gevorgtergbr

«Անաստված կինո թատրոն»

seda mkhitaryan

«Մանանա» կենտրոնը և Հայաստանի պատանի թղթակիցների 17.am կայքը հայտարարել էին Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանի «Անաստված կինո թատրոն» գրքի վերաբերյալ անդրադարձների մրցույթ: Մենք ստացել ենք բազմաթիվ անդրադարձներ, և մինչ ժյուրին կհայտարարի հաղթողներին, դուք նույնպես կարող եք կարդալ և որոշել հաղթողներին: 

Մտորումներ Մաքրուհու մասին

«Մաքրուհին» պատմվածքը սկսվում է կիրակի ուշ առավոտյան։ Վերնագիրը հուշում է, որ այն պատմելու է կնոջ մասին։ Բայց կարելի է ասել, որ այն պատմություն է կնոջ մասին` տղամարդու տեսանկյունից։

Մաքրուհին` Կարինեն է այն հերոսը, որի կյանքի, ճակատագրի ու ընտանիքի մասին է պատմում հեղինակ-հերոսը` Սարգիսը։ Կարինեն ներկա է միայն պատմության առաջին մասում։ Հետո ամբողջ ընթացքում միայն նրա մասին մտքեր են, իսկ վերջում` դեժավյու։ Այս դրվագները իրար է կապում Սարգիսը։ Հերոսը առատաձեռն տղամարդու կերպար է, իսկ նրա ընտանիքը, ինչպես ինքն է ասում` ժամանակակից։

Պատմության բոլոր հերոսները ինչ որ խնդրանք ունեին, ինչ որ ցանկություն, ինչ որ անհաջողություն, ինչ որ վիշտ։ Հեղինակի կերպարում հանդես է գալիս Սարգիսը։

Պատմության մեջ կան մի քանի նույնական բաներ։ Սարգսին հանդիպող բոլոր տղամարդկանց անունները Սարգիս էր։ Այստեղ բացառություն է նրա դասընկերը` Զավենը։

Նրա տան դուռը թակում էին միշտ կիրակի ուշ առավոտյան։ Նրան միշտ հանդիպում էին մարդիկ, որոնք փողի կարիք ունեին։ Այս առումով բացառություն է տաքսի վարող Սարգիսներից մեկը, նա, որը ուներ յոթ տղա և թաք մեկ աղջիկ։

Պատմության մեջ հանդիպում ենք երեք մաքրուհու` Իվետան, Կարինեն և այն երիտասարդուհին, որին ուղարկել էր Լուսինեն։ Վերջինս հետագայում իրոք դառնում է Սարգսի մաքրուհին։ Սկզբում կարող է թվալ թե պատմությունը ծավալվելու է հենց այս աղջկա շուրջ։ Սակայն հետո պատմությունը կապվում է Կարինեի հետ, կապույտ ու թաց աչքերով կնոջ, որը Սարգսի մաքրուհին էր, և Մարինայի (Սարգսի կնոջ) հավաքարարը։ Պատմության մեջ հետաքրքիր կերպար է Կարինեի աղջիկը, որը մեզ երևում է միայն մեկ անգամ։ Մարինայի և Սարգսի մի երկխոսությունից կարելի է ենթադրել, որ այդ աղջիկը հիվանդ է։ Այս աղջիկը,  չնայած մեղադրում էր իր մորը անբարոյական լինելու մեջ, նեղանում, որ վերցրել է իր պայուսակը, բայց այնուամենայնիվ Կարինեն, բոլոր մայրերի նման շարունակում է աշխատել նրա համար: Ճիշտ է, խուսափում է նրա հետ տանը մնալուց, բայց հեռախոսային խոսակցություններում նրա օգտագործած փաղաքշական բառերը ցույց են տալիս, որ նա հայ մայրերին հատուկ գորովանքով է լցված աղջկա հանդեպ և պատրաստ է ներել նրան, աչք փակել մեղադրանքների վրա։ Սա ընդհանրական հատկանիշ է։ Պատմության ընթացքում հերոսը կարծես փորձում է հասկանալ կանանց, նրանց բնավորության առանձնահատկությունները և կյանքի դժվարությունները։

Պատմության վերջին դրվագում, որը հերոսը դեժավյու է որակում, Կարինեն իրա աղջկան այլ կերպ է ներկայացնում, ասում է, որ նա արդեն անգլերեն է սովորել։
Սարգիսը ամբողջ պատմության ընթացքում օգնում է տարբեր մարդկանց, պարտքով գումար է տալիս իրենից խնդրողներին, բայց այդպես էլ ոչ ոք պարտքը հետ չի վերադարձնում։
Սարգիսը մի երեկո լրիվ վատնում է իր գումարները, և սա դառնում է նրա ու կնոջ բաժանման առիթը։ Սարգիսը սկսում է զբոսնել քաղաքով ու լուծել ճանապարհին հանդիպող խնդիրները։ Պատմության այս մասը կարելի է նմանեցնել «Ինսպեկցիային», որում, ի տարբերություն «Մաքրուհու», հերոսը պարզապես քայլում է քաղաքում և, այսպես ասած, հետազոտում է այն։ Իսկ Մաքրուհու հերոսը նշելով, որ ինքը սիրում է հետազոտել Երևանը, սկսում է օգտագործել այդ հետազոտության արդյունքները։ Սկսում է բուժել քաղաքը։ Այնպես է անում, որ մայրամուտը նորից գա քաղաքի կենտրոն։ Սարգիսը գնդակահարություն է նախատեսում նրանց համար, ովքեր ասֆալտին նոր գծեր են գծել, իսկ հները չեն մաքրել, և դրանց պատճառով մարդիկ չեն կողմնորոշվում։ Այս չմաքրված հին գծերից էր բողոքում Վարոսը, և Սարգիսը գտավ դրանց լուծումը։ Նույնը կարելի է ասել Հյուսիսային պողոտայի մասին։ Սարգիսը արգելեց այնտեղ ճոխ ու անպիտան տների կառուցումը։ Կարճ ասած` Սարգիսը կառուցում է Վարոսի երազած Երևանը։

Մաքրուհին ստեղծագործության մեջ հեղինակը օգտագործում է մի քանի մանրամասներ, աննշան թվացող դետալներ, որոնք նա օգտագործում է մի քանի տեղ։ Ի միջի այլոց, հեղինակի մի քանի ստեղծագործություններում կարելի է նկատել այս մոտեցումը։ Ինչպես, ասենք, այս ստեղծագործության մեջ ճնճղուկները, որոնց նրանք կերակրեցին ձմռանը, երկու հեծանվորդները, որոնցից մեկը մեղավոր էր, մյուսը` զոհ, չանախ պանիրը, որը սիրում էր Կարինեն, Կարինեի աչքերի գույնը, արտասանած բանաստեղծությունը, փողոցով վազող այրվող կինը և այլն։ Այս փոքրիկ և աննշան թվացող մանրամասները օգնում են ընթերցողին` ամբողջական պատկերացում կազմել հերոսի մտքերի ու իրավիճակի մասին։

Ստեղծագործության վերնագիրը ևս բավականին հետաքրքիր ու խորհրդանշական է. «Մաքրուհին 2017 կամ Արյունոտ ծաղիկ»։ Հերոսներից ո՞րն է այդ արյունոտ ծաղիկը։ Կարինե՞ն, նրա աղջի՞կը, փոսի մեջ ընկած փոքրիկ աղջի՞կը։ Կարելի է ասել, որ փոքրիկ աղջիկը, որը ընկավ փոսի մեջ ու վնասեց աջ ձեռքը, ամենահավանական տարբերակն է, քանի որ հեղինակը նրա վերքը նմանեցնում է ծաղկի` արյունոտ ծաղկի։

Անդրադարձ կա նաև սոցիալական անարդարությանը։ Դա մասնավորապես արտահայտվում է համր կնոջ և նրա երկու երեխաների կերպարով, որը ինչպես հետագայում պարզվեց, Սասնա ծռերի անդամներից մեկի ընտանիքն է։

Ստեղծագործության մեջ քիչ են նկարագրությունները։ Հեղինակը կարճ, բայց տեսանելի նկարագրում է Կարինեի մազերը, մաշված վերարկուն, աչքերի գույնը։ Նկարագրությունը ամբողջական, վերջնական չէ։ Դա անելու հաճույքը թողնված է ընթերցողին։ Յուրաքանչյուրս կարող ենք ստեղծել մեր Կարինեին։

Պատմության մեջ առանձնակի տեղ ունեն այն ընտանիքները, որոնց հանդիպում է հերոսը։ Այդ բոլոր ընտանիքները ինչ որ չափով կիսատ են, միշտ կա բացակայող անդամ, մի վիշտ, որի պատճառով ընտանիքը դժբախտության մեջ է։

Վերջում մի փոքր այն մասին, թե ինչու գրեցի հենց այս ստեղծագործության մասին։ Այս պատմության մեջ եղած առանձնահատկությունն այն էր, որ կարդալիս հերոսի մտքերը փոխանցվում են ընթերցողին։ Ստեղծագործությունը մի ամբողջ մեծ հետազոտություն է կնոջ, քաղաքի, հայ մոր, ընտանիքի հոր, երազանքների և այն ամենի մասին, ինչ կատարվում է և կարող է կատարվել մեր շուրջը, կամ նրա, ով հայտնվի Սարգսի տեղում։ Կարդալուց հետո մենք մեր շուրջը սկսում ենք նայել ուրիշ աչքերով, նայել դեպի ավելի խորը, հասկանալ, որ յուրաքանչյուր մարդու հետևում մի պատմություն է` ուրախ կամ տխուր, արյունոտ կամ ծաղկաբույր, նա կորուստ ունի կամ պայքար։ Ստեղծագործությունը մեզ սովորեցնում է կողքից նայելով բոլորին` անհանգստանալ նրանց ճակատագրով, կարողանալ կարեկցել և ապրումակցել այդ մարդկանց, գոնե այն պահին, երբ նա մեր կողքին է, ու ճակատագրի բերումով հանդիպել ենք։

mariam barseghyan1

Ինչ ճանապարհ կընտրենք

«Երևանը դադարեցնում է կենդանիների սպանդի ամոթալի պրակտիկան»: Վերջերս հաճախ եմ այս հարցի շուրջ ամենատարբեր կարծիքների բախվում։ Շատերը այդ, այսպես կոչված, ամոթալի պրակտիկան խելամիտ են համարում, շատերն էլ միտված են` «Բա մեղք չե՞ն այդ կենդանիները» մտքին։ Բայց քանի որ, ըստ սովորության, միշտ հարցի մի կողմն է բարձրաձայնվում, ուզում եմ այստեղ սպանդի խելամտության և այլընտրանքային ճանապարհների մասին խոսել։

Ի՞նչ է սպանդը․․․ Անտուն կենդանիների սպանդը կենդանիների մասսայական ոչնչացում չէ։ Այն որոշ չափով քչացնում է կենդանիների քանակը մեր իսկ ապահովության համար։ Ամեն դեպքում բակում շրջող շներ էլի լինում են, ուղղակի ոչ ոհմակներով։

Շատ երկրներ սպանդի փոխարեն անտուն կենդանիներին նախընտրում են ապաստարաններում պահել։ Ապաստարանն էլ, իհարկե, ենթադրում է խնամք կենդանիների նկատմամբ, համապատասխան սննդի ապահովում։ Փորձում են անտուն կենդանիներին «որդեգրության» հանձնել: Հայաստանում են կան ապաստարաններ, սակայն քիչ են, բացի այդ աշխատում են բարերարների աջակցությամբ, ուստի խոսել, որ այս մի քանի ապաստարանի միջոցով կլուծվեն անտուն կենդանիների խնդիրները, անհնար է: Հասկանալի է, որ այս այլընտրանքային տարբերակը բավականին ծախսատար է, և հնարավոր է, որ ուղղակի հասանելի չլինի մեր երկրի նման պետությանը։ Սա է պատճառը, որ մեր հարևան Վրաստանը, հրաժարվելով սպանդից, չէր կարող իրեն ապաստարաններ թույլ տալ։ Եվ արդյունքում, հիմա Թբիլիսիի կենտրոնում լիքը պատվաստված և ստերջացված շներ են պտտվում։ Եթե ձեզ կծեն, կատաղությամբ չեք տառապի, բայց վնասվածքներ հաստատ կունենաք։

Ամեն ինչ հաշվի առնելով՝ ես ենթադրում եմ, որ մենք Վրաստանի փորձն ենք որդեգրելու, ինչը, ըստ իս, ամենահաջող տարբերակը չէ։ Եվ քանի որ մենք ամենալավ աղբահանություն իրականացնող երկիրը չենք, կենդանիների, ավելի կոնկրետ՝ շների բազմացումը էլ ավելի աղտոտված քաղաքի երաշխիք է դառնալու։ Հետո, եկեք ընդունենք, որ փողոցային շների հարձակումները քիչ չեն։ «Բարեկամություն» մետրոյի անցումի տակ ապրող շների ոհմակը ձեզ օրինակ։ Հիմա եկեք պատկերացնենք, որ այդ վիճակը ամբողջ քաղաքում է լինելու։ Հասկանում եմ, որ կենդանիների սպանդը մարդկային չէ։ Բայց եթե պետք է ընտրեմ կենդանիների և մարդկանց միջև, ես ուզում եմ ընտրել մարդկանց․․․

Հ.Գ. Այսօր Երևանի քաղաքապետարանում քննարկելու են անտուն կենդանիների հարցը: Հուսամ, կայացվող որոշումները ընդունելի կլինեն թե քաղաքացիների, թե մեր կրտսեր բարեկամների համար:

dayana amirkhanyan

«Համայնքը ԵՍ եմ»

Հունվարի 30-ից փետրվարի 5-ը Աղվերանում տեղի ունեցավ ՄԱԿ-ի Զարգացման ծրագրի

կողմից իրականացվող և Միացյալ Թագավորության կառավարության «Լավ կառավարման հիմնադրամի»  աջակցությամբ «Համայնքը ԵՍ եմ» համայնքային երիտասարդ առաջնորդների 5-րդ ճամբարը։ Ճամբարին մասնակցում էին Երևանի և  ՀՀ մարզերի համայնքների 35 ակտիվ երիտասարդներ, ովքեր հաղթահարելով առցանց փուլը և հարցազրույցը, հնարավորություն ունեցան 7 օրերի ընթացքում էլ ավելի բարելավել իրենց գիտելիքները, ավելի հմուտ դառնալ իրենց նախաձեռնություններում և ծրագրերում, և իհարկե, ծանոթանալ հիանալի մարդկանց և նախաձեռնող երիտասարդների հետ: Իմ` «17-ամյա 17.am-ցի» նյութի մեջ նշել էի, որ մտահոգ եմ համայնքիս երիտասարդների պասիվությամբ և որևէ բան նախաձեռնելու վախից, և ցանկանում եմ որևէ բան փոխել։  Լինելով 35 հաջողակներից մեկը,  այս  հնարավորությունը պետք է օգտագործեմ, իմ մտքերն ու նախաձեռնություններն իրականացնելու համար։

Ճամբարի առաջին օրը  ծանոթացանք թիմային աշխատանքի սկզբունքներին և խմբային աշխատանքների միջոցով վեր հանեցինք թիմային աշխատանքում հաճախ ծագող խնդիրները։ Ամենակարևոր կետն այն է, որ խմբային աշխատանքի շնորհիվ հասկացանք, թե ինչպես պետք է գործի իրական առաջնորդը թիմում, ինչպես կառուցի արդյունավետ թիմ և սահմանի թիմային ճիշտ նպատակակետեր։

Մենք օրը սկսում էինք  առաջնորդության մասին քննարկումներով ու խմբային աշխատանքներով։ Առանձին խմբերում քննարկում էինք առաջնորդի և ղեկավարի առանձնահատկությունները, նմանություններն ու տարբերությունները: Խոսեցինք տեղական ինքնակառավարման մասին։ Նախ խմբային աշխատանքի միջոցով ուրվագծեցինք կատարյալ ՏԻՄ-ի գործառույթները, ենթակառուցվածքներն ու ծառայությունները, ինչպես նաև բնութագրեցինք իդեալական ավագանուն, համայնքապետին ու բնակչին։ Թեմայի երկրորդ մասում ՏԻՄ հարցերով փորձագետ Վահագն Պետրոսյանը ներկայացրեց ՀՀ-ում տեղական ինքնակառավարման համակարգը, դրա նախապատմությունը, կառուցվածքն ու ֆունկցիաները։ Դերախաղի միջոցով տեղի ունեցան ՏԻՄ ընտրություններ. քարոզարշավ, հանրային քննարկումներ, քվեարկություն։ Արդյունքում առաջադրված ճամբարական թեկնածուներից ընտրվեց Ռազմիկ Մնացականյանը, որպես Արենավան համայնքի գյուղապետ:

‌Արդեն երրորդ օրն էր, և թեման «Մասնակցային ժողովրդավարությունն» էր։ Օրվա առաջին կեսին ՄԱԶԾ փորձագետներ Վիրջինիա Սեզիլին և Ժաննա Հարությունյանը ներկայացրեցին համայնքային որոշումների կայացման գործընթացներում քաղաքացիների ներգրավվածության գործիքների կիրառման միջազգային և տեղական փորձերը։ Հաջորդիվ, համայնքների ֆինանսիստների միության նախագահ Վահան Մովսիսյանը ներկայացրեց մասնակցության և հաշվետվողականության կարևորությունը տեղական մակարդակում։ Օրվա 2-րդ մասում  մշակեցինք մասնակցային որոշումների կայացման և մշտադիտարկման նոր մեխանիզմներ։ Քննարկեցինք նաև գենդերային հավասարության և տեղական քաղաքականությանն առնչվող հարցերը։ Օրը ամփոփվեց ՄԱԶԾ կողմից իրականացված Հայաստանի Հանրապետության հինգ խոշորացված համայնքներում հանրային ծառայությունների և ենթակառուցվածքների վերաբերյալ քաղաքացիների գոհունակության ելակետային գնահատման ներկայացմամբ, որը ներկայացրեց հետազոտության մեջ ներգրավված «Համայնքը ԵՍ եմ» 2-րդ ճամբարի շրջանավարտ Աստղ Վարդանյանը։ «Համայնքը ԵՍ եմ» 5-րդ ճամբարի 4-րդ օրը մեկնարկեց «Ի՞նչ է մասնակցային հետազոտությունը» թեմայով դասընթացով, որը վարում էր ՄԱԶԾ փորձագետ Ժաննա Հարությունյանը։ Հաջորդ դասընթացի թեման՝ «Ինչպե՞ս վարել հարցումներ» թեմայով էր, որը վարում էր «Համայնքը ԵՍ եմ» 1-ին ճամբարի շրջանավարտ Հերմինե Կարապետյանը։ Օրվա մյուսը մասը անցկացրինք Չարենցավան համայնքում, որտեղ հարցումներ իրականացրեցինք բնակիչների հետ, որոնց միջոցով պետք է բացահայտվեն Չարենցավանում մասնակցության խնդիրներն ու դրանց լուծման ուղիներն ըստ բնակիչների։ ‌

Ճամբարի հինգերորդ օրը նվիրված էր ծրագրային գաղափարի մշակմանը։ Օրվա առաջին մասում «ՀԿ Կենտրոն» քաղաքացիական հասարակության զարգացման ՀԿ-ի նախագահ Արփինե Հակոբյանը ներկայացրեց ծրագրային առաջարկի մշակման փուլերն ու դրանց կարևորությունները։ Օրվա 2-րդ մասում հանդիպում-զրույց ունեցանք երիտասարդական ոլորտի փորձագետ Արեգ Թադևոսյանի հետ, ով խոսեց երիտասարդների ներուժի ու հնարավորությունների մասին։ Օրվա ավարտին «Ակվարիում» մեթոդով ներկայացրեցինք մեր խմբերում մշակած գաղափարները։

Արդեն մոտենում էին հրաժեշտի օրերը, և մենք պետք է ներկայացնեինք մեր անհատական ծրագրերը, որոնք պետք է իրագործենք մեր համայնքներում: Ճամբարականերից, այն մարդկանցից, ովքեր յոթ օրերի ընթացքում հարազատ են դարձել, դժվար էր բաժանվել:: Երիտասարդների մշակած պլանները դեռ առջևում են: Այսուհետև, շնորհիվ այս ճամբարի, մեր ստացած գիտելիքներն օգտագործելով, փորձելու ենք հասարակության մյուս անդամներին ևս ընդգրկել և ակտիվորեն ներգրավվել համայնքային ցանկացած գործընթացում: Դե ինչ, ի գործ:

3 օր Young Life-ի հետ

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Անկախ նրանից՝ մենք սովորում ենք միջնակարգ դպրոցում, ավագ դպրոցում, թե քոլեջում, Young life-ը միշտ հյուրընկալում է բոլորին իր տաքուկ անկյունում։ Young life-ը ստեղծվել է 1941 թ.-ին Տեխասի Դալլաս քաղաքում։ Կազմակերպության հիմքում ավելի շատ ընկած են ավագ և միջնակարգ դպրոցի աշակերտները։ Young Life թարգմանաբար նշանակում է երիտասարդ կյանք։ «Երիտասարդ կյանք»-ը Ամերիկայում, նաև Հայաստանում ճամբարներ է իրականացնում։ «Երիտասարդ կյանք»-ի յուրաքանչյուր ակումբ բաղկացած է կամավորներից, որոնք իրենց ժամանակը նվիրաբերում են երեխաներին նրանց օրը ավելի տարբերվող և հետաքրքրաշարժ դարձնելու համար։ «Երիտասարդ կյանքը» նրանց համար է, ովքեր ցանկանում են առավելագույնը ստանալ կյանքից։

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Կազմակերպիչ Մոնիկա Այվազյանին հարցրի, թե որն է այս ճամբարի նպատակը.

-Նպատակը մեկն է՝ օգնել երիտասարդներին անցկացնել հետաքրքիր ժամանակ ու կարևորը՝ ձեռք բերել լավ ընկերներ։

Ճամբարի մասին տեղեկացել եմ ընկերներիցս, որոնք խորհուրդ էին տվել անպայման մասնակցել։ Ճամբարի մասին ինձ շատ են պատմել, բայց ցանկացա ինքս տեսենել՝ իսկապե՞ս այն այդքան հետաքրքիր է անցնում։

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Ճամբարի տևողությունը 3 օր էր։ Օրը սկսվում էր նախաճաշով, թիմային խաղերով և ավարտվում հետաքրքիր զրույցներով։ Այս ճամբարը իսկապես տարբերվում էր մյուս իմ հաճախած ճամբարներից։ Ես շատ ուրախ էի, որ կարողացա գնալ և ինքս համոզվել։

Խաղերից մեկի ժամանակ մեզ տրվել էր 15 րոպե, և մեր առաջադրանքն էր` տարբեր բարձրության վրա գտնվող թելերին չդիպչելով անցնել մյուս կողմ։ Խաղի առաջին րոպեներին մենք այդքան էլ լավ թիմային խաղ չէինք ցուցաբերում, բայց հետո հասկացանք, որ եթե ցանկանում ենք հաղթել, ապա պետք է մեկս մյուսի կարծիքը լսենք, որպեսզի կարողանանք լավ արդյունքներ ցուցաբերել։ Հենց այդպես էլ վարվեցինք, երբ արդեն սկսեցինք միմյանց լսել, կարողացանք շատ ավելի արագ անցնել փորձությունը։ Կարևորը ցանկությունն է յուրաքանչյուրիս մեջ, ձգտումը։ Ամբողջ ընթացքն այնպես էր կազմակերպվում, որպեսզի բոլորն էլ կարողանան մասնակցություն ցուցաբերել։ Ոչ մի խաղի ժամանակ չի եղել այնպիսի դեպք, որ թիմով որևէ բան անենք, և ինչ-որ մեկը ընդգրկված չլինի։ Յուրաքանչյուր թիմում յուրաքանչյուր խաղացող իր դերը ունի, և այն ոչ ոք չէր կարող լրացնել։

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Խաղերից մեկի ժամանակ այնպես ոգևորված էինք ներկայանում, որ մի պահ չէինք նկատել, որ մեր թիմի անդամներից մեկը վնասել էր իր ձեռքը հանուն հաղթանակի։ Այո՛, մենք հաղթեցինք, բայց հասկացանք, որ հաղթանակը չէ այդ պահին ավելի կարևոր։ Մեր հաջողության ամենամեծ գրավականներից մեկը մեր նվիրումն էր թիմին ու ընդհանուր գործին։

Կազմակերպիչներից մեկը՝ Տիգան Ղումաշյանը, մեզ հարցրեց.

-Ի՞նչ տվեցին ձեզ այս խաղերը և ի՞նչը ձեզ օգնեց ավելի լավ արդյունքներ ցուցաբերել։

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Պատասխանն այսպիսին էր․

-Մեզ օգնեց միասնությունը, ընկերասիրությունը, հոգատարությունը և լսելու ունակությունը։

Երեկոյան ժամերին մենք ունենում էինք հետաքրքիր զրույցներ, կիսվում էինք մեր տպավորություններով։ Իրենց տպավորություններով կիսվեցին շատերը։

Անուշ Բաբոյանը պատմեց, որ ճամբարից վերադարձել է հիանալի տպավորություններով, սա նրա 2-րդ այցելությունն էր Young Life-ի ճամբար։ Նա համոզված էր, որ ամեն ինչ շատ լավ է անցնելու և իր սպասումները իսկապես արդարացան։ Նա այստեղ ձեռք բերեց բազմաթիվ ընկերներ, արժանացավ մեծ հոգատարության։ Անուշը մեջբերեց, որ այսուհետ միշտ կայցելի Young Life ակումբ և կհրավիրի իր մտերիմներին և ընկերներին։

Իսկ մեր թիմի անդամներից Դմիտրի Սելիմյանը և Լևոն Մխոյանը պատմեցին, որ շատ հետաքրքիր և բովանդակալից 3 օր են ունեցել ճամբարում: Նրանք չէին էլ պատկերացնում, որ այդքան լավ կանցի:

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լիաննա Բաղոյանը պատմեց, որ Young Life-ը միակ տեղն է, որտեղ նա իրեն զգում է շատ հարմար, դա այն տեղն է, որտեղ ոչ ոք չի ծիծաղում քո թերությունների վրա, ու քեզ ընդունում են այնպիսին, ինչպիսին կաս, նրա համար սա պարզապես ճամբար չէ, այլ կյանք։ Բացի լավ ժամանակ անցկացնելը՝ նաև շատ գիտելիքներ ես ձեռք բերում։ Շփվում ես քեզանից մեծ ու խելամիտ մարդկանց հետ, որոնք շատ վաղուց ընտրել են կյանքի ճիշտ ուղին և շատ լավ օրինակ կարող են մեզ բոլորիս համար լինել։

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Օֆելյա Սարգսյանի

Գիտեք՝ առաջին հայացքից թվում է, թե ուղղակի գալիս ենք խաղալու համար և ոչ մի արտասովոր բան չկա, բայց մենք դրանց շնորհիվ սովորում ենք մեկս մյուսին գնահատել, լինել ինքնուրույն, ինքներս մեզ բացահայտել, ձեռք բերել շատ գիտելիքներ և կտրվել համակարգիչներից, իսկ ընկերասիրությունը, հոգատարությունը առաջնայիններից է, որ ձեռք ենք բերել այդ օրերի ընթացքում։

zaruhi khachatryan

Իմ շարֆի կարմիրը և քո ձայնի կապույտը

Եթե ես մի օր հանդիպեմ քեզ, դա իմ ամենաանգույն օրը կլինի, որպեսզի այդ հանգած սևուսպիտակության մեջ միայն քո նվիրած գույները տաքացնեն ինձ: Եթե ես մի օր հանդիպեմ քեզ, այդ օրը ես հիասթափված կլինեմ ամբողջ աշխարհից, որպեսզի ողջ էությունս ազատ լինի միայն քեզնով տարվելու համար: Այդ օրը ես չհասկացված կլինեմ բոլորի կողմից, որպեսզի բոլորի փոխարեն միայն դու հասկանաս ինձ: Բոլորից էլ շատ և… Ինձնից էլ շատ: Եթե ես մի օր քեզ հանդիպեմ, այդ օրը դու էլ հոգնած կլինես աշխարհից, որպեսզի… Նայես աչքերիս մեջ և կարդաս հոգիս… Դու նույնպես այդ օրը փախած կլինես ամենքից ու ամեն ինչից, որպեսզի ինձ հետ լուսին թռչես: Եթե ես մի օր հանդիպեմ քեզ, այդ օրը հորդ անձրև կլինի, որպեսզի մենք լռենք նրա ձայնի տակ:

Ես այդ օրը կհոգնեմ իմ ներսի եղանակից, կխռովեմ ինձնից և, առանց հայելու մեջ նայելու, կգցեմ կարմիր շարֆս ու կգնամ մոտակա սրճարան՝ թեյ խմելու: Այդ օրը, սովորականի նման, ես սուրճ չեմ խմի, որովհետև հոգնած կլինեմ նաև սուրճի բույրից:  Ես կխմեմ միայն մի բաժակ տաք, շա՜տ տաք թեյ, որպեսզի թեյի տաք գոլորշին ձուլվի իմ շարֆի կարմիրին և մի փոքր գույն տա այդ գորշ օրվան: Ես կնստեմ պատուհանի մոտ, կբռնեմ թեյի տաք բաժակը և կնայեմ պատուհանից այն կողմ՝ ինքս էլ չիմանալով, թե ուր եմ նայում: Իսկ պատուհանի այն կողմում անձրև կլինի և մառախուղի խորքում հազիվ նշմարվող կտուրներ: Ես կփակեմ աչքերս, ու այդ պահին ամբողջ աշխարհում գոյություն կունենան միայն այդ հոգնած լռությունը, այդ երեկոյան ժամը, անձրևի կտկտոցը, իմ կարմիր շարֆն ու թեյի տաք բույրը: Եվ ես կկարոտեմ ինչ-որ բան: Չգիտեմ, թե ինչ, բայց հաստատ կկարոտեմ:  Այդ ժամին, այդ անձրևի ձայնի տակ, այդ թեյի բույրի ներքո հնարավոր չէ չկարոտել որևէ բան: Միգուցե մի բան, որը չի էլ եղել: Եվ երբ այդ անհասցե կարոտից չխեղդվելու համար ես կբացեմ աչքերս, դիմացի սեղանին կտեսնեմ էլի մի թեյի բաժակ, որը կուչ եկած կլինի քո ձեռքերում: Դու կլինես հոգնած աչքերով ու կնայես այն հորդ անձրևին: Իսկ ես չեմ ուզենա, որ դու այդտեղ լինես, որպեսզի այդ անձրևին միայն ես նայեմ: Ես շարֆս ուսերիս կգցեմ, և իմ շարֆի կարմրությունը քո հայացքը կխլի անձրևից: Դու կշրջվես և այդ  կարմրության մեջ կուչ եկած կտեսնես մեկին, ով քեզ նման փորձում է թեյի տաք գույնով փրկել իր հոգու սևուսպիտակությունը: Եվ դու անթարթ հայացքով կնայես, թե ինչպես է թեյի գոլորշին թափանցում շարֆիս կարմիրի մեջ:  Իսկ ես կշարունակեմ անձրևին նայել, և այդ պահին անձրևը կլինի միայն իմը:

Քիչ հետո ես դանդաղ ու աննկատ գլուխս քո կողմը կթեքեմ, բայց դիմացի սեղանին կտեսնեմ միայն թեյի բաժակը, իսկ դու… Չես լինի… Ես կմտածեմ, թե գնացել ես, և անձևը ավելի է իմը դարձել: Ու կնայեմ իմ անձրևին, կխմեմ թեյս, կփակեմ աչքերս  և կփարվեմ այդ սև ու սպիտակ լռությանը: Ու այդ լռության մեջ ես կսկսեմ լսել մի անձրևահամ ջազի ծանոթ ակորդներ, որոնք այս մոլորակից չեն լինի: Ես կփաթաթվեմ իմ կարմիր շարֆի մեջ և թույլ կտամ, որ այդ ակորդները կլանեն ողջ էությունս:

Ես աչքերս կբացեմ ու կնայեմ այն ուղղությամբ, որտեղից կհնչեն այդ ակորդները… Եվ  քեզ կտեսնեմ դաշնամուրի առջև նստած: Ես կուրախանամ, որ չես գնացել, ու ինքս էլ կզարմանամ, թե ինչու եմ ուրախանում: Երևի նրա համար, որ ջազի գինովցած ակորդներից առաջ մի բան պակասում էր այդ համատարած սևուսպիտակության մեջ:

Իսկ քո նվագելուց հետո ես չեմ ծափահարի, որովհետև  կափսոսամ փչացնել լռության ու անձրևի կտկտոցի աբստրակտ սիմֆոնիան: Փոխարենը` մի փոքր բարկացած կնայեմ քեզ՝ հասկացնելով, որ քո նվագի ավարտով մի կտոր պակասեց այդ անձրևի, այդ ժամի ու թեյի գոլորշու ստեղծած կտավից: Եվ դու կժպտաս, կարծես, ինչ-որ մի բան մտաբերելով, ու այդ կտավը կլցնես նոր ակկորդներով, որոնց խորքից դուրս կծորա ու այդ հարբած օդին, թեյի բույրին ու անձրևի կտկտոցին կխառնվի քո լուսնահամ երգը: Fly me to the moon… Ես այդ օրվա մեջ առաջին անգամ կժպտամ ու կներեմ քեզ այդ լռությունը փչացնելու և իմ բաժին անձրևը գողանալու համար: Ես ավելի ամուր կփաթաթվեմ իմ կարմիր շարֆի մեջ, սառած դեմքս կմոտեցնեմ թեյի գոլոշուն, կփակեմ աչքերս և կկորցնեմ ինձ քո՝ հին, բայց չծերացած երգի ակորդներում: Եվ այդ պահին աշխարհում կլինեն միայն այդ թեյաբույր օդը, քո երգի հարբած ակորդները, կամաց-կամաց ձյան փոխվող անձրևը, քո ձայնի կապույտը և իմ շարֆի կարմիրը…

Դու կավարտես երգդ, կվերադառնաս քո թեյի միայնակ բաժակի մոտ ու կնայես երկնքից ներքև իջնող նորածին փաթիլներին: Եվ ես մտքումս կզայրանամ այդ փաթիլների վրա՝ իմ կարմիր շարֆից քո հայացքը խլելու համար, բայց քո աչքերը, առանց քեզ հարցնելու, կրկին կշրջվեն իմ կողմը, և դու ուղիղ իմ աչքերի մեջ կնայես: Թեյիդ բաժակը պինդ, կոտրելու աստիճան պինդ կպահես ձեռքերիդ մեջ, չգիտեմ, մատներդ տաքացնելու, թե՝ սրտիդ արագացող զարկերին դիմադրելու համար:  Ու ես կլսեմ այդ զարկերը և կհասկանամ, թե այն հորդ անձրևը ինչու ձյուն դարձավ: Նրա կտկտոցի ուժգնությունը պարտվել էր քո սրտի զարկերին…

Այդ անկառավարելի զարկերը քեզ նորից վեր կկացնեն ու կտանեն, կնստեցնեն դաշնամուրի առջև, և դու քո կապույտ ձայնով կներկես իմ ներսի մռայլությունը: Քո կապույտ ձայնով կարթնացնես իմ սրտի հանգած զարկերը, և այդ անկառավարելի զարկերը, առանց ինձ հարցնելու, այդ թեյաբույր օդի գիրկը կնետեն իմ սառած ձայնը… Ու ես կերգեմ քեզ հետ, ու իմ ձայնը առաջին անգամ կտաքանա, որովհետև դրանից առաջ իմ ձայնի գույնը երբեք չէր կարողացել ձուլվել մեկ ուրիշի ձայնի գույնին: Եվ դու կժպտաս, որովհետև դու էլ առաջին անգամ կգտնես քո ձայնի գույնից:

Երբ երգն ավարտվի, ես կնկատեմ, որ թեյս վերջացել է և մի պահ, կարծես, կսթափվեմ ու կհասկանամ, որ ես պիտի տուն վերադառնամ, պիտի վերադառնամ՝ այդտեղ թողնելով թեյաբույր օդը, լռությունը, հարբած ակորդները և քո ձայնի կապույտը:

Ես վեր կկենամ շատ դանդաղ, որպեսզի մի քիչ երկար մնամ այդտեղ: Շարֆս կքանդեմ, նորից կգցեմ, հետո էլի կքանդեմ ու էլի կգցեմ, կշտկեմ: Ու այդպես մի քանի անգամ, մինչև կհասկանամ, որ էլ ոչ մի բանով ինձ չեմ կարող խաբել՝ այդտեղից հեռանալս ձգձգելու համար: Եվ վազելու աստիճան արագ դուրս կգամ, այնքան արագ, որ չհասցնեմ ոչինչ մտածել, որ հանկարծ այդ անկառավարելի զարկերը քայլերս հետ չուղղեն, որ հանկարծ քո կողմը չնայեմ:

Դրսում ցուրտ կլինի, բայց ես չեմ մրսի, որովհետև այն թեյաբույր օդը, քո հարբած ակորդներն ու քո ձայնի կապույտը ներծծված կլինեմ իմ մեջ: Եվ ես կքայլեմ ձյան տակ՝ մերթ սպառվելու չափ դժվար ու ծանր, մերթ՝ վազելու չափ արագ: Ու ողջ ճանապարհին, որպես մի հեռավոր հուշ, ուղեղումս անդադար կհնչի քո երգի ձյունախառն մեղեդին, և ես կլսեմ քո սրտի ուժգին զարկերը, կզգամ այն թեյի տաք բույրը և կուզենամ շրջվել… Բայց կփակեմ ականջներս ու կշարունակեմ քայլել դեպի տուն՝ համոզված լինելով, որ տանը ես փրկվելու եմ այդ անկառավարելի զարկերից, այդ ջազի գինովցած ակորդներից, այդ թեյի բույրից, քո կապույտ ձայնից: Եվ, մխրճվելով ճռճռան ձյան մեջ, ես կփորձեմ արագացնել քայլերս, ու ճանապարհն այնքան երկար կթվա, կարծես երբեք տուն չեմ հասնելու:

Երբ վերջապես հասնեմ տան մոտ, հոգնած կհենվեմ մեր թաղի միակ լապտերի ձողին, աչքերս կփակեմ և կփորձեմ կուլ տալ թեյի բույրի, անձրևի կտկտոցի ու քո տաք ակորդների համը: Եվ այդ պահին կցանկանամ գոնե մեկ անգամ շրջվել ողջ ճանապարհին ինձ ուղեկցած զարկերի կողմն ու համոզվել, որ դա պատրանք էր: Բայց երբ շրջվեմ, քեզ կտեսնեմ` ինձ պես հոգնած, ինձ պես ձյունոտ, ինձ պես հարբած: Ես կփակեմ աչքերս, էլի կբացեմ, կնայեմ ուրիշ կողմ, հետո էլի քեզ կնայեմ ու նորից կշրջվեմ, էլի ետ կդառնամ` կնայեմ քեզ, որպեսզի համոզվեմ, որ ցնորք չես, որ ողջ ճանապարհին ես զգացել եմ քո սրտի զարկերը…

Դու կնայես ինձ քո խաղաղ աչքերով, և ես կներեմ այն փաթիլներին քո հայացքը Ես կզգամ, որ էլ չեմ կարոտում ինչ-որ բանի, և իմ աչքից մի կաթիլ արցունք կգլորվի: Այն կունենա իմ այն անհասցե կարոտի համը, որը մինչ քո հայտնվելը կանգնած էր կոկորդումս: Դու կմոտենաս ինձ ու կսրբես այդ մի կաթիլ արցունքը, և այդ կեսգիշերվա կախարդական մթության մեջ գոյություն կունենան մի լապտեր, այդ լապտերի դեղին լույսի տակ կանգնած երկու հոգի, այդ երկուսի վրա թափվող սպիտակ փաթիլներ, ձյան կուսական ճերմակություն և այդ համատարած ճերմակությունը փչացնող մի կարմիր շարֆ…

… Եթե ես մի օր հանդիպեմ քեզ, դա իմ ամենաանգույն օրը կլինի, և այդ հանգած սևուսպիտակության մեջ միայն քո նվիրած գույները կտաքացնեն ինձ…

Shushan nersisyan

Սիրել չհասցնողների մասին

Մենք հազիվ հասցնում ենք սիրահարվել, ուր մնաց սիրել հասցնենք…

Ողջ մանկության ընթացքում սիրահարվում ենք բակի ամենագեղեցիկ տղային կամ ամենանուրբ ձայնով աղջկան ու հավատում՝ նրանց հետ անցկացրած հերթական օրը չի հասնելու ավարտին: Դպրոցներում սիրահարվում ենք դասարանի ամենալավ սովորողներին ու սրտի աննկարագրելի թրթիռով երազում հերթական տեղափոխության ժամանակ նրա կողքին նստելու մասին: Սիրահարվում ենք դասարանի աղջիկների համար ամեն րոպե կողքի դասարանի տղաների հետ կռվի պատրաստ մեր դասընկերներին: Համալսարաններում սիրահարվում ենք բարձր կուրսի տղաներին կամ ցածր կուրսի աղջիկներին, հանդիպումներ փնտրում դասամիջոցից դասամիջոց: Սիրահարվում ենք լսարանի դուռը պատահաբար բացող տղաներին կամ աստիճաններն արագ բարձրացող աղջիկներին: Մի դասաժամի տևողությամբ սիրահարվում ենք երիտասարդ դասախոսներին: 25 վայրկյանի տևողությամբ սիրահարվում ենք անցումներում, մինչև լուսակիրը կփոխի հերթական գույնը, ու մի քանի գիծ քայլելուց հետո բաժանվում նրանցից: Սիրահարվում ենք ամեն օր մեզ հետ կանգառներում հայտնված անծանոթ աղջիկներին, փողոցում մեզ մի քիչ երկար նայող տղաներին: Մի քանի կանգառի տևողությամբ սիրահարվում ենք մեզ հետ նույն երթուղայինում հայտնված գեղեցիկ ուղևորներին, որոնց կորցնում ենք երբեմն հաջորդ, երբեմն մի քանի կանգառ հետո, ծայրահեղ դեպքում սիրահարվում ենք այդ նույն երթուղայինների վարորդներին ու նրանց հետ գնում մինչև վերջին կանգառ: Խանութներում սիրահարվում ենք գեղեցիկ վաճառողուհիներին կամ երիտասարդ առաքիչներին ու հրճվում նրանց կողմից մեր՝ առաջ գցված հերթերի համար: Սիրահարվում ենք մեր ծնողների ընկերների երեխաներին և ուրախանում՝ իմանալով նրանց հետ կազմակերպվելիք հերթական հավաքույթի մասին: Սիրահարվում ենք մեր եղբայրների ընկերներին ու քույրերի ընկերուհիներին ու նրանց միջոցով հանդիպումներ փնտրում, շոյվում ենք, երբ բարևում են ու մեր անունն արտասանում: Սիրահարվում ենք ընկերական հավաքույթներում, ու հետո փորձում հանդիպումներ ստեղծել, մի պարի տևողությամբ էլ սիրահարվում ենք պարի հրավիրող տղաներին կամ այդ հրավերները չմերժող աղջիկներին: Սիրահարվում ենք թատրոններում՝ մեջտեղի շարքերում նստած տղաներին, զբոսայգիներում՝ միայնակ գիրք կարդացող աղջիկներին: Մենք սիրահարվում ենք սպիտակ վերնաշապիկով տղաների ու մազերն անփույթ հավաքած աղջիկների: Մենք սիրահարվում ենք մեր կարդացած գրքերի հերոսներին, նայած ֆիլմերի հերոսուհիներին: Մենք նույնիսկ համարձակվում ենք սիրահարվել մեր ընկերուհիների ընկերներին կամ ընկերների հավանած աղջիկներին, բայց երբեք չենք համարձակվում սիրել:

Մենք սիրել չգիտենք, մեզ նմանները միայն սիրահարվում են: Սիրահարվում են ու չեն ամաչում դրա համար: Մեզ դուր է գալիս մեկի սանրվածքը, մյուսի ժպիտը, երրորդի պահվածքը, մեկ ուրիշի քայլվածքի ինքնավստահությունը, մեկի ձայնը, մյուսի ճաշակով վանդակավոր վերնաշապիկը: Մեզ նմաները սիրահարվում են անընդհատ, օրական մի քանի անգամ, իսկ սիրել մենք չենք հասցնում…

Սիրելը ծանրակշիռ, լուրջ մարդկանց գործ է, իսկ մեզ նմանները խուսափում են պատասխանատվությունից, մենք խուսափում ենք սիրելուց, որովհետև չափաբաժինը շատ է ու միանգամից, խուսափում ենք սիրելուց, որովհետև այն անցողիկ չէ, այն գալիս է ու չի գնում: Մենք սիրահարվում ենք, որ հանկարծ չսիրենք: Սիրում են հասունները, իսկ մենք այդպես էլ չհասցինք հասունանալ, գուցե էլ երբեք չհասունանանք, դրա համար էլ մեզ սիրում են, իսկ մենք դեռ միայն հասցնում ենք սիրահարվել…

Չես կարող անընդհատ զարգացող ոլորտում տեղում կանգնած մնալ…

Զրույց երիտասարդ ծրագրավորող Ալեքսանդր Բաբկայի հետ

Պոլիտեխնիկը ինձ համար մի վայր է դարձել, որտեղ ես ամեն օր նոր, հետաքրքիր ու ոգեշնչող մարդկանց եմ հանդիպում: Ու սեպտեմբերը նաև Ալեքսանդրի հետ ծանոթությամբ էր նշանավոր: Ալեքսը իմ համակուրսեցին է, ով 17 տարեկանից Picsart ընկերությունում է աշխատում (Picsart-ի մասին դեռ առանձին կպատմեմ):

-Ալեքս ինչպե՞ս ստացվեց, որ 17 տարեկանում սկսեցիր աշխատել, այն էլ այդպիսի նշանավոր ընկերությունում:

-Երբ որ հիմնական դպրոցից հետո Պոլիտեխնիկական համալսարանի ավագ դպրոց ընդունվեցի, մտածում էի, որ ֆիզիկայով եմ շարունակելու ուսումս: Բայց ժամանակի ընթացքում հասունացավ այն միտքը, որ ուզում եմ ծրագրավորում սովորել: Ընկերներիցս մեկը ինձ ուղղորդեց, ինչի արդյունքում սկսեցի Microsoft Innovation Center-ում ծրագրավորման դասընթացների հաճախել: Այդ ժամանակ ես դեռ 15 տարեկան էի: C#-ի (ծրագրավորման լեզու) երկու մակարդակները ավարտելուց հետո պրակտիկա անցա Volo ընկերությունում: Պրակտիկայի ընթացքում հարցազրույցից և թեստից բաղկացած առաջին փուլը հաղթահարեցի, իսկ երկրորդ փուլը, որից հետո պետք է աշխատանքի անցնեի՝ չանցա, ասացին՝ փոքր ես: Մի քանի ամիս ուղղակի տանը ինձ համար զբաղվում էի, մինչև որոշեցի ուժերս Picsart-ում փորձել: CV-իս ուղարկեցի, կանչեցին հարցազրույցի, և մեկ ամիս փորձաշրջանը անցնելուց հետո պաշտոնապես աշխատանքի անցա:

-Աշխատանքի սկզբում բավարարո՞ւմ էին արդյոք ունեցած գիտելիքներդ:

-Picsart ես գնացել եմ այն գիտելիքների բազայով, որը ինովացիոն կենտրնում էի ստացել: Այսինքն՝ C#, OPP-ի բազային գիտելիքներ, Web ծրագրավորման հիմունքներ ու Asp.Net MVC-ի պրակտիկա էի անցել: Բայց ըստ իս, IT-ն այն ոլորտն է, որտեղ գիտելիքներդ երբեք մինչև վերջ չեն բավարարում: Դու անընդհատ ինչ-որ նոր բան ես սովորում: Երևի յուրաքանչյուր ծրագրավորողի համակարգչում Google search-ը օրը 24 ժամ աշխատում է, որովհետև աշխատանքային պրոցեսի ընթացքում դա ուղղակի անխուսափելի է:

-Դու քեզ թիմային խաղացո՞ղ ես համարում:

-Ես կարծում եմ, որ թիմում աշխատել իմանալը շատ կարևոր է: Որպես կանոն թիմային աշխատանքը ավելի լավ արդյունք է տալիս, քան երբ անհատական ես աշխատում: Այստեղ հավաքվում են ամենատարբեր մտածելակերպով, հմտություններով ու գիտելիքներով մարդիկ, ովքեր միևնույն գաղափարի շուրջ հավաքվելով, իրար լրացնում են, և աշխատանքը ավելի դյուրին ու ամբողջական են դարձնում: Picsart-ում թիմ հասկացողությունը կա, և ինձ հատկապես դուր է գալիս այն փաստը, որ թիմերը անընդհատ իրար հետ փոխազդում են: Եվ բացի քո թիմի աշխատանքից, դու հնարավորություն ունես հետևել այլ թիմերի աշխատանքին նույնպես: Իմ 8 հոգանոց թիմում ես միակ տղան եմ: Եվ այո, թե՛ այդ փաստը, թե՛ աշխատանքը այս թիմում, ինձ ավելի քան դուր է գալիս:

-Ո՞րն է քո դերը թիմում:

-Հեշտ չէ աղջիկների թիմում միակ տղա լինելը, պետք է բարձր տրամադրություն միշտ ապահովես: Դրա համար էլ ահավոր շատախոս եմ…

-Եթե պատկերացնենք, որ Picsart-ը չկա, այլ կազմակերպություններ կա՞ն Հայաստանում, որտեղ կցանկանայիր աշխատել:

-Բարեբախտաբար Picsart-ը կա, և անկեղծ ասած, դեռևս չկա այնպիսի կազմակերպություն, որը կնախընտրեի Picsart-ի փոխարեն: Իրականում աշխատանքի համար դիմելուց առաջ ես հստակ գիտեի, որ չեմ ուզում ձանձրալի գրասենյակում նստել, որտեղ երբեք ոչինչ չի կատարվում: Picsart-ը ոչ միայն մասնագիտական աճ է ապահովում, այլ նաև նպաստում է սեփական անձի զարգացմանը: Անմիջական ու ազատ աշխատանքային մթնոլորտ կա, որտեղ ամեն օր նոր գաղափարներ են կյանքի կոչվում:

-Ինչի՞ վրա ես հիմա կոնկրետ աշխատում:

-Մեր թիմը գրում է Picsart հավելվածը Windows օպերացիոն համակարգի համար: Մեր վերջին հզոր թարմացումն այն եղավ, որ մինչև Նոր տարի Windows-ի հավելվածը հասցրեցինք ավելի հզոր ու նոր տեսքի: Ընդհանուր ծրագրի, գործիքների որակային փոփոխություններ ենք իրականացրել և ինտերֆեյսն ենք ձևափոխել, ծրագիրը հարմարացնելով Widescreen-ներին (լայնէկրան սարքեր):

-Հե՞շտ է ուսումը և աշխատանքը համատեղելը:

-Ես փորձում եմ մաքսիմալ իմ ժամանակը աշխատանքիս տրամադրել: Հեշտ չէ, որովհետև ստիպված ես ամբողջ շաբաթվա դասերը սովորել ազատ երկու օրվա ընթացքում, էլ չասեմ` քննությունները: Ու դրա հետ մեկտեղ ուզում ամեն ինչից տեղեկացված լինել: Հատկապես իմ մասնագիտության մեջ ինքնակրթությունը չափազանց կարևոր է, որովհետև չես կարող անընդհատ զարգացող ոլորտում տեղում կանգնած մնալ: Բայց ցանկության դեպքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է հասցնել:

-Ի՞նչ ես կարծում, ինչքանո՞վ կկարողանաս այստեղ քո նպատակները և գաղափարները իրագործել:

-Ես ամեն օր այստեղ ավելի շատ բան եմ սովորում, բայց նաև գիտեմ, որ ամեն դեպքում կգա մի օր, որ ուղղակի էլ աճելու տեղ չի լինի: Ու հաստատ կգա այն պահը, որ առաջ գնալու համար, պետք է սկսել սեփական գաղափարները իրագործել:

seda mkhitaryan

Զրույցներ Լուսնի հետ

Չգիտեմ, դժվար է…

Ինչը, չեմ հասկանում։

Այ, հենց դա է ամենադժվարը` հասկանալը։

Հա, գիտեմ, էդպիսի մարդիկ կան, ավելի ճիշտ, մարդկանց մի խումբ, որ իրենց համար դժվարություններ են ստեղծում, ու դրանք դարձնում իրենց անհաջողության պատճառը։ Արհեստական։ Ոնց որ իրենք։

Քո կարծիքով ես էդ մարդկանցից եմ։

Իմ կարծիքով դու էդ մարդկանց խմբից ես։

Ըհըմ… Հումորդ գնահատում եմ։ Հա, ինչ էի ասում…

Հա, ըստ քեզ դժվար չի ամեն օր շուտ արթնանալը, ամեն օր գոնե մի քիչ կարդալը, ինչ որ բան սովորելը։ Հա, փորձել եմ։ Բոլորն էլ փորձում են։ Ու գիտե՞ս ովքեր են հաջողության հասնում։ Նրանք, ովքեր ասենք առավոտյան գնում են վազելու։ Դե ասա, քանի՞ անգամ ենք պայմանավորվել, որ առավոտյան գնանք վազելու։

Շատ։ Ամառը ամեն օր։ Ո՞ւ…

Ու չէինք գնում։ Այ, հենց էդպես էլ մնացած բաներն ենք անում։

Գուցե 20-ից հետո ինչ որ բան փոխվի։

Բալզակն էր ասում, չէ՞, որ մարդիկ գիշերները աշխատում են միայն 20 տարեկանից հետո։

Չգիտեմ, եթե անգամ այդպես է…

Էսօր մեկը գրել էր։ Հնդկաստան է գնում։ Ասաց, որ մտածել է, որ ես ուրախ կլինեմ, դրա համար է ինձ ասում։ Ուրախացա։ Արժանի մարդ է։

Բայց Հնդկաստա՞ն։

Դե հա, ինչ կա որ։

Հնդկաստանը երազանքի երկիր չի։

Երևի ճիշտ ես, բայց կարևորը փորձում է։ Ես դա էլ չեմ անում։ Չէ որ դժվարը առաջին անգամն է։

Էլի դժվա՞ր։

Ըհմ, էդ բառից սկսվեց ամեն ինչ։

meri antonyan

Ուզում ես

(տղայի անունից)

Երբ քեզ անվերջ ուղեկից տխրությանդ հետ էլ յոլա չես գնում, երբ մի երեկո մենակ ես մնում ինքդ քեզ հետ անտանելի կիսախավարի մեջ, ուզում ես, որ էդ պահին գոնե մեկը կողքիդ լինի։

Ուզում ես՝ մեկը լինի, որ ամենաուժեղ ցավիդ պահին ամուր գրկես, ու ցավն ինքն էլ մոռանա, որ կար։

Ուզում ես, որ երբ տղերքի հետ կերուխումից հետո տուն գնաս, մարմինդ շպրտես բազմոցին, մեկը լինի՝ զանգես, օրվա արկածներդ պատմես ու խմածդ բաժակների քանակը «զեկուցես», հեռախոսի մեջ կամացուկ, քո համար անհանգստացող ձայն լսես, որ պահանջի խոստանալ, որ էլ երբեք էդքան չես խմի ու մյուս անգամ հարբած մեքենայի ղեկին մոտ չես գնա։

Ուզում ես, որ մեկը լինի, որ իր համար թեյ պատրաստելուց միշտ մեկն էլ քո համար խոհանոցում թողնի, որ աշխարհում վերջապես գտնվի մեկը, որ քեզնից էլ լավ իմանա, թե սուրճն ինչքան շաքարավազով ես նախընտրում, որ հաճախ սեղանիդ քո սիրած քաղցրավենիքը թողնի ու կոնֆետների մեջ քո սիրածը գուշակելու հարցում երբեք չսխալվի։

Ուզում ես՝ լինի մեկը, ամբողջ օրը գնա-գա, մեկ՝ խառնված մազերդ կարգի բերի, մեկ՝ օձիքդ ուղղի, միշտ հոգ տանի քո մասին, իր ջերմությունը տա քեզ ու երբեք չհոգնի։

Ուզում ես, որ երբ ծխելուց լինես, մեկը՝ մի փոքր-մոքր մեկը, անսպասելի հայտնվի կողքիդ, կլորացած աչքերով քեզ նայի, ու դու ինքդ քեզ խոստանաս, որ գոնե էդ խոշոր աչուկների փայլի համար էս անգամ կփորձես ծխելը թողնել։

Ուզում ես, որ մեկը լինի՝ աշխատանքից հետո տուն ուղեկցես, դու էլ հետը քայլես, մեկի փափուկ ձեռքը ձեռքիդ մեջ՝ կտրվես օրվա ծանր մտքերից ու քեզ մի քիչ երջանիկ զգաս։

Ուզում ես, որ մեկի համար լինես ուժեղ, իսկական հերոս, ինքն էլ լինի քո աղջիկը, որ իրեն կողքիդ ապահով զգա, որ դու իր հայացքում անսահման վստահություն տեսնես, որ ինքդ էլ քեզ վրա զարմանաս, թե ինչքան ուժեղ կարող ես սիրել փոքրիդ․․․

Ուզում ես՝ մեկը լինի, որ դու էլ երբեք մենակ չլինես։

mariam nalbandyan

Ուսանողական էտյուդներ

Կատարվող դեպքերը, հերոսները և անունները հորինված են, և ցանկացած համընկնում իրականության հետ, պատահականություն է։ 

Աստիճաններ

Արևն արդեն թեքվել էր զենիթից՝ հայտարարելով օրվա երկրորդ կեսի սկիզբը, երբ երեք ուսանողներ իրար մի կերպ հրելով փորձում էին չորրորդ հարկ հասնել։ Անուշը մինչև լսարանի մուտքը առաջարկում էր հետ գնալ ու դասի չնստել, Մարիամը ինչպես միշտ, թափում էր ձեռքի մեջ եղած ամեն ինչ ու մի ձեռքից մյուսը փոխում գրինֆիլդի մորու համով առանց շաքարավազի թեյի թղթե բաժակը, որը այրում էր իր՝ սովորականից ինչպես միշտ սառը ձեռքերը։ Թեյը հինգ րոպե առաջ էր ձեռք բերել համալսարանի կողքի պատճենելու, ինտերնետից օգտվելու, թեյ ու սուրճ խմելու, հաց ուտելու տեղից, արտաբերելով՝ ինձ ինչպես միշտ, իսկ Անուշը ահագին ուրախացել էր, որ երրորդ տարում իրենք արդեն ունեին իրենց «ինչպես միշտ»-երը համալսարանի կողքի բազմաֆունկցիոնալ տպա-սրճարանում։ Երրորդը՝ Անետը, փորձում էր թույլ չտալ դեպքերին շեղվել իրենց բնականոն ուղուց։ Նա քայլում էր վերջից, որպեսզի Անուշին թույլ չտա շրջվել ու հետ գնալ, վերցնում էր Մարիամի գցած շարֆը, տալիս ձեռքը, որովհետև վերջինս սեփական թեյն էլ շուռ տար՝ չէր նկատի, ու Անուշի մեջքից հրում էր, որովհետև սա էլ կանգնել ու հրաժարվում էր դասի գնալ։

-Դե, բարձրացեք, ուֆ, Անուշ, սուս մնա, Մարիամ, շարֆդ էլի գցեցիր, դուք ո՞նց եք ֆրանսերենի քննություն տալու, էս ինչ «արխային» եք ընկել, շարժվի Անուշ, ո՞ւր․․․

Մարիամին իսկապես շատ էին զվարճացնում էսպիսի տեսարանները, երբ Անետը, հոգատար մոր նման փորձում էր փրկել իրենց գիտելիքները, հեռու պահել հիմարություններ անելուց, կամ, գոնե մի քիչ սթափ մտածել։

-Մեկ ա, ոչ մի բան չեմ խոսում ես էդ դասին, ինձ չի օգնում ֆրանսերենը, բան չեմ անում,- բողոքում էր Անուշը՝ հազիվ մի աստիճան էլ բարձրանալով։

-Է, անեիր տնայինը։

-Արել եմ, բայց չեմ ներկայացնելու, չեմ ուզում։

-Մարիամ, գրողը տանի, սուս մնա։

Մարիամը ծիծաղից ավելի դանդաղ էր բարձրանում, եթե իհակե, դա կարելի է բարձրանալ համարել, թեյը հենել էր բազրիքին ու հռհռում էր ստեղծված իրավիճակից։

Անետի խիստ հայացքից հետո բոլորով շարունակեցին բարձրանալ ու շարքով խելոք մտան լսարան ու զբաղեցրին իրենց տեղերը։

Մի բան պակաս էր։

-Մերին ո՞ւր ա։

-Շատ եմ իմանում։ Էլի ուշանում ա։

***

Լեկցիա

-Վայ գրողը տանի դու կփոխվե՞ս, թե՞ չէ։

Անետը էլի խոսում էր հեռախոսի թվերի հետ ու համոզում րոպեն ցույց տվող թվին շուտ փոխվել։ Անուշը հեռախոսով ինչ-որ խաղ էր խաղում, Մերին միակն էր լսարանում, որ դաս էր լսում, իսկ Մարիամը գլուխը սեղանին դրած քնել էր։

Լեկցիան մնում էր օդի մեջ ու իրեն հաղորդակից էր դարձնում միայն Մերիին։ Վերջինս մեկ-մեկ հարցեր էր տալիս, որոնցից Մարիամը վեր էր թռչում տեղից։

-Աստվածնե՜ր, Մերին դաս ա լսո՞ւմ։

-Ըհը։

-Ուրեմն կարանք մենք չլսենք, չէ՞։

-Ըհը։

Իրար հետ սովորելով չորս աղջիկները ձեռք էին բերել աններելի սովորություն․ իրենցից մեկը եթե մի բան գիտի, հաշվում են, որ մյուսներն էլ գիտեն, ու էլ չեն հետաքրքրվում։ Որովհետև քննություններից առաջ իրար բացատրում ու սովորեցնում են։ Իսկ չորսից դաս լսողը միշտ Մերին էր դուրս գալիս, մեկ-մեկ էլ Անուշը։ Անետն ու Մարիամը, երբ, իհարկե, Մարիամը քնած չէր լինում, խոսում էին իրար հետ ինչից ասես։ Էս երկուսը էնքան արագ ու աննկատ էին սովորել խոսել, որ աշխարհի բոլոր թեմաները քննարկելուց հետո նայում էին ժամին ու տեսնում, որ դասից մի րոպե է անցել։

***

Կարևոր դաս

Մարիամը շրխկացրեց երթուղայինի դուռը ու իր ունեցած բոլոր ոտքերով սկսեց վազել։ Վազում էր նա, եթե անկեղծ լինենք, ոչ այնքան։ Մի կերպ տարբեր մարդկանց շրջանցելով ու բաց դռան առաջ ոչ մեկին չզիջելով՝ հասավ լսարան։ Կարևոր դաս է։ Իրականում, ամեն կիսամյակ մի էսպիսի դաս լինում էր, որից Մարիամը ֆոբիա ուներ։ Մեռներ՝ չէր բացակայի, չուշանալու համար էլ կյանքը կտար։ Մի շարժումով վերարկուն կախիչին շպրտելուց հետո նետվեց իր համար ազատ թողած չորրորդ աթոռին։

-Մար, պրիվետ, ինչ կա՞։

-Սկսե՞լ ա։

-Չէ, տեսա՞ր էն ուղարկածս նկարը․․․

-Սուս մնա, սկսվում ա։

Մարիամը հանեց տետրը, գրիչը, հավաքեց մազերը, ու մյուս երեքն իմացան՝ առաջիկա մի ժամ 20 րոպեն պետք չէ Մարիամին ձեռք տալ, որովհետև կարծում է, թե մի վայրկյան էլ շեղվի, էդ մի վայրկյանում կասվի ամենակարևոր բանը, որը ինքը բաց կթողնի ու հետո հոգին էլ տա սատանային՝ չի լրացնի։

 

***

Դասամիջոց

Մարիամը արդեն հագնված նվնվում էր։

-Վայ, դե պրծեք, գրողը տանի, էս ինչ երկար եք հագնվում, Մերի, լավ էլի․․․

Դասամիջոցից արդեն տասը րոպե անց չորս աղջիկները կիսամեռ դեմքերով ուտելիք էին առնում։ Հետո կիսամեռ դեմքերով ուտում էին, հետո վազում համալսարանի մոտի կատուների հետևից, հետո իրար ինստագրամով վիդեոներ ցույց տալիս, հետո իրար ինչ-որ անհասկանալի բաներ պատմում, հետո դասամիջոցից անցավ ևս տասը րոպե։

Գրողը տանի։ Էս ինչ արագ ենք։

-Եկեք չնստենք դասի, էլի։

-Հաց ենք կերել, ափսոս ա։

-Ըհն, չնստեն, совсем распустились,- զգուշավորը, ինչպես միշտ, Անետն էր, որը ջղայնացած ժամանակ (և ոչ միայն) ռուսերեն էր խոսում։

-Միիիի անգամ։ Մի՜ անգամ ընդամենը դասի չենք նստել, Անետ, մեզնից դոձիկ չկա։

-Ըհն, շատ լավ ա։

Մնացած ամբողջ ժամանակը (շռայլ տասը րոպե) վերադառնում էին խանութից համալսարան (հեռավորությունը 100 մետր լինի հազիվ), ու կռվում՝ գնան ներս, թե մնան դուրսը։ Հետո Անուշը, ինչպես միշտ, հիշում էր, որ տնային ունի վերջացնելու, ու նրանք սկսում էին իրար հրելով մի կերպ չորրորդ հարկ բարձրանալ․․․

***

Վիդեոչատ

Ամեն կիսամյակի վերջում գալիս էր վիդեոչատերի ժամանակաշրջանը, երբ վերոնշյալ չորսը փորձում էին միասին գլուխ հանել դասերից։

-Մերի, էդ տեսախցիկի ֆիլտրը անջատի, կենտրոնացի, դաս ենք անում։

-Իմ excel-ը չի աշխատում։

-Ո՞ւմ տնեցիք են գոռո՞ւմ։

-Իմ excel-ը չի աշխատում։

-Ո՞ր խնդիրն անենք։

-Excel-ս չի աշխատում։

-Վա՜յ դե․․․

-Ու սա մեր կյանքի լավագույն տարիներն են․․․

-Մարիամ, էդ կատվի վիդեոն անջատի, Մերի, դու էլ էդ ֆիլտրը, Անետ, excel-դ փակի, դեպրեսիադ էլ հետը, սկսում ենք․․․

-Եղավ, Անուշ․․․

-Խնդիր համար մեկ․ սկսեցինք։

Դե, սկսեցինք։