջը։ Երևի այսպես մեկուսացված չենք եղել երբևէ։ Մտածել է ստիպում։ Այս ամենից հետո երևի թե կսկսենք գնահատել ամեն հանդիպումը, ամեն ժպիտը, ամեն ձեռքսեղմումը, ամեն հայացքը, ամե՜ն-ամե՜նը, ինչը մեզ կապում է մեր հարազատներին։

Սիրո կարիք ունենք հիմա առավել, քան երբևէ։ Բառերով էլ են գրկում, չէ՞։

Հենց այսպես էլ, միայն այսպես, վստահաբար կարող ենք ասել, որ սերը կփրկի մեզ։ Մի ժպիտը, մի բաժակ թեյը, մի կաթիլ հոգատարությունը կլցնեն մեզ հույսով։ Սերը ամուր կգրկի մեզ ու կստիպի ապրել ու պայքարել։ Սերը մեզ կդարձնի պատերազմին հաղթողներ, չէ՞ որ Աստված սեր է։

Ու եթե համարձակությունդ մի քիչ չհերիքի, պարտվելու ես…

Մայթերում պատահական իրար հանդիպելու համարձակությունը ո՞րն է, դա պատահականություն է: Իսկ քո համարձակությունը դեռ միայն պատահականությունների է հերիքում, սիրուն պատահականությունների, բայց դրանք ընդամենը պատահականություններ են, գեղեցիկ, անհամարձակ պատահականություններ, քո սրտով, բայց քեզնից անկախ ստեղծված պատահականություններ, որոնք երկար չեն հերիքելու, քչություն են անելու ու մի օր վերջանալու են:

Եթե համարձակությունդ չհերիքի ամենաանսպասելի պահերին նրա ճանապարհին հայտնվելու համար, հետո այլևս նրան չես գտնելու, որովհետև մի ինչ-որ մեկը նրան վերցնելու է ճանապարհներից, որ քեզ նման անհամարձակները ամենաանսպասելի պահերին չհայտնվեն նրա ճանապարհին: Եթե համարձակությունդ չհերիքի խոստովանելու, որ հմայված ես իրենով, նրան տանուլ ես տալու առաջին պատահածին, որ քեզնից համարձակ կգտնվի կամ պարզապես կգտնվի: Եթե չհամարձակվես նրա սիրած ծաղիկներից անանուն փնջեր ուղարկել՝ հասկացնելով, որ դու ես, այդ քո փոխարեն ուրիշն է անելու, բացահայտ է անելու ու փշրելու է նրա ստեղծած սիրուն հեքիաթը: Եթե չհամարձակվես հայտնվելու նրանց բակում, նա այդպես էլ տնից դուրս գալու գեղեցիկ առիթներ ստեղծելու հնարավորություն չի ունենալու, հետո նրան բակերում էլ չես գտնելու: Ու եթե համարձակությունդ չհերիքի ինքդ քեզ խոստովանելու զգացածդ, հետո այլևս հարկավոր չի լինելու, որովհետև տանուլ ես տալու կյանքիդ ամենասիրուն պայքարը, իսկ հետո ունեցածդ հաղթանակներն արժեզրկվելու են: Պարտությունն էլ պիտի վաստակել կարողանաս, խեղճացնող պարտությունն առանց պայքարի տրված պարտությունն է, քեզ հազար տակ ծալծլում է, չի սիրում, երբ իրեն գրկաբաց են ընդունում: Իսկ նրա նմանները քեզ նման հանձնվողներին ատում են, հանձնողներին՝ ավելի շատ, հատկապես, երբ զգացածն են հանձնում: Մի՜ տրորիր երազանքները քո վախկոտության պատճառով…

Մի օր համարձակվիր համարը հավաքել ու զանգ թողնել հեռախոսին: Նա չի անջատելու, հաստատ, գուցե չխոսի, լռի, բայց պատասխանելու է: Մի օր նամակ գրիր, թղթի վրա շարիր մտքերդ՝ պարզ, հասարակ, շարիր առանց ձևի, բովանդակություն շարիր, նա փայփայելու է այն, հաստատ: Մի քանի անգամ առանց իմաց տալու ուղեկցիր նրան, որ փողոցում ոչ ոք չհամարձակվի մոտենալ, նա դա զգալու է, ցույց չի տալու, բայց զգալու է: Մի անգամ համարձակվիր ասել, որ ժպիտը շատ սիրուն է, աչքերը խորն են, որ անթարթ կարելի է նայել նրանց անհունին: Մի օր վրձիններ ու ներկեր նվիրիր, թող Սեր նկարի…

Ու եթե համարձակությունդ չհերիքեց էս ամենն անելու համար, պատահականությունները քեզ երկար չեն փրկելու, քո փոխարեն հաստատ մեկ ուրիշն է քո մտածածն ասելու, ու դու կորցնելու ես կյանքիդ ամենասիրուն հեքիաթն ու այն երբևէ չես կարդալու ու չես համակերպվելու վաստակածդ պարտության հետ ու քեզ չես ներելու, որ…

Որ նրան մտածածդ ասելու տղամարդկություն չունեցար, նրան առհասարակ ոչինչ ասելու տղամարդկություն չունեցար, որ երկրագնդի ամենասիրուն պայքարում հաղթելու տղամարդկություն չունեցար, որ համարձակությունդ մի քիչ չհերիքեց…

Անձրև չի գալիս, աշուն չէ։ Խորթ է թվում, բայց տերևաթափ էլ չկա։ Առհասարակ, ժամանակներն են փոխվել։ Հիմա տերևները հաղթում են քամուն, պնդերես են կամ երևի չափից դուրս շատ են վախենում թափառականի՝ ճակատագիր դարձած իրենց ուղուց։ Ոչինչ չի հուշում, որ այսօրը նման չի լինելու միլիոնավոր անցածներին ու մի այդքան էլ սպասվողներին․ ամեն բան սովորական է։ Հետո՞ ինչ, որ այսօրը հայտնվել է այստեղ, արտասովոր ոչինչ չկա, երեկվա մասին էլ մեկ ուրիշն էր պատմել, վաղվա մասին խոսողների պակաս էլ վախենամ՝ չզգացվի։ Ոչ մի օր անտարբերության չի մատնվի, բայց դրանց նույնության ծանրությունը կշարունակի կախված մնալ քաղաքի վրա, մի քիչ էլ աշխարհի ու եթե բախտը բերի, մոլորակի վրա… Ապա նաև կրկնությունից փախչող մեկի որբացող հոգում։ Մոլորակի վրա կախված էդ ծանրությունը քչերը կնկատեն․ թեթևների դարն է, չէ՞ վերջապես։ Բայց դու՝ իմ լավ ու հիմար ընկեր, դու ինչպես միշտ առաջինը կզգաս էդ ծանրությունն ու մի պահ կթվա, թե ահա, խեղդվում ես դրա՝ ժամ առ ժամ խտացող գոլորշիներից, դու էդպես էլ չսովորեցիր թեթևների օրակարգը, էդպես էլ չմտար նրանց դարաշրջան։ Ինչ է թե տարբերվո՞ւմ ես, գրողը տանի քեզ, խելագար, վերջ տալ է պետք, էդ ծանրությունները կյանքից դուրս շպրտելու անպատկառություն ունեցիր… Իսկ եթե չէ, ուրեմն մի դժգոհիր, որ լուսանցքում ես մնացել։ Անառակները մեղավոր չեն քո թուլամորթ բարոյականության համար։ Իսկ եթե իրոք կոկորդ ճանկռող ծանրությունից շնչառությունդ դադարեցնի իր տարիներ տևող անմիտ պայքարը, ի՞նչ ենք անելու, տապանաքարիդ վրա մեծ ու խոշոր տառերով գրելու ենք․ «Մեռավ, որովհետև տարբերվո՞ւմ էր, որովհետև այնքան ուրիշ էր, որ խեղդվեց ձեր միօրինակության խղճուկ ջրափոսո՞ւմ»։ Վերջացրո՛ւ ու ապրի՛ր, ինչքան հնարավոր է՝ արագ-արագ ապրիր։

Սովորական օր է։ Ու հենց դա է «անհամակերպվելին», ախր էդ սովորականությունը հավերժություն ենթադրող սարսափելի անհավասարություն է ամփոփում իր մեջ։

Հերթական մի օր է՝ մեկի համար ազատության մեջ նվնվալու, մյուսի համար՝ մի տեղ փակված՝ հանուն դրա պայքարելու, մեկի համար՝ սիրելիին գրկելու, մյուսի համար՝ նրան անվերջ կարոտելու սովորական կոչվող ու հոգի մաշող մի օր։

Սովորական է, իսկ մենք դրանից հրճվում ենք։ Մեր մեղքը չէ, գոհանում ենք նրանով, որ այսօրը երեկվանից մի քայլ էլ հետ չէ, ինչքան էլ կոկորդ պատռենք, մեկ է՝ մենք վախենում ենք այն ամենից, ինչ նոր է… Սովորել ենք հնի տաղտկալի կանոններին, վախենում ենք, որ մի թեթև փոփոխությունից հետո կկորցնենք այն ամենը, ինչ երբեք չհասցրինք վաստակել։ Ահա՝ ինչու սովորականության գիտակցումով սրտի մի ծանր բեռից ենք ազատվում կարծես, որը գուցե ամբողջ գիշեր տանջել է մեզ։ Սովորակա՞ն, չէ, մեզ աշխարհ է պետք, որում երջանկության հերթափոխ կլինի, որ ի վերջո ամենօրյա երջանիկների ու տարաբախտների միջև մի քիչ համաչափություն մտնի։

Լավ է, որ գոնե անձրև չի գալիս, թե չէ նա, ով կարոտում է, հաստատ կտխրեր, ախր իր անձրևանոց բռնողը չկա ու չկա, իսկ ինքը այդքան ուժ չունի միաժամանակ կարոտելու ու անձրևանոց քարշ տալու համար։ Ինքը պիտի թրջվի ու թրջվի այնքան, մինչև անձրևը հոգնության կամ խղճահարության բեռան տակ մարդանա ու հանձնվի, հետո փակվեն մոլորակի բոլոր անձրևանոցները, բոլորը՝ բացի մեկից, որն էդպես էլ չէր բացվել…

Հայ ազգը առաջին հերթին կանգուն է իր քաջ, անպարտ ու անմահ նվիրյալներով: Նրանք այն մարդիկ են, ովքեր համազգայինը բարձր են դասում անձնականից: Այդպիսի մի հերոս է նաև Գոռ Խուդինյանը, որի մասին անկարելի է խոսել անցյալ ժամանակով:

Պատիվ ունեմ այսօր գրել այն մարդու մասին,որի անունն է կրում իմ հարազատ կրթօջախը` Ճոճկանի Գոռ Խուդինյանի անվան միջնակարգ դպրոցը:

Գոռ Խուդինյանը ծնվել է 1991 թվականի ապրիլի 7-ին, ՀՀ Լոռու մարզի Ճոճկան գյուղում:1997 թվականին ընդունվել է Ճոճկանի միջնակարգ դպրոց և այնտեղ սովորել մինչև 2002 թվականը: Այնուհետև ընտանիքով տեղափոխվել է Վանաձոր և տեղի  Վ. Տերյանի անվան դպրոցում շարունակել է ուսումը: 2007 թվականին ավարտել է դպրոցը և ընդունվել Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ, որն ավարտել է գերազանցության դիպլոմով, ինչի շնորհիվ 2011 թվականին իր ընտրությամբ անցել է ծառայության «Եղնիկներ» զորամասում որպես հետախուզական դասակի հրամանատար՝ լեյտենանտի կոչումով: Երկու տարի անց ստացել է ավագ լեյտենանտի կոչում: 2015 թվականին նշանակվել է որպես հետախուզական վաշտի հրամանատար, ստացել է կապիտանի կոչում: Այնուհետև նույն թվականին տեղափոխվել է Ստեփանակերտ (ՑՕՐ կոչվող զորամաս)՝ որպես հետախուզական վաշտի հրամանատար: 2016 թվականին նորից տեղափոխվել է «Եղնիկներ» որպես գումարտակի շտաբի պետ, հրամանատարի տեղակալ: 2015 թվականին ամուսնացել է և ունի մեկ դուստր՝ Անահիտը, ով կրում է հերոս հայրիկի հերոս մոր անունը:

Գոռը միշտ աչքի է ընկել իր հայրենասեր, բարի, անվախ և ազնիվ, անսահման նվիրված, հոգատար բնավորությամբ, ինչի շնորհիվ էլ միշտ վայելել է շրջապատի մեծ սերն ու հարգանքը: Գոռը միշտ ասել է, որ իր զինվորը պետք է լինի զգոն և հպարտ: Եվ այսօր ոչ միայն իր զինվորները, այլ բոլոր այն մարդիկ, ովքեր լսում են իր մասին, զգում են անսահման հպարտություն: Հենց այդ հպարտությունն է այժմ խոսում իմ փոխարեն…

Կապիտան Գոռ Խուդինյանը իր արիության ու հայրենասիրության համար պարգևատրվել է մի շարք շքանշաններով:

2017թ. փետրվարի 23-ին՝ ժամը 00:45-ի սահմաններում, N զորամասի պահպանության շրջանի մարտական դիրքում, հակառակորդի կրակը ճնշելու ժամանակ մահացու վիրավորում է ստացել և անմահացել…

Ամփոփված է հայրենի գյուղում` Ճոճկանում:

Հերոսն ասել էր. «Ուս-ուսի պետք է պահենք էս պոստերը, որ հակառակորդը չկարողանա իր նպատակին հասնել: Եթե էս պոստերն անառիկ պահենք, իմացեք՝ մեր տունն էլ է անառիկ մնալու…»:

Հերոսի մասին կարելի է խոսել անդադար, քանի որ վերը նշված տեղեկությունները նրա հերոսական կյանքի միայն հակիրճ պատմությունն է:

Անսահման հպարտությամբ և երախտագիտությամբ խոնարհվում ենք  Ձեր առջև, Հերո՛ս Գոռ, Հերոս ծնած և դաստիարակած ծնողնե՛ր, Հերոսի գործը շարունակող հա՛յ քաջեր: