Ողջույն, սիրելի ընթերցող։ Ես Օֆելյան եմ, սովորում եմ ՀԱՊՀ-ի Վանաձորի մասնաճյուղի առաջին կուրսում: Շատ եմ կարոտում դպրոցս, ընկերներիս, ուսուցիչներիս, այն լավ ու վատ օրերը, որ ունեցել եմ այդ 12 տարիների ընթացքում: Նախկինում մտածում էի՝ երբ պետք է ավարտեմ դպրոցս։ Այո, արդեն մեկ տարի է, ինչ ավարտել եմ, բայց շա՜տ եմ կարոտել դպրոցական տարիներս: Համալսարանում նույնպես լավ է, բայց դպրոցական տարիներն ուրիշ են: Հիշում եմ այն պահերը, երբ կանչում էին գրատախտակի մոտ, բայց շատ մեծ դժկամությամբ էինք գնում, հիշում եմ քիմիայի, կենսաբանության ժամերը, երբ դասը ուսուցչուհին բացատրում էր, բայց մենք մտքով ուրիշ տեղ էինք. մտածում էինք, թե ինչպես փախչենք դասերից, որ չնկատեն: Դասի ժամանակ անընդհատ քչփչում էինք և անընդհատ նայում էինք մեր ժամացույցներին, թե երբ պետք է ավարտվի տվյալ դասը, որպեսզի շուտ տուն գնանք: Բայց հիմա, երբ մտովի տեղափոխվում եմ, մտածում եմ՝ ինչո՞ւ էինք այդքան շտապում, ի՞նչ պետք է անեինք տանը: Ես վերջապես հասկացա, որ պետք չէր այդքան շտապել, այլ ուղղակի մեր ժամանակը ճիշտ պահին, ճիշտ ձևով օգտագործել: Հասկացել եմ, որ պարզապես հարկավոր էր ընկերներիս հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնել, թեկուզ դասերից փախչելով: Ասացի դասերից փախչել՝ հիշեցի այն օրը, որ բոլորով փախել էինք և գնացել այգի: Դասղեկս անընդհատ զանգում էր հերթով բոլորիս հեռախոսահամարներին, բայց ոչ մեկս չէինք պատասխանում: Խեղճ դասղեկս ինչքան է մեր պատճառով իրեն վատ զգացել: Բայց պատկերացրու՝ դրանք են հետո հիշվելու: Իսկ համալսարանը կյանքի լրիվ ուրիշ էտապ է, այնտեղ արդեն խենթությունները պակասում են:

Համալսարան գնալով դառնում ենք ավելի կշռադատված ու լուրջ: Դպրոցում, երբ սխալ ես գործում, մտածում ես, որ ոչինչ, դեռ փոքր ես, ամեն ինչ կուղղես: Իսկ համալսարանում արդեն պետք է ավելի ուշադիր լինես: Ցանկանում եմ նորից մի քանի րոպեով տեղափոխվել դպրոցական տարիներ ու թեկուզ այն պահեր, երբ դասը չէի սովորում, ուսուցիչս կանչում էր, որ դաս պատասխանեմ, իսկ երբ սովորած էի լինում, չէր հարցնում: Սովորեցի, որ պետք է գնահատել այն պահերը, որոնք մեզ տրված են, նույնիսկ այն պահերը, որոնք երջանկություն չեն պարգևում մեզ, քանի որ միայն պահի անցնելուց հետո ենք հասկանում ու գիտակցում անցածի քաղցրությունը:

Այսօր վերջապես գյուղ գնացի, երկու ամսվա ընդհատումից հետո նեղ գրաֆիկիցս ավելի նեղ ազատ ժամանակահատված գտա ու գնացի` Լոռու մարզ, գյուղ Ագարակ։ Ամեն անգամվա նույն ճանապարհն այս անգամ ավելի կարճ թվաց հակառակ իմ սպասումների. կարոտը կրճատել էր և ճանապարհը, և ժամանակը։

Գյուղս նույնն էր, նույնն էր տխրությունը։

Փակ դռները չէին բացվել, դեռ ավելին, ժանգոտել էին նրանց գոտիները, ծանրացել, փակվել էին նորերը։ Ծերացել էր գյուղս, ծերացրել ենք գյուղս։

Ծառերն առաջվա պես ինքնամոռաց չեն կանաչում, դաշտերն առաջվա նման իմ առաջ սեղան չեն փռում հյուրասիրության, անմշակ են այգիներս։ Ուժ չի մնացել արտասվելու. ոնց են ցամաքել գետ-վտակները։

Ձորն էլ էն հեռվից էլ չի շառաչում. համակերպվել է իր ցավի հետ։

Թռչունները չեն չվում հարավ. ի՞նչ հույսով թողնեն բները դատարկ։

Կնճռոտվել է ճակատն անտառի, հատել են աջ-ձախ, էլ ոնց դալարի։

Եկեղեցու տանիքն են փոխել, երկդարյա պատմությունն ինչո՞ւ են ջնջել։

Ծածկել-փակել են մեր թոնիրները, որտեղի՞ց առնեմ հացի հոտերը։

Ախ, էս ոնց են փոխել պատկերդ, լքել են քեզ որդիներդ։ Մնացել են ծերերը, հավատարիմ տատ ու պապերը։ Իսկ ե՞ս…

Դավաճանի պես էլի կլքեմ քեզ, կգնամ, որ կարոտեմ, որովհետև էնքան համարձակություն չունեցա, որ մնամ սիրեմ։ Կդողամ ուրիշ արևի տակ քո ձմռան ցրտից, խոտի բույր կզգամ ասֆալտներից տաք։ Իսկ դու հավատարիմ կմնաս քո մութ ամպերին, հպարտ սարերին ու խոր ձորերին։ Դու կմնաս, կմնաս, որ կարոտենք, որ մի օր խելքի եկած գիրկդ թռնենք, որ կանաչես ու ջահելանաս, որ հավերժանաս:

Մարդ արարածը զգացմունքային է։ Ինչքան էլ լինեն մարդիկ, որոնց որակենք որպես անզգա, սառը, այնուամենայնիվ մենք բոլորս էլ ինչ որ բան զգում ենք։ Բայց հատկանշական է, որ երջանիկ զգալու դեպքում մենք դա չենք ֆիքսում, երջանիկ զգալիս, երբեք չգիտենք, որ հենց դա է երջանկությունը։
Երջանիկ լինելու պատճառները տարբեր մարդկանց համար տարբեր են։ Մեկին շատ բան է պետք, որ նա ասի, որ երջանիկ է, մյուսին, ընդհակառակը` շատ քիչ բան։ Ինչու՞ լինել երջանիկ, դե որովհետև կյանքը հենց երջանիկ պահերի հանրագումարն է։ Ասել է թե, եթե ուզում ես ապրել, ապա երջանիկ եղիր։

Մենք ամեն ինչի համար պատճառներ ենք փնտրում, բայց կարծում եմ, որ երջանիկ լինելը այն քիչ բաներից է, որի համար մեծ հաշվով պատճառ պետք չէ, մանավանդ այն դեպքում, որ մենք չենք էլ զգալու երջանիկ եղած պահը։

Կարելի է երջանիկ լինել ասենք, միայն նրա համար, որ կանք, որ հնարավորություն ունենք զգալու, տեսնելու, վայելելու մեր հարազատների ներկայությունն ու լինելիությունը, որ այս աշխարհում ունենք հազարավոր հնարավորություններ։
Այսպիսով երջանկությունը պետք է փնտրել մանրուքների ու մանրամասնությունների մեջ, պետք է փորձել ժպիտով ու լավատեսությամբ նայել ամեն ինչին ու բոլորին և հասկանալ, որ երջանիկ չլինելու պատճառները կարելի է ոչնչացնել միայն երջանիկ լինելով։

Դե ինչ, ժպտանք, ապրենք և չմոռանանք` տխրել կարող են բոլորը, բայց երջանիկ լինել հաջողվում է քչերին։

Երկուշաբթի

Սովորական ու ձգվող առավոտ։ Բացում ես աչքերդ, նայում ժամին ու անկախ թվերից՝ նորից քնում։

Հետո արթնանում ես, ինչպես միշտ, դուրս գալուց կես ժամ առաջ։ Մեյքա՞փ, դիմահարդարո՞ւմ, քսվե՞լ, չէ, չգիտեմ, չեմ լսել։ Հասնում ես ավտոբուսին։ Ու սա վերջին երկուշաբթին է, երբ դու 19 տարեկան ես։ Երկուշաբթի, քո չսիրած օրերից մեկը, հույս կա, որ 20-ից հետո ինչ-որ բան կփոխվի։ Ավտոբուսում գտած 100 դրամը քո ու կողքիդ կնոջ տոմսի գումարից քիչ կլինի, կլրացնեք… Ու կիջնես կանգառում, կիջնես, քայլելիս կզգաս նոր ծաղկած ծաղիկների հոտը, դրան կխառնվի քիչ առաջ թափված անձրևի հոտը, ու դու կիմանաս իդեալական եղանակի մասին ամեն ինչ:

Երեքշաբթի

Փողոցը կկտրի մոտոցիկլը, արագ կսլանա դիմացովդ, ու դու կերազես դրա ղեկին լինել։ Սլանալ, ճեղքել օդը, մտքերդ ցրիվ տալ։

Այնքան շատ դեմքեր կան քաղաքում, որ ոչինչ չեն արտահայտում։

Երբ հասկանաս, որ քեզ վեպ են ուղարկել ու կարծիք են հարցնում, ու գրողն էլ այնքան անհայտ մեկը չէ, ձեռքերդ կսկսեն դողալ։ Դու կկարդաս վեպը մի շնչով ու կզգաս, որ քո կարծիքը գուցե ոչինչ է։ Լուսնի լույսի տակ սարդոստայնը կփայլի ու կհասկանաս, որ սա վերջին երեքշաբթին է, երբ դու 19 տարեկան ես։

Չորեքշաբթի

Հերթական օր։ Մայիսի 1 է։ Տոն։

Գարնանային ու սիրուն երեկո։ Քայլում ենք այգում։ Ամեն տեղ ժպիտ է։ Ծանոթ մարդիկ։ Հայրիկը իր աղջկա հետ գնդակ է խաղում։ Չշարունակե՞մ։ Ես էլ եմ էդպես կարծում։

Հինգշաբթի

Շաբաթվա ամենաատելի օրը։ Սրան գումարվում են առաջին հերթով դասերը, ու կատարյալ վատ տրամադրությունը պատրաստ կլիներ, եթե իհարկե արևը չլիներ։ Դուրս ես գալիս, ու միանգամից արևը մտնում է մեջդ։ Հետո նստում ես երթուղային։ Երկու աղջիկները քեզ տեղ են տալիս իրենց կողքին։ Նստում ես, ավելի ճիշտ` խցկվում։ Մի կանգառ այն կողմ երթուղային է նստում մի կին։ Նստելու տեղ չկա։ Եթե կանգնեմ էլ, անիմաստ է, նա հաստատ չի տեղավորվի իմ տեղում։ Ու սկսվում են խոսակցությունները, երկու յուղոտ ու իրենց տեղերում լավ հարմարված, կարմիր վառ շրթներկով կանայք սկսում են փնովել «հիմիկվա սերնդին»։ Մենք ախր լսում ենք, էդտեղ ենք, բայց իրենք բամբասում են մեզնից։ Եթե ուղղակի երեսիս ասեին, ես կբացատրեի, որ անտեր երթուղայինը տեղավորում է սահմանափակ թվով մարդկանց։

Մի խոսքով՝ արևոտ օրը փչանում է։ Հետո պատկերասրահում քեզ հարցնում են, թե քանի տարեկան ես, որ իմանան՝ ինչ տոմս տան՝ չափահասի, թե անչափահասի։ Դու նայում ես տոմսարկղի ապակու մեջ ու հասկանում, որ 20 տարեկանի հեչ նման չես։ Վերջին անգամ պատկերասրահում տարիքիդ մասին հարցին պատասխանում ես՝ 19, գնում չափահասի տոմս ու մտնում ներս։

Վերջին հինգշաբթին ավարտվում է խորն ու մի տեսակ կազդուրիչ քնով, ու սա վերջին մայիսի 2-ն է, երբ դու 19 տարեկան ես։

Ուրբաթ

Օր, երբ տուն ես գնալու։ Օր, որի գալուն սպասում ենք միշտ, անկախ նրանից՝ ուսանող ես, աշխատող, թե աշակերտ։ Բայց երևի 3 տարեկան երեխայի համար միևնույնն են շաբաթվա օրերը։ Ու մեզ համար էլ պիտի էդպես լիներ։ Ուղղակի ուրիշները բաժանել ու անուններ են տվել սովորական, իրար հետևից ձգվող օրերին։ Ուրբաթ, բայց 13 չի։ Սա վերջին ուրբաթն է, երբ դու 19 տարեկան ուսանող ես, որը տուն է գնում։ Փնթփնթալով քայլում ես, մտքումդ քիչ առաջ դեմքիդ շպրտած ճշմարտությունն է, որը գիտեիր, բայց կարծես սպասում էիր, որ ինչ-որ մեկը ասի դա։ Այդպես ավելի համոզիչ է, այդպես է, որ իմանում ես։ Հիշում ես դպրոցում ունեցած առաջին հաջողությունդ։ Երբ ասացիր, որ եթե ուզում ենք տվյալ գույնը ավելի բաց դարձնել, դրան պիտի սպիտակ խառնենք։ Տարօրինակ հաջողություն։ Իսկ ուրբաթ փիլիսոփայության ժամին ունեցածդ հաջողությունը վերջինն էր, որը եղավ 19 տարեկանում։

Շաբաթ

Ուշ ես քնել։ Ու դրա համար առավոտն էլ ուշ սկսվեց։ Երկու գիրք զուգահեռաբար կարդալը անմտություն էր, ու դու մտածեցիր, որ ավելի լավ է ոչ մեկը չկարդաս։ Լավ երգեր, քրոջդ հետ կռիվներ։ Սովորական օր։ Մատներիդ դեղինը շատ է։ Գուցե ինչ-որ բան այնպես չէ՞, բայց չէ, ամեն ինչ կարգին է, ուղղակի մատներդ զգացել են գունային ճաշակդ։ Սա կարող էր լինել առավոտ, որը կսկսվեր կաթով սուրճով, բայց մաման մոռացել է պահել քո բաժին կաթը։ Մի քանի տարօրինակ երազներ ես տեսել, սարսափելի, անհավանական մարդկանց տեսել ես իրար հետ, կռվել ես մի քանիսի հետ։ Մի խոսքով՝ տարօրինակ երազներ ու նույնքան տարօրինակ օր։ Վերջին տարօրինակ օրը, երբ օրացույցին շաբաթ է, իսկ դու՝ 19 տարեկան։

Կիրակի

Ու… մնաց մեկ օր։ Մի քանի ժամ։ Տանը բոլորը խառն են՝ տորթ, «բլինչիկ», աղցաններ։ Մի խոսքով՝ մերոնք հասկացել են, որ իրենց միջնեկ աղջիկը 20 տարեկան է դառնում։ Վախենում եմ այս թվից։ Ես էլ չգիտեմ՝ ինչու, մտքումս մի բան եմ հասկանում, որ եթե մարդը մահացել է, ու իր մասին խոսողների մեծ մասը իրեն անունով է դիմում, ուրեմն նա երիտասարդ է։ Հիմար գաղափար։ Բայց ճիշտ է։ Հասկանո՞ւմ եք, եթե մարդուն «ձյաձյա», «պապիկ» կամ չգիտեմ ուրիշ բան են ասում, բայց ոչ անունը, ուրեմն նա մի քիչ հասցրել է ապրել։ Մեր ապրած տարիների քանակը որոշվում է այն մարդկանց թվով, ովքեր մեզ դեռ անունով են դիմում։ Ինձ միշտ անունով են դիմել։ Բան չեմ ապրել, էլի։ Երևի մի կարգին ապրելու համար մարդկանց շատ ժամանակ է պետք։

Հիմա իմ կյանքի վերջին ժամերն են, երբ ես 19 տարեկան եմ։

Մայիսի 3-ին մեր ինքնաթիռը վայրէջք կատարեց Զվարթնոց օդանավակայանում, և այդտեղ ավարտվեց մեր Սլովակիայի հագեցած մեկ շաբաթը։ Շաբաթ, որի ամբողջ ընթացքը նվիրված էր մեդիայի ազատության և մեդիագրագիտության խնդիրներին։ Եվ շաբաթ, որը մեզ համար ավարտվեց մայիսի 3-ին՝ մամուլի ազատության միջազգային օրը։

Ծրագրի ընթացքում կատարված քննարկումները, հետազոտական աշխատանքները բոլորիս ապացուցեցին, որ մամուլը շատ եզակի դեպքերում է իր իրական նպատակներին ծառայում, դա է՝ ճշմարտացի, անկախ և ոչ միակողմանի լրատվության տարածումը։ Բայց ավաղ, ներկա իրականության մեջ մեդիան ավելի հաճախ հանդես է գալիս որպես գործիք անհատների ձեռքերում, միջոց՝ մեծաքանակ դիտումների հաշվին գումար աշխատելու համար։ Այսօր գերակշռում են ոչ պրոֆեսիոնալ լրագրողները, որոնց գլխավոր նպատակը ավելի գրավիչ դեղին լրատվություն ստեղծելն է, իսկ պրոֆեսիոնալները դառնում են ամենատարբեր մանիպուլյացիոն եղանակներ կիրառելու վարպետներ։ Հեռուստաընկերություններից, հայտնի լրատվական կայքերից շատերը քաղաքական գործիչների են պատկանում, մի մասն էլ տարբեր կազմակերպությունների կողմից են ֆինանսավորվում, ինչը բերում է անկախ մամուլի իսպառ վերացմանը։

Չնայած նրան, որ Հայաստանում մինչ օրս լրատվության գլխավոր աղբյուրը, ըստ վիճակագրության, հեռուստատեսությունն է, Հեղափոխությունից հետո հեռուստատեսության նկատմամբ վստահությունը նվազեց, և ավելի առաջատար դիրքեր սկսեցին գրավել սոցիալական ցանցերը և էլեկտրոնային մեդիան։

Սլովակիայում իրականացրած հետազոտությունների արդյունքում մեր թիմը եկավ այն եզրահանգման, որ հայ ընթերցողների մեծամասնությունը աղմկալի վերնագրերով է առաջնորդվում՝ առանց խորանալու նյութի բովանդակության մեջ։ Այդ պատճառով սոցիալական ցանցերում կեղծ, վիրուսային նյութերը լույսի արագությամբ են տարածվում։ Ըստ իս, Հայաստանում տեղի ունեցած քաղաքական իրողություններից շատերը նույնպես այս կեղծ նյութերի արագ տարածման արդյունքն են։ Ինչքան հաճախ ենք մեր մամուլում հանդիպում «դուխով», «թավշյա հեղափոխություն», «շոկ», «աննախադեպ» և այլ նման վիրուսային բառերին, սրանք բոլորը միտված են նյութին ավելի ազդեցիկ երանգ հաղորդելուն։

Բայց այս ամենի մեջ շատ ավելի աղետալի է լրատվությունը կասկածի տակ չդնող ընթերցողը։ Հասարակությունը սիրում է ամեն ինչ սկուտեղի վրա ստանալ և երբեք չի ցանկանում լրացուցիչ ջանքեր գործադրել։ Օրինակ՝ քանի՞ անգամ եք ձեր սոցիալական ցանցերում կարդացած նյութի ճշմարտացիությունը փորձել ստուգել։ Կարծում եմ՝ ոչ այնքան հաճախ, ինչքան անհրաժեշտ է։

Լրատվությունը սխալ ընկալելու, այն ֆիլտրելու և անբովանդակ նյութերը տարածելու խնդիրների հիմքը բոլոր երկրներում էլ մեդիագրագիտության պակասն է։

Մեր օրերում շատ կարևոր է ճիշտ, գրագետ ընթերցողներ կրթելը։ Բայց ավաղ, այս խնդիրը մեր կառավարությունը նույնպես չի դիտարկում՝ առհասարակ չգնահատելով մանկապատանեկան մամուլի դերն ու արժեքը։ Վատ ընթերցողը երբեք լավ մամուլ չի պահանջի։ Կարծում եմ սա ձեռնտու է բոլոր այն իշխանություններին, որոնք ձգտում են բթացնել մարդկանց ուղեղները` հաղորդելով միայն այն ինֆորմացիան, որն իրենց է անհրաժեշտ։ Այդպես վարվել են միշտ և շարունակում են վարվել։

Հուսով եմ, որ մենք կունենանք գիտակից ապագա սերունդ, որը չի արժեզրկի մամուլը և այդ ոլորտի նվիրյալներին, իսկ մամուլի ազատության օրը ուղղակի օրացուցային օր չի լինի։

Ահա և կյանքի կոչվեց հերթական դասընթացը Վանաձորի պետական համալսարանի հենակետային վարժարանում, այս անգամ «Արտաքին ազդակների ազդեցությունը մեր գործողությունների և որոշումների վրա» թեմայով: Դասընթացավարն էր հենակետային վարժարանի աշակերտուհի, տողերիս հեղինակ` Դայանա Ամիրխանյանը:

Դասընթացի մեջ տեղ գտած նյութերը արդի էին, և մեծապես առնչվում էին մեզ` երիտասարդներիս:

Դասընթացը սկսելուն պես նախ ներկայացրի, թե ով եմ ես դպրոցից զատ, ինչու եմ անում այս դասընթացը, և որն է դրա նպատակը:

Քանի որ ես «Համայնքը ես եմ» 5-րդ ճամբարի մասնակից ներկայացուցիչ եմ և ներկայումս կատարում եմ իմ ծրագիրը, այս շրջանում նախատեսված է նաև իրազեկող դասընթացներ մի շարք հաստատություններում, և ինչու չէ, նաև հենց այն դպրոցում, որտեղ սովորում ենք: Խոսեցի իմ ծրագրի մասին, դրա կարևորության և դրանից բխող առավելությունների մասին: Ապա սկսեցի դասընթացի բուն հատվածը: Ի՞նչ է արտաքին ազդակը, որո՞նք կարող են լինել մեր հիմնական գործողությունները և որոշումները, որոնք իրենց վրա կարող են կրել հասարակության կարծիքը: Դասընթացի մեծ մասը տրամադրված էր քննարկումներին, որոնք չափազանց բուռն էին և ակտիվ:

Ընթացքում ներկայացրի, թե ինչ է ուզում մեր դիմացինը, որն է հասարակության այն հատվածը, որն ամենից շատ է պահանջում ուշադրություն, խոսեցինք մեր վախերի մասին, ռեալիստների ու ռոմանտիկների մասին, մեզ տրվող «չար ու բարի» հարցերի մասին, դպրոց-իրավունք-պարտականություն կապի ու մարդկային փոխհարաբերությունների, մեր մոտեցմանը կամավորական աշխատանքին և մեր կայուն աշխատանքի մասին:

Քննարկման կարևորագույն մասն էր կազմում ազատ խոսելը, միմյանց հարգելը և չբռնանալը մյուսների կարծիքի վրա: Դասընթացին ներկա էին մոտ յոթանասուն 12-րդ տարբեր հոսքային դասարանների աշակերտներ և ուսուցիչներ: Ամենահաճելի պահերից էր ստանալ դրական կարծիքներ` թեկուզ անանուն, թերթիկների վրա, որտեղ ամենակարևորն ինձ համար, ինչին հաճախակի հանդիպեցի, այն էր, որ ըստ ներկաների` դասընթացը ձանձրացնող չէր:

Սա թվով 5-րդ դասընթացն էր, որ վարում էի դպրոցում և դպրոցից դուրս: Իմ նպատակներից մեկն էլ հենց սա է. բացի բուն մասնագիտությունը, նաև հմուտ դասընթացավար դառնալ: Հետայսու, հուսով եմ, այս շարքը կշարունակվի ավելի հետաքրքիր թեմաներով և տարբեր վայրերում:

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Ուղիղ մեկ շաբաթ ամեն օր քնած էի մնում ու նախաճաշում  այն ժամանակ, երբ ճաշարանը գրեթե դատարկ էր։ Իսկ այսօր անկախ ինձանից շուտ արթնացա, ենթագիտակցորեն հասկանալով, որ գնալու ժամանակն է։

Օրը սկսեց Նավիդի և Ալիի հետ նախաճաշելով: Նրանք  մեր հարևան Իրանից են, բայց այժմ Գերմանիայում են ապրում։ Գերմանիայում ապրելով հանդերձ, նրանք իրենց արմատներից եկած արևելյան համն ու հոտը չէին կորցրել, և հենց դա էր երևի պատճառը, որ նրանց  շատ սիրեցի։ Նախաճաշից հետո նրանց մեկնելու ժամանակն էր։ Բոլորիս գրկեցին, խոստանալով, որ շուտով կհանդիպենք Հայաստանում։

Լուսանկարը` Զարինե Կիրակոսյանի

09։00 հավաքվեցինք սեմինարների համար նախատեսված սենյակում՝  մեկ շաբաթվա ամբողջ աշխատանքը ամփոփելու համար։ Յուրաքանչյուրս մեր թիմով պետք է ցուցադրություն ներկայացներ։ Մեր թեման մեդիագրագիտությունն ու քննադատական մտածողությունն էր։ Ցուցադրության միջոցով փորձեցինք ցույց տալ, թե ինչպես կարող է մեդիագրագիտության պակասը անդրադառնալ յուրաքանչյուր անձի վրա, հատկապես կարևորելով երեխաների մեդիագրագետ լինելը և անհրաժեշտ կրթության ապահովումը։ Մնացած թիմերից ինձ համար ավելի շատ տպավորիչ էր  Իտալիայի ներկայացուցիչներից մեկի աշխատանքը, ով միավորել էր իր երկու մասնագիտությունները՝ լրագրությունը և լեզվաբանությունը։ Մի հոդվածի օրինակով նա ցույց տվեց, թե ինչպես կարող են մարդիկ լեզվաբանորեն սխալ կառուցված նախադասությունները այլ կերպ ընկալել, և ինչպես են ազդում մարդկանց վրա հուզական բառերը։

Լուսանկարը` Զարինե Կիրակոսյանի

Այս շաբաթվա ընթացքում հասցրեցինք «Գաղտնի ընկեր» էլ խաղալ։ Ես լիտվացի Տոմայի գաղտնի ընկերն էի, ում անկողնու վրա երեկ քաղցրավենիք էի հասցրել թողնել։ Բայց ինքս գաղտնի ընկերոջից դեռ ոչինչ չէի ստացել և անհամբեր սպասում էի դրան։ Բոլոր թիմերի աշխատանքները ներկայացնելուց հետո սկսեցինք պարզել, թե ով ում գաղտնի ընկերն է։ Մեկը աչքերը փակած կանգնում էր շրջանի կենտրոնում, իսկ նրա գաղտնի ընկերը՝ մեջքի հետևում։ Հասավ իմ հերթը, կանգնեցի, և մի քանի վայրկյան հետո մեջքիս հետևում ծանոթ ձայն լսեցի, դա Յանն էր։ Յանի հետ արդեն հասցրել էի ընկերանալ, դե հասկանում եք, երկուսս էլ նույն հեռուստասերիալի սիրահարներ ենք, ինչպես կարող էինք չընկերանալ։

Լուսանկարը` Զարինե Կիրակոսյանի

Նվերս ստացա, և գնացինք ընթրելու։ Այսօրվա ընթրիքը նման չէր մնացած ընթրիքներին, որովհետև այն վերջինն էր Սլովակիայում։ Բակում հարազատ հայկական խորովածի հոտ էր ընկել, ինչը ավելի էր ախորժակ գրգռում: Ինչ խոսք, այն, ինչ համտեսեցինք,  հայկականին երբեք չի հասնի։

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Ընթրիքից հետո դեռ երկար զրուցեցինք, երգեցինք, ու եկավ մեր գնալու ժամանակը։

Լուսանկարը` Սուրեն Կարապետյանի

Հիմնականում նման պահերին նորմալ մարդիկ տխրում են, բայց ես այսօր տխուր չեմ, որովհետև ինչ-որ ներքին ձայն ինձ հուշում է, որ մենք դեռ հանդիպելու ենք․․․

Դե լավ, ես գնացի, մեզ դեռ Վիեննայում էլ են արկածներ սպասվում․․․

Լուսանկարը` Զարինե Կիրակոսյանի