margarita voskanyan lori

Սոցիալական գործոն՝ ընտանիք

Սոցիալականացումը մարդու զարգացումն ու կատարելագործումն է ողջ կյանքի ընթացքում՝ շրջակա միջավայրի հետ փոխգործակցությամբ, սոցիալական նորմերի և մշակութային արժեքների յուրացման և վերարտադրության գործընթացում, ինչպես նաև ինքնազարգացում և ինքնաիրացում այն հասարակությունում, որին նա պատկանում է։ Սոցիալականացման գործոնները մարդու վրա ներգործող պայմաններ են։ Ըստ Ա. Մուդրիկի՝ սոցիալական գործոնները դասակարգվում են 4 հիմնական խմբերի.
1) Մեգագործոններ՝ տիեզերք, մոլորակ, աշխարհ
2) Մակրոգործոններ՝ երկիր, ազգ, պետութուն
3) Մեզոգործոններ՝ բնակության վայր, տեղանք, ԶԼՄ-ներ
4) Միկրոգործոններ՝ ընտանիք, դպրոց, հասակակիցներ։
Միկրոգործոնները անմիջականորեն ներազդում են մարդու վրա։ Միկրոգործոններից որպես ամենից կարևոր կարող ենք առանձնացնել ընտանիքը։ Ընտանիքը այն սոցիալական միջավայրն է, որտեղ սկսվում և շարունակվում է մարդու սոցիալականացումը։ Ընտանիքը ազգի դիմագիծն է։ Այն կատարում է մի շարք գործառույթներ. վերարտադրողական, տնտեսական, սոցիալական, դաստիարակչական։
1) Վերարտադրողական- ապահովում է սերունդների շարունակությունը ընտանիքում և լուծում ազգի գոյապահպանության խնդիրը։
2) Տնտեսական գործառույթ- յուրաքանչյուր ընտանիքի բնորոշ է միկրոտնտեսություն վարելու առանձնահատկություններ, ծնողների աշխատանքային գործունեության հաշվին ձևավորվում է որոշակի բյուջե։ Ընտանիքի տնտեսական վիճակը ուղիղ համեմատական է պետության տնտեսական վիճակին։
3) Սոցիալական գործառույթ- յուրաքանչյուր ընտանիքում ծնողները պարտավոր են երեխաների համար ստեղծել բարենպաստ պայմաններ նորմալ ապրելու, զարգանալու, սովորելու, աշխատելու, հանգստանալու համար։
4) Դաստիարակչական գործառույթ- բարոյական, գեղագիտական, իրավական նորմերի, ինչպես նաև մարդասիրական արժեքների սերմանում և սեռային առանձնահատկությունների, մտածելակերպի, վարքագծի դաստիարակում։
Ընտանիքը բացառիկ և ազդեցիկ դեր ունի անձի ձևավորման, զարգացման, դաստիարակության և կրթության վրա։ Այսօր հայ ընտանիքին մի շարք մարտահրավերներ են նետված, որոնք կարող են արմատապես խարխլել այն, բայց ընտանիքը բոլոր ճիգերը գործադրելով՝ շարունակում է և փորձում է կայուն մնալ՝ որպես մեր պետության պահպանման կարևոր գրավական։

Nare Varujani

Ես` վերջակետից ձախ, դու` նրանից հետո

Դու իմ հականիշը եղար ամեն անգամ.
Չհամընկան մեր ժամանակները երբեք.
Իմ օրերը քեզնով վառվեցին ու հանգան,
Քո նորերը եկան ու հեռացան մեկ-մեկ։

Ես` վերջակետից ձախ, դու` նրանից հետո,
Չհատվեցին մեր հնչերանգները թերի,
Օժանդակ բայի պես մեկ առաջ, մեկ էլ ետ,
Դու` անցյալ կատարյալ, ես` ներկա, բայց թերի…

Դու իմ հականիշը եղար, եղար ուրիշ,
Չունեցանք միևնույն իմաստը մենք երբեք,
Բայց ի՞նչ, որ կյանքում լինենք թեկուզ հականիշ.
Մի՞թե սառած մատներին կրակ չէ հենց պետք։

***

Արի անկեղծ լինենք.
Գիշերն ու ցերեկը չեն հանդիպում երբեք,
Ինչպես չեն հատվում երկու զուգահեռները,
Ու չի հասնում ծովը երբեք երկնքին։
Ինչպե՞ս եղավ, որ մենք գիշեր ու ցերեկ չենք,
Բայց չենք հանդիպում,
Զուգահեռ ուղիղներ չենք,
Բայց չենք հատվում,
Ծով ու երկինք չենք,
Բայց չեն խառնվում մեր հոգու կապույտները…
Եթե դու կրակ ես,
Ես կուզեի ծուխ լինել,
Եթե դու գիշեր ես,
Ես կուզեի մութ լինել,
Եթե դու ձմեռ ես,
Ես կուզեի ձյուն լինել,
Եթե դու սուտ ես այս կյանքում,
Ես կուզեի անգամ այդ սուտը լինել,
Միայն լինեինք անբաժան ու կապված,
Լինեինք միասին ու ուժեղ,
Լինեինք ոչ թե զուգահեռներ,
Այլ միշտ միևնույն կետից դուրս ելնող,
Միշտ միևնույն գծով քայլող
Ու միշտ նույն կետում հատվող
Ինչ-որ մի պատկեր,
Որ գուցե անգամ գոյություն չունի։
Իսկ թե գոյություն չունի,
Թող խախտվեն բոլոր թեորեմները
Ու այսուհետ թող հատվեն բոլոր,
Բոլո՜ր զուգահեռները,
Իրար սրտից կապույտ խմեն ծովերն ու երկինքները բոլոր,
Ու հանդիպեն ցերեկն ու գիշերը,
Թեկուզ վերջալույսին…
Այնժամ ես կուզեմ անգամ
Աղոտ վերջալույսը լինել քո կյանքի այգաբացի…

***

Արի՛ ուժեղ լինենք.
Ես քո աչքերի մեջ այնքա՜ն կարոտ ունեմ բանտած.
Ինձ նայելուց դու մի՛ վախեցիր։
Դու իմ աչքերի մեջ այնքա՜ն արցունք ունես ցանած.
Ինձ նայելուց դու մի՛ վախեցիր։
Միմյանց բաշխած մեր ցավի գնով
Մենք կապված ենք հազար ցավով,
Հազար տարով մենք կապված ենք ցաված սիրով,
Ու մեր աչքերն այսօր
Այնքան հպարտ ու այնքան վեհերոտ
Բարձրանում են դեպի հորիզոն
Ու կանգ առնում մի կետում,
Որ ո՛չ նայում ենք իրար, ո՛չ  չենք նայում…
Արի՛ չվախենանք.
Ես չեմ սիրում կիսատ կետեր,
Կիսատ հայացքներ ու կիսատ տկարություն,
Ես չեմ սիրում կիսատ ցավեր ու կիսատ սերեր,
Կիսատ վախեր ու կիսատ հպարտություն…
Եվ թող քո աչքերը բնավ չամաչեն.
Դու այնքան մաքու՜ր ես եղել,
Խոնարհվող կոպերիդ մեջ  թող չկորչեն.
Դու այնքան ազնի՜վ ես եղել։
Իմ աչքերի մեջ քո աչքերը թող
Գտնեն ոչ թե նախատինք,
Այլ… մի տխուր հեգնանք,
Թե այս ինչպե՞ս եղավ, որ
Իրար այսքան խոցելուց,
Իրար այսքան կորցնելուց,
Իրար այսքան փրկելուց հետո
Մենք վախենում ենք…
Արի՛ ուժեղ լինենք.
Երբ աչքերիս մեջ նայելուց վախենաս,
Հիշի՛ր` այս աչքերն ինչ-որ մի օր ներել են քեզ…

***

Դու իմ`քարտեզի չգծված սահմանագիծ,
Ոչ մի տեղ չտանող դու իմ  շեղ արահետ,
Ինձ դուրս հանեցիր իմ կյանքի ճանապարհից,
Քո  սահմանն իմ առջև փակեցիր  առհավետ։

Հիմա ի՞նչ քարտեզ քայլերս պիտի գծեն,
Որ չհատվեմ քո թռիչքին ոչ մի կետում,
Փախուստներս ի՞նչ աշխարհ ինձ պիտի գցեն,
Որ չհետապնդի ինձ մի նոր հանդիպում։

Ես ուզում եմ` իմ նոր աշխարհում չլինես,
Եվ ուզում եմ հաղթել փախչողի այս դերում,
Բայց եթե դու կաս, ուրիշ էլ որտե՞ղ լինես.
Պարտությունս ինձ նորից քո սահման է բերում։

***

Ձեռքերիս թափված տաք սուրճի նման
Դու և՛ ափսոս ես, և՛ վրիժառու,
Իսկ ինձ մնում է լվացվել միայն`
Քեզ և՛ օրհնելով, և՛ անիծելով…
Հետո մի կարմիր մրմուռ կմնա,
Որպես կնիքը այն համեղ սուրճի,
Որի միայն բույրը հասավ դեմքիս,
Իսկ համը մնաց ձեռքերիս վրա…
Դու այդպես ես, նման թափված սուրճի,
Թերևս սրճամոլը հասկանա.
Ինչքան էլ ցավոտ է վառած ձեռքը,
Թաքուն ափսոսում ես սուրճն ավելի…

***

Աչքերիս միջով մի օր դու անցար.
կոպերս դողով քեզ կուլ տվեցին,
Բոլոր գույներս հերթով  գողացար,
Աչքերս գինով ու կույր մնացին։

Թող այսպես խավար ու հարբած մնամ,
Միայն կոպերս չզարթնեն քնից,
Որ հեռանալդ հանկարծ  չիմանամ,
Որ չազատվես էլ աչքերիս գրկից։

Արտաքին լուսավորության համակարգ Վահագնի գյուղում

Լոռու մարզի Վահագնի գյուղը մեկն էր այն բնակատեղիներից, որտեղ հաճախակի են վայրի կենդանիների՝ գայլերի, աղվեսների հարձակումները։ Շուրջ 1247 բնակիչ ունեցող գյուղի տնային տնտեսությունների եկամտի հիմնական աղբյուրները անասնապահությունը, մեղվապահությունն ու այգեգործությունն են։ Նախկինում չլուսավորված փողոցների պատճառով երեկոյան ժամերին վայրի կենդանիները գյուղ էին մտնում, վնասում էին տնամերձ այգիները, ցանքատարածությունները, մեղվի փեթակները, հոշոտում ոչխարներին:

Ինչպես Հայաստանի մի շարք գյուղերում, այստեղ ևս խորհրդային հասարակարգի փլուզումից հետո արտաքին լուսավորության քայքայված ենթակառուցվածքներ են եղել։ Գյուղի բյուջեն չի բավականացրել խնդիրը լուծելու համար: Վահագնի գյուղում օգոստոսի 25-ին տեղադրվել են գիշերային լուսավորության սարքեր, որոնք շահագործման են հանձնվել: Այժմ լուսավորվում են Վահագնի գյուղի կենտրոնական փողոցները։

 

Վահագնիի համայնքապետ Սուրեն Կոստանդյանը ներկայացրեց, թե ինչպես են իրականացվել գյուղի լուսավորման աշխատանքները.

-Ներկայիս գյուղային լուսավորությունը շահագործվում և սպասարկվում է համայնքպետարանի կողմից։ Այժմ լուսավորությունը կատարվել է նոր տեխնոլոգիաների ներդրման միջոցով, որոնք կրճատել են էներգիայի սպառումը, ինչպես նաև սպասարկման աշխատանքները: Գյուղապետարանը դիտարկել է երկարաժամկետ հանրային ծառայությունների պայմանագրով մասնավոր ընկերության վարձակալումը՝ իր գյուղի լույսերի շահագործման համար, որը գյուղապետարանին հնարավորություն տվեց բարձրացնել գյուղային լուսավորության որակը՝ ավելի քիչ անսարքությունների, ավելի լավ լուսավորության և ավելի մեծ էներգիայի խնայողության հաշվին: Բնակավայրերում արտաքին լուսավորության էներգախնայող համակարգի ներդրումը միտված է կրճատելու համայնքային ծախսերը և աշխուժացնելու գյուղի կյանքը:

Բնապահպանական և էներգախնայող LED համակարգերի շահագործումը տնտեսապես արդյունավետ է բյուջետային համեստ միջոցներ ունեցող գյուղերի համար: Այսպիսի համակարգի օգտագործումը 80 տոկոսով կնվազեցնի էներգիայի ծախսը՝ թեթևացնելով գյուղի ֆինանսական բեռը:

Լուսարձակներն ամռանը գյուղի փողոցները կլուսավորեն 20:00-ից մինչև 1:30-ը, իսկ ձմռանը՝ 19:00-ից մինչև 1:30-ը: Տոնական օրերին լուսավորություն կապահովվի ամբողջ գիշեր:

margarita voskanyan lori

Գրքաթերապիա

Գրքաթերապիան (լատ՝. biblo-գիրք և հուն.՝ therapia-բուժում) հոգեթերապիայի մեթոդներից մեկն է: Այն օգտագործվում է հոգեկան վիճակների բարելավման համար՝ հատուկ ընտրված գրականության ընթերցման միջոցով:

Գրքաթերպիա տերմինն առաջին անգամ օգտագործել է ամերիկացի Կրոզերսը 1916 թվականին:

Աշխարհի ամենահին գրապահոցներից մեկում՝ Ռամզես Երկրորդի գրադարանի մուտքի վերևում գրված է եղել. «Դեղատուն հոգու համար»:

Դեռևս հին ժամանակներից Հռոմում և Հունաստանում սոցիալական, բժշկական և ուղղիչ հաստատություններում կիրառվում է գրքաթերապիա՝ օգնելու մարդկանց հաղթահարել ֆիզիկական և հոգևոր հիվանդություններ: Գրքաթերպիան հասավ մինչև 13-րդ դար. 1273 թվականին Կահիրեի հիվանդանոցներում խորհուրդ էին տալիս կարդալ Ղուրանը` համարելով այն տվյալ հիվանդի բուժման գործընթացի բաղկացուցիչ մաս: Հետո այն լայն տարածում գտավ Եվրոպայում և 19-20-րդ դարերում հասավ Ռուսաստան:

Գրքաթերապիայի մասնագետը ընտրում է գրականության ցանկը՝ հաշվի առնելով տվյալ հիվանդի անհատական, տարիքային առանձնահատկությունները և, իհարկե, հիվանդի կլինիկական ախտանիշները:

Տվյալ հատկանիշները հաշվի առնելով ընտրվում է գրականության բովանդակությունը.

Դեդեկտիվ և արկածային – հնարավորություն է տալիս ինչ-որ չափով շեղվել իրականությունից

Բանաստեղծություն – խթանում է երևակայությունը

Պատմական գրականություն – օգնում է մարդկանց կյանքում իրենց առջև դնել նպատակներ և հասնել դրանց

Կրոնական – խթանում է համբերատարություն և զսպվածություն

Գրքեր կենդանիների մասին – առաջ է բերում բարություն գործելու ցանկություն

Ինքօգնության գրքեր – օգնում է մարդկանց ինքնուրույն գտնել իրենց խնդիրների լուծումները:

Գրքաթերապիան աշխարհում միլիոնավոր մարդկանց օգնել է հաղթահարել ֆիզիկական և հոգեբանական հիվանդություններ կամ սովորեցրել է ապրել անբուժելի հիվանդություն ունենալու գիտակցմամբ:

Գրքաթերապիայի ժամանակ հիվանդներն իրենց զգում են տվյալ ստեղծագորոծության հերոսները: Հերոսների ողջ զգացմունքները դառնում են անձնական:

Ներկայացնենք մի շարք ստեղծագործություններ, որոնք գործնականում ապացուցված են, որ բուժում են տվյալ հիվանդությունը:

Գրիպ – Ագաթա Քրիստի – «Ռոջեր Էկրոյդի սպանությունը» – հերիք է միայն, որ հիվանդը բացի և կարդա գրքից որևէ հատված և սկսում է լավանալ: Գլխացավը, ջերմությունը, թուլությունը ոչինչ են դառնում մարդասպանին բացահայտելու ցանկության և վճռականության դեմ: Բժիշկների կարծիքով՝ բացահայտելու բուռն ցանկությունը ակտիվացնում է հիվանդ բջիջների աշխատանքը և հիվանդությունը սկսում է նահանջել:

Սթրես – Ժան Ժիո – «Մարդ, որը տնկել է ծառեր» – սա մի պարզ պատմություն է Ֆրանսիայի բնակավայրերից մեկում ապրող մի հովվի մասին: Նա ունի այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է: Ոչ մի բան ավել և ոչ մի բան պակաս: Նրա վերնաշապիկը մաքուր է, կոճակները՝ կարված, զենքն էլ՝ լիցքավորված: Կարդացեք այս գիրքը և կզգաք՝ ինչպիսի թեթևություն և հանգստություն է իջնում ձեր հոգու վրա:

Անքնություն – Ջոնաթան Ջո – «Երազի տունը» – այս գիրքը անգնահատելի գործիք է անքնությամբ տառապողների համար: Այստեղ ներկայացված է տեխնոլոգիաների ամբողջություն, թե ինչպես հաղթահարել անքնությունը: Կարդացեք և փորձեք ինքնուրույն գտնել պատճառները: Բայց անպայման կարդացեք սա ցերեկները, հակառակ դեպքում դուք նորից կսկսեք տառապել անքնությամբ, որովհետև այն չափազանց հետաքրքիր է գիշերը կարդալու համար:

Աշխատամոլություն – Տուվե Յանսոն – «Հրաշագեղ գլխարկը» – Սնուսմումրիկը առեղծվածային գրող և երաժիշտ է: Նա ամեն տարի իր փետրավոր կանաչ գլխարկով շրջում է աշխարհի տարբեր քաղաքներում: Նա ոչ թե անգործի մեկն է, այլ բացարձակ ազատության խորհրդանիշ, նա հանգստություն է ձեռք բերել և կոտրել նյութական աշխարհը: Նրա գրպանը գրեթե միշտ դատարկ է, բայց նա մշտապես գնում է դեպի լույսը և իր ճանապարհին ուսումնասիրում ամեն բան: Նրա խորհուրդը հետևյալն է. հասկացեք, որ Ձեր աշխատասենյակում ձեր աշխատասեղանից բացի՝ աշխարհում շատ ավելի հետաքրքիր և զարմանահրաշ բաներ կան:

Ախորժակի կորուստ – Ջուզեպե Տոմազի – «Հեպարդ» – ախորժակի կորուստը կարող է հանգեցել տխուր հետևանքների: Այս գրքի հերոսը 74-ամյա ծերունի Հեպարդն է: Նրա սեղանին միշտ կան յուղոտ և համեմված խորտիկներ և իր սիրելի դեսերտը՝ ռոմով ժելե բազմաթիվ մրգերով և հատապտուղներով: Ընթերցնելով սա՝ անպայման ընթերցողը հետևում է 74-ամյա ծերունուն:

Ֆինանսական ճգնաժամ – Սոլ Մելաու – «Օգգի Մարչի արկածները» – եթե դուք ապրում եք բարդ ժամանակներում և լավ գումար վաստակել չեք կարողանում, դուք չեք գտնի ավելի լավ ուղեկից, քան Օգգին է: Նա սովորական մարդ է, որը փորձում է իր գոյությունը պահպանել ամերիկյան Մեծ դեպրեսիայի տարիներին: Եթե չունեք աշխատանք և ունեք շատ ժամանակ, կարդացեք այս գիրքը և ձեզ համար աշխատանքը կգտնեք այնպիսի վայրում, որի մասին մտածել անգամ չէիք կարող:

«Ի խորոց սրտի խոսք ընդ Աստծու»,- ահա սա է շուրջ 11 դար առաջ ստեղծված և մինչև օրս իր տեսակի մեջ եզակի, խորհրդավոր ու պաշտելի, աստվածային ու ժողովրդական գրքի պարզ մեկնաբանությունը, որը տվել է հենց ինքը՝ սրբերի շարքը դասված միջնադարի մեծ բանաստեղծ և փիլիսոփա Գրիգոր Նարեկացին: Նրա «Մատյան ողբերգության» պոեմը կամ «Նարեկը» մի գիքր է, որը համարվել է դեղ և դարձել աղոթագիրք և բժշկարան: Այն կիրառվում է հոգեթերապևտիկ ու բուժական նպատակներով: Հենց առաջին էջում կան ցուցումներ․ «Զորավոր սպեղանի անբժշկելի վերքերի, անտես ցավերի վրա ազդող դեղ»: Խոսքը հզորագույն բուժական միջոց է: «Նարեկ»-ում կա այդ կատարյալ խոսքը:

Գրքաթերապիան կապված է մանկավարժության, հոգեբանության և բժշկության հետ:

Գրքաթերապիան ուղղակի և անուղղակի կերպով կապված է մանկավարժության և ժամանցի մանկավարժության հետ: Գրքաթերապիայի միջոցով ժամանցի մանկավարժությունը ներկայացնում է խնդրի խորը մշակված գիտական հիմնավորում՝ ներառյալ մշակութաբանական կողմերը: Այն նաև հստակեցնում է տվյալ անձի պրոբլեմային դաշտը: Եվ ամենակարևորը՝ այն գեղարվեստական և մշակութաբանական ժամանցի կազմակերպման պրոյեկտների միավորում է:

«Գրքերը երիտասարդության տարիներին մեր առաջնորդներն են, ծերության տարիներին՝ սփոփողները: Նրանք աջակցում են միայնակներին: Նրանց շնորհիվ մենք ավելի արագ ենք մոռանում հիասթափությունները և հաղթահարում դժվարությունները»,- Ժերեմի Կոլեր:

Syuzanna-matevosyan-

Լուսաբացին իմացանք, որ պատերազմ է

Օրը դեռ նոր էր սկսվում, երբ էկրանի հակառակ կողմից լսելի եղան ռումբերի ձայները, տեսանելի եղավ փոշիապատ օդը, որի հետ քաղաքը փլվեց: Փլվեցին մարդիկ, երազանքներ, կյանքեր, մեծ ու փոքր ճակատագրեր: Պատերազմ է Սիրիայում: Բայց կապ չունի, թե որտեղ: Պատերազմ է մեր բոլորի համար, որովհետև տուժում է մարդ տեսակը` մեզանից մեկը ու հազարավորը, ու կապ չունի՝ դա փոքր երկիր է, թե գերտերություն: Ի վերջո, բախումից ցավ է ծնվում, ցավից` հակահարված տալու ցանկություն ու այդ երկուսի արանքում տուժողը կյանք դեռ չմտած սևուկ աչքերով այն փոքրիկ սիրիացին է, իսկ տարիներ հետո այդ նույն աչքերով այդ պատմությունն ընթերցողը:

Եվս մի պատմություն գրվեց կարմիրով սպիտակի վրա, ևս մի քանի տողով մեզ ծանոթ գրքերում ու հանրագիտարաններում մեր երեխաները ավելորդ անգամ կարտասանեն «պատերազմ» բառը: Իսկ ինձ թվում էր, որ մենք էն սերունդն ենք, որ չի իմանալու էդ գոյականի ֆիզիկական, բնական, գործածելի ձևի մասին, որ բացատրությունը փնտրելու է նույն գրքերում ու հանրագիտարաններում: Բայց ինձ միայն թվում էր…

Պատերազմը դաժան գոյական է: Խոսքի մասը պիտի փոխվի, դարձվի բայ, որովհետև սուր գործողություն է: Թերևս ամենասուրը՝ բոլոր բայերի մեջ: Ու սխալ է՝ գրությունից մինչև օգտագործում:

Ո՞ւմ հարցնես, որ ցանկանա ծակ տանիք, արյուն, ցավ, կորուստ, ո՞ւմ հարցնես, որ չսարսափի էն մտքից, որ հանկարծ մի օր հայրենի հողը կարող է ցնցվի ոտքի տակ, գլխիվայր շուռ գա ու հողի տակ առնի իրեն, ո՞ւմ հարցնես, որ չխելագարվի էլ հայրենիք չունենալու մտքից (չնայած, որ անհայրենիք ազգեր շատ կան, մարդն ընտելացող տեսակ է, ցավոք):

Ու լուսաբացին, երբ արդեն պատերազմ է լուսամուտիդ հակառակ կողմում, աչքերդ փրկությունից բացի ոչինչ չեն որոնում: Փրկում ես մարմինդ ֆիզիկապես, բայց հոգեպես մնում լուսաբացին կարոտ: Չէ՞ որ իրականում և ոչ մի ժողովուրդ`ո՛չ թուրք, ո՛չ քուրդ, ո՛չ ռուս, ո՛չ ամերիկացի պատերազմ չի ցանկանում: Ցավալի է, որ միլիոնավոր մարդկանց կյանքեր կարող են տնօրինել երկու-երեք հոգի, երկու-երեք գերտերության առաջնորդներ: Երբեք, երբեք ոչ ոք իրավունք չունի տնօրինելու դիմացինի ճակատագիրը ու որոշելու, թե ոնց է ավելի լավ կամ վատ: Ոչ մի ուժ իրավունք չունի բռունցքը սեղանին խփելու ու լուսաբացին «ռազմական գործողություն» նկարելու խաղաղ աշխարհի քարտեզի վրա, որովհետև մարդ միանձնյա որոշելու իրավունք չունի, որովհետև պատասխանատվությունը դիմացինի երջանկության ու կյանքի հանդեպ պետք է բարձր լինի «քաղաքական» ցանկացած ձգտումից, ու վերջապես, որովհետև ամենամեծ ձգտումը, որ երբևէ մեզ տրված է` սիրելն է: Սիրել դիմացդ կանգնած կնոջը, երեխայիդ, թե մի ողջ մոլորակ` նույնն է: Սերը նաև չի հարցնում, թե ով ես դու՝ որպես էս աշխարհի մի մասնիկ:

Wake up Europe. Երևան, օր 3

Դե՛ ինչ, արդեն 3-րդ օրն է․․․ Իսկ ի՞նչ է պետք 3-րդ օրվա համար:

Պետք է՝ նախորդ հագեցած օրվա պատճառով քնած մնալ։ Ինչն էլ իհարկե չէր կարող չպատահել իմ նման քնկոտի հետ։ Մի խոսքով, իմ օրը սկսեց Կասկադից, որտեղ պետք է հանդիպեինք «Թավշյա հեղափոխություն» հայկական կոմիքսի հեղինակների՝ «Մայրո» թիմի հետ։ Կոմիքսների գաղափարի առաջացման պատմությունը շատ պարզ է՝ կոմիքսների սիրահար ընկերները մի օր ուղղակի որոշում են սեփականը ստեղծել։ Չնայած նրան, որ կոմիքսի գլխավոր հերոսները քաղաքական գործիչներ են, հեղինակները նշում են, որ կոմիքսի հիմքում դրված պատմությունը ամենևին էլ քաղաքական չէ, այն մարդկանց մասին է, ովքեր իրականացրեցին հեղափոխությունը։ «Մայրո» թիմը խոսեց նաև ապագա պլանների մասին, այնպես որ, կարող ենք վստահ լինել, որ նրանք շարունակելու են ստեղծագործել՝ հրատարակելով նոր և հետաքրքիր պատմություններ կոմիքսների տեսքով։

Հանդիպումին հաջորդեցին երկար քննարկումները, որոնց ընթացքում պատահական 17.am-ի զինվոր թղթակիցներից մեկին՝ Մարատին, հանդիպեցինք։ Նրա զինվորական հագուստը միանգամից գրավեց մեր լրագրող ընկերների ուշադրությունը, և նրանք բաց չթողեցին առիթը լիքը լուսանկարներ անելու։ Կարծում եմ Մարատը առաջին անգամ իրեն պատկերացրեց այն մարդկանց տեղում, որոնց 17-իս թղթակիցներն ենք շրջապատում լուսանկարելու կամ հարցեր տալու համար։

Հաջորդ քայլը թիմային աշխատանքն է։ Եթե կարդացել ես Ջուլիայի օրագիրը, ուրեմն գիտես, որ մենք բաժանված ենք 4 հիմնական թիմի, որոնք աշխատում են 4 տարբեր թեմաների շուրջ։ Ես IT ոլորտի և արտագաղթի վրա այդ ոլորտի ազդեցության մասին մուլտիմեդիա պատմություն ստեղծող թիմում եմ։ Քանի որ  ծրագրի ընթացքում  podcast անել եմ սովորում, հետևաբար սա իմ հիմնական աշխատանքն է թիմում։ Գիտե՛մ, հիմա եթե ասեմ, որ մեր թիմը ամենալավն է, Սուրենը ու Ջուլիան կվիճեն հետս։ Բայց եկեք ուղղակի ընդունենք, որ ինձանից, Վալենտինայից և 4 հիանալի տղաներից բաղկացած խումբը թույն թիմ չլինել չի կարող․․․

Այսպիսով գտանք մեր բոլոր հերոսներին և նույնիսկ հասցրեցինք IT ոլորտում սովորող ուսանողներից մեկի հետ հարցազրույց անցկացնել։ Մեր առաջին հերոսը՝ Արսեն Մազմանյանն էր, ով բացի IT ոլորտում կրթություն ստանալուց, փորձում է սոցիալական ցանցերի միջոցով կիսել իր գիտելիքները ընկերների հետ։ Մենք բոլորս գիտենք ինչպես օգտվել սոցցանցերից, բայց ավելի կարևոր է իմանալ, թե ինչպես ավելի ապահով լինել դրանցում։ Հենց այս հարցի պատասխանն էլ փորձում է տալ Արսենը։ Բայց երևի գլխավոր բանը, որ անում են Արսենի նման ուսանողները, դա՝ իրենց ապագան Հայաստանի հետ կապելն է։

-Շատ փող աշխատելու, ավելի լավ կյանք ունենալու համար՝ դու կարիք չունես այլ երկիր գնալու։ Ժամանակակից աշխարհում դու կարող ես անել ամենը, ինչ ուզում ես, սեփական սենյակից անգամ դուրս չգալով․․․

Այսքանով օրվա աշխատանքը ավարտվեց, իսկ վաղը մենք դեռ շատ անելիք ունենք, այնպես որ սպասեք հաջորդ օրագրին․․․

margarita voskanyan lori

Սոցիալական մանկավարժները

Ամեն տարի՝ հոկտեմբերի 2֊ը ամբողջ աշխարհում նշվում է որպես սոցիալական մանկավարժի միջազգային օր։ Տոնը բավականին երտասարդ է։ 2009 թվականի մայիսի 6-ին Դանիայի մայրաքաղաք Կոպենհագենում անցկացվեց սոցիալական մանկավարժների 17-րդ միջազգային գիտաժողովը, որին մասնակցում էին 44 երկրներ։ Հենց գիտաժողովի ժամանակ էլ որոշվեց տոնել սոցիալական մանկավարժի միջազգային օրը։  Ավանդույթի համաձայն այս տարի ևս  հոկտեմբերի 2֊ին Երևանի պետական համալսարանի Մանկավարժության և կրթության զարգացման կենտրոնում մթնոլորտը տոնական էր։
Մոլորակի ամենահումանիստական մասնագիտության օրվա առթիվ կազմակերպվել էր գեղեցիկ միջոցառում։ Միջոցառումը մեկնարկեց առաջին կուրսեցիների երդման արարողությամբ։ Ապագա սոցիալական մանկավարժները երդվեցին լինել երեխայասեր, երեխաների իրավունքների և շահերի պաշտպան։ Երդման արարողությունից հետո 4֊րդ կուրսեցիները նրանց հանձնեցին կրծքանշաններ և վզկապներ՝ մաղթելով նրանց բեղմնավոր ուսումնառություն։

Միջոցառման վերջում զեկույցներով հանդես եկան 2֊րդ և 4֊րդ կուրսեցի ուսանողներ։ Զեկույցներից առաջինը ամբողջապես նվիրված էր մարդասիրությանը և դրա բացակայության պատճառներին, երկրորդ զեկույցը պատմում էր Արտթերապիայի հետաքրքրական և բուժիչ առանձնահատկությունների մասին։ Միջոցառման ընթացքում բոլոր ներկաներին իր ողջույնի խոսքն ուղղեց Մանկավարժության և կրթության զարգացման կենտրոնի տնօրեն, պրոֆեսոր Նազիկ Հարությունյանը, ևս մեկ անգամ ընդգծելով, որ սոցիալական մանկավարժությունը ոչ թե զուտ մասնագիտություն է, այլ առաքելություն, որի հիմքում մարդասիրությունը, գթասրտությունն ու սերն է։

Եթե ուզում ես լինել տիեզերքի ամենամարդասեր մասնագետը, արի սոցիալական մանկավարժության բաժին։ Արի ու դարձիր մեր մեծ ու ամուր ընտանիքի անդամը։ Արի, սովորիր և հավատա, որ քո գործունեությամբ կարող ես փոխել շատ ու շատ մարդկանց ճակատագրեր, կարող ես աշխարհն էլ ավելի լավը դարձնել։ Մենք սպասում ենք քեզ։

FuckUp Nights Armenia

Ամեն հաջողության պատմություն փոքր և մեծ ձախողումներից հավաքված puzzle է․․․

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

«FuckUp Nights» համաշխարհային շարժումը ստեղծում է հարթակներ, որտեղ հաջողության հասած մարդիկ պատրաստ են խոսել իրենց պրոֆեսիոնալ ձախողումների մասին։ Այսպիսով հոկտեմբերի 7-ին «Mirzoyan Library»-ում հավաքվեցին բոլոր նրանք, ովքեր արդեն հոգնել էին  հաջողությունների մասին անթերի պատմություններից, որոնցից հետո սկսում ես մտածել, որ դու ուղղակի անհաջողակ ես։

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Հայաստանում պրոֆեսիոնալ ձախողումներից խոսում են արդեն 9-րդ անգամ, բայց այս անգամ WCIT 2019 (World Congress on Information Technology)-ի շրջանակներում:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

4 համարձակ խոսնակներ կանգնեցին մեր առջև և սկսեցին կիսվել  «կադրի հետևում» մնացած անհաջողություններով։ Նրանցից առաջինը Արմեն Մկրտչյանն էր՝ iOS developer Տորոնտոյի Joist Inc ընկերությունում, ով կիսվեց ոչ միայն պրոֆեսիոնալ, այլ նաև անձնական ձախողումներով։ Արմենի ձեռքից խոսափողը հաջորդաբար անցավ  Թաթուլ Աջամյանին (Wakie հավելվածի հիմնադիր), Հենրի Արսլանյանին (Crypto Leader,  FinTech ասոցիացիայի ներկայացուցիչը Հոնկոնգում) և Ջեյմի Մետցլին (technology futurist…):

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Խոսնակների փորձը ցույց տվեց, որ ամենալավ պլանավորած և մտածված գաղափարներն էլ կարող են ձախողվել։ Օրինակ՝ ինչպես Թաթուլ Աջամյանը՝ կարող ես պրեզենտացիայիդ ժամանակ կանգնել, ասել ըստ քեզ շատ թույն միտք և չստանալ ոչ մի արձագանք դահլիճից, իսկ մի ուրիշ անգամ էլ մեկ ուրիշ լսարանի համար հանպատրաստից կսկսես խոսել, և ամեն ինչ ուղղակի անթերի կստացվի։

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Կապ չունի` ի՞նչ ոլորտում ես աշխատում և ի՞նչ բիզնես գաղափարներ ունես, միշտ ամեն ինչում ձախողելու ռիսկ կա։ Բայց սեփական Fail story ունենալուց վախենալը անիմաստ է, այսպես թե այնպես ունենալու ես։ Միայն պետք է կարողանաս սովորել՝ ապագայում նույն սխալները թույլ չտալու համար։

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

«FuckUp Nights» -ը մեծ մասամբ հենց սրա մասին է, այստեղ դու չես սովորում, թե ինչպես գտնել հաջողությանդ «բանալին», այլ հասկանում ես, որ իրականում ոչ մի բանալի էլ չկա․․․

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Իսկ դու՝ 17․am-ի ընթերցող, ո՞ր պատմություններն ես ավելի սիրում:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Narek Piloyan

Խնջույքները նոր ծիսակա՞րգ

Մի պահ պատկերացնենք մեր կյանքը առանց երգ-երաժշտության: Դժվա՞ր է, չէ: Յուրաքանչյուր մարդ ունի իր ներաշխարհն ու դրան համապատասխան բնավորություն ու պահվածք: Հասարակական վայրում երգ լսելը ևս պահվածքի ձև է: Այն խոսում է մարդու բնավորության մասին: Այո՛, երաժշտությունը մեր ներսի բնությունն է: Երաժշտությունը հիշողություն է: Երբ լսում ենք մեր կողմից սիրված երգի առաջին նոտաները, սկսում ենք հիշել տվյալ երգի հետ կապված լավ, նույնիսկ վատ պահերը:

Եթե ստեղծագործությունը լսվում է տարիներ շարունակ, փոխանցվելով սերնդեսերունդ, նշանակում է այն իսկապես թանկ և մնայուն արժեք է, ապագայում էլ չի կորցնելու իր արժեքը:

Ցավոք շատ հաճախ ՝ երթուղային տաքսիներում, առևտրի կենտրոններում, ինչպես նաև սրճարաններում և այլ հասարակական վայրերում լսում ենք, մեղմ ասած, ցածրորակ երաժշտություն: Դեռ հին ժամանակներից ծիսակրոնական արարողակարգերի մասն է կազմել երաժշտությունը: Իսկ մեր ժամանակներում այն  արտադրվում է գեղարվեստական հաճույք պատճառելու, ժամանցի համար: Հարգելով յուրաքանչյուր մարդու երաժշտական ճաշակը, կպնդեմ, որ դժվար թե արդի ցածրորակ երաժշտությունը արտադրվում է ծիսական արարողակարգերի համար: Եթե խնջույքները համարվում են հատուկ ծիսական արարողություն, ուրեմն՝ այո: Եվ իսկապես, որքան երաժշտությունն է բազմաժանր, այդքան էլ դրանց մասին մարդկանց ունեցած կարծիքներն ու պատկերացումները:

Ցավալի փաստ է, որ մեծամասնության կողմից չի գնահատվում բարձրորակ, հատկապես՝ հայկական ժողովրդական երաժշտությունը, որը նաև համաշխարհային արժեք է: Այն գնահատվել է ու շարունակում է գնահատվել աշխարհահռչակ շատ ու շատ հայտնի դեմքերի կողմից: Բայց միգուցե բարձրորակ երաժշտությո՞ւնն էլ շատերիս համար անհասանելի երևույթ է:

Չնայած այս ամենին, երիտասարդության շրջանում շատ կարելի է հանդիպել մարդկանց, ովքեր լսում, ստեղծագործում և գնահատում են բարձրորակ երաժշտությունը, ապրում տվյալ երաժշտական ժանրի ամեն մի ակնթարթը:

Գուրմէ Դուրմէ

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Եթե սիրում եք լավ շոկոլադ ու լավ պատմություններ, ապա` «Գուրմէ Դուրմէ» -ն ամենալավ համադրությունն է։ «Գուրմէ Դուրմէ»-ն ոչ թե պատմություն է շոկոլադի, այլ՝ բռնած գործին անմնացորդ հավատացող մարդկանց մասին։

«Ապրիր երազանքդ» կյանքի հմտությունների Ջինիշյան կենտրոնում երիտասարդ ձեռներեցներին ոգեշնչելու և իր ընկերության հաջողության պատմությունով կիսվելու էր եկել Դիրան Բաղդադյանը:

-Գիտեք,  երբ  առավոտյան արթնանում ես, պետք է կյանքը քեզ մի քանի բանով ուրախացնի՝ նվաճումներ, փոքր երազանքներ և մեծ երազանքներ։ Ու ամեն օր պետք է մի բան անես այդ երազանքների համար․․․

Տատի ոտքերի տակ նստած երկու եղբայր իրենց տատին հարցեր էին տալիս։ Ու երբ 2 կեսի բաժանված ականջների մասին էին հարցնում՝ նա լալիս էր, թուրքերն էին զարդերը ականջից քաշել, պոկել։ Եվ իհարկե 5-6 տարեկան տղա երեխան պետք է իր տատի համար ոխ պահեր։ Նրանց քշել էին սեփական տնից, և դրա միակ պատասխանը նրանց պլանը ձախողելը պետք է լիներ՝ տուն վերադառնալը։ 93թ-ին Հայաստանում ապրելը ընդգրկվեց մեծ երազանքների ցուցակում և սկսեց փոքր քայլերով իրականություն դառնալ։ Առանց հասկանալու, թե ինչով պետք է այստեղ զբաղվեն, 2005թ-ին եկան վերջնական և անվերադրաձ։

Բայց ինչով զբաղվելը շատ պարզ է դառնում, երբ սկսում ես հասկանալ մարդկանց  նիստն ու կացը, ու գործդ լավ ես անում երբ այդ նիստն ու կացը սկսում են ոգեշնչել քեզ։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

-Ես այսքան տարբեր տեղեր եմ ապրել,  բայց երբեք չէի տեսել, որ մարդիկ շոկոլադին այսքան կարևորություն տան։ Ուր գնում են` շոկոլադ են տանում. հարսանիք, ծնունդ, կնունք, նույնիսկ թաղում։

Հետո մի գաղտնիք ձեզ բացեմ՝ առօրյա կյանքը խիստ կապված է ստեղծագործական աշխատանքի հետ։ Օրինակ՝ եթե ես Մոսկվայում ապրեի, անհնար կլիներ նման լավ դիզայներական աշխատանքի նմուշներ ստեղծել։ Ոչ մի տնտեսագիտությանը վերաբերող գրքում սա չեն ասում, բայց շատ կարևոր է, որ դու լիցքավորվես քո միջավայրից։ Բջջային հեռախոսի նման՝ պետք է լիցքավորվես, որ առավոտյան ժամը 12-ին չանջատվես։ Ու այդ լիցքը, ոգևորությունը, որ մենք ստացանք Հայաստանում, ուղղեցինք դեպի աշխատանքը և  4 նոր դիզայներական լուծումներով տուփեր ստեղծեցինք։ Փոքր սենյակում էինք աշխատում. ես էի, եղբայրս և երկու աշխատող։ Քանի որ «ծանոթի կարգով» ասածը մենք չենք ընդունում, որոշեցինք, որ մեր շոկոլադները օդանավակայանում՝ Duty Free-ում ենք վաճառելու։ Վերցրեցինք մեր նոր դիզայնով 4 շոկոլադի տուփերը և գնացինք մեր ապրանքանիշը ներկայացնելու։ 15 րոպե տևեց ընդամենը հանդիպումը, բայց մեր աշխատանքը հասցրեցին գնահատել և պատվիրել։ Պատվիրված քանակը և ժամկետը, որի ընթացքում պետք է անեինք, մեզ վախեցրին, բայց օր ու գիշեր չքնելով ավարտին հասցրեցինք:

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Տնտեսագիտության գրքերում չեն ասում նաև, որ արդյունավետ աշխատանքի գաղտնիքներից մեկն էլ շուտ արթնանալն է։ Աշտարակում «Գուրմէ Դուրմէ»-ի գործարանի աշխատակիցները ժամը 8-ից են սկսում աշխատել և 5-ին բոլորը տուն են գնում։ Անկեղծ ասած, ես էլ եմ կարծում, որ շատ խելացի է օրվա առաջին մասը աշխատանքին տրամադրելը, մյուս մասն էլ միջավայրից ու կյանքից լիցքավորվելու՝ հաճույք ստանալու համար ծախսել։ Կարելի ասել, որ «Գուրմէ Դուրմէ»-ի հաջողության գաղտնիքներից մեկն էլ հենց շուտ արթնանալն է։ Բայց եթե խոսենք հաջողության գլխավոր գաղտնիքից, ապա դա հաստատ լավատեսությունը և հումորը պետք է լինեն։ Դրական միտքը, որ թույլ է տալիս առաջ շարժվել, աշխատել արդար, թափանցիկ ու ամեն օր ինչ-որ բան փոխել Հայաստանում դեպի լավը․․․

Գիտե՛մ, հաստատ ամբողջ ընթացքում մտածել եք, թե ի՞նչ է վերջիվերջո նշանակում «Գուրմէ Դուրմէ», իսկ պատասխանը ուղղակի․

-ԼԱՎ ՀԱՄԵՂ ՇՈԿՈԼԱԴ․․․