ani shahbazyan

Մանկության «այցեքարտը»

Ես ապրել և ապրում եմ Մալիշկա գյուղում: Մալիշկայում են գտնվում իմ բոլոր հարազատները, ընկերները: Իմմանկությունըանցել է և անցնում է գյուղում, երևի բոլորի մոտ էլ հարց կառաջանա, թե ինչո՞ւ է անցնում: Բացատրեմ, թեև ես արդեն 15 տարեկան եմ, բայց չեմ ուզում ինձ ժամանակից շուտ «մեծացնել» և ինձ դեռ չեմ համարում շատ մեծ: Մանկությունս անցել է տղաների միջավայրում: Մեր բակում իմ հասակի աղջիկներ չկային, բակի միակ աղջիկը ես էի և ինձ շատ տխուր և մենակ էի զգում: Տղաները ինձ իրենց հետ այդքան էլ չէին խաղացնում, կամ խաղացնելուց էլ միշտ ուզում էի, որ ամեն ինչ իմ ասածով լիներ: Երևի դրա համար չէին խաղացնում:

Մանկությունից երևի միակ դեպքն է, որ երբեք չեմ մոռանա: Գլխիս վրա ես մի մեծ սպի ունեմ: 7 թե 8 տարեկան էի, արդեն մթնել էր, ես և մեր հարևան Դավիթը դրսում էինք: Նա ինձ բարկացնելու համար բարձրաձայն գոռաց.

–Անի՜, գայլերն եկան…

Ես արագ վազեցի, որ մտնեմ տուն, հանկարծ սայթաքեցի և ընկա: Գլուխս խփեցի մեր դարպասին, և ահավոր վնասվեցի:Սակայն ամեն անգամ այդ սպին տեսնելով, հիշում եմ մանկությունս, ասես դարձել է մանկության «այցեքարտս»:

Հիմա ամեն ինչ փոխվել է: Բոլորը մեծացել են, մի մասն էլ գյուղում չեն, չկան այն խաղերը, որոնքխաղում էինք, հիշում եմ` «Հալամուլա», «Ֆուտբոլ», «Գործնագործ» և այլ խաղեր: Այս տարի առաջին անգամն էր, որ ամառային արձակուրդներին գյուղում չէի: Այնքան անսովոր էր: Ճիշտ է, ես գտա ռուս ընկերներ, բայց նրանք այն «համն ու հոտը» չունեին, ինչ մանկության ընկերները: Կարծում եմ, որ մարդն իր, ամենաանհոգ, ամենալավ, ամենագեղեցիկ, պահերն անցկացնում էմանկության ընթացքում և լավ ընկերների հետ: Ընտանիքից հետո նրանք են մեզ համար ամենակարևոր և ամենավստահելի մարդիկ:

Mane Babajanyan

Ժամանակն անզոր է

Ամեն ինչ սկսվեց չորս ամիս առաջ: Ընկերուհիներիցս մեկի ծննդյան օրը մտերմացա նրա դասընկերուհու՝ Սյուզիի հետ, ով բոլորովին նոր մարդ էր մեր շրջապատում: Այդ օրվանից հետո ես և նա էլ ավելի մտերմացանք: Հետո ստացվեց այնպես,  որ ես տեղափոխվեցի նրանց դասարան, և այժմ մենք մտերիմ ընկերուհիներ ենք: Իրականում մենք շատ տարբեր մարդիկ ենք, ու հենց դա էլ միավորում է մեզ,  որովհետև մենք լրացնում ենք միմյանց,  ինչպես ասում են, մեկը սիրտն է, մյուսը՝  ուղեղը: Մենք մեզ իրար հետ շատ լավ ենք զգում,  քանի որ ազատորեն կարող ենք խոսել ամեն ինչի մասին և վստահ լինել,  որ միմյանց հասկանում ենք ու կարող ենք օգնել իրար: Ամեն ինչ հրաշալի էր, ավագ դպրոց գալով ես հենց այդպես էլ պատկերացնում էի՝ կգնամ նոր դպրոց, կծանոթանամ նոր մարդկանց հետ ու գուցե կգտնեմ այն ընկերուհուն, ում հետ ազատորեն կկարողանամ խոսել իմ զգացմունքների ու հույզերի մասին:  Եվ կարծես իմ պատկերացումներն իրականացել էին,  թվում էր, թե ոչ-ոք չի կարող բաժանել մեզ,  սակայն… Մեր մտերմանալուց ընդամենը երկու ամիս անց ես իմացա,  որ ամռանը նրանց ընտանիքը գնալու է Հայաստանից՝ իր հոր մոտ:  Այդ ժամանակ ամեն ինչ փոխվեց, աշխարհը կարծես դադարեց գոյություն ունենալուց, ու առաջին հերթին ես ինքս փոխվեցի: 

Դա ինձ համար շատ ծանր հարված էր, որից հետո ամեն բան խառնվեց իրար: Սյուզին և ուզում է գնալ, և՝ ոչ: Ուզում է գնալ, քանի որ քաջ գիտակցում է, որ հորից հեռու ապրելն անհնար է,  իսկ ուզում է մնալ,  որովհետև այստեղ շատ բան է թողնելու՝ մի ողջ կյանք, հուշեր,  երազներ և վերջապես մարդիկ, առանց որոնց շատ դժվար կլինի իր համար:

Երբ հարցնում եմ իրեն՝ ասում է,  որ ամենից շատ կկարոտի շրջապատը՝ ընկերներին: Դե, իսկ ես… Ես ամեն ինչ կտայի, որ նա մնար,  քանի որ առանց իրեն դժվարանում եմ պատկերացնել ինձ: Այս մի քանի ամիսների ընթացքում մենք շատ ենք մտերմացել,  ու հիմա ես պարզապես չեմ ուզում կորցնել նրան: Այդ լուրն իմանալու օրից ի վեր ես չեմ կարողանում հաշտվել այն մտքի հետ,  որ գուցե էլ երբեք չհանդիպեմ նրան,  չկարողանամ նայել աչքերին ու ասել, թե ինչ եմ մտածում: Չկարողանամ տեսնել ինձ այդքան հարազատ դարձած ժպիտը…

Մնում է հավատալ,  որ հեռավորությունը չի կարող բաժանել մեզ: Վերջում մի բան եմ ուզում ասել բոլոր նրանց,  ովքեր երբևէ կհայտնվեն նույն իրավիճակում՝ երբեք չհանձնվեք ու թույլ չտաք,  որ ժամանակն ու տարածությունը խանգարեն ձեզ:

Հ.Գ. Սյուզ,  եթե դու կարդաս սա, իմացիր,  որ անկախ հանգամանքներից դու ինձ համար ամեն ինչ ես, ու առանց քեզ ինձ համար շատ դժվար կլինի: Ոչ ժամանակը,  ոչ էլ անգամ տարածությունը չեն կարող խանգարել մեր ընկերությանը: Քեզ միշտ կկարոտեմ ու կսպասեմ,  որ մի օր այստեղ ամեն ինչ առաջվանը կլինի, ու ես էլի կտեսնեմ ինձ այդքան հարազատ ու ջերմ դարձած ժպիտդ:

hasmik givargizyan

Ուրիշի արկածները իմ գլխում

Ու եթե դու որևէ գիրք ես կարդացել ու չես պատկերացրել քեզ գրքի գլխավոր հերոսի դերում՝ գոնե գրքի որևէ հատվածում, կարծում եմ գիրքը բավական լավը չի եղել: Մենք բոլորս էլ ուզում ենք լինել այդ հերոսների փոխարեն, ունենալ շատ խնդիրներ, որոնք մենք կլուծենք խիզախորեն և հաղթանակած դուրս կգանք այդ պատմությունից՝ անցնելով մյուսին:

Երբ կարդում եմ նախորդ դարի կամ ավելի վաղ շրջանի գրքեր, ցանկանում եմ վերադառնալ և ապրել այդ ժամանակաշրջանում: Ինձ թվում է, այնտեղ մարդիկ ավելի հեշտ են ապրել, չնայած ամեն ժամանակ ունի իր բարդությունները, ուրեմն ավելի ճիշտ կլինի ասել, որ այն ժամանակվա արկածները տարբերվում են այժմյան արկածներից:

Հիմա մեզ համար արկած է ինչ-որ տեղ գնալը, նոր վայրեր տեսնելը, իսկ այն ժամանակներում արկած ասվածը լայն հասկացություն էր: Երեխաները փախչում էին տնից ու գնում ուր խելքներին փչեր՝ չմտածելով հետևանքների, իրենց հարազատների և ամենակարևորը՝ իրենց մասին: Եթե կարդաք կամ արդեն կարդացել եք Մարկ Տվենի «Թոմ Սոյերի արկածները» և «Հեքլբերի Ֆիննի արկածները» գրքերը, ապա կհասկանաք, թե ինչ եմ ուզում ասել:

Չնայած այդ երկու պատմություններն էլ լավ են ավարտվում, բայց այդ լավ ավարտին հասնելու համար հերոսները ստիպված են լինում շա՜տ երկար ու դժվար ճանապարհ անցնել:

21-րդ դարի սերունդը կունենա՞ր նման համարձակություն: Ես ինքս չունեմ, և ընդհանրապես պատճառ չունեմ տնից փախչելու համար, այնպես որ արկածներ պետք է փնտրեմ ուրիշ տեղ: Ու եթե գրածս ձանձրացրեց քեզ, ուրեմն դու այդպես էլ չհասկացար, թե ինչ նկատի ունեի ես, կամ էլ հետ եմ վարժվել լավ նյութեր գրելուն և պետք է ուղղեմ սխալս:

Ես ապրում եմ Ջերմուկում

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Ես ապրում եմ Ջերմուկում: Ովքեր եղել են այստեղ, հաստատ կասեն, որ սա բնության հրաշք է: Իմ քաղաքը ՀՀ-ի զբոսաշրջության կենտրոնն է: Բայց այն իր մեջ չի ներառում միայն առողջարաններ, հյուրանոցներ ու էլի այդպիսի կառույցներ: Ջերմուկն ունի նաև շատ գեղեցիկ բնություն և գտնվում է 2500-3000 մետր բարձրության վրա: Այստեղ է գտնվում նաև Հայաստանի բարձր ջրվեժներից մեկը՝ «Ջրահարսի վարսեր» անունով, որն ունի 70 մետր բարձրություն: Բայց այս ամենը չէ, որ կոչվում է Ջերմուկ: Ջերմուկը բաղկացած է երեք մասից: Աջափնյակ, որտեղ գտնվում է հիմնական զբոսաշրջային հատվածը, Ձախափնյակ՝ այստեղ կենտրոնացած է Ջերմուկի բնակչության կեսից ավելին, և Կեչուտը, որը նաև գյուղ է:

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Ես ապրում եմ Ձախափնյակում և սովորում այստեղ գտնվող Ջերմուկի կրթահամալիրում: Ձախափնայկում կյանքը, ինչպես ասում են, եռում է և ունի բնականոն ընթացք: Չնայած իմ ներկայացրած Ջերմուկի «երջանկությանը», նաև կան շատ խնդիրներ: Դե, դա էլ բնական է, ինչպես ասում են. «Լավը առանց վատի չի լինում»: Մեզ մոտ՝ Ձախափում անցած տարվանից բակերը քանդում էին, որպեսզի փոխեն կոյուղու գծերը: Դրանից հետո քանդածի վրա ավազ և քարեր շաղ տվեցին, բայց առաջվա պես չասֆալտապատեցին: Ու հիմա, երբ մեզ մոտ ձմեռը և գարունը «վիճում են», բակերում ցեխ է: Կարելի է ասել, հանցագործություն կլինի, եթե որոշենք սպիտակ կոշիկ հագնել, որովհետև դրանք այս անձրևային եղանակների ժամանակ ամբողջովին սև կդառնան:

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Այս տարի նաև շներն էին շատացել: Դե, շատերն են շուն պահում, բայց երբեք այսքան տարիների ընթացքում չէի տեսել, որ շները արդեն խմբերով ման գային: Շատերը կան, որ սիրում են շներին, և նրանց համար դա խնդիր չէ, բայց կան նաև այնպիսի մարդիկ, ովքեր շուն տեսնելիս մի վայրկյան հետո գտնվում են այդ վայրից 5 կմ հեռավորության վրա, այսինքն, վախենում են շներից: Մի օր, երբ գնացել էի դպրոց, ներքևի շենքերից եկած ընկերներս ասացին, որ խանութներից մեկի  մոտ սպանված շներ են տեսել:

Դասամիջոց էր, և մենք սկսեցինք այդ լուրը քննարկել: Ոմանք ասում էին, որ լավ են արել, որ սպանել են այդ շներին, և լավ կանեն մնացածին էլ նույն բախտին արժանացնեն: Այդ ասողները այնպես չէ, որ սիրտ չունեն, նրանք ուղղակի վախեցողներն են: Իսկ մնացածն էլ չէին համաձայնվում և առաջարկներ էին անում:

-Ավելի լավ է` ինչպես մյուս երկրներում են անում, շներին հավաքեն և տանեն հատուկ հաստատություններ:

-Պետք էր հավաքել նրանց, և հաստատ կգտնվեին մարդիկ, որոնք կցանկանային շներին պահել:

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Նանե Եղիազարյանի

Ձախափնյակում կա նաև Երիտասարդական կենտրոն, որը կարծես միավորել է Ջերմուկի երիտասարդությանը: Կենտրոնը կազմակերպում է նաև շատ միջոցառումներ, դրանցից է օրինակ, «Ձնեմարդուկ» փառատոնը, որը ինչ-ինչ պատճառներով այս տարի չկայացավ: «Ձնեմարդուկի» ժամանակ Ջերմուկ են գալիս Հայաստանի տարբեր մարզերից և Ջերմուկի ձնակույտերը վերածում են քանդակների:

Եվ այս ամենը մեզ՝ բնակիչներիս, դարձնում է ուրախ և, թեկուզ մի փոքր, բայց երջանկություն է բերում մեր կյանք: Ճիշտ է, կան պահեր, երբ բացի բողոքելուց ուրիշ գործ չենք գտնում, բայց մենք շատ ենք սիրում և հպարտանում մեր քաղաքով: Այն մարդիկ, ովքեր չեն եղել Ջերմուկում, մի ամբողջ հրաշք են կորցրել, և ես նրանց հորդորում եմ գալ և թեկուզ մեկ օր հանգրվանել այստեղ:

Դռները բացե՛ք, գարու՜ն է գալիս

Դռները բացե՛ք, գարու՜ն է գալիս, իսկ ավելի ճիշտ՝ արդեն գարնան երկրորդ ամիսն է:

Հաճելի է քայլել փողոցով ու զգալ գարնան շունչը ամեն տեղ: Ծաղկող ծառեր ու ծաղիկներ, արևի տակ փռված կենդանիներ, հարավից վերադարձող թռչուններ ու բակ դուրս եկող երեխաներ: Ներկայացնում եմ մի քանի լուսանկար այդ տեսարաններից: Ուղղակի նայեք, եթե անգամ ցանկություն չունեք դուրս գալ տանից և հիանալ այդ տեսարաններով սեփական աչքերով:

seryoja baboyan

Մինչև անձրևը վերջանա

Եղանակները տաքացել էին։ Տատիկս առավոտից երեկո աշխատում էր այգում։ Բայց այսօր առավոտից երեկո անձրև է տեղում, տատիկս էլ տանից ոչ մի րոպե չի բացակայել։ Զգում եմ, որ մի բան այն չէ։ Տատիկիցս հարցրի, թե ի՞նչ է պատահել։

-Ախ, էդ անձրևը ընչի՞ էկավ, է… Հիմա էն մովերը դարսել-պրծել էինք, Սերոժ ջան։

-Հա, ի՞նչ անենք, մի օր էլ գործ մի արա։

-Չէ, է… Կմնա` կթացանա, մինչև չորանա՜․․․

-Հա լավ, ոչինչ, տատի։

Այդ խոսակցությունից շատ չանցած մեր հարևանը եկավ մեր տուն։ Նա էլ նկատեց, որ տատիկը անհանգիստ է։

-Ի՞նչի էլե, չըլի՞ էսօր չես էչե բախչադ։

Տատիկիս մայրը գյուղում աչքի է ընկել իր աշխատասիրությամբ, և բոլորը նրան այդպես էին ճանաչում։ Այդ պահին հարևանը դիմեց ինձ։

-Հեկտորի աղջիկն ա, է, մի օր գործ չանի` կհիվանդանա։

Դե իհարկե, նա կատակեց, բայց դա համապատասխանում է իրականությանը։ Տատիկս ասում է. «Երբ գործ չեմ անում, մի տեսակ անհանգստություն, գլխացավ ու հոգնածություն եմ զգում»։

-Ինչ արած, տատ, սպասիր մինչև անձրևը վերջանա, գետինն էլ չորանա։

Հ․Գ․ Նյութը գրելուց հետո անձրևը վերջացավ, բայց սկսվեց ձյունը։

Դուք մենակ չեք

Ծանր օրեր ապրեցինք: Հայոց աշխարհը փոթորկված է, սակայն հայ ժողովուրդը ոտքի է կանգնել: Անհրաժեշտ է օգնություն:

Մենք էլ` Վայոց Ձոր մարզի բնակիչներս մեծից փոքր մի բռունցք դարձանք: Թիկունքում գտնվող ժողովուրդը անմիջապես խմբավորվեց և ուղևորվեց Արցախ օգնության: Յուրաքանչյուր ոք պարտավորված էր զգում օգնություն ցուցաբերել մարտում գտնվող զինվորներին: Եվ այդ իսկ պատճառով «Սյունիք-Զարգացում» ՀԿ-ն Վայոց Ձորի թեմի հետ միասին կազմակերպեց օգնության հավաք՝ սահմանում գտնվող և մեզ պաշտպան կանգնած հերոսների համար: Օգնությանը միացավ նաև Վայոց Ձորի ակտիվ և սրտացավ բնակչությունը:

Այդ լարված իրավիճակում փորձելով իմ օգնությունը ցուցաբերել, ինձ խորհուրդ տվեցին փոքրիկ բարեմաղթանքներ գրել և գցել արկղերի մեջ: Անկեղծ ասած, ինձ թեթևացած զգացի այդ իրավիճակում թեկուզ փոքրիկ օգնություն ցույց տալու համար:

Ես կարծում եմ, որ մեր հերոսները շա՜տ կուրախանան:

Հ.Գ. Դուխներդ չգցեք, դուք մենակ չեք:

լուսինե կարապետյան

Մենք ներկա ենք, մենք ներկան ենք, մենք ներկան ենք լինելու…

Աչքերդ էլ ամուր կապես, ականջներդ էլ փակես, ակնհայտ է, որ սահմանում իրավիճակը լարված է: Թե այս օրերի ամբողջ ինֆորմացիան, որ բաց աչքով տեսել ու լսել եմ, հավաքեմ, ձայնապնակ դարձնեմ լացերի, զոհվածների անունների կողքին, մի մեծ չափով կլսեք սնունդ հավաքելու, արյուն հանձնելու, ջոկատներ հավաքագրելու կոչեր: 

Մենք կարողանում ենք կարեկցել ու լինել մեկս մյուսի կողքին: Երևի բնույթով ենք այդպիսին. տխրության դեպքում այնպես արագ ու այնպես ամուր ենք միանում, միգուցե ոչ միայն հային, այլ ամբողջ մարդկությանը բնորոշ հատկություն է դա: Միգուցե…
Այն միտքը, որ մենք` երիտասարդներս, մեր երկրի ապագան չենք, այլ մենք մեր երկրի ներկան ենք, զգոնացնում է, պարտվածի հոգեբանությունից կորացած մեջք է ուղղում, հստակ ու հպարտ քայլելու հնարավորություն է տալիս: Ներկա, որի համար մեր եղբայրները, ընկերները` վտանգելով իրենց կյանքը, մտածում են ոչ միայն մեր ներկայի, այլ ապագայի մասին, որն էլ շուտով ներկա պիտի դառնա: Հայերի սերնդափոխությունների մեջ պատերազմը իր ուրույն տեղն ունի, «իսկ եթե այնպեսներ» ու «իսկ եթե այսպեսներ» չեն ընդունվում, պատմությունը «իսկ եթե»-ներ չի սիրում, մենք էլ մեր ներկա լինելով պատմություն ենք դառնում, մեր պատմության նոր էջերը գրում:
Հայրս ամբողջ Արցախյան պատերազմը իր մեջ կրած մարդն է, իր խոսքերը, պատմությունները ավելին են պատմել ինձ պատերազմի մասին, քան բոլոր գրքերն ու պատմվածքները: Հետաքրքիր է, մեկ պատերազմ տեսած սերնդի բնորոշումն ու կարծիքը հասունացող պատերազմի մասին: «Պատերազմում մեղր չեն բաժանում: Պատերազմ է, կռվում ենք,կամ պիտի հաղթենք կամ պարտվենք, կամ էլ` «նի չիյա», ոնց ասում են: Մեր համար հաղթանակն էլ պարտության պես բան է լինելու, քիչ ենք, պետք չէ»: Էլ չշարունակեցինք, երկուսս էլ հուզված էինք:
Հիմա կարող է ասածս խայթող հնչի նրանց համար, ով իր` սահմանին գտնվող եղբորից, ընկերոջից կամ ինչ-որ հարազատից նորության են սպասում, բոլոր նրանց, ովքեր անիմաստ են համարում նորությունները, որոնք կապ չունեն սահմանի լարված իրավիճակի հետ: Պատերազմը բարդ երևույթ է, թե’ ելքերով, թե’ ընթացքով: Պատերազմի ելքերից ամենացանկալին ու նպաստավորը հաղթանակն է, որին տենչում են երկու կողմերն էլ: Ճիշտ է, հաղթանակը լայն առումով կապված է սահմանին տիրող իրավիճակից, գրաված հողերից, տրված քիչ զոհերից, բայց չպետք է բացառել նաև մեր առօրյային անցնելու ու ամենքս իր գործով երկրի զարգացմանը նպաստելու, մեր հայրենասիրությունը այդպես ցուցաբերելու փաստը:

Մեր կայքը նույնիսկ խաղաղ ժամանակ հրատարակում էր նաև սահմանամերձ գյուղերում գտնվող մեր պատանի թղթակիցների հոդվածները` կապված խաղաղության ու պատերազմի, սահմանի առօրյայի ու պատանիների ապագայի մասին: Իսկ այսօր առավել քան հրամայական է դառնում. Ապրել և արարել, տեսնել մեզ հուզող խնդիրներն ու մեր ձայնը բարձրացնել: Չէ որ հայրենիքը սկսվում է մեզնից, մեր գյուղից, քաղաքից, բակից, մեր ընտանիքից, մեր դպրոցից ու համալսարանից, մեր ընկերներից ու քույր-եղբայրներից: Չխոսել մեզ հուզող խնդիրների մասին, նշանակում է` չընդունել, որ մենք ենք տերը մեր երկրի ու մենք ենք ներկան:

Մենք ներկա ենք, մենք ներկան ենք, մենք ներկան ենք լինելու:

Մագիլ պապիս պատմությունը

Վայոց ձորիս տաքուկ գյուղերը շատ են, դրանցից մեկը Արենի գյուղն է` գինու և խաղողի հայրենիքը: Այդ գյուղական միջավայրը ինձ համար մի ուրիշ աշխարհ է: Միշտ ցանկացել եմ գտնել մի փոքր պատմություն և գրել այդ մասին: 

Դե մի օր էլ գնացինք գյուղ, հաց էինք թխում, մեկ էլ, ըհը, թոնրի կողքին տեսա մի քանի փորագրած տառեր:
-Տատ, այ տատ, էդ ի՞նչ տառեր են:
-Նանիս, էսի պապիս ու պապաս են փորագրել: -Տատ, բայց ինչի՞ թոնրի կողքը:
-Նանիս, էս թոնիրը սարքել ա իմ պապին, պապաս էլ իրա անվան տառն ա գրե, պապիս էլ` իրա: Հիմա պիտի իմ ախպեր Ահարոնը իրա Ա տառը գրի, բայց դե, որտի՞ց… Բախտավար…  Ռուսաստաններն ա: Մագիլը` իմ պապան, շատ հռչակավոր մարդ ա եղել: Հարգված, խելացի, բայց գրագետ չէր: Ռիսկով էր, ում ասես` Մագիլին գիտե՞ք, էնքան բան կասեն… Ինքը քարանձավ ա գտել, էդ քարանձավից շատ բաներ են գտել: Մինչև հիմա էլ պեղում են, էլի: Էնքան լավ մարդի էլե, որ իրա մասին գիրք են կիրե:
-Հա, դե լավ, տատ ջան:Այս փոքր զրույցից հետո որոշեցի փնտրել և իմանալ Մագիլ պապիս պատմությունը: Պապիկներին, որ հավաքվում են գյուղի «ԱԺ»-ում, հարցրեցի.
-Պապիներ, Մագիլին ճանաչո՞ւմ եք:
Այդ հարցից հետո պապիկները մեկը մեկին հանգիստ չէին տալիս:
Շատ բաներ պատմեցին ինձ, սկսեցի ուսումնասիրել Մագիլ պապիս կենսագրությունը և շուտով ավելի մանրամասն կգրեմ ձեզ:

hasmik givargizyan

Ակապելլա

Բոլորս էլ անկասկած ունենք ցուրտ ձմեռվանից մնացած ջերմ հիշողություններ: Ահա դրանցից մեկը հիմա կպատմեմ ձեզ:

Ձմռանը նվիրված միջոցառում  էինք կազմակերպել: Ամեն ինչ իր հունով էր ընթանում, բոլորս ուրախ ու հուզված էինք: Միջոցառման վերջին համարն էր, ես ու ընկերուհիս՝ Անին, պետք է վերջին երգը երգեինք: Բարձրացանք բեմ ու սկսեցինք երգել: Ամեն ինչ լավ էր, բայց հանկարծ բարձրախոսը լռեց, իսկ երաժշտությունն անջատվեց: Ես մի պահ շփոթվեցի, բայց ոչ մի կերպ դա ցույց չտվեցի: «Բա հիմա ի՞նչ անեմ, խայտառակ եղա, էս երգը ինչի չի միանում…»,- այս ու նմանատիպ տարբեր մտքեր էին պտտվում գլխումս, ու ես ակամայից շարունակեցի երգել: Ամեն ինչ տեղի ունեցավ շատ արագ: Ես չհասցրեցի անգամ կարգին մտածել, պարզապես շարունակեցի երգել: Չգիտեմ ինչպես, չգիտեմ ինչու, բայց առանց կանգ առնելու շարունակեցի ելույթս: Միայն հիշում եմ, որ մի հայացք գցեցի կուլիսներում կանգնած ընկերներիս վրա, և վերջ:

Իհարկե, սկզբում շփոթված էի, բայց երբ դահլիճը սկսեց ծափերով ոգևորել ինձ ու ընկերուհուս, իսկ ընկերներս կուլիսներից երգում էին մեզ հետ կրկներգը (քանի որ ամբողջ երգը չգիտեին), ամեն ինչ լավ անցավ:

Ընկերուհիս նույնպես շփոթված էր: Երբ երաժշտության անջատվելուց հետո առաջին տողը երգեցի, նա միացավ ինձ, ու մենք միասին ավարտեցինք համարը, չնայած ոչ այնպես, ինչպես որոշել էինք: