Արդեն երկու շաբաթ է, ինչ ոչինչ չեմ գրել։ Պատճառն այն էր, որ շուրջս ամեն ինչ նույնն էր։ Տնից դպրոց, դպրոցից տուն, դաս, հարևաններ, սուրճ, բամբասանք…

Իմ նյութերում հաճախ եմ գրել մեր գյուղի՝ Սոլակի, մեր  թաղի ու հարևանների մասին։ Եվ իրոք, այդ հարցում չեմ սխալվել։ Մեր թաղը տարբերվում է մյուս բոլոր թաղերից։ Այստեղ հարևանները շատ մտերիմ են, համերաշխ ու կազմակերպված։
Այս երկուշաբթի էր, երբ դասից տուն եկա ու տեսա՝ հարևանները գումար են հավաքում ու ինչ-որ ծախսի ցուցակ են գրում։ Պարզվեց՝ թաղի կանայք որոշել են մի լավ քեֆ անել։ Տատս, ով թաղում հայտնի է որպես լավ քաբաբ պատրաստող, այդ գործը վերցրել էր իր վրա։ Եվ ահա, քեֆը պատրաստ էր։ Պետք էր ընդամենը գումար հավաքել ու միս գնել։ Գումարը հավաքել էին, միսը գնել էին ու մի քանի բան էլ ավել էին գնել։ Տատս մսի մարինադը պատրաստել էր, հաջորդ օրը քաբաբը պետք է պատրաստեին։ Ամեն բան լավ էր, բացի նրանից, որ թաղի երեխաները դասի էին, բայց դա կանանց չխանգարեց։

Առավոտյան նրանք ավարտել էին տան գործերը և հավաքվել էին մեր տանը։ Կրակը վառել էին, միսը խփել շամփուրներին։ Մեծերը կրակի մոտ էին, իսկ հարսները տանը սեղան էին գցում ու երեխաներին զբաղեցնում։ Սեղանը լի էր, իսկ այն, ինչ պակաս էր, հարևաններն իրենք էին բերել իրենց տներից։ Կանայք ուրախ էին, գոհ իրենց կատարած գործից։ Ողջ ընթացքում կատակներ էին արել, երգել ու մի քիչ էլ խմել։ Քեֆն ամփոփել էին սուրճով ու քաղցրավենիքով։ Չէին մոռացել նաև դպրոցում գտնվող երեխաների մասին, բոլորին բաժին էին պահել։ Այս մասին ինձ տատս էր պատմել, բայց քաբաբի համից կարելի էր եզրակացնել, որ քեֆը շատ լավ էր անցել։
Եվ իրոք, վստահ կարող եմ ասել, որ մեր թաղն ուրիշ է։ Մենք  կարողանում ենք մեր կյանքը հետաքրքիր դարձնել ու չնվնվալ:

Ես Սեդան եմ: Մեծացել եմ տատիս ու պապիս երգերի, տաք ձեռքերի ու ջերմ համբույրների ներքո: Ամենավառ հիշողությունները մանկությունիցս տատիս կատակներն ու պապիս համբուրելիս նրա ծակող ընչացքն են: Տարիներ են անցնում: Ես՝ մեծացել, տատս ու պապս էլ գնալով փոքրացել են: Չնայած տարիքին՝ երկուսն էլ քրտնաջան աշխատում են, կառուցում տուն՝ լեցուն ժպիտներով ու լավ հիշողություններով:

Եկավ մի օր, երբ իմացա, որ շուտով միգուցե էլ չլսեմ տատիս հաճելի ձայնը, չտեսնեմ բարի ժպիտը, չլսեմ հոգնած տնքտնքոցը:
Ու եկավ մի օր, երբ համախմբվեցին մեր տան սյուները, պատերը… Համախմբվեցինք մենք, համախմբվեց մի ընտանիք՝ աշխարհի տարբեր ծայրերից, այդ օրերին բոլորս միասին աղոթեցինք, ու աննկատ չմնացին մեր աղոթքները:

Միայն տատիս անկոտրում կամքն ինձ ստիպում էր եկեղեցում ոչ թե ծնկաչոք լացել, այլ գլուխս բարձր աղոթել: Երանի տատիս` «Ես կապրեմ, ինձ բան չի լինի»-ն լսելու փոխարեն նորից գլուխս դնեի ծնկներին ու զգայի, թե ինչքան ջերմություն կա այդ ծերացած ձեռքերի մեջ:

Ես Սեդան եմ: Անունս դրել են տատիս պատվին, բայց Սեդա տատիցս ոչ միայն անունն եմ ժառանգել, այլ նաև կամքի ուժ, եռանդ ու ժպիտ: Մի ժպիտ, որը ամենահիվանդ ժամանակ էլ կապրեցնի, ամենացուրտ ժամանակ՝ կջերմացնի, ամենաանհույս ժամանակ էլ հույս կծնի ապրելու ու պայքարելու՝ հանուն տան սյուների ու պատերի:

Ես սև կատու եմ՝ անհաջողությունների տոպրակ:

Իմ սիրտը րոպեում կատարում է մոտ 130 զարկ, այսինքն՝ երկու անգամ ավելի, քան մարդու սիրտը: Ես երևի երկու անգամ ավելի եմ ապրում, քան մարդը և խոսքը բացարձակ տարիքի բազմապատկման մասին չէ: Ինձ անիմաստ պետք չէ ծերանալ, որովհետև ես պահեստային 9 կյանք ունեմ: Ու կապրեմ մնացած 8 կյանքերը, իսկ այ դու կմահանաս փոթորիկի ժամանակ: Երևի: Հաստատ: Չէ, սա բոլորովին երեք գլխանի ու թևավոր անեծք չէ: Դու փոթորիկի ժամանակ կմահանաս, եթե վատ վերաբերվես ինձ: Չնայած մեր իրականությունում մենք առհասարակ չենք վերաբերվում իրար: Ուրեմն չես մահանա: Կարող եմ հանգիստ շունչ քաշել: Երևի: Հաստատ:
Ես հուսով եմ, որ դու չունես այլուրոֆոբիա, այլ կերպ ասած՝ վախ կատուներից: Հուսով եմ՝ չունես այլուրոֆոբիա, որովհետև ես ուզում եմ՝ ինձ սիրես: Պահիր ինձ քո փայտե տնակում, որը էս մոլորակի մյուս ծայրին է: Սա խնդրանք է և ոչ հրաման: Ես ընտիր կողակից կարող եմ լինել: Գտիր ինձ Բամբիռի քարաշեն ու շքեղ դղյակի ներսում, ես էնտեղ վազվզող սև կատուն եմ, այլ ոչ դիցուհին: Ցավոք: Երևի: Հաստատ: Հա, ինչ էի ասում, ինձ պահիր քո փայտե տնակում, էնտեղ մենք կլինենք միասին ու մենակ: Տնակում մենք կերգենք whenever I’m alone with you տողը մի հազար անգամ, ավելի ճիշտ, դու կերգես, ես՝ կմլավեմ: Ես անձրևին դուրս չեմ գա, որ հետո չկեղտոտեմ տունդ, լիքը սիրելով անձրևը: Ես տոնածառդ շուռ չեմ տա, որ խաղալիքների հետ հանկարծ սիրտդ չփշրեմ: Ես, ատելով խոստումներ տալը, խոստանում եմ՝ տունդ տակնուվրա չեմ անի: Ես շատ խելոք կպահեմ ինձ, միայն թե դու պահիր ինձ քո սրտում, մտքում, հիշողություններում ու էլ որտեղ կուզես: Ու վերջում, ես կկորչեմ մեր փայտե տնակից ու քո կյանքից, երբ դադարես իմ մասին մտածել, հոգ տանել իմ մասին, գրկել ու սիրել, երբ դադարեմ քոնը լինել, երբ լուսնի մահիկը դադարի ժպտալ, երբ Սիրիուսը դադարի փայլել՝ լինելով ամենապայծառ աստղը, երբ ես, ի վերջո, դադարեմ Զեմֆիրա լսել… Այսինքն երբե՞ք: Երբեք, երբեք: Երևի: Հաստատ:
Ես սև կատու եմ՝ սենտիմենտալության ճիչ:

Մի քանի տարի առաջ, երբ սկսեցի մտածել համայնքիս ու նրա խնդիրների մասին, հասկացա, որ առաջնային խնդիրը երիտասարդների ներգրավման պակասն է քաղաքի զարգացման հարցում: Այդ ժամանակից երազանք էր կարծես՝ համայնքում լինել մեկը, ով կհամախմբի մի շարք երիտասարդների, ու կլինի քաղաքի զարգացմանը մասնակցելու իր իրավունքը իրականացնող վառ օրինակ:

Շատ չանցած երազանքս փորձեցի մոդելավորել ու հստակ հասկացա, թե ինչ եմ ուզում ու ինչպես պետք է նպատակիս հասնեմ: Ցանկանում էի ստեղծել երիտասարդական ավագանի, որը իրական ավագանու հետ համատեղ կգործի, վեր կհանի ու կփորձի լուծումներ տալ քաղաքի խնդիրներին: Ամենակարևորը բոլորին իրազեկելն է այն մասին, որ ունենք քաղաքի զարգացմանը մասնակցելու իրավունք, ինչն էլ պատճառ դարձավ info-կանգառներ ստեղծելու գաղափարին:

Նպատակիս շուրջը մտածելու համար երկար ժամանակ չպահանջվեց: Գարնանը տեսա ՄԱԿ-ի հայաստանյան ասոցիացիայի հայտարարությունը Կոտայքի մարզի երիտասարդների համար: Կազմակերպվելու էր դասընթաց այն երիտասարդների համար, ովքեր ցանկանում էին լուծել որևէ խնդիր իրենց համայնքում, սակայն բոլոր 25 մասնակիցներից պետք է ընտրվեին երեքը և խմբով աշխատեին որևէ համայնքում: Այդ երեքից մեկը լինելու ցանկությունը շա՜տ մեծ էր: Եվ, շատ չանցած, ես այդ խմբում էի՝ Կոտայքի մարզի նախաձեռնող ակտիվ խմբում, որը հետագայում անվանվեց ԱՐՄԱՏ: Խմբում ինձ հետ են Կարոն և Շուշանը: Լինել խումբ և աշխատանքը կատարել խմբով. ես դա վայելում եմ նրանց հետ: Այսօր կարող եմ ասել, որ ԱՐՄԱՏ-ը՝ Կարոն և Շուշանը, իմ ձեռքը բռնած քայլում են դեպի նպատակ: Նպատակ, որը ունեցել ենք երեքս:

Վերջին շրջանում մի ուսումնասիրություն էի կատարում այն մասին, թե ինչով են զբաղված գյուղացիները։ Նրանց գործերը բազմազան են, բայց ժամանակը քիչ է։ Բոլորը հավաքում են ծառի տակ մնացած ընկույզները ու մաքրում են տերևները։ Գյուղացիների մի մասը սովորություն է ձեռք բերել և հավաքած տերևները ոչ թե վառում, այլ հավաքում է պարկերի մեջ ու ամեն չորեքշաբթի տալիս աղբատար մեքենաներին։ Դա և՛ հեշտ է, և՛չի վնասում բնությանը։ Այս տարի շատ դժվար է փայտ գնելը, քանի որ փայտավաճառները չեն կարողանում գնալ անտառ և, եթե բերում են փայտ, ապա թանկ գնով։ Սա ևս մեծ խնդիր է գյուղացիների համար, որովհետև անցած տարի, եթե կարող էին փայտ գնել, իսկ փողը հետո տալ, այս տարի էլ չեն կարող։ Չնայած այս դժվարություններին՝ գյուղացիների մեծ մասն արդեն ձեռք է բերել փայտ և զբաղվում է դրա մանրացմամբ և փայտանոցներում տեղավորելով։ Գրեթե բոլորը հավաքել են իրենց այգիների բերքը և արկղերով պահել են մառաններում։ Այն գյուղացիները, ովքեր վերջացրել են դրսի գործը, զբաղվում են տնային գործերով։ Ոմանք ամփոփում են աշնանային բիզնեսի արդյունքները։ Ամփոփում են, թե որքան ընկույզ, արիշտա ու փոխինդ են վաճառել և որքան շահույթ են ստացել։ Մի մասն էլ նորից փոխինդ է պատրաստում, բայց այս անգամ արդեն տան համար։ Օրվա խաղաղ պահին կանայք ընկույզն են կեղևում, ընտրում սուջուխի համար նախատեսված ընկույզը։ Ի դեպ, գյուղացիներից շատերն ունեն խոզեր և աշխատում են այս ամիս նրանց լավ կերակրել, որպեսզի շատ միս ունենան և կարողանան ոչ միայն բավարարել ընտանիքի պահանջները, այլ նաև վաճառել։

Գյուղացիների առաջնային նպատակն է պատրաստ ու ապահով դիմավորել ձմեռը։